Wikipedia

Biafra

wegbreekstaat in die suidooste van die huidige Nigerië (1967-1970)

Biafra, amptelik Republiek Biafra (Igbo: Bịafra, Engels: Republic of Biafra), was 'n wegbreekstaat in die suidooste van die huidige Nigerië wat tussen 30 Mei 1967 en 15 Januarie 1970 bestaan het. Die onafhanklikheid is deur die Igbo op 30 Mei 1967 in Enugu verklaar, wat die hoofstad en grootste stad van die land was. Biafra het 'n oppervlakte van 77 306 km² en 'n bevolking van 13 500 000 in 1967 gehad. Biafra is net deur Gaboen, Haïti, Ivoorkus, Tanzanië en Zaïre erken, terwyl Israel, Frankryk, Portugal, Rhodesië, Suid-Afrika en Vatikaanstad Biafra ondersteun het. Die Republiek van Benin in die suide van Nigerië was 'n vasalstaat van Biafra. Biafra het hulp ontvang van nie-staatsrolspelers, insluitend Joint Church Aid, buitelandse huursoldate, Holy Ghost Fathers van Ierland,[2] en onder hul leiding Caritas Internationalis,[3] en Amerikaanse Katolieke Hulpdienste.[4] Médecins Sans Frontières het ook ontstaan in reaksie op die lyding.

Republic of Biafra
Republiek Biafra
←
1967 – 1970 →
Vlag Wapenskild
Vlag Wapen
Leuse: Peace, Unity, Freedom
(Engels vir: "Vrede, Eenheid, Vryheid")
Volkslied: Land of the Rising Sun
(Engels vir: "Land van die opkomende son")
Ligging of Biafra
Ligging of Biafra
Ligging van Biafra in Nigerië
Hoofstad Enugu
Taal/Tale Engels, Igbo, Efik/Annang/Ibibio, Ekoi
Regering Republiek
President en Eerste Minister Chukwuemeka Odumegwu Ojukwu
Historiese tydperk Koue Oorlog
 - Stigting 30 Mei 1967
 - Ontbinding 15 Januarie 1970
Oppervlakte
 - 1967[1] 77 306 km2
29 848 sq mi
Bevolking
 - 1967[1] skatting 13 500 000 
     Digtheid 174,6 /km² 
452,3 /sq mi
Geldeenheid Biafra-pond
Kaart van Biafra in Nigerië

Alhoewel die regering van die Verenigde State onder die presidentskap van Lyndon B. Johnson 'n amptelike neutrale houding gedurende die oorlog gehandhaaf het, was daar sterk openbare steun vir Biafra in die Verenigde State.[5] Die American Committee to Keep Biafra Alive is gestig deur Amerikaanse aktiviste om pro-Biafranse propaganda te versprei.[6] Amerikaanse president Richard Nixon was simpatiek teenoor Biafra, en hy het sy verkiesing in 1968 gewen nadat hy Nigerië daarvan beskuldig het dat hy 'n volksmoord teen Biafrane gepleeg het en gevra het dat die Verenigde State in die oorlog ingryp om Biafra te ondersteun, maar hy was uiteindelik onsuksesvol in sy pogings om te help Biafra as gevolg van die eise van die Viëtnamoorlog.[7]

Na twee-en-'n-half jaar van oorlog, waartydens byna twee miljoen Biafraanse burgerlikes (driekwart van hulle klein kinders) gesterf het weens hongersnood wat veroorsaak is deur die totale blokkade van die streek deur die Nigeriese regering,[8][9] Biafraanse magte onder Nigerië se leuse van "No-victor, No-vanquished" het oorgegee aan die Nigeriese Federale Militêre Regering (FMG). Die oorgawe is gefasiliteer deur die Biafraanse visepresident en stafhoof, generaal-majoor Philip Effiong, wat die leierskap van die Republiek van Biafra oorgeneem het nadat die oorspronklike president, kolonel Chukwuemeka Odumegwu Ojukwu, na die Ivoorkus gevlug het.[10]

Na die oorgawe van Biafrane het sommige Igbo's wat uit die konflik gevlug het, na hul eiendomme teruggekeer, maar kon hulle nie van nuwe bewoners terugeis nie. Dit het wet geword in die Wet op Verlate Eiendomme (28 September 1979).[11] Daar is beweer dat Igbo's aan die begin van die burgeroorlog hul fondse van Nigeriese banke onttrek het en dit na die Biafraanse geldeenheid omgeskakel het. Na die oorlog is beslag gelê op bankrekeninge wat deur Biafrane besit word en 'n Nigeriese paneel het besluit om elke Igbo-persoon 'n rekening met slegs 20 pond te gee.[12] Federale projekte in Biafra is ook aansienlik verminder in vergelyking met ander dele van Nigerië.[13] In 'n Intersociety-studie is gevind dat Nigeriese veiligheidsmagte ook ongeveer $100 miljoen per jaar van onwettige padblokkades en ander metodes van Igboland afpers - 'n kulturele substreek van Biafra in wat nou suidelike Nigerië is, wat veroorsaak dat die Igbo-burgers die Nigeriese sekuriteit selfs minder as voorheen vertrou.[14]

Igbo-nasionalisme het onmiddellik na die einde van die burgeroorlog na vore gekom en dit het sedert die 1990's meer militant geword, wat vir die herlewing van Biafra gevra het.[15] Verskeie Biafra-afskeidingsgroepe het ontstaan soos die Indigenous People of Biafra, the Movement for the Actualization of the Sovereign State of Biafra, en die Biafra Zionist Front.

Verwysings wysig

  1. ↑ (en) Minahan, James (2002). Encyclopedia of the Stateless Nations: S-Z. Greenwood Publishing Group. p. 762. ISBN 0-313-32384-4. Besoek op 1 Desember 2018.
  2. ↑ McCormack, Fergus (4 Desember 2016). "Flights of angels". Would you believe?. RTÉ Press Centre. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 23 Januarie 2018. Besoek op 22 Januarie 2018.
  3. ↑ Staunton, Enda (Autumn 2000). "The forgotten war". History Ireland magazine (in Engels). Vol. 8, no. 3. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 22 Januarie 2018. Besoek op 22 Januarie 2018.
  4. ↑ Phillips, James F. (2018). "Biafra at 50 and the birth of Emergency Public Health". American Journal of Public Health. 108 (6): 731–733. doi:10.2105/AJPH.2018.304420. ISSN 0090-0036. PMC 5944891. PMID 29741940.
  5. ↑ "Fifty Years Later: U.S. Intelligence Shortcomings in the Nigerian Civil War". Council on Foreign Relations (in Engels).
  6. ↑ McNeil, Brian (3 Julie 2014). "'And starvation is the grim reaper': the American Committee to Keep Biafra Alive and the genocide question during the Nigerian civil war, 1968–70". Journal of Genocide Research. 16 (2–3): 317–336. doi:10.1080/14623528.2014.936723. S2CID 70911056.
  7. ↑ Whalen, Emily (5 Desember 2016). "Foreign Policy from Candidate to President: Richard Nixon and the Lesson of Biafra". Not Even Past.
  8. ↑ Jacos, Dan (1 Augustus 1987). "Lest we forget the starvation of Biafra". The New York Times. Opinion (in Engels (VSA)). ISSN 0362-4331. Besoek op 26 Maart 2020.
  9. ↑ eribake, akintayo (14 Januarie 2016). "50 yrs after January 15 1966 coup: Excerpts of Major Nzeogwu's coup speech". Vanguard News (in Engels (VK)). Besoek op 9 November 2022.
  10. ↑ Philips, Barnaby (13 Januarie 2000). "Biafra: Thirty years on". BBC News. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 15 Desember 2013. Besoek op 9 Maart 2011.
  11. ↑ Mwalimu, Charles (2005). The Nigerian Legal System (in Engels). Peter Lang. ISBN 9780820471266 – via Google Books.
  12. ↑ Made, Alexsa (9 Januarie 2013). "Group sues FG over abandoned property, others". Vanguard News, Nigeria. Biafra (in Engels (VSA)). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 26 Maart 2013. Besoek op 5 April 2019.
  13. ↑ "What is wrong with Nigeria?". Indigenous People of Biafra USA (in Engels (VSA)). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 29 Maart 2019. Besoek op 5 April 2019.
  14. ↑ "Nigeria security forces extort N100 billion in Southeast in three years". Indigenous People of Biafra USA (in Engels (VSA)). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 25 April 2019. Besoek op 25 April 2019.
  15. ↑ Nwangwu, Chikodiri; Onuoha, Freedom C; Nwosu, Bernard U; Ezeibe, Christian (11 Desember 2020). "The political economy of Biafra separatism and post-war Igbo nationalism in Nigeria". African Affairs. 119 (477): 526–551. doi:10.1093/afraf/adaa025.

Eksterne skakels wysig


Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Biafra&oldid=2555144"