Brian Jones

Britse multi-instrumentalis, stigterslid van The Rolling Stones (1942-1969)

Lewis Brian Hopkin Jones[1][2] (28 Februarie 19423 Julie 1969) was 'n Engelse multi-instrumentalis en sanger wat veral bekend is as die stigter, ritme/hoofkitaarspeler en oorspronklike leier van die Rolling Stones.[3] Aanvanklik was hy 'n kitaarspeler, hy het voortgegaan om agtergrondsang te verskaf en 'n wye verskeidenheid instrumente op Rolling Stones-opnames en in konserte gespeel.

Brian Jones

Nadat hy die Rolling Stones as 'n Britse blues-groep in 1962 gestig het, en die groep sy naam gegee het, het Jones se mede-groeplede Keith Richards en Mick Jagger, die groep se musikale leiding begin oorneem, veral nadat hulle 'n suksesvolle liedjieskryfspan geword het. Jones en mede-kitaarspeler Richards het ook 'n unieke styl van kitaarspel ontwikkel waarna Richards verwys as die "antieke kuns van weef" waarin beide spelers saam ritme en leiding sou speel, wat 'n Rolling Stones-handelsmerk geword het. Jones het egter nie met die groep se bestuurder, Andrew Loog Oldham, oor die weg gekom nie, wat die groep in 'n musikale rigting gedruk het wat strydig is met Jones se blues-agtergrond, en met wie hy baie baklei het.

Toe Jones alkohol- en dwelmprobleme ontwikkel het, het sy optrede in die ateljee al hoe meer onbetroubaar geword, wat gelei het tot 'n verminderde rol binne die groep wat hy gestig het. In Junie 1969 het die Rolling Stones Jones afgedank; kitaarspeler Mick Taylor het sy plek in die groep ingeneem. Minder as 'n maand later is Jones dood deur in die swembad by sy huis op Cotchford Farm, Oos-Sussex, te verdrink. Sy dood is in liedjies deur baie ander popgroepe verwys, en Pete Townshend en Jim Morrison het gedigte geskryf.

Sien ook wysig

Verwysings wysig

  1. "Brian Jones". The Rolling Stones.com. The Rolling Stones. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 13 April 2015. Besoek op 30 Januarie 2015.
  2. Barnard, Stephen (1993). The Rolling Stones: Street Fighting Years. BDD Illustrated Books. p. 22. ISBN 079245801X.
  3. Wyman & Coleman 1997, pp. 24, 76, 93, 101–18.