Deug
'n Deug (Latyn: virtus) is 'n eienskap van uitnemendheid wat moreel of intellektueel kan wees. Die kweek en verfyning van deug word beskou as die "goed van die mensdom" en word dus gewaardeer as 'n einddoel van die lewe of grondbeginsel van bestaan. In menslike praktiese etiek is 'n deug 'n ingesteldheid om woorde en handelinge te kies wat suksesvol is deur hoë morele standaarde te toon: doen wat reg is en vermy wat verkeerd is in 'n gegewe strewe. Deur plesier te skep om te doen wat reg is, selfs wanneer dit moeilik of aanvanklik onaangenaam is, word deug 'n gewoonte. Daar word gesê dat so 'n persoon deugsaam is omdat hy/sy die gesindheid gekweek het. Die teenoorgestelde van deug is ondeug, en die bose persoon put plesier uit gewone verkeerde optrede totdat dit hom of haar vernietig.
Deug is 'n konsep wat deur die geskiedenis heen bespreek en gedebatteer is. Dit kan beskryf word as 'n stel morele en etiese beginsels wat 'n individu se gedrag en besluitneming lei. Deugde word dikwels beskou as positiewe karaktereienskappe wat individue in staat stel om 'n goeie en vervullende lewe te lei.
Baie verskillende kulture en filosofieë het hul eie definisies en begrip van deug. Byvoorbeeld, in antieke Griekse filosofie is deugde soos moed, geregtigheid en wysheid gesien as noodsaaklik vir 'n goeie lewe. In die Christendom is deugde soos geloof, hoop en liefdadigheid sentraal tot die leer van die godsdiens. Ander voorbeelde van hierdie idee sluit in die konsep van verdienste in Asiatiese tradisies sowel as De (Chinees 德). Boeddhisme se vier brahmavihara ("Goddelike State") kan as deugde in die Europese sin beskou word.[1][2]
In moderne tye het die studie van deug 'n groeiende navorsingsveld in sielkunde en filosofie geword. Navorsers is daarin belanggestel om te verstaan hoe deugde ontwikkel en hoe dit in individue en die samelewing as geheel gekweek kan word.
Alhoewel deug 'n komplekse en veelsydige konsep is wat voortdurend deur geleerdes en individue wat 'n goeie en vervullende lewe wil lei, ondersoek en gedebatteer word.
Etimologie wysig
Die antieke Romeine het die Latynse woord virtus (afgelei van vir, hul woord vir mens) gebruik om te verwys na al die "uitstekende eienskappe van mense, insluitend fisiese krag, dapper gedrag en morele opregtheid". Die Franse woorde vertu en virtu het van hierdie Latynse wortel gekom. Die woord virtue "is in die 13de eeu in Engels geleen".[3]
Verwysings wysig
- ↑ Jon Wetlesen, Did Santideva Destroy the Bodhisattva Path? Jnl Buddhist Ethics, Vol. 9, 2000 Geargiveer 28 Februarie 2007 op Wayback Machine (besoek Maart 2010)
- ↑ Bodhi, Bhikkhu. Abhidhammattha Sangaha: A Comprehensive Manual of Abhidhamma. BPS Pariyatti Editions, 2000, bl. 89.
- ↑ Merriam-Webster Inc. (1991), The Merriam-Webster New Book of Word Historiesbl. 496