Gebruiker:DilliePlays/Indianapolis 500

 

 

{{{Naam}}}

</noinclude>

{{Inligtingskas motorwedren
|Naam                           = 
|Kenteken                       = <!-- [[Beeld:lêernaam.ext|XXXpx]] -->
|Renbaan Kaart                  = <!-- [[Beeld:lêernaam.ext|XXXpx]] -->
|Renreeks                       =
|Renbaan                        =
|Plek                           = 
|Borg                           = 
|Eerste Wedren                  = 
|Eerste Reeks Wedren            = 
|Laaste Wedren                  = 
|Afstand                        = 
|Rontes                         =   
|Duur                           =
|Vorige Name                    =
|Meeste oorwonne (Bestuurder)   = 
|Meeste oorwonne (Ryer)         =
|Meeste oorwonne (Span)         =
|Meeste oorwonne (Vervaardiger) =
|Oppervlak                      =
|Lengte                         = #In Myl
|Draaie                         =
|Rondte rekord                  =
}}

}}</noinclude>

Die Indianapolis 500, formeel bekend as die Indianapolis 500-Mile Race, en algemeen genoem die Indy 500, is 'n jaarlikse motorwedren wat by Indianapolis Motor Speedway (IMS) in Indianapolis, Verenigde State gehou word. Die geleentheid word tradisioneel oor die Memorial Day naweek gehou, gewoonlik die laaste naweek van Mei. Dit vorm as deel van die IndyCar-reeks, die topvlak van oopwiel enkelsitplek motorwedrenne in die VSA, 'n formule wat dikwels as "Indy car racing" bekend staan. Die renbaan self word die "Brickyard" genoem, aangesien die wedrenoppervlak in die herfs van 1909 met baksteen geplavei is. Een erf baksteen kan nog by die begin/eindstreep gesien word. Die geleentheid, wat as The Greatest Spectacle in Racing gereken word, word beskou as deel van die Triple Crown van Motorsport saam met die 24 Uur van Le Mans en die Monaco Grand Prix, waarmee dit tipies 'n datum deel.

Die inhuldigingswedren is in 1911 gehou en is deur Ray Harroun gewen. Die gebeurtenis het sy 100ste bestaansjaar in 2011 gevier, en die 100ste wedren is in 2016 gehou. Die gebeurtenis is twee keer onderbreek, van 1917 tot 1918 as gevolg van die Eerste Wêreldoorlog en van 1942 tot 1945 as gevolg van die Tweede Wêreldoorlog. In twee verskillende tydperke was die wedren deel van die FIA Wêreldkampioenskappe; tussen 1925 en 1928, die Wêreld-vervaardigerskampioenskap en tussen 1950 en 1960, die Wêreldjaerskampioenskap .

Josef Newgarden is die huidige kampioen. Die suksesvolste bestuurders is AJ Foyt, Al Unser Sr., Rick Mears en Hélio Castroneves, wat elkeen die wedren vier keer gewen het. Die aktiewe bestuurder met die meeste oorwinnings is Hélio Castroneves. Rick Mears hou met ses die rekord vir die meeste loopbaan-poolposisies. Die mees suksesvolle motoreienaar is Roger Penske, eienaar van die Indianapolis Motor Speedway en Team Penske, wat 19 totale oorwinnings en 18 pale het. Penske het ook vyf oorwinnings by die IndyCar Grand Prix, wat op die gekombineerde padbaan gehou word.

Die geleentheid is deurdrenk van tradisie tydens, pre-ren seremonies, na-wedren vieringe, en wedren prosedure. Die mees noemenswaardige en gewildste tradisies is die veld met 33 motors wat drie-wyd in die ry staan vir die wegspring, die jaarlikse sing van die koor van "Back Home Again in Indiana", en die oorwinningsbaan bottel melk. Dit is ook uniek dat kwalifisering vereis dat die bestuurder vier, eerder as een, tydbepaalde rondtes voltooi. Kwalifikasie het 'n aparte naweek. Die amptelike bywoning word nie deur die renbaan se bestuur bekend gemaak nie, maar die permanente sitplekkapasiteit is meer as 250 000, en besoekers in die veld verhoog die wedrendagbywoning tot ongeveer 300 000.

Geskiedenis

Vroeë jare

Joe Dawson het die 1912 Indianapolis 500 gewen

Die Indianapolis Motor Speedway kompleks is in 1909 gebou as 'n gruis-en-teerbaan en het 'n rits klein geleenthede aangebied, insluitend dié vir motorfietse . Die eerste langafstandbyeenkoms, in "vreeslike toestande", was die 100-rondte Prest-O-Lite trofee in 1909, wat deur Bob Burman in 'n Buick gewen is. Die breek van die baanoppervlak het gelei tot twee dodelike ongelukke in die eerste twee langafstandbyeenkomste ('n 200 myl (400km) en 300 myl (480km), wat tot 235 myl (378km) verkort is na twee ernstige wrakke).

Dat hierdie skouspelle 15 000 betalende besoekers (en skares van tot 40 000) gelok het het die hoofeienaar Carl G. Fisher oorreed om $155 000 te bestee om die baan met 3,2 miljoen bakstene te herstel; hy het ook 'n 33 duime (0.84m) betonmuur om die baan se omtrek gebou. Tydens die 1910 Decoration Day naweek het die eerste byeenkomste op die nuut geplaveide kring 60 000 toeskouers getrek; Ray Harroun het die 200 myl (320km) Wheeler-Schebler-trofee in 'n Marmon gewen.

Die skare het egter vir die res van die seisoen geleidelik kleiner geword, so die baaneienaars het gekies om op 'n enkele wedren te fokus en 'n 24-uur-kompetisie, in die mode van Le Mans, of 'n 1 000 myl (1 600km), te oorweeg. Hulle het besluit op 500 myl (800km), die geskatte afstand wat 'n renmotor kan hardloop voordat donker op die baan toesak, en 'n skouspelagtige beursie van $25 000, gelykstaande aan 82,93 ponde (37,62kg) van suiwer goud. Die kombinasie het die baan in staat gestel om vinnig 'n bevoorregte status vir motorrenne te verkry.

Die eerste "500" is gehou by die redbaan in 1911 op Decoration Day, 30 Mei, (soos dit bekend gestaan het vanaf sy ontstaan in 1868 tot 1967, toe federale wet "Memorial Day" die amptelike naam gemaak het), loop tot 'n 600 kubieke duime (9 800cc) maksimum enjin grootte formule. Dit het 'n veld van 40 beginners gesien, met Harroun wat 'n Marmon Model 32-gebaseerde Wasp-renjaer bestuur het—uitgerust met sy uitvinding, die truspieël . Harroun (met verligting van Cyrus Patschke ) is as die wenner aangewys, alhoewel Ralph Mulford teen die amptelike uitslag geprotesteer het. Tagtigduisend toeskouers was teenwoordig, en 'n jaarlikse tradisie is gevestig. Baie het Harroun as 'n gevaar tydens die wedren beskou, aangesien hy die enigste bestuurder in die wedren was wat sonder 'n rywerktuigkundige gery het, wat die oliedruk nagegaan het en die bestuurder laat weet het wanneer verkeer kom.

In 1912 is die beursie tot $50 000 verhoog, die veld is beperk tot 33 (waar dit bly), en 'n rywerktuigkundige is verpligtend gemaak. Hierdie tweede byeenkoms is gewen deur Joe Dawson in 'n National, nadat Ralph DePalma se Mercedes gebreek het. Alhoewel die eerste ren deur 'n Amerikaanse bestuurder aan die stuur van 'n Amerikaanse motor gewen is, het Europese vervaardigers soos die Italiaanse Fiat of Franse Peugeot maatskappye gou hul voertuie ontwikkel om die byeenkoms te probeer wen, wat hulle van 1912 tot 1919 gedoen het. Die gebeurtenis in 1913 het 'n verandering na 'n 450 kubieke duime (7 400cc) maksimum enjingrootte gesien.

Na die Eerste Wêreldoorlog het die inheemse bestuurders en vervaardigers hul oorheersing van die wedren herwin, en ingenieur Harry Miller het homself as die mees mededingende van die na-oorlogse bouers opgestel. Sy tegniese ontwikkelings het hom toegelaat om indirek verbind te word met 'n geskiedenis van sukses wat tot in die middel-1970's sou duur. 

Vir musikale vermaak voor die aanvang van die wedloop, is die Purdue All-American Marching Band sedert 1919 die gasheergroep van die wedloop. In 1946 het die Amerikaanse opera tenoor en motor-entoesias James Melton die tradisie begin om "Back Home Again in Indiana" voor die wedren saam met die Purdue Band te sing toe hy gevra is om dit op die ingewing van die oomblik deur renbaan-president Tony Hulman te doen. Hierdie tradisie het deur die jare voortgeduur, veral deur die akteur en sanger Jim Nabors van 1972 tot 2014. Nabors het in 2014 aangekondig, met verwysing na gesondheidsverwante redes, dat die 2014 Indy 500 die laaste sal wees waarop hy die liedjie sou sing. In 2015 het die a cappella groep Straight No Chaser die liedjie voor die wedren gesing, en in die twee wedrenne wat ná Nabors se aftrede gehou is (en voor hy die gereelde sanger geword het), is die liedjie op 'n roterende basis gesing, met die lente 2014 wenner van The Voice Josh Kaufman wat in 2016 optree. Die renbaan het egter teruggekeer na 'n standaardsanger wat in 2017 begin, met Jim Cornelison wat dit vir drie wedrenne vanaf die 2019 ren gedoen het. [[Kategorie:Formule Een Grands Prix]] [[Kategorie:Vertaalde bladsye wat nagegaan moet word]]