Vlag van Japan

Die nasionale vlag van Japan is op 27 Februarie 1870 in gebruik geneem met klein wysigings wat op 13 Augustus 1999 aanvaar is. Die vlag vertoon ’n wit agtergrond met ’n groot rooi skyf in die middel. Die vlag se amptelike naam in Japannees is Nisshōki (日章旗, "sonvlag"^?) maar die vlag is beter bekend as Hinomaru (日の丸, "sonskyf"^?).

Vlag van Japan

Vlag van Japan
Bynaam	(ja) Nisshōki of Hinomaru
Gebruik	Burgerlike- en staatsvlag en vaandel
Verhouding	2:3
Goedgekeur	27 Februarie 1870
Ontwerp	’n Wit agtergrond met ’n rooi skyf in die middel.
Wisselvormvlag van Japan
Gebruik	Vlootvaandel
Verhouding	2:3
Goedgekeur	Aanvanklik bekendgestel op 7 Oktober 1889; aanvaar op 30 Junie 1954

Die Nisshōki is aangewys as die nasionale vlag in die Wet op die Nasionale Vlag en Volkslied wat gepromulgeer is en op 13 Augustus 1999 in werking getree het. Hoewel geen vroeëre wetgewing ’n nasionale vlag gespesifiseer het nie was die “sonskyf” reeds die de facto nasionale vlag van Japan. Twee proklamasies wat in 1870 deur die Daijō-kan, die regerende liggaam van die vroeë Meijiperiode, uitgevaardig is het elk voorsiening gemaak vir die ontwerp van ’n nasionale vlag. ’n Sonskyfvlag is onder proklamasie 57 van Meiji 3 (uitgevaardig op 27 Februarie 1870) aanvaar as die nasionale vlag vir handelskepe en as die nasionale vlag wat deur die vloot gebruik is onder proklamasie 651 van Meiji 3 (uitgevaardig op 27 Oktober 1870). Gebruik van die Hinomaru is ernstig beperk gedurende die vroeë jare van die besetting van Japan na die Tweede Wêreldoorlog; hierdie beperkinge is later verslap.

Die son speel ’n belangrike rol in die Japannese mitologie en geloof waar dit vertel word dat die keiser ’n direkte afstammeling van die songodin Amaterasu is en dat die legitimiteit van die Japannese keisershuis gerus het op die goddelike aanstelling en afstamming van die hoof-godheid van die oorheersende Sjintoïsme. Die naam van die land asook die ontwerp van die vlag weerspieël hierdie sentrale belangrikheid van die son. Die antieke geskiedenis (Shoku Nihongi) voer aan dat Keiser Monmu in 701 ’n vlag gebruik het wat die son voorgestel het; dit is die eerste opgetekende gebruik van ’n vlag in Japan met ’n sonmotief. Die oudste bestaande vlag word bewaar in die Unpō-ji-tempel in Kōshū, Yamanashi wat dateer uit voor die 16de eeu, en ’n antieke legende wil dit hê dat die vlag deur Keiser Go Reizei in die 11de eeu aan die tempel gegee is.

Openbare persepsie oor die nasionale vlag wissel. Vir sommige Japannese stel die vlag Japan voor en dit kan nie vervang word nie. Westerse en Japannese bronne beweer dat die vlag geskiedkundig ’n kragtige en blywende simbool van Japan was. Sedert die einde van die Tweede Wêreldoorlog (die Pasifiese Oorlog), is die gebruik van die vlag en die nasionale volkslied Kimigayo ’n omstrede onderwerp vir Japan se openbare skole. Geskille oor die gebruik daarvan het gelei tot protesoptogte en regsgedinge. Die vlag word nie gereeld in Japan vertoon nie weens die vlag se verbintenis met ultranasionalisme. Vir Okinawaers verteenwoordig die vlag die gebeure van die Tweede Wêreldoorlog en die gevolglike militêre teenwoordigheid van die Verenigde State. Vir sommige lande wat deur Japan beset is, is die vlag ’n simbool van aggressie en imperialisme. Die Hinomaru is gebruik as werktuig teen geokkupeerde nasies vir intimidasiedoeleindes, om Japan se oorheersing en onderwerping te handhaaf. Verskeie militêre baniere van Japan is op die Hinomaru gebaseer, insluitend die bestraalde Vlootvaandel. Die Hinomaru dien ook as sjabloon vir ander Japannese vlae in openbare en privaatgebruik.

Geskiedenis

Voor 1900

Die vloot van Kuki Yoshitaka in 1594.

Die oorlogskip Asahi Maru van die Tokugawa-sjogoenaat in 1856.

Die presiese oorsprong van die Hinomaru is onbekend maar dit blyk dat die opkomende son reeds so vroeg as die 7de eeu simboliese betekenis gehad het (die Japannese argipel is oos van die Asiese vasteland en dus waar die son “opkom”). In 607 is ’n amptelike korrespondensie wat begin is met “van die keiser van die opkomende son” na Keiser Yang van Sui van China gestuur. Daar word dikwels na Japan as die “land van die opkomende son” verwys. In die 12de-eeuse werk Heike Monogatari is geskryf hoe verskillende samoerai sketse van die son op hul waaiers vertoon het. Een verbandhoudende legende word aan die Boeddhistiese priester Nichiren toegeskryf. Nichiren het kwansuis gedurende ’n 13de-eeuse Mongoolse inval in Japan ’n sonbanier aan die sjogoen gegee om na die slagveld te vat. Die son is ook nou verwant aan die Japannese Keiserhuis omdat die keiserlike troon neergedaal het van die songodin Amaterasu.

Een van Japan se oudste vlae word bewaar in die Unpō-ji-tempel in die Yamanashi Prefektuur. Volgens oorlewering is dit deur Keiser Go-Reizei aan Minamoto no Yoshimitsu gegee en is dit vir die afgelope 1000 jaar as familieskat deur die Takeda-familiestam hanteer en dit dateer uit ten minste voor die 16de eeu.

Die vroegste aangetekende vlae in Japan dateer uit die tydperk van unifikasie in die laat-16de-eeu. Die vlae het aan elke daimyō behoort en is hoofsaaklik op die slagveld gebruik. Die meeste vlae was lang baniere waarop die mon (familiewapen) van die Daimyō-opperheer aangebring is. Lede van dieselfde familie het verskillende oorlogsvlae gebruik. Die vlae het identifikasiedoeleindes gehad en is deur soldate op hul rûe en perde vertoon. Generaals het ook hul eie vlae gehad wat verskil het van dié van die soldate in die opsig dat hulle vierkantig was.

In 1854, gedurende die Tokugawa-sjogoenaat, is Japannese skepe beveel om die Hinomaru te vertoon om hulself te onderskei van buitelandse skepe. Voor dié tyd is verskillende tipes van die Hinomaru-vlag gebruik op skepe wat met Amerika en Rusland handel gedryf het. In 1870 is die Hinomaru as die vlag van Japan verorden en van 1870 tot 1885 was dit die wettige nasionale vlag van Japan (dit was die eerste nasionale vlag van Japan).

Hoewel die idee van nasionale simbole ’n vreemde konsep vir die Japannese was, het die Meiji-regering dit benodig om met die buitewêreld te kommunikeer. Dit het veral belangrik geword na die aanlanding van Kommodoor Matthew Perry van die Verenigde State in Yokohamabaai Die implementerings van die Meiji-regering het nog meer identifikasies aan Japan gegee, insluitend die Kimigayo en die keiserlike seël. In 1885 is alle vorige wette wat nie in die Amptelike Gaset van Japan gepubliseer is nie, afgeskaf. As gevolg van hierdie beslissing deur die nuwe Japannese kabinet, was die Hinomaru die de facto nasionale vlag aangesien geen wet in plek was na die Meiji-Herstelling nie.

Vroeë konflikte en die Stille Oseaanoorlog

Foto van ’n militêre inskrywing in die 1930’s. Die Hinomaru word op die huis vertoon en deur verskeie kinders vasgehou.

Propagandaplakkaat wat harmonie onder Japannese, Chinese en Mantsjoe’s bevorder. Die onderskrif in Chinees: “Met Japannese, Chinese en Mantsjoekwo-samewerking kan die wêreld in vrede wees”.

Die gebruik van die nasionale vlag het toegeneem na gelang van Japan se versugting om ’n ryk te ontwikkel en die Hinomaru is gebruik tydens vieringe na Japan se oorwinnings in die Eerste Chinees-Japannese en Russies-Japannese Oorloë. Die vlag is ook deur die land in oorloë gebruik. In 1934 het ’n Japannese propagandafilm buitelandse nasionale vlae as onvolledig of gebrekkig in hul ontwerpe voorgestel terwyl die Japannese vlag perfek in alle opsigte was. In 1937 het ’n groep meisies van die Hiroshima-prefektuur solidariteit met Japannese soldate wat in China diens gedoen het gedurende die Tweede Chinees-Japannese Oorlog, getoon deur “vlagmaaltye” te eet wat bestaan het uit umeboshi en rys. Die Hinomaru bentō het tot die 1940’s die grootste simbool van Japan se oorlogsmobilisering en solidariteit met sy soldate geword.

Japan se vroeë oorwinnings in die Chinees-Japannese Oorlog het tot gevolg gehad dat die Hinomaru tydens die vieringe daarvan gebruik word. Talle Japannese het dit op parades vertoon.

Handboeke gedurende hierdie periode het ook die Hinomaru met verskeie slagspreuke op gehad wat toewyding aan die Keiser en die land verkondig het. Aan Japannese kinders is die deugde van patriotisme geleer. Uitdrukkings van patriotisme soos die vertoon van die vlag en daaglikse verering van die Keiser was deel daarvan om ’n “goeie Japannees” te wees.

Die vlag was ’n werktuig van Japannese imperialisme in die besette Suidoos-Asiese areas gedurende die Tweede Wêreldoorlog: mense moes die vlag vertoon en skoolkinders het soggens tydens vlagparades Kimigayo gesing. Gebruik van plaaslike vlae is vir sommige areas toegestaan soos in die Filippyne, Indonesië en Mantsjoekwo. In Korea, wat deel van die Japannese Keiserryk uitgemaak het, is die Hinomaru en ander simbole gebruik om te verklaar dat die Koreane onderdane van die ryk was.

Vir die Japannese was die Hinomaru die “Opkomende Son-vlag wat lig sou gee aan die ganse donker wêreld.” Vir Westerlinge was dit een van die Japannese weermag se kragtigste simbole.

Amerikaanse besetting

Die Hinomaru word gestryk in Seoel op 9 September 1945, die dag van oorgawe.

Die Hinomaru was die de facto vlag vir die verloop van die Tweede Wêreldoorlog en die tydperk van besetting. Gedurende die besetting van Japan na die Tweede Wêreldoorlog moes toestemming van die Opperbevelhebber van die Geallieerde Magte verkry word om die Hinomaru te vertoon. Bronne verskil oor die mate waarin die gebruik van die Hinomaru beperk is; sommiges gebruik die term “verbied”; maar hoewel die oorspronklike beperkinge swaar was, is die gebruik van die vlag nooit regstreeks verbied nie.

Na die Tweede Wêreldoorlog is ’n vaandel van die Amerikaanse Vlootskeepsbeheerowerheid vir Japannese handelskepe deur burgerlike Japannese skepe gebruik. Die vaandel, ’n gewysigde weergawe van die “E”-seinvlag, is van September 1945 gebruik tot aan die einde van die Amerikaanse besetting van Japan. Amerikaanse skepe wat in Japannese waters gevaar het, het ’n gewysigde “O”-seinvlag as hul vaandel gebruik.

Op 2 Mei 1947 het generaal Douglas MacArthur die verbod op die vertoon van die Hinomaru op die terrein van die Nasionale Diet-gebou, die Keiserlike Paleis, die woning van die Eerste Minister en die Hooggeregshofgebou opgehef met die bekragtiging van die nuwe Japannese Grondwet. Die beperkinge is in 1948 verder verslap en mense is toegelaat om die vlag op nasionale vakansiedae by hul huise te vertoon. In Januarie 1949 is die beperkinge totaal afgeskaf en enigiemand kon sonder toestemming die Hinomaru enige plek vertoon. Die gevolg was dat burgers tot in die vroeë 1950’s aangemoedig is om die Hinomaru te vertoon.

Na-oorlogse tydperk tot 1999

Die Hinomaru word voor die hoofkwartier van die Verenigde Nasies gehys in 1956

Sedert die Tweede Wêreldoorlog is Japan se vlag gekritiseer weens sy verbintenis met die land se militaristiese verlede. Soortgelyke besware is ook geopper oor die Kimigayo. Die gevoelens oor die Hinomaru en die Kimigayo het ’n algemene verskuiwing van ’n patriotiese gevoel oor “Dai Nippon” – Groot Japan – na die pasifistiese en anti-militêre “Nihon”. As gevolg van hierdie ideologiese verskuiwing is die vlag na afloop van die oorlog in ’n mindere mate gebruik selfs al is die beperkinge in 1949 opgehef.

Soos Japan homself diplomaties begin hervestig het, is die Hinomaru oorsee as politieke wapen gebruik. Tydens ’n besoek deur Keiser Hirohito en Keiserin Kōjun aan Nederland, is die Hinomaru verbrand deur Nederlandse burgers wat daarop aangedring het dat die twee na Japan teruggestuur word of dat Japan voor die hof gedaag word vir die dood van Nederlandse krygsgevangenes gedurende die Tweede Wêreldoorlog. In Japan was die Hinomaru nie eens gebruik in proteste teen die onderhandelinge vir ’n nuwe Status van Magte-akkoord tussen Amerika en Japan nie. ’n Rooi vlag is algemeen gebruik deur vakbonde en ander opstandelinge.

’n Probleem met die Hinomaru en die nasionale lied is weer geopper toe Tokio die Olimpiese Somerspele 1964 aangebied het. Voor die Olimpiese Spele is die grootte van die skyf verander, deels omdat gevoel is dat dit nie treffend was wanneer dit saam met ander nasionale vlae vertoon is nie. Tadamasa Fukiura, ’n kleurkundige het voorgestel om die skyf op twee derdes van die vlag se lengte te plaas. Fukiura het ook die vlag se kleure vir die 1964 asook vir die Olimpiese Winterspele 1998 in Nagano, gekies.

In 1989 het die afsterwe van Keiser Hirohito morele probleme met nasionale vlag weer geopper. Konserwatiewes het gevoel dat indien die vlag tydens seremonies gebruik kan word sonder om ou wonde oop te maak, hulle ’n kans het om die Hinomaru as die nasionale vlag voor te stel sonder om aangevat te word oor die betekenis van die vlag. Gedurende ’n amptelike sesdaagse routydperk is vlae dwarsoor Japan halfstok gehang en van ’n swart gors voorsien. Ten spyte van betogers wat die Hinomaru gevandaliseer het op die dag van die Keiser se begrafnis, het die reg van skole om sonder voorbehoud die Hinomaru halfstok te hang, sukses aan die konserwatiewes verleen.

Sedert 1999

Die Wet op die Nasionale Vlag en Nasionale Volkslied soos dit in die Amptelike Gaset van 15 Augustus 1999 verskyn

Die Wet op die Nasionale Vlag en Volkslied is in 1999 gepromulgeer en het die Hinomaru en die Kimigayo as Japan se nasionale simbole aangewys. Die deurvoering van die wet het voortgespruit uit die selfmoord van die hoof van Hoërskool Sera (Ishikawa Toshihiro) in Hiroshima wat nie daarin kon slaag om ’n dispuut oor die gebruik van die Hinomaru en die Kimigayo tussen onderwysers en die skool se beheerliggaam op te los nie. Die wet is een van die mees kontroversiële wette wat deur die Japannese Nasionale Vergadering deurgevoer is sedert die “Wet op Samewerking met die Verenigde Nasies Vredes- en ander operasies”, ook bekend as die “Internasionale Vredesamewerkingswet” van 1992.

Keizō Obuchi van die Liberale Demokratiese Party (LDP) en Eerste Minister van Japan het in 2000 die besluit geneem om wetgewing te ontwerp wat die Hinomaru en Kimigayo as amptelike simbole van Japan vestig. Die Sekretaris-generaal van die Kabinet, Hiromu Nonaka, wou die wetgewing gereed hê vir die tiende herdenking van Keiser Akihito se inhuldiging. Dit is nie die eerste keer dat wetgewing oorweeg is vir die amptelike vestiging van albei simbole nie. In 1974, teen die agtergrond van die teruggawe van Okinawa aan Japan in 1972 en die oliekrisis van 1973, het Eerste Minister Tanaka Kakuei voorgestel dat wetgewing opgestel word wat albei simbole in Japan veranker. Hiermee saam is skole aangesê om die Kimigayo aan leerlinge te leer, dat vlagparades elke oggend gehou word en dat ’n morele kurrikulum wat gebaseer was op sekere elemente van die Keiserlike Onderwysedik wat in 1890 deur Keiser Meiji verklaar is. Kakuei was nie suksesvol in sy pogings om die wetgewing deurgevoer te kry nie.

Die LDP en die Komeito het die wetsontwerp gesteun terwyl die Sosiale Demokratiese Party en die Kommunistiese Party die teengestaan het weens die verband wat die simbole met die oorlogstydperk gehad het. Die Kommunistiese Party het die wetsontwerp ook teengestaan omdat die publiek nie ’n sê daarin gehad het nie. Intussen kon die Demokratiese Party van Japan (DPJ) nie konsensus oor die saak bereik nie. Die president van die DPJ, Naoto Kan, het gesê dat die DPJ die wetsontwerp moet steun omdat die party reeds die simbole as dié van Japan aanvaar het. Die adjunk-sekretaris-generaal en toekomstige Eerste Minister, Yukio Hatoyama, was van mening dat die wetsontwerp verdere verdeling in gemeenskappe en skole sou veroorsaak. Hatoyama het egter die wetsontwerp gesteun terwyl Kan daarteen gestem het.

Voor die stemming is gevra dat die wetsontwerpe in die Diet geskei word. Prof. Norihiro Kato van die Waseda-universiteit het gesê dat die Kimigayo ’n ingewikkelder kwessie as die Hinomaru is. Pogings deur die DPJ en ander partye gedurende die stemming om slegs die Hinomaru as nasionale vlag te aanvaar is in die Diet verwerp. Die Huis van Verteenwoordigers het die wetsontwerp op 22 Julie 1999 deurgevoer met 403 stemme teen 86. Die wetgewing is op 28 Julie na die Huis van Raadslede gestuur en op 9 Augustus finaal deurgevoer. Op 13 Augustus is die wet gepromulgeer.

Op 8 Augustus 2009 is ’n foto geneem by ’n DPJ-byeenkoms met die oog op die verkiesing van die Huis van Verteenwoordigers, waarop ’n banier van die plafon gehang het. Die banier het bestaan uit twee Hinomaru-vlae wat opgeknip is en aanmekaar gestik is om die vorm van die DJP se logo aan te neem. Dit het die LDP en die Taro Aso, die Eerste Minister kwaad gemaak en hy het gesê dat dit ’n onvergeeflike daad is. In reaksie hierop het Yukio Hatoyama, president van die DPJ (wat ten gunste van die Wet op die Nasionale Vlag en Volkslied gestem het) gesê dat die banier nie die Hinomaru is nie en dat dit ook nie so beskou behoort te word nie.

Ontwerp

Konstruksietekening

Proklamasie 57 van die Eerste Minister wat in 1870 deurgevoer is, het twee bepalings in verband met die nasionale vlag bevat. Die eerste bepaling het gespesifiseer wie die vlag mag vertoon, en hoe; die tweede het gespesifiseer hoe die vlag gemaak is. Die verhouding was 7:10. Die rooi skyf, verteenwoordigend van die son, is bereken op drie vyfdes van die totale grootte van die breedte. Die wet het bepaal dat die skyf in die middel moes wees maar dit is dikwels een honderdste na die vlagpaalkant verplaas. Op 3 Oktober van dieselfde jaar is regulasies oor die ontwerp van die handelsvaandel en ander vlootvlae deurgevoer. Vir die handelsvlag was die verhouding 2:3. Die grootte van die skyf het dieselfde gebly maar die skyf is een twintigste na die vlagpaalkant geskuif.

Toe die Wet op die Nasionale Vlag en Volkslied deurgevoer is, is die dimensies van die vlag effens aangepas. Die algehele verhouding van die vlag is verander na 2:3. Die rooi skyf is na die middel verskuif maar die algehele grootte van die skyf het dieselfde gebly. Die agtergrond van die vlag is wit en die sonskyf is rooi (紅色 beni iro) maar die presiese kleure is nie in die wet van 1999 gedefinieer nie. Die enigste verwysing na die kleur is dat dit ’n “diep” skakering moet wees.

Spesifikasies wat in 1973 deur die Japannese Verdedigingsagentskap (nou die Departement van Verdediging) uitgevaardig is, word die rooi van die vlag as 5R 4/12 en die wit as N9 in die Munsellkleurkaart weergegee. Die dokument is op 21 Maart 2008 verander om die vlag se konstruksie met die huidige wetgewing te laat ooreenstem en die Munsell-kleure op te dateer. Die dokument toon akrielvesel en nylon as vesels aan wat deur die weermag gebruik kan word om vlae te maak. Vir akriel is rooi 5.7R 3.7/15.5 en vir N9.4; nylon het 6.2R 4/15.2 vir rooi en N9.2 vir wit. In ’n dokument wat deur die Amptelike Ontwikkelingsbystand (ODA) uitgevaardig is word die rooi van die Hinomaru en die ODA-logo as DIC 156 en CMYK 0-100-90-0 weergegee. Gedurende beraadslaging oor die Wet op die Nasionale Vlag en Volkslied was daar ’n voorstel om ’n helderrooi skakering of iets uit die Japannese Industriële Standaarde se kleurpoel te gebruik.

Die blasoen (heraldiese beskrywing) van die vlag is Silwer, ’n besantrooi.

Amptelike kleur (Wit)	Amptelike kleur (Rooi)	Kleurstelsel	Bron	Jaar	Bronadres
N9	5R 4/12	Munsell	DSP Z 8701C	1973
NVT	156	DIC	ODA Simbool Merkriglyne	1995
NVT	0-100-90-0	CMYK	ODA Simbool Merkriglyne	1995
NVT	186 Coated	Pantone	Album des pavillons nationaux et des marques distinctives	2000
NVT	0-90-80-5	CMYK	Album des pavillons nationaux et des marques distinctives	2000
N9.4 (Akriel)	5.7R 3.7/15.5 (Akriel)	Munsell	DSP Z 8701E	2008
N9.2 (Nylon)	6.2R 4/15.2 (Nylon)	Munsell	DSP Z 8701E	2008
NVT	032 Coated	Pantone	Olimpiese Somerspele 2008 Protokolgids – Vlaghandleiding	2008

Gebruike

’n Voorbeeld van ’n Hinomaru Yosegaki

Toe die Hinomaru bekendgestel is, het die regering vereis dat burgers die keiser met die vlag groet. Daar was ’n gegriefdheid onder die Japannese oor die vlag; dit het op proteste uitgeloop. Dit het ’n tyd geduur voordat die mense die vlag aanvaar het.

Gedurende die Tweede Wêreldoorlog was dit in die Japannese kultuur die gebruik vir vriende, klasgenote en familie om ’n soldaat op ’n Hinomaru te laat teken en dit aan hom te oorhandig. Die vlag is ook gebruik as gelukbringer en ’n gebed om die soldaat veilig tuis te besorg. Die term om hierdie gelukbringer te beskryf is Hinomaru Yosegaki (日の丸寄せ書き). Een tradisie is dat daar nie op die skyf geskryf mag word nie. Na veldslae is hierdie vlae dikwels vasgelê of aan oorlede Japannese soldate gevind. Hoewel hierdie vlae soeweniers van die oorlog geword het het dit toenemend gebeur dat die getekende vlae aan die afstammelinge van die soldate teruggestuur word.

Die tradisie van skryf op die Hinomaru vir geluk word vandag nog aangetref, hoewel minder algemeen. Die Hinomaru Yosegaki kan by sportbyeenkomste vertoon word ter ondersteuning van die Japannese nasionale span. ’n Ander voorbeeld is die hachimaki-koepdoek wat wit was met ’n rooi skyf in die middel. Gedurende die Tweede Wêreldoorlog is die frases “Sekere Oorwinning” (必勝) of “Sewe Lewens’ op die hachimaki geskryf en is dit gedra deur kamikaze-loodse gedra. Dit het daarop gedui dat die vlieënier bereid was om vir sy land te sterf.

Voor die Tweede Wêreldoorlog moes alle huishoudings die Hinomaru op nasionale vakansiedae vertoon. Sedert die oorlog is die gebruik van die Japannese vlag meestal beperk tot regeringsgeboue soos stadsale; die vlag word selde gesien op privaat wonings of kommersiële geboue maar sommige mense en maatskappye steun weer die idee van vlagvertoning op vakansiedae. Hoewel die regering van Japan burgers aanmoedig om die Hinomaru op vakansiedae te vertoon, is daar geen wetlike vereiste hiervoor nie. Sedert die Keiser se 80ste verjaardag (op 23 Desember 2002) het die Kyushu Spoorwegmaatskappe die Hinomaru by 330 stasies vertoon.

Sedert 1995 het die ODA die Hinomaru in hul amptelike logo gebruik. Die ontwerp self is nie deur die regering geskep nie (die logo is gekies uit meer as 5 000 ontwerpe deur die publiek) maar die regering het probeer om die sigbaarheid van die Hinomaru te verhoog deur hulppakkette en ontwikkelingsprogramme. Volgens die ODA is die gebruik van die vlag die effektiefste manier om noodleniging deur die Japannese volk te simboliseer.

Huidige persepsie

Keiser Akihito begroet die vlagswaaiende gehoor by die Keiserlike Paleis, 23 Desember 2017.

Volgens ’n meningspeiling in die media is die vlag van Japan deur die meeste Japannese as die nasionale vlag beskou nog voor die promulgering van die Wet op die Nasionale Vlag en Volkslied in 1999. Ten spyte hiervan is daar steeds kontroversie by die gebruik van die vlag in skole of die media. Liberaalgesinde koerante soos Asahi Shimbun en Mainichi Shimbun het gereeld berigte wat kritiek teenoor die vlag van Japan uitspreek, wat hul lesers se politieke oortuigings weerspieël. Vir ander Japannese verteenwoordig die vlag die tyd toe demokrasie deur die Japannese Keiserryk onderdruk is.

Die vertoon van die Hinomaru op huise en besighede word ook in Japan gedebatteer. Weens die Hinomaru se verbintenis met uyoku dantai (regse) aktiviste, reaksionêre politiek of hooliganisme kies sommige huishoudings en besighede om nie die vlag te vertoon nie. Daar is geen vereiste om die vlag op nasionale vakansiedae of tydens spesiale gebeure te vertoon nie. Die dorp Kanazawa, Ishikawa het in September 2012 planne voorgestel om vlae aan te koop met die doel om inwoners aan te moedig om die vlag op nasionale vakansiedae te vertoon. Die Japannese Kommunistiese Party is ernstig teen die vlag gekant.

Negatiewe persepsies van die Hinomaru bestaan in Japan (soos in Okinawa) en van haar voormalige kolonies. ’n Noemenswaardige voorbeeld hiervan dateer uit 26 Oktober 1987 toe die eienaar van ’n supermark in Okinawa ’n vlag gebrand het voor die begin van die Nasionale Sportfees van Japan. Die vlagverbrander, Shōichi Chibana, het die Hinomaru gebrand nie net om teenstand teen die wreedhede van die Japannese weermag en die volgehoue teenwoordigheid van Amerikaanse troepe te toon nie, maar ook om openbare vertoon van die vlag te voorkom. Ander gevalle in Okinawa sluit in dat die vlag gedurende skoolseremonies afgeskeur is en studente wat weier om eer aan die vlag te betoon soos dit op die klank van die Kimigayo gehys is. In die hoofstad van Owinawa, Naha, is die Hinomaru in 2001 vir die eerste keer sedert Okinawa se herinsluiting by Japan gehys om die stad se 80ste herdenking te vier. In die Volksrepubliek China en Suid-Korea wat albei deur die Japannese Keiserryk geokkupeer is, is die formele aanvaarding van die Hinomaru in 1999 met die reaksie begroet dat Japan terugkeer na ’n militêre staat. Die promulgering van die 1999-wet het ook saamgeval met die debatte oor die standbeelde van die Yasukuni-heiligdom, militêre samewerking tussen Japan en die Verenigde State en die skep van ’n missielverdedigingsprogram. In ander nasies wat deur Japan beset is, is die 1999-wet met gemengde reaksie begroet. In Singapoer is die ouer generasies steeds negatief teenoor die vlag. Die Filippynse regering het nie geglo dat Japan weer militaristies sal word nie maar dat die doel van die 1999-wet was om twee simbole (die vlag en volkslied) formeel te vestig, soos elke staat die goeie reg het om te doen. Japan het geen wetgewing wat verbranding van die Hinomaru verbied nie maar buitelandse vlae mag nie in Japan verbrand word nie.

Protokol

Diagram gepubliseer met Regulasie 1 van 1912 (Hys van rouvlag vir die Keiser).

Volgens protokol mag die vlag van sonop tot sononder vertoon word; besighede en skole mag die vlag daagliks vertoon wanneer daar bedrywigheid is. Wanneer die vlag saam met ander ’n nasionale vlag vertoon word, kry die Japannese vlag die ereposisie en die ander vlag word aan die Hinomaru se regterkant vertoon. Wanneer meer as een nasionale vlag vertoon word, word die vlag van Japan in alfabetiese volgorde soos deur die Verenigde Nasies voorgeskryf, vertoon. Wanneer die vlag ongeskik raak vir gebruik, is die gebruik om dit in privaat te verbrand. Die Wet op die Nasionale Vlag en Volkslied spesifiseer nie hoe die vlag gebruik moet word nie, maar verskillende prefekture het hul eie regulasies opgestel oor hoe die Hinomaru en ander prefekturele vlae gebruik moet.

Rou

Die Hinomaru het twee roustyle. Een is om die vlag halfstok te hang soos die gebruik in talle ander lande is. Die kantoor van die Departement van Buitelandse Sake hang ook die vlag halfstok wanneer ’n begrafnis van ’n staatshoof uitgevoer word.

’n Alternatiewe roustyl is om die sferiese sierknop in ’n swart doek toe te draai en ’n swart lint, bekend as ’n rouvlag, bo die vlag te vertoon. Hierdie styl dateer uit die afsterwe van Keiser Meiji op 30 Julie 1912 en die Kabinet het ’n ordonnansie uitgevaardig wat bepaal dat die nasionale vlag as teken van rou gehys moet word wanneer die keiser sterf. Die Kabinet het die outoriteit om aan te kondig wanneer die vlag halfstok gehang moet word.

Openbare skole

’n Gradeplegtigheid in Hokkaido Prefektuur met die Hinomaru en die vlag van Hokkaido Prefektuur. Die skool se eie vlag is op ’n paal aan die spreker se regterkant.

Sedert die einde van die Tweede Wêreldoorlog het die Departement van Onderwys verklarings en regulasies uitgereik om die gebruik van die Hinomaru en Kimigayo in skole onder hulle jurisdiksie te bevorder. Die eerste dergelike verklaring is in 1950 uitgereik en het gesê dat dit wenslik is, maar nie ’n vereiste nie, om albei simbole te gebruik. Hierdie begeerte is later uitgebrei om die gebruik van albei simbole op nasionale vakansiedae en gedurende seremoniële gebeure aan te moedig en om verdedigingsopvoeding te bevorder. In ’n verwerking van die onderwysriglyne in 1989 het die LDP-beheerde regering daarop aangedring dat die vlag tydens skoolseremonies gebruik moet word en dat die nodige respek aan die vlag en die Kimigayo betoon moet word. Strawwe vir nienakoming deur skoolamptenare is ook in hierdie verwerking vasgestel.

Die kurrikulumriglyne wat in 1999 deur die Departement van Onderwys uitgegee is (na die Wet op die Nasionale Vlag en Volkslied) skryf voor dat “tydens opening- en gradeplegtighede moet skole die vlag van Japan hys en studente moet aangemoedig word om die Kimigayo te sing, gegewe die betekenis van die vlag en lied.” Verder het die departement se kommentaar op die kurrikulumriglyn voorgestel dat, “gegewe die groeiende internasionalisme, saam met die kweek van patriotisme en bewustheid van om Japannees te wees, is dit belangrik om skiilkinders se respekvolle houding jeens die vlag en Kimigayo te koester sodat hulle kan grootword as gerespekteerde Japannese burgers in ’n internasionale samelewing.” Die departement het ook verklaar dat indien Japannese studente nie hul eie simbole kan respekteer nie, hulle ook nie in staat sal wees om die simbole van ander nasies te respekteer nie.

Skole is die middelpunt van kontroversie oor die vlag en volkslied. Die Tokio-onderwysraad vereis die gebruik van die vlag en volkslied by gebeure wat onder hulle jurisdiksie val. Dit is van so ’n aard dat onderwysers albei simbole moet eerbiedig of die risiko loop om hul werk te verloor. Sommige onderwysers beweer dat sulke reëls die Japannese grondwet minag maar die Raad argumenteer dat skole regeringsinstellings is en dat onderwysers daarom aan hul leerlinge moet leer om goeie Japannese burgers te wees. As ’n teken van protes het sommige skole geweier om die Hinomaru te vertoon en sommite ouers het die vlag afgeruk. Onderwysers kon nie slaag in ’n kriminele klag teen die goewerneur van Tokio, Shintarō Ishihara, en senior amptenare wat onderwysers gedwing het om die Hinomaru en Kimigayo te eerbiedig nie. Na aanvanklike opposisie aanvaar die Japan Onderwysersunie die gebruik van albei simbole.; die kleiner Geheel Japan Onderwysers- en Personeelunie staan egter albei simbole en die gebruik daarvan in skole teen.

Ander vlae

Militêre vlae

Die Japannese Selfverdedigingsmag en die Japannese Grondselfverdedigingsmag gebruik ’n weergawe van die sonskyfontwerp met agt rooi strale wat uitwaarts strek, genaamd Hachijō-Kyokujitsuki. ’n Goue fraiing lê gedeeltelik om die rand.

’n Bekende variant van die sonskyfontwerp is die sonskyf met sestien rooi strale in ’n Siemenssterformasie, wat histories deur Japan se weermag vertoon is, in besonder die Japannese Keiserlike Leër en die Japannese Keiserlike Vloot. Die vaandel, in Japannees bekend as die Jyūrokujō-Kyokujitsu-ki, is aanvanklik aanvaar as oorlogsvlag op 15 Mei 1870 en is gebruik tot aan die einde van die Tweede Wêreldoorlog. Dit is op 30 Junie 1954 heraanvaar en word nou gebruik as die oorlogsvlag en vlootvaandel van die Japannese Grondselfverdedigingsmag (JGSVM) en die Japannese Maritiemeselfverdedigingsmag (JMSVM). In die omliggende Asiese lande wat deur Japan beset is roep hierdie vlag nog negatiewe herinneringe op. Die JMSVM maak ook gebruik van ’n wimpel. Dit is aanvanklik in 1914 aanvaar en toe weer in 1965. Die wimpel bestaan uit ’n vereenvoudigde weergawe van die vlootvaandel aan die vlagpaalkant met die res van die wimpel in wit. Die verhouding van die wimpel is tussen 1:40 en 1:90.

Die Japannese Lugselfverdedigingsmag (JLSVM) wat in 1952 onafhanklik gestig is gebruik slegs die sonskyf as embleem. Die is die enigste tak van die weermag met ’n embleem wat nie die Keiserlike Standaard as basis gebruik nie. Die tak het egter ’n vaandel om tydens parades en op basisse te vertoon. Die vaandel is in 1972 geskep en is die derde een wat die JLSVM sedert stigting gebruik. Die vaandel bevat die embleem van die tak in die middel van ’n blou agtergrond.

Hoewel dit nie ’n amptelike nasionale vlag is nie, het die Z-seinvlag ’n groot rol in Japannese vlootgeskiedenis gespeel. Op 27 Mei 1905 het admiraal Heihachirō Tōgō van die Mikasa voorberei om die Russiese Oosseevloot aan te val. Voor die slag van Tsushima begin het, het Tōgō die Z-vlag op die Mikasa gehys, die Russiese vloot aangeval en die slag vir Japan gewen. Die boodskap wat die hys van die vlag vir die bemanning beteken het was: “Die lot van Keiserlike Japan lê in hierdie seeslag; alle hande moet saamwerk en hul beste lewer.” Die Z-vlag is ook op die vliegdekskip Akagi gehys op die vooraand van Japan se aanval op Pearl Harbor, Hawaii, in Desember 1941.

• 
  Oorlogsvlag van die Japannese Keiserlike Leër (十六条旭日旗, ^?)
• 
  Vlag van die Japannese Grondselfverdedigingsmag (八条旭日旗, ^?)
• 
  Vlag van die Japannese Keiserlike Vloot (1889–1945) en Japannese Maritiemeselfverdediginsmag (1954–huidig) (十六条旭日旗, ^?)
• 
  Vlag van die Japannese Lugselfverdedigingsmag
• 
  Rondeel van die JLSVM

Keiserlike vlae

Vlae is vir die eerste keer in 1870 vir die Japannese Keiser, (toe Keiser Meiji), die Keiserin en ander lede van die keiser se familie geskep. Die keiser se vlag is aanvanklik versier met ’n son in die middel van ’n kunspatroon. Hy het vlae gehad wat op land en see en wanneer hy in ’n koets was vertoon moes word. Die keiserlike familie het ook vlae gekry om op see en op land te gebruik (een vir wanneer hulle te voet was en een koetsvlag). Die koetsvlae was ’n eenkleurige krisant met sestien blomblare in die middel van ’n eenkleurige agtergrond. Gebruik van hierdie vlae is in 1889 laat vaar toe die Keiser besluit het om ’n krisant op ’n rooi agtergrond as sy eie vlag te gebruik. Met klein veranderinge in die kleurskakering en vlagverhouding is die vlae wat in 1889 in gebruik geneem is, vandag steeds in gebruik deur die keiserlike familie.

Die huidige keiserlike vlag is ’n goue krisant met sestien blomblare op ’n rooi agtergrond met ’n vlagverhouding van 2:3. Die Keiserin gebruik dieselfde vlag maar dan in die vorm van ’n swaelstert. Die kroonprins en kroonprinses gebruik dieselfde vlag maar dan met ’n kleiner krisant en ’n wit rand in die middel van die vlag. Die krisant word reeds sedert die tyd van Keiser Go-Toba in die 12de eeu met die keiserlike troon in Japan verbind maar dit het eers in 1868 die eksklusiewe simbool van die keiserlike troon geword.

• 
  Standaard van die Japannese Keiser
• 
  Standaard van die Japannese Keiserin
• 
  Standaard van die Japannese kroonprins
• 
  Standaard van die Japannese kroonprinses

Subnasionale vlae

Die Japannese vlag met die vlae van Okinawa Prefektuur en Urasoe

Elk van Japan se 47 prefekture het ’n vlag in die gelykenis van die nasionale vlag deurdat dit ’n simbool genaamd ’n mon bevat op ’n eenkleurige agtergrond (met die uitsondering van Ehime wat ’n simbool op ’n tweekleurige agtergrond gebruik). Daat is verskeie prefektuurvlae, soos dié van Hirosjima, wat se spesifikasies ooreenstem met die Hinomaru (2:3-verhouding, mon in die middel en 3/5 van die lengte van die vlag). Sommige van die mon vertoon die naam van die prefektuur in Japannese karakters; ander is gestileerde uitbeeldings van die ligging of ’n ander uitstaande kenmerk van die prefektuur. ’n Voorbeeld van ’n prefektuurvlag is dié van Nagano waar die oranje katakana-karakter ナ (na) in die midder van ’n wit skyf vertoon word. Een interpretasie van die mon is dat die na-simbool ’n berg voorstel en die wit skyf ’n meer. Die oranje kleur stel die son voor terwyl die wit die sneeu van die gebied voorstel.

Munisipaliteite kan ook hul eie vlae aanneem. Die ontwerpe van die stadsvlae is soortgelyk aan die prefektuurvlae: ’n mon op ’n eenkleurige agtergrond. ’n Voorbeeld is die vlag van Amakusa in Kumamoto Prefektuur: die stadsembleem is saamgestel uit die katakana-karakter ア (a) en is omring deur golwe. Hierdie simbool is gesentreer op ’n wit vlag met ’n verhoudign van 1:1,5. Die stadsembleem en die vlag is in 2006 in gebruik geneem.

Afgeleide vlae

Vorige vlag van Japan Pos (1872–1887)

Bykomend tot die militêre vlae is verskeie ander vlagontwerpe deur die nasionale vlag geïnspireer. Die vorige vlag van Japan Pos het uit die Hinomaru bestaan met ’n horisontale rooi balk in die middel van die vlag. Daar was ook ’n dun wit fraiing om die rooi skyf. Dit is later vervang deur ’n vlag met die 〒-teken in rooi op ’n wit agtergrond.

Twee onlangs ontwerpte nasionale vlag herinner aan die vlag van Japan. In 1971 het Bangladesj onafhanklikheid van Pakistan verkry en die vlag van Bangladesj aanvaar bestaande uit ’n groen agtergrond met ’n rooi skyf, net links van die middel van die vlag, en ’n goue kaart van Bangladesj daarop. Die huidige vlag wat in 1972 aanvaar is het die goue kaart laat vaar. Die regering van Bangladesj noem die skyf amptelik ’n sirkel; die rooi stel die bloed voor wat gevloei het om die land te skep. Die eilandvolk van Palau gebruik ook ’n soortgelyke vlag maar die kleurskema verskil. Hoewel die Regering van Palau nie die vlag van Japan as ’n invloed op hul nasionale vlag noem nie, het Japan Palau van 1914 tot 1944 geadministreer. Die vlag van Palau is ’n goudgeel volmaan net links van die middel op ’n hemelsblou agtergrond. Die maan stel vrede en ’n jong volk voor terwyl die blou agtergrond Palau se oorgang na selfregering van 1981 tot 1994 (toe dit volle onafhanklikheid verkry het) voorstel.

Die Japannese vlootvaandel het ook ander vlae beïnvloed. Een so ’n ontwerp word deur die Asahi Shimbun gebruik. Onderaan die vlagpaalkant van die vlag word een kwart van die skyf vertoon. Die kanji-karakter 朝 word ook op die vlag vertoon in wit en beslaan die grootste gedeelte van die skyf. Die strale sprei uit van die son af met ’n totaal van dertien stale in wit en rooi onderskeidelik. Die vlag word dikwels gesien by die Nasionale Hoërskole Bofbalkampioenskap waarvan Asahi Shimbun die hoofborg is. Die rangvlae en -vaandels van die Japannese Keiserlike Vloot is ook gebaseer op die ontwerp van die vlootvaandel.

Soortgelyke vlae

• 
  Vlag van Bangladesj
• 
  Vlag van Groenland
• 
  Vlag van Laos
• 
  Vlag van Niger
• 
  Vlag van Palau
• 
  Vlag van Zaïre

Verwysings

Bibliografie

• (en) Ashkenazi, Michael (2003). Handbook of Japanese Mythology. ABC-CLIO. ISBN 1-57607-467-6.
• (en) Aspinall, Robert W (2001). Teachers' Unions and the Politics of Education in Japan. State University of New York Press. ISBN 0-7914-5050-3.
• (en) Befu, Harumi (1992). "Symbols of nationalism and Nihonjinron". In Goodman, Roger and Kirsten Refsing (red.). Ideology and Practice in Modern Japan. Routledge. ISBN 0-415-06102-4.
• (en) Befu, Harumi (2001). Hegemony of Homogeneity: An Anthropological Analysis of Nihonjinron. Trans Pacific Press. ISBN 978-1-876843-05-2.
• (en) Borneman, John (2011). Death of the Father: An Anthropology of the End in Political Authority. Berghahn Books. ISBN 1-57181-111-7.
• (en) Carpenter, Ronald H (2004). Rhetoric In Martial Deliberations And Decision Making: Cases And Consequences. University of South Carolina Press. ISBN 978-1-57003-555-5.
• (en) Carr, Harold Gresham; Frederick Edward Hulme (1956). Flags of the world. London; New York: Warne.{{cite book}}: AS1-onderhoud: meer as een naam (link)
• (en) Cutler, Thomas (2001). The Battle of Leyte Gulf: 23–26 October 1944. Naval Institute Press. ISBN 1-55750-243-9.
• (en) Cwiertka, Katarzyna Joanna (2007). Modern Japanese Cuisine: Food, Power and National Identity. Reaktion Books. ISBN 1-86189-298-5.
• (en) Dyer, Henry (1909). Japan in World Politics: A Study in International Dynamics. Blackie & Son Limited.
• (en) Edgington, David William (2003). Japan at the Millennium: Joining Past and Future. UCB Press. ISBN 0-7748-0899-3.
• (en) Ebrey, Patricia Buckley; Anne Walthall; James Palais (2004). East Asia: A Cultural, Social, and Political History. Houghton Mifflin Harcourt Publishing. ISBN 0-547-00534-2.{{cite book}}: AS1-onderhoud: meer as een naam (link)
• (en) Feiler, Bruce (2004). Learning to Bow: Inside the Heart of Japan. Harper Perennial. ISBN 0-06-057720-7.
• (en) Feldman, David (2004). Do Elephants Jump?. HarperCollins. ISBN 0-06-053913-5.
• (en) Fujitani, Takashi (1996). Splendid Monarchy: Power and Pageantry in Modern Japan. University of California Press. ISBN 978-0-520-21371-5.
• (en) Goodman, Roger; Ian Neary (1996). Case Studies on Human Rights in Japan. Routledge. ISBN 978-1-873410-35-6.{{cite book}}: AS1-onderhoud: meer as een naam (link)
• (en) Gordon, William (1915). Flags of the World, Past and Present. Frederick Warne & Co.
• (en) Hall, James (1996). Illustrated Dictionary of Symbols in Eastern and Western Art. Westview Press. ISBN 0-06-430982-7. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 6 April 2015. Besoek op 10 Februarie 2015.
• (en) Heenan, Patrick (1998). The Japan Handbook. Routledge. ISBN 1-57958-055-6.
• (en) Inoguchi, Takashi; Purnendra Jain (2000). Japanese Foreign Policy Today. Palgrave Macmillan Ltd. ISBN 0-312-22707-8.{{cite book}}: AS1-onderhoud: meer as een naam (link)
• (en) Itoh, Mayumi (2003). The Hatoyama Dynasty: Japanese Political Leadership Through the Generations. Palgrave Macmillan. ISBN 1-4039-6331-2.
• (en) Kataoka, Tetsuya (1991). Creating Single-Party Democracy: Japan's Postwar Political System. Hoover Institution Press. ISBN 0-8179-9111-5.
• (en) Khan, Yoshimitsu (1998). Japanese Moral Education: Past and Present. Fairleigh Dickinson University Press. ISBN 0-8386-3693-4.
• (en) Large, Stephen (1992). Emperor Hirohito and Showa Japan: A Political Biography. Routledge. ISBN 0-415-03203-2.
• (en) Lauterpacht, Elihu (2002). C. J. Greenwood and A. G. Oppenheimer (red.). International Law Reports. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-80775-3.
• (en) Mangan, J.A.; Finn, Gerry; Giulianotti, Richard and Majumdar, Boria (2000). Football Culture Local Conflicts, Global Visions. Routledge. ISBN 978-0-7146-5041-8.{{cite book}}: AS1-onderhoud: meer as een naam (link)
• (ja) Matoba, Seinosuke (1901). 陸軍と海軍.
• (en) Meyer, Milton (2009). Japan: A Concise History. Rowman & Littlefield Publishing Group. ISBN 0-7425-4117-7.
• (en) Newell, William (1982). Japan in Asia: 1942–1945. Singapore University Press. ISBN 9971-69-014-4.
• (en) Nornes, Abe Mark (2003). Japanese Documentary Film The Meiji Era through Hiroshima. University of Minnesota Press. ISBN 0-8166-4046-7.
• (en) Ohnuki-Tierney, Emiko (2002). Kamikaze, Cherry Blossoms, and Nationalisms. University of Chicago Press. ISBN 978-0-226-62091-6.
• (en) Okano, Kaori; Motonori Tsuchiya (1999). Education in Contemporary Japan. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-62686-6.{{cite book}}: AS1-onderhoud: meer as een naam (link)
• (en) Partner, Simon (2004). Toshié A Story of Village Life in Twentieth-Century Japan. University of California Press. ISBN 978-0-520-24097-1.
• (en) Röhl, Wilhelm (2005). History of law in Japan since 1868, Part 5, Volume 12. Brill. ISBN 978-90-04-13164-4.
• (ja) Saito, Shinya (1987). 記者四十年. Asahi Shimbun Publishing. ISBN 978-4-02-260421-7.
• (en) Smith, Whitney (1975). Flags Through the Ages and Across the World. McGraw-Hill. ISBN 0-07-059093-1.
• (en) Smith, Whitney (2001). Flag Lore Of All Nations. Millbrook Press. ISBN 0-7613-1753-8.
• (ja) Takahashi, Yuuichi (1903). 海軍問答.
• (ja) Takenaka, Yoshiharu (2003). 知っておきたい国旗・旗の基礎知識. Gifu Shimbun. ISBN 4-87797-054-1.
• (en) Taylor, Jean Gelman (2004). Indonesia: Peoples and Histories. Yale University Press. ISBN 0-300-10518-5.
• (ja) Tazagi, Shirou (2004). 梶山静六: 死に顔に笑みをたたえて. Kodansha. ISBN 4-06-212592-7.
• (en) Tipton, Elise (2002). Modern Japan A Social and Political History. Routledge. ISBN 978-0-415-18538-7.
• (en) Trevor, Malcolm (2001). Japan – Restless Competitor The Pursuit of Economic Nationalism. Routledge. ISBN 978-1-903350-02-7.
• (en) Turnbull, Stephen; Howard Gerrard (2001). Ashigaru 1467–1649. Osprey Publishing. ISBN 1-84176-149-4.{{cite book}}: AS1-onderhoud: meer as een naam (link)
• (en) Williams, David; Rikki Kersten (2006). The Left in the Shaping of Japanese Democracy. Routledge. ISBN 978-0-415-33435-8.{{cite book}}: AS1-onderhoud: meer as een naam (link)
• (ja) Yamazumi, Masami (1988). 日の丸・君が代問題とは何か. Otsuki Shoten. ISBN 4-272-41032-6.

Ander leesstof

• (en) Breen, John (2008). Yasukuni, the War Dead and the Struggle for Japan's Past. Columbia University Press. ISBN 978-0-231-70042-9.
• (en) Holden, Edward Singleton (1916). Our country's flag and the flags of foreign countries. D. Appleton and Company.
• (en) Li, Peter (2003). The Search for Justice. Transaction Books. ISBN 978-0-7658-0890-5.

Eksterne skakels

• (en) Japan by Flags of the World.
• (ja) Vlagprotokol
• (ja) Webwerf oor die standaarde van die Keiser Geargiveer 8 Desember 2008 op Wayback Machine
• (en) "Flag of Japan". Encyclopædia Britannica. Besoek op 27 Mei 2019.

Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Engelse Wikipedia vertaal.