Postmodernisme in politieke wetenskap
Postmodernisme in politieke wetenskap verwys na die gebruik van postmoderne idees in politieke wetenskap. Die invloed van postmodernisme tree sedert die tweede helfte van die 20ste eeu sterk na vore in die vakgebied van politieke wetenskap. Volgens die postmodernistiese siening beskik indiwidue nie oor 'n outonome rede wat onafhanklik kan funksioneer van subjektiewe gevoelens en sienswyses nie.[1] Anders gestel word die mensdom se begrip van die werklikheid noodwendig beïnvloed deur die verhale en oortuigings van die kulturele groep waaraan hulle behoort. Hierdie gevolgtrekking veronderstel dat die mensdom nie insig kan verkry in die saak of daar 'n objektiewe, universele en absolute werklikheid bestaan nie. Die postmodernisme beklemtoon eerder die rol van die bewussyn in die konstruering van 'n subjektiewe realiteit – wat noodwendig die politieke landskap insluit. Hierdie pluralistiese siening van die werklikheid en relativistiese begrip van moraliteit maak postmoderne denkers skepties oor politieke denkskole wat aanspraak maak op objektiewe interpretasies van sosiale gebeure. Politieke ontleders onder die invloed van die postmodernisme verskil egter nie alleen met die gevolgtrekkings van ander benaderinge nie, maar is ook krities oor die geldigheid van die bepaalde benaderinge wat gevolg word.[2] Die kritiese ingesteldheid van die postmodernisme kan veral in verband gebring word met poststrukturalisme en dekonstruksie.
Die poststrukturaralisme is 'n postmoderne benaderingswyse wat veral beïnvloed is deur die kontinentale filosofie van Franse filosowe soos Michel Foucault. Met poststrukturalisme word klem veral geplaas op die vormgewende funksie van taal waardeur die menslike bewussyn uitgedruk word in die vorm van woorde. Die verband tussen taal en magspolitiek word uitgelig deur die postmoderne filosoof Jacques Derrida. Hy interpreteer diskoerse in die openbare sfeer as 'n stryd waar gepoog word om 'n nuwe realiteit te skep deur een interpretasie ten koste van 'n ander te vervang.[1] Die belangegroep met die dominante argument verkry mag wanneer hulle subjektiewe opinies aanvaar word as die heersende realiteit. Met die benaderingswyse van poststrukturalisme word politieke tekste dekonstruktief en krities ontleed omdat geen interpretasie aanvaar kan word as enigste en finale waarheid nie. Gevolglik moet die politieke ontleder bedag wees op vooroordele en teenstrydighede in die teks, en moet daar ook kennis geneem word van die skrywer se subjektiewe denkraamwerk.