|
[[Lêer:Violin case.jpg|thumb|right|'n Viool en strykstok in hul kassie]]
Ek is lief vir jou Tashe Spence.Die '''viool''' is 'n snaarinstrument met vier snare. Die klank word voortgebring deur die snare met 'n strykstok in trilling te bring of deur dit met die vingers te tokkel (pizzicato). Die houtklankkas dien om die geluid van die trillende snare te versterk. Die viool word deurgaans bespeel deur die instrument tussen ken en skouer te klem en met die vingers van die linkerhand die snare teen die ebbenhouttoets vas te druk om sodoende die snaar te verkort om die gewenste toonhoogte weer te gee. Die speler van 'n viool is 'n violis(te).Die viool is 'n snaarinstrument, gewoonlik met vier stringe gestem in perfekte vyfde. Dit is die kleinste, die hoogste toonhoogte lid van die viool familie van strykinstrumente, wat ook die altviool, tjello, en double bass sluit.
Die viool is informeel soms genoem 'n viool, ongeag van die tipe musiek wat gespeel word op dit. Die woord viool kom van die Middeleeuse Latynse woord vitula, wat beteken snaar instrument [1] Hierdie woord word ook geglo dat die bron van die Germaanse "fiddle" [2] Die viool, terwyl dit het antieke oorsprong, verkry die meeste van sy. moderne eienskappe in 'n 16de-eeuse Italië, met 'n paar verdere veranderinge wat in die 18de en 19de eeu. Violiste en versamelaars veral prys die instrumente wat deur die Gasparo da Salò, Giovanni Paolo Maggini, Stradivari, Guarneri en Amati families uit die 16de tot die 18de eeu in Brescia en Cremona en deur Jacob Stainer in Oostenryk. Groot getalle van instrumente kom uit die hande van die "mindere" makers, sowel as nog groter getalle massa-geproduseer kommersiële "handel viole" kom van kothuis nywerhede in plekke soos Sakse, Bohemia en Mirecourt. Baie van hierdie handel instrumente is voorheen deur Sears, Roebuck en Kie en ander massa merchandisers verkoop.
'N persoon wat maak of herstelwerk viole is bekend as 'n bouwer, of net 'n viool maker. Die dele van 'n viool word gewoonlik gemaak van verskillende soorte hout (hoewel elektriese viole kan nie gemaak word van hout op alle, sedert hul klank kan nie wees afhanklik is van spesifieke akoestiese eienskappe van die instrument se konstruksie), en dit is gewoonlik gespan met gut , nylon of ander sintetiese of staal snare.
Iemand wat die viool speel genoem word 'n violis of 'n wenk. Die violis produseer klank deur die tekening van 'n boog oor een of meer snare (wat kan gestop word deur die vingers van die ander hand 'n volle reeks van toonhoogtes te produseer), deur die pluk van die snare (met een hand), of deur 'n verskeidenheid van ander tegnieke. Die viool gespeel deur musikante in 'n wye verskeidenheid van musikale genres, insluitend Barok-musiek, klassieke, jazz, folk musiek, rock en roll en sagte rots. Die viool het in baie nie-Westerse musiek kulture oor die hele wêreld kom om gespeel te word.
Inhoud [versteek]
1 Geskiedenis
2 Konstruksie en meganika
2,1 Strings
2.2 Pitch reeks
2,3 Acoustics
2,4 Groottes
3 Tuning
4 Bows
5 Speel
5,1 Linkerhand en toonhoogte produksie
5.1.1 Posisies
5.1.2 Open snare
5.1.3 Double stop en darren
5.1.4 vibrato
5.1.5 vibrato trill
5.1.6 Harmonieke
5,2 Right hand en toonkleur
5.2.1 buig tegnieke
5.2.2 Pizzicato
5.2.3 Kol legno
5.2.4 Martelé
5.2.5 tremolo
5.2.6 Mute of demper
6 musiekstyle
6.1 Klassieke musiek
6,2 Jazz
6.3 Populêre musiek
6,4 Indiese klassieke musiek
6,5 Volksmusiek en vroetel
6,6 Arabiese musiek
7 Fiddle
8 Electric viole
9 Viool verifikasie
10 Sien ook
11 Notas
12 Verwysings
13 Verdere leeswerk
14 Eksterne skakels
[Wysig] Geskiedenis
Hoofartikel: Geskiedenis van die viool
Batchelder viool (VSA)
Die vroegste snaarinstrumente is meestal uitgeruk (bv. die Griekse lier). Geboë instrumente mag ontstaan het in die ruitersport kulture van Sentraal-Asië, 'n voorbeeld synde die Kobyz (Kazakh: қобыз) of Kyl-kobyz is 'n antieke Turkse, Kazakh strykinstrument of Mongoolse instrument Morin huur:
Turkse en Mongoolse ruiters van Inner Asië was waarskynlik die wêreld se vroegste Fiddlers. Hulle twee-snaar regop vroetel is gespan met paardenhaar stringe, gespeel met paardenhaar boë, en bevat dikwels 'n gesnede perd se kop aan die einde van die nek. Die viole, altviole en tjello speel ons vandag, en wie se boog is nog steeds gespan met paardenhaar, is 'n nalatenskap van die nomade. [3]
Daar word geglo dat hierdie instrumente uiteindelik uitbrei na China, Indië, die Bisantynse Ryk en die Midde-Ooste, waar hulle ontwikkel in instrumente soos die erhu in China, die rebab in die Midde-Ooste, die Lyra in die Bisantynse Ryk en die esraj in Indië. Die viool in sy huidige vorm het na vore gekom in die begin van die 16de eeu in Noord-Italië, waar die hawe stede van Venesië en Genua uitgebreide bande met Sentraal-Asië deur die handelsroetes van die Silk Road gehandhaaf.
Die moderne Europese viool ontwikkel uit verskillende gebuig snaar instrumente van die Midde-Ooste [4] en die Bisantynse Ryk [5] [6] Dit is waarskynlik dat die eerste makers van viole geleen uit drie tipes van die huidige instrumente:. Die rebec, in gebruik sedert die 10de eeu (self afgelei van die Bisantynse Lyra [7] en die Arabiese rebab), die Renaissance viool, en die lira da braccio [8] (afgelei [5] van die Bisantynse lira). Een van die vroegste eksplisiete beskrywing van die instrument, insluitende sy tuning, was die toonbeeld musiekblyspel deur Jambe de Fer, gepubliseer in Lyon in 1556. [9] Teen hierdie tyd, die viool het reeds begin om te versprei oor die hele Europa.
Die oudste gedokumenteerde viool vier stringe te hê, soos die moderne viool, is veronderstel om te gewees het gebou in 1555 deur Andrea Amati, maar die datum is baie twyfelagtig. (Ander viole, gedokumenteer aansienlik vroeër, het net drie snare en geroep is Violetta.) Venesië het 'n belangrike bydra tot die geboorte van die viool wat plaaslik "lira" genoem. In die tweede dekade van die XVI eeu (dit beteken 50 jaar voor die bloeiende acrivity van Andrea Amati) in Venesië teenwoordig was 7 "lireri" of makers van geboë instrumente, insluitend protoviolins [10]. Die viool het onmiddellik het baie gewild geword onder straat musikante en die adel, geïllustreer deur die feit dat die Franse koning Karel IX beveel Amati 24 viole vir hom op te rig in 1560 [11] Een van hierdie instrumente, nou bekend as die Charles IX, is die oudste oorlewende viool. Die beste Renaissance uitgekap en versier viool in die wêreld is die Gasparo da Salò (1574 c) besit word deur Ferdinand II, aartshertog van Oostenryk en later, vanaf 1841, deur die Noorse virtuose Ole Bull, wat dit vir veertig jaar en duisende van konserte, vir sy baie kragtige en pragtige toon, soortgelyk aan dié van 'n Guarneri. Dit is nou in die Vestlandske Kustindustrimuseum in Bergen (Noorweë). "Die Messias" of "Le Messie" (ook bekend as die "Salabue") in 1716 gemaak deur Antonio Stradivari bly ongeskonde. Dit is nou geleë in die Ashmolean Museum van Oxford [12].
Detail van die San Zaccaria altaarstuk, Venesië, deur Giovanni Bellini, 1505.
Die mees bekende viool makers (Luthiers) tussen die 16de eeu en die 18de eeu, sluit die volgende in:
Die skool van Brescia, begin in die laat 14de met lires violettas, altviole en aktief is in die gebied van die viool in die eerste helfte van die 16de eeu
Die Dalla Corna familie, aktiewe 1510-1560 in Brescia en Venezia, Italië
Die Micheli familie, aktiewe 1530-1615 in Brescia
Die Inverardi gesin aktief 1550-1580 in Brescia
Die Berto Gasparo da Salò familie, aktiewe 1530-1615 in Salò en Brescia
Giovanni Paolo Maggini, aktief 1600-1630 in Brescia
Die skool van Cremona, in die helfte van die 16de eeu met altviole en violone en in die gebied van die viool begin in die tweede helfte van die 16de eeu
Die Amati familie, aktiewe 1500-1740 in Cremona, Italië
Die Guarneri familie, aktiewe 1626-1744 in Cremona
Die Stradivari familie, aktiewe 1644-1737 in Cremona
Die skool van Venesië met die teenwoordigheid van verskeie makers van die boog instrumente van die vroeë XVI-eeu (in die tydperk 1490 -1630 geregistreer is meer as 140 makers van strykinstrumente) [13].
Die Linarolo familie, aktief 1505 - 1640 in Venesië
Matteo Goffriller 1659 - 1742
Pietro Guarneri 1695 - 1762
Domenico Montagnana 1686 - 1750
Santo Serafin (Sanctus Seraphinus) 1699-1776
Beduidende veranderinge plaasgevind in die konstruksie van die viool in die 18de eeu, veral in die lengte en die hoek van die nek, sowel as 'n swaarder bass bar. Die meerderheid van die ou instrumente hierdie veranderinge ondergaan het, en dus in 'n aansienlik verskillende toestand as toe hulle uit die hande van hulle makers, ongetwyfeld met verskille in die klank-en-antwoord. [14] Maar hierdie instrumente in hul huidige toestand stel die standaard vir volmaaktheid in viool vakmanskap en klank, en viool makers oor die hele wêreld probeer om te kom so naby as moontlik aan hierdie ideaal.
Tot hierdie dag, instrumente van die sogenaamde Goue Era van viool maak, veral dié wat deur Stradivari, Guarneri del Gesu en Montagnana is die mees gesogte instrumente deur beide versamelaars en kunstenaars. Die huidige rekord bedrag betaal vir 'n Stradivari-viool is £ 9.800.000 (US $ 15.900.000), wanneer die instrument bekend as die Lady Blunt is deur Tarisio Auctions in 'n aanlyn veiling verkoop op 20 Junie 2011 [15].
[Wysig] Konstruksie en meganika
Die konstruksie van 'n viool
Hoofartikel: Violin konstruksie en meganika
'N viool bestaan oor die algemeen van 'n spar top (die klankbord, ook bekend as die boonste plaat, tafel, of maag), maple ribbes en rug, twee endblocks, 'n nek, 'n brug, 'n soundpost, vier snare, en verskeie toebehore, opsioneel met inbegrip van 'n chinrest, wat direk oor heg, of aan die linkerkant van die staartstuk gemaak. 'N onderskeidende kenmerk van 'n viool liggaam is die uurglas-agtige vorm en die Oorkoepelende van sy top en terug. Die uurglas vorm bestaan uit twee boonste Bouts, twee laer Bouts, en twee konkaaf C-aanvalle by die middellyf, die verskaffing van goedkeuring vir die boog.
Die stem van 'n viool hang af van sy vorm, die hout dit is gemaak van die gradeplegtigheid (die dikte profiel) van beide die bo-en terug, en die vernis wat rokke sy buite oppervlak. Die vernis en veral die hout voortgaan om te verbeter met ouderdom, maak die vaste aanbod van ou viole baie gesog.
Die baie groot meerderheid van verlijmd gewrigte in die instrument gebruik dier verberg gom vir 'n aantal redes: dit in staat is om van die maak van 'n dunner gesamentlike as die meeste ander gom, dit is omkeerbaar (bros genoeg is om te kraak met noukeurig toegepaste krag, en verwyderbare met warm water) wanneer demontage nodig is, en sedert vars vel gom stokke te oud versteek gom, meer oorspronklike hout bewaar kan word wanneer die herstel van 'n gesamentlike. (Meer moderne gom moet skoongemaak word geheel en al vir die nuwe gesamentlike klank, wat oor die algemeen behels die skraap n hout saam met die ou gom af te wees.) Swakker, verdunde gom word gewoonlik gebruik om die top te vas aan die ribbes en die neut om te die vingerbord, aangesien algemene herstelwerk behels die verwydering van hierdie dele.
Die purfling hardloop om die rand van die spar bo 'n mate van beskerming teen die krake van oorsprong op die rand. Dit laat ook die top om meer onafhanklik van die rib struktuur buig. Geverf op faux purfling op die top is gewoonlik 'n teken van 'n minderwaardige instrument. Die rug en ribbes is tipies gemaak van maple, meestal met 'n bypassende gestreepte figuur, verwys na as vlam, fiddle, of tier streep.
Die nek is gewoonlik maple met 'n gevlekte figuur verenigbaar is met dié van die ribbes en rug. Dit dra die vingerbord, gewoonlik gemaak van ebbehout, maar dikwels 'n ander hout gevlek of swart geverf. Ebony is die voorkeur-materiaal as gevolg van sy hoë hardheid, skoonheid, en beter weerstand te dra. Fingerboards aangetrek is na 'n spesifieke transversale kurwe, en het 'n klein lengte "scoop," of holte, effens meer uitgespreek oor die lae strykers, veral wanneer bedoel vir derm-of sintetiese snare.
'N paar ou viool (en 'n paar om te verskyn oud) het 'n ingeënt boekrol, blyk uit 'n lymlas tussen die pegbox en nek. Baie authentieke ou instrumente het om hul nekke herstel na 'n effens toegeneem hoek en verleng deur oor 'n sentimeter. Die nek ent kan die oorspronklike boek wat gehou moet word met 'n barok viool wanneer om sy nek in conformance met moderne standaarde.
Close-up van 'n viool staartstuk, met 'n fleur-de-lis
Voor-en agterkant views viool brug
Sound post gesien deur f-gat
Die brug is 'n presies sny stuk van die maple wat vorm die laer anker punt van die vibrerende lengte van die snare en stuur die vibrasie van die snare aan die liggaam van die instrument. Sy top kurwe hou die snare op die regte hoogte van die vingerbord in 'n boog, sodat elkeen afsonderlik word geblaas deur die boog. Die klank post, of siel pos, pas presies tussen die rug en bo, binne-in die instrument onder die G voet van die brug, wat help dit om ondersteuning. Dit stuur ook vibrasies tussen die bo-en die agterkant van die instrument.
Die staartstuk ankers die snare aan die laer bout van die viool deur middel van die tailgut, wat loops rondom 'n ebbehout knoppie genaamd die tailpin (soms verwarrend genoem die endpin, soos die tjello se piek), wat pas in 'n tapse gat in die onderste blok . Heel dikwels is die E-string sal 'n boete van tuning hefboom gewerk deur 'n klein skroef draai deur die vingers. Fine tuners kan ook toegepas word aan die ander snare, veral op 'n student instrument, en word soms in die staartstuk gebou.
Scroll Aan die einde, die stringe wind om die tuning penne in die pegbox. Strings het gewoonlik 'n gekleurde kant wikkel aan albei kante, vir identifikasie en om wrywing te voorsien teen die penne. Die tapse penne toelaat om wrywing te verhoog of verlaag word deur die speler toepassing van toepaslike druk langs die as van die pen terwyl draai dit.
Viool en boog.
[Wysig] Strings
Hoofartikel: stringe afdeling van die viool konstruksie
Strings is vir die eerste keer gemaak van skape gut (algemeen bekend as snaar), of bloot gut, wat uitgestrek, gedroogde en gedraai. In die vroeë jare van die 20ste eeu, is stringe van óf gut, wes, aluminium of staal gemaak. Moderne snare kan derm, soliede staal, gestrande staal, of verskeie sintetiese materiale, toegedraai met verskeie metale, en soms oorgetrek met silwer. Die meeste E-strings is ontbondel, óf gewoon of met goud oorgeblaas, staal. Tans, viool snare word oor die algemeen nie gut, met die uitsondering van die viool snare wat gebruik word om musiek te speel van die Renaissance, Barok, of vroeë Klassieke periodes.
Strings het 'n beperkte leeftyd. Afgesien van die ooglopende dinge, soos die likwidasie van 'n string kom ongedaan gemaak van slytasie, spelers oor die algemeen 'n string verander wanneer dit nie meer speel waar is, verloor die gewenste toon. String langslewendheid is afhanklik op die string gehalte en speel intensiteit.
[Wysig] Pitch reeks
Die kompas van die viool is van G3 (G hieronder middel C) C8 (die hoogste kennis van die moderne klavier.) Die boonste note, egter, word dikwels deur natuurlike of kunsmatige harmonieke. So het die E twee oktawe bokant die oop E-string kan oorweeg word om 'n praktiese limiet vir orkes viool dele [16].
[Wysig] Acoustics
3D spektrum diagram van die ondertone van 'n viool G string (grond). Let op dat die toonhoogte wat ons hoor, is die hoogtepunt rondom 200 Hz.
Hoofartikel: Klankproduksie (strykinstrumente)
Die boog vorm, die dikte van die hout, en sy fisiese eienskappe regeer die geluid van 'n viool. Patrone van die node gemaak deur sand of glitter besprinkel op die plate met die plaat op sekere frekwensies, genaamd Chladni patrone, vibrated word soms gebruik word deur Luthiers hul werk te verifieer voordat die byeenkoms van die instrument [17].
[Wysig] Groottes
Fraksionele (1/16) en volle grootte (4/4) viole
Die geskiedenis van die klein viole is nie goed gedokumenteer. Klein viole het ten minste gedurende die laat Renaissance tydperk en heel waarskynlik in die Barok-tydperk wat 1/4 hoër toonhoogte as standaard viole. Hierdie viole kan óf gebruik word deur kinders, of deur musikante wat dele wat dan buite die reeks van standaard viole het. Dit is belangrik om te onthou dat die ken res was 'n relatief onlangse uitvinding. Sonder die kin rus, verskuiwing in die boonste posisies of terug van hoër posisies dikwels gelei tot die musikant verloor beheer van die viool. Daarbenewens het sommige mense bespiegel dat hierdie fraksionele viole kon gebruik in plaas van dans meester se viool (ook genoem Kits of Pochettes). Hierdie vroeë fraksionele viole word maklik verwar met kinders-grootte viole, maar indien dit deur 'n deskundige bevestig, is hoogs gesoek deur versamelaars en museums. Gedurende die laaste deel van die 19de eeu en die vroeë deel van die 20ste eeu, makers in Sakse geproduseer baie van hierdie fraksionele viole.
Kinders het gewoonlik kleiner strykinstrumente as volwassenes gebruik. Viole is gemaak in sogenaamde fraksionele groottes vir jong studente: Afgesien van volle-grootte (4/4) viole, 3/4, 1/2, 1/4, 1/8, 1/10, 1/16, 1 / 32 en selfs 1/64-sized instrumente bestaan, alhoewel hierdie kleiner groottes is hoogs ongewone en gewoonlik custom-made. Baie klein groottes is ontwikkel, saam met die Suzuki-program, vir viool studente so jonk as 3. Fyn gemaak fraksionele grootte viole, veral kleiner as 1/2 grootte, is uiters skaars of onbestaande. So 'n klein instrumente word gewoonlik bedoel vir beginners benodig 'n ruwe viool, en wie se rudimentêre tegniek regverdig nie die koste van 'n meer versigtig een gemaak.
Hierdie fraksionele groottes het niks te doen met die werklike afmetings van 'n instrument, met ander woorde, 'n 3/4-sized instrument is nie drie-kwart die lengte van 'n volle grootte instrument. Die liggaam lengte (nie met inbegrip van die nek) van 'n volle-grootte, of 4/4, viool is ongeveer 14 duim (35 cm), kleiner in 'n 17de eeu modelle. 'N 3/4 viool is ongeveer 13 duim (33 cm), en 'n 1/2 grootte is ongeveer 12 duim (30 cm). Met die viool se naaste familielid, die altviool, grootte gespesifiseer as die liggaam lengte in duim of sentimeter eerder as fraksionele groottes. 'N volle grootte altviool gemiddeldes 16 duim (40 cm).
In sommige gevalle kan 'n volwassene met 'n klein raam gebruik om 'n sogenaamde 7/8 grootte viool in plaas van 'n volle grootte instrument. Soms genoem word 'n dame se viool, hierdie instrumente is effens korter as 'n volle grootte viool, maar is geneig om hoë-gehalte instrumente in staat om van die vervaardiging van 'n geluid wat vergelykbaar is met dié van fyn full size viole.
[Wysig] Tuning
Scroll en pegbox, korrek gespan
Die toonhoogtes van 'n oop stringe op 'n viool. Speel (hulp · inligting)
Viole is ingestel deur die draai van die penne in die pegbox onder die boekrol, of deur die aanpassing van die boete tuner skroewe by die staartstuk. Alle viole het penne, fyn tuners (ook fyn aanpas genoem) is opsioneel. Die meeste fyn tuners bestaan van 'n metaal-skroef wat 'n hefboom aan die string einde beweeg. Hulle toelaat baie klein toonhoogte aanpassings veel makliker as die penne. Die veld word deur die draai een kloksgewys, skerper en draai 1 linksom, die veld word platter.
Fine tuners op al vier van die snare is 'n praktiese noodsaaklikheid vir die staal-kern snare speel, en 'n paar spelers gebruik hulle met sintetiese snare sowel. Aangesien die moderne E snare staal, is tipies 'n boete tuner toegerus vir daardie string. Fine tuners nie gebruik word nie met gut snare, wat is meer elasties as staal of sintetiese-core snare en nie voldoende reageer op die baie klein bewegings van fyn tuners.
'N viool te stem, vir die eerste keer die A-string op die hoogte van 'n standaard toonhoogte (gewoonlik 440 Hz), die gebruik van óf 'n tuning toestel of 'n ander instrument. (By die begeleiding van 'n vaste-toonhoogte instrument soos 'n klavier of trekklavier, viool wysies.) Die ander snare word dan ingestel teen mekaar in intervalle van volmaakte vyfdes deur hulle in pare te buig. 'N fyn hoër tuning is soms diens vir solo speel die instrument 'n beter klank gee, omgekeer, barok musiek word soms die gebruik van laer stemmingen om die viool se klank sagter te maak gespeel. Na tuning, kan die instrument se brug ondersoek word om te verseker dat dit reguit staan en gesentreer tussen die binneste nick van die f-gate, 'n krom brug betekenisvol kan raak die geluid van 'n andersins well-made viool.
Die stemming G-D-A-E gebruik word vir die meeste viool musiek. Ander stemmingen is soms diens, die G-string, byvoorbeeld, kan gestem word tot A. Die gebruik van nie-standaard stemmingen in klassieke musiek is bekend as scordatura, in sommige mense style, is dit 'cross-tuning. Een bekende voorbeeld van scordatura in klassieke musiek is Saint-Saëns se Danse Macabre, waar die viool solo se E-string is op die hoogte neer op E-mol 'n onheilspellende dissonansie te dra tot die samestelling. Nog 'n voorbeeld is in die derde beweging van kontraste, deur Béla Bartók, waar die e-string is op die hoogte neer op E-mol en G op die hoogte van 'n G skerp, of die stel van die stukke het die Mystery Sonatas deur Biber.
In die Indiese klassieke musiek en Indiese ligte musiek, die viool is geneig om te wees op die hoogte van D ♯-A ♯-D ♯-A ♯ in die Suid-Indiese styl. Want daar is geen konsep van 'n absolute toonhoogte in die Indiese klassieke musiek is, kan 'n gerieflike tuning die handhawing van hierdie relatiewe toonhoogte-intervalle tussen die snare gebruik word. Nog 'n algemeen tuning met hierdie intervalle is B ♭-FB ♭-F, wat ooreenstem met Sa-Pa-Sa-Pa in die Indiese Carnatic klassieke musiek styl. In die Noord-Indiese Hindustani styl, die tuning is gewoonlik Pa-Sa-Pa-SA in plaas van Sa-Pa-Sa-Pa. Dit kan ooreenstem FB ♭-FB ♭, byvoorbeeld.
Arabiese klassieke musiek, is die A-en E-strings verlaag deur 'n hele stap dws GDGD. Dit is te verlig speel Arabies maqams, veral diegene met kwart toon.
Terwyl die meeste viole het vier snare, daar is viole met soveel as sewe snare. Die ekstra snare op sodanige viole is tipies laer toonhoogte as die G-string, hierdie stringe word gewoonlik gestem C, F, en B flat. As die instrument se speel lengte, of string lengte van moer te oorbrug, is gelyk aan dié van 'n gewone volskaalse viool, dit wil sê, 'n bietjie minder as 13 duim (330 mm), dan is dit behoorlik kan genoem word 'n viool. Sommige sulke instrumente is ietwat langer en moet beskou word as altviole. Viole met vyf of meer snare word dikwels gebruik in jazz of volksmusiek.
[Wysig] Bows
Hoofartikel: Bow (musiek) en viool konstruksie (boog)
Bow paddas, van bo na onder: viool, altviool, tjello
'N viool is gewoonlik gespeel word met behulp van 'n boog wat bestaan uit 'n stok met 'n lint van paardenhaar gespan tussen die punt en die padda (of moer, of hak) op die teenoorgestelde punte. 'N tipiese viool boog 75 cm (29 duim) algehele mag wees, en weeg ongeveer 60 g (2,1 oz). Viola boë ongeveer 5 mm (0,20 in) korter en 10 g (0,35 oz) swaarder kan wees.
Op die padda einde, 'n skroef bediening strenger of los die hare. Net van die padda, 'n leer duim kussing en kronkelende die stok te beskerm en 'n sterk greep vir die speler se hand. Die likwidasie draad (dikwels silwer of geplateerde silwer), sy, of balein (nou nageboots deur die afwisselende stroke van bruin en swart plastiek.) Sommige student boë (veral die mense wat van soliede veselglas) vervang met 'n plastiek mou vir greep en kronkel .
Die hare van die boog kom tradisioneel uit die stert van 'n grys manlike perd (wat oorwegend wit hare het), hoewel sommige goedkoper boë gebruik van sintetiese vesel. Sosiale vryf met viool maak die hare gryp die snare met tussenposes, veroorsaak dat hulle om te vibreer. Die stok is tradisioneel gemaak van brazilwood, hoewel 'n stok wat gemaak is van 'n meer uitgesoekte kwaliteit (en duurder) brazilwood genoem Pernambuco. Beide tipes van dieselfde boom spesies kom. Sommige student boë word gemaak van veselglas of verskeie goedkoop bos. Sommige onlangse boog ontwerp innovasies gebruik koolstof vesel vir die stok, op alle vlakke van vakmanskap.
[Wysig] speel
Hoofartikel: speel die viool
Die standaard manier van die hou van die viool is met die linker kant van die kaak rus op die chinrest van die viool, en word ondersteun deur die linker skouer, dikwels bygestaan deur 'n skouer rus (of 'n spons en 'n rekkie vir die jonger spelers wat sukkel met skouer rus). Hierdie praktyk wissel in sommige kulture, byvoorbeeld, Indian (Carnatic en Hindustani) violiste speel op die vloer sit en rus die boek van die instrument op die kant van hul voet. Die snare kan geblaas word deur gebruik te maak van die hare van die boog oor hulle (Arco) of deur pluk hulle (pizzicato). Die linkerhand reguleer die klinkende lengte van die string deur dit stop te sit teen die vingerbord met die vingers, die vervaardiging van verskillende toonhoogtes.
Eerste posisie vingersettings
[Wysig] Linkerhand en toonhoogte produksie
As die viool het geen Frets die snare te stop, moet die speler presies weet waar die vingers te plaas op die snare te speel met 'n goeie intonasie. Deur middel van die praktyk en oor opleiding, die violis se linkerhand vind die notas intuïtief deur spier-geheue. Beginners soms staatmaak op tapes geplaas op die vingerbord vir behoorlike linkerhand vinger plasing, maar gewoonlik laat vaar die bande vinnig as wat hulle bevorder. 'N ander wat algemeen gebruik word vir nasien tegniek gebruik kolle van wit-out op die vingerbord, wat dra in 'n paar weke van gereelde oefening. Hierdie praktyk, helaas, word soms gebruik in plaas van voldoende oor-opleiding, begeleiding van die plasing van die vingers deur die oog en nie deur die gehoor. Veral in die vroeë stadiums van die leer om te speel, die sogenaamde beltonen nuttig is. Daar is nege sulke aantekeninge in die eerste posisie, waar 'n gestop noot klink 'n harmonie of oktaaf met 'n ander (oop) string, wat veroorsaak dat dit te simpatiek resoneer. Dus, "sonder begeleiding, 'n violis] nie konsekwent speel in die gehard of die natuurlike [net] skaal, maar is geneig om op die geheel in ooreenstemming met die Pythagoras skaal." [18]
Die vingers is konvensioneel genommer 1 (indeks) deur 4 (pinkie). Veral in instruksionele uitgawes van die viool musiek, kan getalle oor die note dui watter vinger te gebruik, met 0 aandui van 'n oop string. Die tabel aan die regterkant toon die rangskikking van notas wat bereik is in die eerste posisie. Nie op hierdie grafiek getoon word, is die manier waarop die spasiëring tussen kennis posisies nader as die vingers beweeg (toonhoogte) uit die moer. Die bars op die kante van die grafiek verteenwoordig die gewone moontlikhede vir beginners 'tape plasings, op die 1ste, hoë 2de, 3de, en 4de vingers.
[Wysig] Posisies
Die plasing van die linkerhand op die vingerbord word gekenmerk deur "posisies". Eerste posisie, waar die meeste beginners begin (hoewel sommige metodes begin in die derde plek), is die mees algemeen gebruikte posisie in die string musiek. Die laagste noot wat beskikbaar is in hierdie posisie in die standaard tuning is 'n oop G; die hoogste noot in die eerste posisie gespeel word met die vierde vinger op die E-string, klink 'n B, of die bereiking van 'n halwe stap (ook bekend as die "uitgebreide vierde vinger ") aan die C-twee oktawe bokant middel C.
Die verskuiwing van die hand op die nek, so die eerste vinger neem die plek van die tweede vinger, bring die speler in die tweede posisie. Laat die eerste vinger neem die eerste posisie van die derde vinger bring die speler aan derde posisie, en so aan. Die boonste perk van die viool se reeks is grootliks bepaal deur die vaardigheid van die speler, wat kan maklik meer as twee oktawe speel op 'n enkele string, en 4 oktawe op die instrument as 'n geheel, alhoewel wanneer 'n violis het gevorder tot die punt van in staat is om die hele reeks van die instrument te gebruik, verwysings na spesifieke posisies minder algemeen. Posisie name is hoofsaaklik gebruik word vir die laer posisies en in metode boeke; om hierdie rede, dit is ongewoon om verwysings na iets hoër as sewende posisie om te hoor. Die laagste posisie op 'n viool is half-posisie, waar die eerste vinger is 'n half-stap weg van die moer. Hierdie posisie is minder dikwels gebruik word. Die hoogste posisie, prakties gesproke, is 15 posisie.
Beweeg tussen posisies genoem word verskuif. Die speler beweeg vanaf posisie te posisioneer deur tipies met behulp van 'n gids vinger. Byvoorbeeld, wanneer 'n speler verskuif vanaf die eerste tot vierde posisie, sal hulle die laaste vinger wat hulle gebruik in die eerste posisie as die gids vinger gebruik. Dan, die speler beweeg hulle hele hand tot vierde posisie, maar met die laaste vinger wat gebruik word in die eerste posisie onderliggend aan die hand. Die gids vinger moet nie druk op die tou gedurende die skof nie, moet dit net gly die tou af. Hierdie gids vinger beweeg na sy eie plek in die vierde posisie, maar nie druk op die string. Dan moet die vinger wat speel die noot na die skof op die tou gedruk word en die boog is geskuif om die noot te klink.
Dieselfde noot klink dalk anders, afhangende van watter string word gebruik om dit te speel. Soms is 'n komponis of verwerker bepaal die tou te gebruik vir 'n spesifieke toonkwaliteit. Dit word aangedui in die musiek deur die merk, byvoorbeeld, sul G, wat beteken om te speel op die G-string. Byvoorbeeld, speel baie hoog op die laer snare gee 'n kenmerkende gehalte na die klank. Andersins, is gewoonlik beweeg in verskillende posisies vir gemak van speel.
[Wysig] Open snare
Buig of die pluk van 'n oop string (dit is, 'n string gespeel sonder om 'n vinger te stop dit) gee 'n ander geluid van 'n gestop string, want die snaar vibreer meer vryelik op die moer as onder 'n vinger. Anders as die lae G (wat op geen ander manier kan gespeel word), is oor die algemeen oop stringe in sommige style van klassieke speel vermy. Dit is, want hulle het 'n bietjie harder klank (veral oop E) en dit is nie moontlik om direk te gebruik vibrato op 'n oop string. Dit kan egter gedeeltelik vergoed word deur die toepassing-vibrato op 'n nota wat 'n oktaaf hoër as die oop string.
In sommige gevalle is die speel van 'n oop string genoem word deur die komponis (en uitdruklik in die musiek gemerk) vir spesiale effek, besluit deur die musikant vir artistieke redes (algemeen in vroeër werke soos Bach), of speel in 'n vinnige gedeelte, waar hulle gewoonlik nie onderskei kan word.
Speel 'n oop string gelyktydig met 'n gestop kennis op 'n aangrensende string produseer 'n doedelsak-agtige dreun, wat dikwels gebruik deur komponiste in nabootsing van volksmusiek. Soms is die twee note identies is (byvoorbeeld, speel 'n vinger op die D snaar teen die oop 'n string), gee 'n lui soort van "fiddling" klank. Speel 'n oop string gelyktydig met 'n identiese gestop kennis kan ook genoem word vir wanneer meer volume is nodig, veral in die orkes speel.
[Edit] Double stop en darren
Double staking is wanneer twee afsonderlike stringe gestop deur die vingers, en buig gelyktydig, die vervaardiging van 1/6, derde, vyfde, ensovoorts harmonie. Soms beweeg na 'n hoër posisie is wat nodig is vir die linkerhand in staat te wees om beide notas te bereik in 'n keer. Klink 'n oop string saam met 'n vinger noot is 'n ander manier om 'n gedeeltelike koord te kry. Terwyl hulle soms ook 'n dubbele halte, is meer korrek dit genoem 'n dreun soos die gedreun nota gely mag word vir 'n gedeelte van verskillende note gespeel op die aangrensende string. Drie of vier note kan ook gespeel word op 'n tyd (drie-en vierslagmaat stop, onderskeidelik), en volgens die styl van musiek, kan al die notas gespeel word gelyktydig of kan gespeel word as twee opeenvolgende dubbel tot stilstand kom, ten gunste van die hoër note .
[Wysig] vibrato
Kyoko Yonemoto Paganini se Caprice No 24 op 'n viool speel
Vibrato is 'n tegniek van die linkerhand en arm in wat die toonhoogte van 'n noot wissel in 'n polsende ritme. Terwyl verskeie dele van die hand of arm in die beweging betrokke mag wees, die eindresultaat is 'n beweging van die vingerpunt te bring oor 'n effense verandering in die trillende snaar lengte. Sommige violiste ossilleer agteruit, of laer in toonhoogte van die werklike noot by die gebruik van vibrato, want dit word geglo dat die persepsie gunste van die hoogste plek in 'n wisselende klank. [19] vibrato doen min, indien enigiets, 'n out-of-tune te verbloem Let wel, in ander woorde, misbruik vibrato is 'n swak plaasvervanger vir 'n goeie intonasie.
{{saadjie}}
| 