Slag van Gallipoli: Verskil tussen weergawes

Die [[Geallieerdes|Geallieerde magte]] was ywerig om 'n voorsieningsroete na [[Rusland]] te open aangesien 'n verhoogde aanslag aan die oosfront die druk aan die wesfront sou verlig. Die [[Duitse Ryk]] en [[Oostenryk-Hongarye]] het Rusland se handelsroetes na [[Europa]] oor land afgesny en daar was geen maklike seeroete beskikbaar nie. Die [[Witsee]] in die noorde en die [[See van Ochotsk]] in die Verre-Ooste was ver van die oosfront geleë en dikwels bevrore. Die [[Oossee]] was geblokkeer deur die Duitse vloot. Die enigste toegang tot die [[Swartsee]] was deur die [[Bosporus]], wat onder beheer van die Ottomaanse Ryk was. Toe die Ottomaanse Ryk in Oktober 1914 by die [[Sentrale Moondhede]] aansluit, kon Rusland nie meer van die [[Middellandse See]] van voorrade voorsien word nie.

 

 

Die Franse minister van justisie, Aristide Briand, het in November 1914 'n voorstel gedoen om Turkye aan te val, maar dit het nie steun geniet nie. Britse pogings om die Turke om te koop om aan die Geallieerde kant aan te sluit was onsuksesvol.<ref>Strachan, Hew (2004) The First World War, bl 115</ref>. Later in dieselfde maand het [[Winston Churchill]], wat toe hoof van die Britse vloot was, 'n see-aanval op die [[Dardanelles]] voorgestel. Aanvanklik sou dit deur slegs die Britse vloot uitgevoer word met net 'n klein aantal troepe verbonde aan die aanvalsmag. Die plan is deur John Fisher, 'n hoë vlootoffisier, teengestaan wat eerder 'n direkte see-inval op die noordkus van Duitsland voorgestaan het, maar Churchill se plan is uiteindelik aanvaar. <ref>Andrew Marr se reeks, The Making of Modern Britain, Episode 3.</ref>