Wysiging soos op 09:58, 14 Maart 2013 wysig RSeuhs (besprekings \| bydraes) 47 edits k →‎Politikus en diplomaat: eensyding → eensydig ← Ouer wysiging		Wysiging soos op 21:41, 15 Maart 2013 wysig maak ongedaan 194.166.184.121 (besprekings) →‎Oseanograaf en reisiger: atktiese → arktiese Nuwer wysiging →
Lyn 157: Nadat hy gerou het, is Nansen terug na Londen. Hy is deur sy regering oorreed om sy bedanking te herroep tot na koning Edward se staatsbesoek aan Noorweë in April 1908. Sy formele aftrede van diplomatieke diens was op 1 Mei 1908, dieselfde dag waarop sy professoraat verander is van dierkunde na oseanografie. Heirdie nuwe aanwysing het die algemene karakter van Nansen se meer onlangse wetenskaplike belange weerspieël.<ref>Huntford, pp. 555–556</ref> In 1905 het hy die Sweedse fisikus [[Walfrid Ekman]] voorsien van die data wat die oseanografiese beginsel bekend as die [[Ekmanspiraal]] gevestig het. Ekman het, op grond van Nansen se waarnemings van oseaanstrome wat opgeneem is gedurende die ''Fram''-ekspedisie, afgelei dat die effek van wind op die see se oppervlak strome veroorsaak wat “iets soos ’n spiraaltrap die dieptes in gevorm het”.<ref>Huntford, p. 476</ref> In 1909 het Nansen met [[Bjørn Helland-Hansen]] saamgewerk aan ’n akademiese artikel ''Die Noorse See: Fisiese Oseanografie'', gebaseer op ''Michael Sars'' se tog van 1900.<ref>Reynolds, pp. 177–178</ref> Nansen het reeds afgetree van ~~atktiese~~arktiese eksplorasie; die beslissende stap was toe hy ''Fram'' aan sy landgenoot [[Roald Amundsen]], wat ’n Noordpoolekspedisie beplan het, vrygestel het.<ref>Huntford, pp. 548–549</ref> Toe Amundsen van plan verander het en besluit het om liewer na die Suidpool te gaan, het Nansen hom ondersteun.<ref>Huntford, p. 564</ref>{{Ref_label\|A\|Nota 4\|none}} Tussen 1910 en 1914 het Nansen deelgeneem aan verskeie oseanografiese reise. Aan boord van die Noorse In 1910 vlootvaartuig ''Fridtjof'' het hy navorsing in die noordelike Atlantiese Oseaan gedoen,<ref name="Reynolds179">Reynolds, pp. 179–184</ref> en in 1912 het hy sy eie seiljag, ''Veslemøy'' na Beereiland en Spitsbergen gevat. Die hoof doel van die ''Veslemøy''-rit wat om die soutgehalte in die Noordpoolse Seegebied te ondersoek.<ref name="Reynolds184">Reynolds, pp. 184–189</ref> Een van Nansen se bydraes tot oseanografie was sy werk in die ontwerp van instrumente en toerusting; die “Nansenfles” wat gebruik word om diepwatermonsters te neem is tot in die 21ste eeu gebruik in ’n weergawe wat deur Shale Niskin opgedateer is.<ref>{{en}} {{cite book \|editor-last=Spitz \|editor-first=Susan \|title=Die Amerikaanse Erfeniswetenskapwoordeboek \|url=http://books.google.com/?id=yKUagx8PB_EC&pg=PA421&lpg=PA421&dq=Nansen+bottle#v=onepage&q=Nansen%20bottle&f=false \|page=421 \|publisher=Houghton Mifflin \|location=Boston \|year=2005 \|isbn=0-618-45504-3 }}</ref> Op versoek van die Koninklike Geografiese Genootskap het Nansen begin werk aan ’n studie van Arktiese ontdekkings. Dit het ontwikkel in ’n tweedelige geskiedenis van die ontdekking van die noordelike gebiede tot die begin van die 16de eeu. Dit is in 1911 uitgegee as ''Nord i Tåkeheimen'' (''In Noordelike Mis'').<ref name="Reynolds179" /> Daardie jaar hy hy ou bande met Kathleen Scott, die vrou van Robert Falcon Scott wie se Terra Nova-ekspedisie in 1910 na Antarktika vertrek het, versterk. Die biograaf Roland Huntford het beweer dat Nansen en Kathleen Scott ’n kortstondige liefdesverhouding gehad het.<ref>Huntford, pp. 566–568</ref> Baie vroue was aangetrokke tot Nansen en hy het die reputasie van ’n rokjagter gehad.<ref>Abrams, p. 102</ref> Sy persoonlike lewe was in hierdie tyd onstuimig; In Januarie 1913 het hy nuus van Hjalmar Johansen se selfmoord ontvang na dié se terugkeer van Amundsen se suksesvolle Suidpool-ekspedisie.<ref>Huntford, pp. 571–573</ref> In Maart 1913 is Nansen se jongste seun, Asmund, oorlede na ’n lang siekbed.<ref name="Reynolds184" />

Fridtjof Nansen: Verskil tussen weergawes