Vrouesendingbond: Verskil tussen weergawes

Gevolglik is daar teen die einde van die 18de eeu byvoorbeeld in die gemeente [[Tulbagh]], toe nog Roodezand genoem, sowat duisend heidene in die Christelike godsdiens onderrig, in die Bokkeveld 317, en dat wyd versprei op plekke soos die Roggeveld, Vier en twintig Riviere, Olifantsrivier, die Sederberge en elders boerehuisgesinne getrou sendingwerk gedoen het. Die koms na Suid-Afrika van eerw. [[Georg Schmidt]], die Morawiese sendeling, in 1737 en die seën wat daar op sy werk en dié van sy opvolgers gerus het, asook die besielende voorbeeld en prediking van sendingyweraars soos ds. [[Helperus Ritzema van Lier]] van [[NG gemeente Kaapstad|Kaapstad]] en ds. [[Michiel Christiaan Vos|M.C. Vos]] van Tulbagh teen die einde van die 18de eeu het baie daartoe bygedra dat soveel sendingywer indertyd onder die lidmate van die NG Kerk geopenbaar is.

 

[[Beeld:Jean Pellissier.jpg|thumb|170px|links|Eerw. [[Jean Pierre Pellissier]] van die Paryse Evangeliese Sending het van 1831 op [[Bethulie]] sendingwerk gedoen, een van talle sendelinge uit Europa wat op 'n akker kom arbei het waarop die die NG Kerk eers later sou begin werk.]]

Dr. [[Abraham Faure]], 'n bekende kerkleier, het in 1823 geskryf: "Dat meer nie gedoen is nie, is alleen aan die gebrek aan middele en nie aan die gebrek aan goeie wil te wyte nie." Dit kon tereg gesê word van 'n kerk wat 150 jaar ná die begin van die volksplanting slegs uit sewe gemeentes bestaan het en by die herdenking van die 200-jarige bestaan uit 50 gemeentes wat in sewe ringe verdeel was. "Hoeveel groter," kla dr. Faure, "sou hierdie getal nie gewees het nie as daar altyd leraars vir die aangroeiende gemeentes verkrygbaar was, en as daar genoeg geld te vind was om vir hulle opleiding behoorlik te kon sorg."