Vrouesendingbond: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
Morne (besprekings | bydraes) |
Morne (besprekings | bydraes) No edit summary |
||
Lyn 111:
Die Natalse Vroue-Sendingbond is in 1939 gestig en voer het 'n moedige stryd gevoer in 'n provinsie waarin in die jare 60 twee derdes van die Republiek se naturelle gewoon en waar daar grootskaalse sendingwerk ook onder Indiërs en bruin mense gedoen is. In 1957 is die Ned. Geref. Kerk van Suidwes-Afrika afgestig en het die VSB-takke in daardie gebied hul eie organisasie gevorm en met groot toewyding hulp gebied vir die werk in die Kaokoveld en onder die Okavango. Die opleidingsinrgting Friedenheim, later die [[Hugenote-kollege]], was altyd die skakel tussen die verskillende Vrouesendingbonde.
==Die VSB in kerkverband==
Van die staanspoor af was die VSB ten nouste met die NG Kerk verbind. Agt maande na die stigting van die vereniging het mej. [[Abbie Park Ferguson|Ferguson]] en mej. Bliss die lede van die Algenlene Sendingkommissie (ASK) op [[Stellenbosch]] ontmoet. Dr. [[Andrew Murray]] het hulle vergesel. Die standpunt van die twee vroue was: "Ons wil die sendingywer en sendingwerk onbepaald onder die vroue van die kerk uitbrei, dus is dit noodsaaklik dat ons in die regte verhouding tot die lede van die Sendingkommissie sal staan."
Die sinode van 1890 het sy goedkeuring en seën toegesê aan hierdie nuutgestigte vrouevereniging en in 1903 amptelike erkenning gegee aan die opleiding van werksters op [[Wellington]] wat die VSB onderneem het. Die Vrouesendingbond van die Nederduitse Gereformeerde Kerk in Suid-Afrika is in die Sinodale Wette en Bepalings van die Kerk genoem as een van die erkende hulpdienste van die kerk in verband met sy sendingwerksaamhede wat hy onder sorg van sy Algemene Sendingkommissie gestel het. Sedert 1910 het die sinode by geleentheid van elkeen van sy gereelde vergaderings twee lede van die ASK in die hoofbestuur van die VSB as sy verteenwoordigers aangestel. Hulle het gedien as band tussen hierdie twee liggame en die susters gedurig in voeling gehou met alle sendingwerksaamhede en die behoeftes daarvan sowel in die binne- as in die buiteland.
Van die VSB is gevolglik ook verwag om by geleentheid van elke sinodale vergadering verslag van sy werksaamhede te lewer. Die eerste twee leraars wat in die VSB-hoofbestuur gedien het, was di. [[Daniel Stephanus Botha|D.S. Botha]] en G. Marais. Sedertdien het die volgende leraars dienste aan die bestuur bewys: ds. A.C. Murray, dr. [[G.B.A. Gerdener]], di. [[Abraham Faure Louw|A.F. Louw]], A.J. van Wijk, G.L. van Heerde, (later senator) J.G. Olivier en P.E.S. Smith.
Die verhouding tussen die ASK en die VSB wss vertroulik en eg. Die kantore van die twee liggame was lank op dieselfde verdieping van die Hugenote-gebou sodat hulle feitlik een groot geheel gevorm het in gedurige voeling met mekaar. Ooreenkomstig 'n besluit van 'n latere sinode het gemeentelike VSB-takke verder onder toesig van die betrokke kerkraad gestaan. Die VSB was dus in elke opsig 'n suiwer kerklike vrouesendingvereniging en het dit beskou as sy eerste en vernaamste plig om daardie sendingwerksaamhede te bevorder wat onder die Sinode van Kaapland geval het en wat, soos dit heeltemal verstaanbaar was, in alles die voorkeur moet ontvang.
In 1962 het die vyf NG Kerke van die Suid-Afrika ([[Suidwes-Afrika]] ingesluit) verenig en is die eerste Algemene Sinode gehou. Op hierdie vergagadering is die volgende besluit geneem:
(a) Die Hoogeerwaarde Sinode betuig sy dank vir die wyse waarop die verskillende sendingverenigings (Vrouesendingverenigings, Mannesendingbond, Medesendingarbeidsters en Kindersendingkranse) oor baie jare die saak van die sending in die kerk gedien het deur daarvoor te bid, fondse daarvoor in te samel, arbeiders te werf en die sendinggedagte te propageer en in die gemeentes van die kerk uit te dra. Die seën wat die Here op al die werk van die sendingverenigings laat rus het, word met groot erkentlikheid geboekstaaf. Die sinode spreek sy oortuiging uit dat die verantwoordelikheid wat die kerk ten opsigte van die sending dra, van so 'n omvang is dat die kerk alle kragte sal moet inspan om daaraan te voldoen.
(b) Die H.E. Sinode erken hierdie sendingverenigings as hulpdienste in die plaaslike gemeentes onder opsig van die plaaslike kerkrade en in die algemene belang van die sending in medewerking met die Sinodale Kommissie vir Sending en verwys in hierdie verband na die Kerkorde, artikel 68, naamlik: "(a) Die kerk wil graag die vorming van vrye verenigings op positief Christelike grondslag aanmoedig. (b) Die mate waarin 'n bepaalde vereniging aanspraak mag maak op die steun van die kerk, sal afhang van die grondslag en doelstellinge van 'n bepaalde vereniging en sy uitlewing van daardie belydenis en doelstellinge in die praktyk. (c) Bestaande verenigings op die terreine van jeug-, sending-, evangelisasie-, en maatskaplike arbeid wat reeds die erkenning van die onderskeie kerke geniet het, word ook as sodanig deur die Nederduitse Gereformeerde Kerk erken en aanvaar."
Nie alleen is die VSB. deur die Kaapse Kerk erken nie, maar het die sinode ook herhaaldelik sy waardering vir die werk van die vereniging uitgespreek soos weer eens die geval was in 1961 waar die volgende in die handelinge van die 34ste vergadering van die sinode verskyn: "Die Hoogeerwaarde Sinode spreek sy hoê waardering uit vir die werk van die Vrouesendingbond as erkende kerklike vereniging. Die sinode herhaal sy vorige besluit en versoek leraars en kerkrade, veral van nuutgestigte gemeentes, vriendelik en dringend, om erns te maak met die stigting van VSB-takke."
Toe die VSB gestig is, was die sendingverantwoordelikhede van die Kaapse Kerk in die buiteland gekonsentreerd. Binnelandse sendingwerk is plaaslik gereël en nie-sentraal geadministreer nie. Die VSB het die ASK met sy verpligtinge gehelp en volle verantwoordelikheid vir sekere sake aanvaar, in so 'n mate dat takke vroeër gevra is om tog alle bussiegeld na die VSB-kantoor op te stuur vir die nakom van hierdie verpligtinge. Takke moes spesiale insamelings maak vir die plaaslike aanbieding van hulp op sendinggebied.
In latere jare het daar 'n aksentverskuiwing plaasgevind. Alhoewel die buitelandse sending nog finansiële steun ontvang het, was daar tog 'n oordrag van verantwoordelikheid aan die gestigte inheemse kerke. Terselfdertyd het die binnelandse sendingnood sterk op die voorgrond getree. Die sending aan swart mense het dringend geword; die destydse Trans- en Ciskei, Noord-Kaapland, die stedelike swart woonbuurte gekonsentreerde sendingaktiwiteit vereis. Die Oranjerivierskema en die duisende arbeiders wat daarby betrek is, het aandag en beplanning geverg, terwyl elke dorp en distrik die geleentheid vir sendingwerk gebied het. Ook ten opsigte van bruin mense en die Moslems het daar roepstemme op gegaan wat, volgens die VSB, elke Christen tot aksie moes dwing.
So het die VSB-takke ál meer aandag aan plaaslike sendingwerk gegee. Die ou bestaande verpligtinge, wat immers die verpligtinge van die Kaapse Kerk as geheel was, is nie verwaarloos nie, maar origens is takke aangemoedig om alles in hul vermoë te doen om in die plaaslike gemeente, in die distrik, op die plase hulp aan te bied en alles in die stryd te werp vir die kerstening van heidene. Deur hierdie praktiese hulpbetoon binne die grense van die gemeente en in die omgewing was die VSB-takke 'n groot hulp vir die kerkrade in hul vervulling van die sendingroeping. Ook deur hul insamelings het hulle die kerkraad gehelp om die gerneentelike sendingkwota byeen te bring.
Die totale bedrag deur die VSB, MSA en Kinderkrans in die boekjaar Julie 1963 tot Junie 1964 byeengebring, het R371 425 beloop, waarvan R159 570 vir die gerneentelike kwotas getel het. Die volgende waardering van die Algemene Sendingkommissie is te vind in die notule van hul vergadering van Augustus 1963. "Hierdie vergadering van die ASK het kennis geneem van die voorneme van die VSB om D.V. volgende jaar die 75-jarige jubileum van sy bestaan op gepaste wyse feestelik te herdenk; voorts wil ons met ootmoedige dank teenoor die Koning van die Kerk en hoë waardering teenoor die VSB ons baie opregte en hartlike geluk en seënwense teenoor die susters van hierdie hulpsendingvereniging van ons kerk uitspreek; ons bid hulle vir die toekoms 'n nog vrugbaarder en vreugdevolle diensarheid vir die uitbreiding van die Koninkryk van God toe. Bewus van wat die VSB. doen en van die gebedskrag en indra van kennis in die boesem van elke gemeente deur die bespreking van sendingsake en bewus van die magtige invloed wat van hulle as moeders uitgaan, wil ons nog eens henadruk dat elke gemeente sy VSB-tak sal waardeer en bewaar as 'n kostelike skat in sy boesem en alles in sy vermoë sal doen om die VSB-tak te help en te propageer."
==Eeufees==
| |||