1922-staking: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
→Die toetrede van die Afrikaner tot die myne: Taalgebruik |
→Die aanloop tot die 1922-staking: Taalgebruik |
||
Lyn 15:
In [[1907]] het die eerste groot staking plaasgevind, toe die mynhuise lone wou verlaag en op groot skaal Swartes en Chinese in halfgeskoolde poste wou aanstel. Die regering was aan die kant van die mynbase. Die inkomste uit die goudmynbedryf was vir die staatskas van deurslaggewende belang. Die regering het troepe ingeroep om die staking te onderdruk en die staking is beëindig.
In [[1913]] was daar weer ’n dispuut by die Kleinfonteinmyn oor die afdanking van werkers. Die [[Kamer van Mynwese]] was onbuigsaam en het selfs ’n konfrontasie met die mynwerkers gesoek om hulle mag te breek. Die vakbonde wou nie toegee nie en ’n staking van 18 000 mynwerkers is uitgeroep. Die regering het die myne weer te hulp gesnel en op die stakers begin skiet. Meer as 100 myners en bystanders sterf. Daar is egter wel op ’n onderhandelde skikking besluit, want die openbare mening het na die slagting sterk na die stakers se kant toe geswaai.
Ten spyte van die groot ontevredenheid onder mynwerkers en hul onopgeloste griewe, het die mynhuise die skroewe egter verder aangedraai pleks om die werkers tegemoet te kom. Mense het in haglike omstandighede gewerk. Toe die goudprys tydens en na die Eerste Wêreldoorlog verswak het, het die mynhuise gepoog om kostes te besnoei sodat hul winste nie sou verminder nie. Dit sou weereens ten koste van die werkers wees. Direkteur E.J. Way, het voorgestel om die helfte van die wit werkers deur goedkoop swart arbeid te vervang. Die lone van die werkers sou ook verlaag word. Afdankings en ’n loonverlaging was egter vir die werkers onaanvaarbaar omdat die lewenskoste weens die oorlog en sy nagevolge met 50% gestyg het.
| |||