Morele argument vir die bestaan van God: Verskil tussen weergawes

Content deleted Content added
No edit summary
Lyn 28:
== Ervaring van moraliteit ==
Broad (1978:317) verduidelik hoe Kant sekere elemente van moraliteit ervaar: Wanneer mens met pragtige natuurskoon omring word, is daar eenvoudig ʼn gevoel van dankbaarheid wat teenoor die een of ander wese ervaar word. Ook wanneer versoeking oorkom word, of ‘n opoffering gemaak word, ervaar die mens dieselfde gevoel, in ooreenstemming met die morele wet. Hier vind ons twee morele sentimente: Onpersoonlike dankbaarheid en gehoorsaamheid. Verder glo Kant het die mens ʼn natuurlike neiging om ʼn verhewe morele wese as die objek van die morele sentimente te ervaar.
Al die bogenoemde emosies voorveronderstel ʼn morele wet. Die veronderstelling van ʼn verhewe morele wese, wat al ons bedoelings ken, jubileer in ons sukses en treur in ons teleurstellings, is dus nie teoreties onmoontlik nie.
Kant (soos aangehaal deur Broad, 1978:318) som die saak soos volg op: Die verpligting om in ooreenstemming met die morele wet te leef is absoluut. Die morele wet wek ʼn pligsbesef by elkeen van ons om te strewe na ʼn bepaalde toestand van moraliteit.
 
3.4. == Die morele argument vandag ==
In ʼn tyd van relativisme is dit te verstane dat die morele argument, wat juis die absolute voorhou, nie soveel gewig dra nie. Die argument het na Kant byna uitgesterf, maar het weer aandag geniet in die twintigste eeu, soos merkbaar in die werke van C.S Lewis se Mere Christianity. Die argument kan soos volg uit een gesit word (Lewis:1944:21).
* As absolute morele waardes bestaan, moet daar ʼn morele wetgewer wees.
* Absolute morele waardes bestaan.
* Dus bestaan daar ʼn morele wetgewer.
 
Frederich Nietzsche (Kenny, 2007:329), die bekende ateïstiese filosoof het met die eerste premis saamgestem. Hy was van mening dat absolute morele wette ʼn absolute wetgewer tot gevolg sou hê. Hy het egter nie met die tweede premis saamgestem nie. Sy filosofie van ‘nihilisme’ was ʼn gevolg hiervan. Omdat daar geen God en geen objektiewe morele wette is nie, moet die mens sy eie wette maak. Doelloosheid moet dus oorkom word deur ʼn supermens.
 
Nietzsche het egter die tweede premis verwerp en dit is op hierdie premis waarop klem geplaas word. Indien objektiewe morele waardes nie bestaan nie, impliseer dit dat aksies soos die Holocaust, Apartheid, kinderpornografie alles neutrale morele aksies is. Ravi Zacharias (2007:298) gebruik die voorbeeld van ʼn vierjarige kind wat hy voor ‘n gehoor neem en walglik aanrand en uiteindelik dood maak. Hy sluit af met die vraag: “Is dit moreel neutraal?”. Ravi Praatjie
Die ekstreme posisie wat ʼn mens moet inneem ten einde objektiewe morele wette te ontken is dus byna absurd. Na die val van Nazi Duitsland was daar ʼn raad wat oor die lot van die Nazi amptenare besluit het. Meeste van die amptenare was aangekla vir misdade teen die mensdom. Hulle verweer was dat binne ʼn Nazi regime hulle niks verkeerd gedoen het nie. Hulle het bloot die opdragte van gesaghebbendes uitgevoer. Die posisie wat hulle regspan ingeneem het was ‘n sosio-relatiewe posisie. Die regter se reaksie op hierdie poging was om die moontlikheid te oorweeg of daar nie ʼn wet bo bestaande wette is nie. Die regsisteem verval in homself as daar op perpetuele relativisme staat gemaak word. Indien morele wette slegs sosio- biologiese byprodukte is, kan die mens geensins oordeel uitspreek oor bogenoemde gebeure nie. Daar bestaan dus geen verskil tussen die lewens van moeder Theresa en die van Hitler nie.
 
Die Bybel gee bepaalde riglyne rakende objektiewe moraliteit, een daarvan verskyn in Romeine 1:18-20: “want die toorn van God word van die Hemel af geopenbaar oor al die goddeloosheid en ongeregtigheid van die mense wat in ongeregtigheid die waarheid onderdruk.”