Fisika: Verskil tussen weergawes

Content deleted Content added
AHB (besprekings | bydraes)
AHB (besprekings | bydraes)
Lyn 86:
Sedert antieke tye het mense die gedrag van materie probeer verstaan: Hoekom voorwerpe wat nie ondersteun word grond toe val, hoekom verskillende [[materiaalkunde|materiale]] verskillende eienskappe het ensovoorts. Die aard van die [[heelal]] was ook 'n raaisel, soos die vorm van die [[Aarde]] en die gedrag van hemelliggame soos die [[Son]] en die [[Maan]]. Verskeie teorieë is voorgestel waarvan die meeste verkeerd was. Hierdie teorieë was grootliks [[filosofie]]s gegrond en is nooit bevestig deur sistematies eksperimentele toetsing soos wat vandag gewild is nie. Daar was uitsonderings en daar bestaan anachronismes: die [[Helleense beskawing|Griekse]] denker [[Archimedes]] het byvoorbeeld baie kwantitatiewe beskrywings van [[meganika]] en [[hidrostatika]] korrek afgelei.
 
Gedurende die vroeë [[17de eeu]] was [[Galileo Galilei|Galileo]] 'n baanbreker in die gebruik van eksperimente om fisiese teorieë te bevestig en wat die sleutelgedagte is van die [[wetenskaplike metode]]. Galileo het verskeie [[dinamika (meganika)|dinamika]] teorieë suksesvol geformuleer en getoets en in besonder die Wet van [[Traagheid]]. In [[1687]] publiseer [[Isaac Newton|Newton]] die ''[[Philosophiae Naturalis Principia Mathematica|Principia Mathematica]]'' waarin hy twee omvattende en suksesvolle teorieë uiteensit: [[Newton se bewegingswetbewegingswette]] waaruit die [[klassieke meganika]] voortspruit en [[swaartekrag|Newton se swaartekragwet]], wat die [[fundamentele krag]] beskryf. Beide teorieë het goed ooreengestem met eksperimente. Die Principia het ook verskeie teorieë oor [[vloeidinamika]] ingesluit. Klassieke meganika is uitvoerig uitgebrei deur [[Joseph-Louis de Lagrange|Lagrange]], [[William Rowan Hamilton|Hamilton]] en andere wat nuwe formulerings, beginsels en resultate bedink het. Die swaartekragwet het die veld van [[astrofisika]] , wat die [[sterrekunde|sterrekundige]] verskynsels beskryf deur van fisiese teorieë gebruik te maak, begin.
 
Vanaf die [[18de eeu]] is [[termodinamika]] deur [[Robert Boyle|Boyle]], [[Thomas Young (wetenskaplike)|Young]] en vele ander ontwikkel. In [[1733]] het [[Daniel Bernoulli|Bernoulli]] statistiese argumente tesame met klassieke meganika gebruik om termodinamiese resultate af te lei en het sodoende die vakgebied van [[statistiese meganika]] begin. In [[1798]] het [[Benjamin Thompson|Thompson]] die omsetting van meganiese werk na warmte gedemonstreer en in [[1847]] het