Insulienweerstandigheid: Verskil tussen weergawes

'''Insulienweerstandigheid''' is die toestand waar normale hoeveelhede van die hormoon [[insulien]] onvoldoende is om 'n normale insulienrespons in vet-, spier- en lewerselle te veroorsaak. In die vetselle lei dit tot hidrolise (afbraak) van gestoorde trigliseriede, wat weer die vry vetsure in die bloedplasma verhoog. In spierweefsel veroorsaak insulienweerstandigheid dat minder glukose opgeneem word, en in die lewer word minder glukose gestoor. Albei hierdie effekte lei tot 'n toename in bloedglukose (bloedsuiker). Hoë plasmavlakke van insulien en glukose weens insulienweerstandigheid lei dikwels tot die sogenaamde metaboliese sindroom en tipe 2 [[diabetes mellitus]].