Heelal: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
No edit summary |
No edit summary |
||
Lyn 2:
Die '''heelal''' word gedefinieer as alles wat fisies bestaan: ruimte en tyd in hul geheel; alle vorms van materie, energie en momentum, asook die fisiese wette en konstantes wat hulle bepaal.
'''Grootte van die heelal''': Huidige interpretasies van sterrekundige waarnemings dui daarop dat die heelal ongeveer 13
Indien aanvaar word dat lig altyd teen 'n konstante snelheid trek, word aangeneem dat die heelal 13.73 miljard ligjaar oud is. Die verste wat ons kan sien (met die beste teleskope) is 13.73 miljard ligjaar, maar die waarneembare heelal het 'n radius van ongeveer 46.5 miljard ligjaar of 'n diameter van 93 miljard ligjaar. Hoe versoen 'n mens hierdie twee stellings? Soos volg: Daar word aangeneem dat dit wat ons nou op omtrent 14 miljard ligjaar sien, in dieselfde 14 miljard ligjaar nog 32 miljard ligjaar verder getrek het (14 + 32 = 46). Met ander woorde hulle aanvaar die uitbreiding van die heelal is al die tyd besig om te versnel. In werklikheid weet ons nie of die heelal nou nog uitbrei nie. Op die beste lei ons af dat die heelal 14 miljard jaar gelede (in tyd soos daar gemeet, nie in aardse tyd nie) nog aan die uitbrei was – vandaar die [[rooiverskuiwing]] van die verste hemelvoorwerpe. Maar op hierdie tydstip mag die heelal besig wees om te krimp, vir al wat ons weet.</ref> Dit is nie seker of die heelal 'n einde het of oneindig is nie. Vir die Oerknalmodel word aangeneem dat die heelal oneindig groot is. Volgens die heersende wetenskaplike model van die heelal, bekend as die [[Oerknal]], het die heelal uitgesit vanuit 'n uiters warm, digte fase bekend as die Planck-epog, waarin al die materie en energie in die waarneembare heelal gekonsentreer was. Sedert die Planck-epog is die heelal al besig om uit te sit tot sy huidige vorm, moontlik met 'n kort periode (minder as 10<sup>-32</sup> sekondes) kosmiese inflasie: 'n tyd waarin die heelal eksponensieel uitgebrei het (dus sou dit verdubbel het, dan weer verdubbel het, ens.). Daar is 'n aantal onafhanklike eksperimentele metings wat hierdie teoretiese uitsetting ondersteun en ook die Oerknal in die algemeen ondersteun. Onlangse waarnemings het aangedui dat hierdie uitsetting versnel, as gevolg van (die teoretiese) [[donker energie]] en dat die meeste materie en energie in die heelal wesenlik verskil van dít wat ons op aarde kan waarneem en dus nie direk waargeneem kan word nie. 'n Eenvoudige voorbeeld hiervan is die feit dat enige sterre wat vanaf die Aarde waargeneem word nie lyk soos dit op daardie oomblik in die werklikheid lyk nie, maar soos dit in die verlede gelyk het: die sterre (en ander hemelliggame) is só ver van die aarde af dat dit hulle ligjare neem om die Aarde te bereik. As mens die hemelruim met die blote oog waarneem, sien mens dus hoe die sterre jare gelede gelyk het.<ref>Die Son se lig neem 8,315 minute om die Aarde te bereik. Daarenteen is die naaste ster aan ons Son, Proxima Centauri, 4,2 ligjare hiervandaan en die sterrestelsel Abell 1835 se lig neem 13,2 miljard jaar om ons te bereik.</ref>
|