Fridtjof Nansen: Verskil tussen weergawes

'''Fridtjof Nansen''' (*[[10 Oktober]] [[1861]] – †[[13 Mei]] [[1930]]) was ’n Noorweegse ontdekkingsreisiger, wetenskaplike, diplomaat en filantroop en wenner van die [[Nobelprys vir Vrede]]. Hy was in sy jong jare ’n ski- en ysskaatskampioen en het die span gelei wat die eerste was om die binneland van [[Groenland]] in 1888 deur te kruisdeurkruis. Hy het internasionale roem verwerf nadat hy ’n rekord noordelikebreedte van 86°14’ bereik het gedurende sy [[Nansen se Fram-ekspedisie|Noordpool-ekspedisie]] van 1893-1896. Hoewel hy na sy terugkeer na Noorweë afgetree het van ontdekkingsreise, het sy tegnieke van poolreis en sy innovasies in toerusting en klerasie ’n generasie van Arktiese en Antarktiese verkenningstogte beïnvloed.

Die Nansens is oorspronklik van Denemarke. Hans Nansen (1598-1667), ’n handelaar, was ’n vroeë ontdekkingsreisiger van die [[Witsee]]gebied van die Arktiese Oseaan. In sy later lewe het hy hom in Kopenhagen gevestig en in 1654 die burgemeester van dié stad geword. LaterLatere generasies van die familie het tot die middel -18de eeuueeu in Kopenhagen gewoon toe Ancher Antoni Nansen na Noorweë (wat toe nog deur Denemarke regeer is) verhuis het. Sy seun, Hans leierdahlLeierdahl Nansen (1764-1821) was ’n landdros in die [[Trondheim]]distrik en later in [[Jæren]]. Na Noorweë se afskeiding van Denemarke in 1814 het hy die politiek betree as verteenwoordiger vir [[Stavanger]] in die eerste [[Parlement van noorweëNoorweë|Storting]]. Hy het hom sterk uitgespreek vir die eenwording met Swede. Hy is oorlede na ’n verlammende beroerte in 1821 en het ’n vierjarige seun, Baldur Fridtjof Nansen, die vader van die ontdekkingsreisiger, agtergelaat.<ref>Brøgger en Rolfsen, pp. 1–7, 10–15</ref>

Baldur was ’n prokureur wat nie in die openbare oog wou wees nie. Hy het Verslaggewerverslaggewer aan die Hooggeregshof van Noorweë geword.{{Ref_label|A|Nota 1|none}} Sy tweede huwelik was met Adelaide Johanne Thelka Isidore Bølling Wedel-Jarlsberg van [[Bærum]], ’n niggie van Herman Wedel-Jarlsberg wat gehelp het met die raamwerk vir die Noorse Grondwet van 1814 en later die Koning van Swede se Noorse Onderkoning.<ref>Brøgger en Rolfsen, pp. 8–9</ref> Baldur en Adelaide het in Store Frøen, ’n landgoed by Aker noord van die Noorse hoofstad [[Oslo|Christiana]] gaan woon. Die egpaar het drie kinders gehad; die eerste is as baba dood; die tweede, wat op 10 Oktober 1861 gebore is, was Fridtjof Nansen.<ref name="Reynolds11">Reynolds, pp. 11–14</ref><ref name="Huntford7">Huntford, pp. 7–12</ref>

Die landelike omgewing van Store Frøen het Nansen se kinderjare gevorm. In die kort somermaande was die hoofaktiwiteite swem en visvang, terwyl die herfsmaande oorheers is deur jag te maak op wild in die woude. Tydens die lang wintermaande is daar geski en Nansen het al begin toe hy slegs twee was op pasgemaakte ski’s.<ref name="Huntford7" /> Op 10 -jarige leeftyd het hy sy ouers verontagsaam en die skisprong naby Husebyrennet aangedurf. Hierdie uitstappie het byna rampspoedige gevolge gehad omdat die ski’s met die landing in die sneeu gesteek het en Nansen vorentoe gegooi het: “Ek het, kop eerste, ’n boog in die lug gemaak … [T]oe ek afkom is ek tot by my middellyf in die sneeu geboor. Die seuns het gedink dat ek my nek gebreek het maar toe hulle sien daar is nog lewe … het hulle begin lag.”<ref name="Reynolds11" /> Hierdie insident het nie Nansen se lus om te ski gedemp nie maar hy onthou dat sy pogings oorskadu is deur die skiërs van die bergagtige gebied van Telemark waar ’n nuwe skistyl ontwikkel is. “Ek het agtergekom dat dit die enigste manier is”, het Nansen later geskryf.<ref>Scott, pp. 9–10</ref>

In 1880 het Nansen sy toelatingsseksamentoelatingseksamen vir die universiteit geslaag. Hy het besluit om dierkunde te studeer en het gesê hy het juis dié rigting gekies omdat hy dan in die opelug sou kon wees. Hy het in 1881 aan die Koninklike Frederik-universiteit begin studeer.<ref>Huntford, pp. 18–19</ref>

Vroeg in 1882 het Nansen “die eerste stap geneem wat my van die stil lewe van die wetenskap laat dwaal het.”<ref name="Scott15">Scott, p. 15</ref> Professor Robert Collett van die departement dierkunde aan die universiteit, het voorgestel dat Nansen op ’n seereis gaan om die Arktiese dierkunde eerstehands te bestudeer. Nansen was entoesiasties en het reëlings begin tref deur ’n onlangse kennis, Kaptein Axel Krefting, bevelvoerder van die robjagskip ''Viking''.<ref name="Scott15" /> Die tog het op 11 Maart 1882 begin en vir die volgende vyf maande geduur. In die weke voor hulle vertrek het, kon Nansen nog eers op sy wetenskaplike studie fokus.<ref name="Huntford21" /> Deur watermonsters het hy aangedui dat, in teenstelling met die vorige aanname, see-ys op die oppervlak eerder as daaronder vorm. Sy metings het ook gedemonstreer dat die Golfstroom onder ’n koue laag oppervlakwater vloei.<ref>Reynolds, p. 20</ref> Deur die lente en vroeë somer het die ''Viking'' tussen Groenland en [[Svalbard|Spitsbergen]] gevaar op soek na robtroppe. Nansen het ’n vaardige skut geword en aangeteken dat sy span op een dag 200 robbe geskiet het. inIn Julie het die ''Viking'' vasgevang geraak in die ys naby ’n onverkende deel van die Groenlandse kus; Nansen wou graag aan land gaan maar dit was onmoontlik.<ref name="Huntford21" /> Hy het egter die idee gekry dat die Groenlandse ysplaat verken kan word en selfs oorkuis kan word.<ref name="Ryne" /> Op 17 Julie het die skip losgekom uit die ys en in vroeë Augustus was hulle terug in Noorse waters.<ref name="Huntford21">Huntford, pp. 21–27</ref>

Nansen het nie sy formele studies aan die universiteit voortgesit nie. Hy het eerder op aanbeveling van Collett ’n pos as kurator in die dierkundige departement van die Universiteitsmuseum in Bergen aanvaar. Hy het die volgende ses jaar van sy lewe daar deurgebring — behalwe vir die ses maande sabbatsverlof waartydens hy ’n reis deur Europa onderneem het — en het met leidende figure soos Gerhard Armauer Hansen, ondtekkerontdekker van die melaatsheidsbasil,<ref>Huntford, pp. 28–29</ref> en Daniel Cornelius Danielssen, die direkteur van die museum wat dit van ’n dooierige versameling in ’n sentrum vir wetenskaplike navorsing en opleiding omgeskakel het, gewerk.<ref>Reynolds, p. 25</ref> Nansen se gekose studie-area was die onverkende gebied van neuroanatomie, veral die sentrale senuweestelsel van laer seediere. Voordat hy in Februarie 1886 op sabbatsverlof gegaan het, het hy ’n referaat gepubliseer wat sy navorsing tot op datum opgesom het waarin hy genoem het dat “anastomose of bondebindings tussen verskillende ganglionselle” nie met sekerheid gedemonstreer kon word nie. Hierdie onortodokse beskouing, bevestig deur die gelyktydige ondersoeke van die embrioloog Wilhelm His en die sielkundige August Forel, het Nansen die mede-oprigter van die moderne teorie van die senuweestelsel gemaak. Sy gevolglike referaat, ''Die struktuur en kombinasie van histologiese[[histologie]]se elemente van die sentrale senuweestelsel'' wat in 1887 gepubliseer is, het ook sy doktorale profskrifproefskrif geword.<ref>Huntford, pp. 65–69</ref>

== OorkruisingOorsteek van Groenland ==

[[Lêer:A E Nordenskiold.jpg|thumb|upright|Adolf Erik Nordenskiöld, wie se 1883-ekspedisie die Groenlandse ysplaattot 160&nbsp;km inbinne die Groenlandse ysplaat deurgedring het]]

Die idee van ’n ekspedisie oor die Groenlandse ysplaat het aan Nansen bly knaag terwyl hy in Bergen was. In 1887, na die indiening van sy doktorale proefskrif, het hy begin om die projek te organiseer. Voor sy ekspedisie was die twee mees beduidende deurdringingverkenning van die Groenlandse binneland dié van Adolf Erik Nordenskiöld in 1883 en Robert Peary in 1886. Albei het vanuit Diskobaai aan die weskus vertrek en ongeveer 160&nbsp;km oos gereis voordat hulle omgedraai het.<ref>Huntford, pp. 73–75</ref> In teenstelling hiermee het Nansen voorgestel om van oos na wes te reis met Diskobaai as die eindbestemming. ’n Geselskap wat van die onbewoonde weskus sou vertrek, sou volgens Nansen, iewers moes terugkeer omdat geen skip met sekerheid kon het om die ooskus tekon bereik om hulle op te tellaai nie.<ref>Reynolds, pp. 44–45</ref> Deur aan die oostekant te begin — met die aanname dat daar wel aan wal gegaan kan word — sou Nansen se reis in een rigting na ’n bewoonde gebied wees. Die geselskap sou nie kon terugkeer na ’n veilige basis nie en die enigste pad sou vorentoe wees. Hierdie filosofie het Nansen goed gepas.<ref>Scott, pp. 44–46</ref>

Nansen het die ingewikkelde organisasie en groot mannekrag wat die ander Arktiese ondernemingenonderneming geverg het, verwerp en in plaas daarvan beplan om met ’n geselskap van slegs ses mense te gaan. Die mense in die geselskap sou self die voorrade op spesiaal-ontwerpte liggewig -sleë trek. Baie van die toerusting, insluitend die slaapsakke, klere en stofies moes ook nuut ontwerp word.<ref>Huntford, pp. 79–81</ref> Hierdie planne het is oor die algemeen nie goed in die pers ontvang nie;<ref>Scott, p. 46</ref> een kritikus het geen twyfel gehad dat “indien [die] plan in sy huidige vorm aangedurfdaangedurf word … die kanse tien teen een is dat hy … sy eie lewe en moontlik dié van andere weggoi”weggooi”.<ref>Nansen (1890), p. 8</ref> Die Noorweegse parlement het geweier om finansiële ondersteuning te bied en het geglo dat so ’n potensiaal gevaarlike onderneming nie aangemoedig behoort te word nie. Die projek is uiteindelik geloods met ’n donasie van Augustin Gamél, ’n Deense sakeman; die res van die fondse het hoofsaaklik van klein bydraers vanuit Noorweë gekom nadat studente aan die universiteit ’n fondsinsameling gereël het.<ref>Nansen (1890), p. vii</ref>

[[Lêer:Nansen Greenland Crossing Map af.png|thumb|300px|links|alt=Suidelike Groenland (onder 70°N), met Christianshåb en Godthåb op die weskus en Sermilik en Umivik op die ooskus. Kaap Farewell word aangedui as die suidelikste punt van die land. Die gekleurde lyne dui die werklike en beplande roetes per boot en te voet van Nansen se geselskap aan.|Groenland-ekspedisie, Julie–Oktober 1888 <br /> {{legend|blue|Stippellyn dui die skip ''Jason'' se vaart van Ysland vanaf 17 Julie aan. Die soliede blou lyn is die vaart wat Nansen en sy reisgenote in twee klein skepe gemaakafgelê het om die kus te bereik.}}{{legend|red|Die roete soos oorspronklik beplan, van Sermilik na Christianhåb}}{{legend|green|Werklike roete na Godthåb, 15 Augustus tot 3 Oktober}}]]

Op 3 Junie 1888 is Nansen se geselskap opgelaai by die hawe [[Ísafjörður]] in noordwes -Ysland deur die robjagskip ''Jason''. ’n Week later het hulle die kus van Groenland gesien maar diehul vooruitgang is verhinder deur die dik pakys. Op 17 Julie, met die kus nog 20&nbsp;km weg, het Nansen besluit om die klein bote te water te laat; hulle was inbinne sig van die [[Sermiligaaq|Sermilik-fjord]], waarvandaan Nansen geglo het ’n roete na die ysplaat moontlik sou wees.<ref name="Huntford97">Huntford, pp. 97–99</ref>

Die ekspedisie het volgens die kaptein van die ''Jason'' die skip “in ’n goeie gees en met die hoop op ’n goeie resultaat” verlaat.<ref name="Huntford97" /> Daar het dae van groot frustrasie gevolg vir die geselskap deurdat weer- en seetoestande hulle verhoed het om die kus te bereik en hulle suidwaards meegesleep saam met die ys. Die meeste van hierdie tyd is op die ys deurgebring aangesien dit te gevaarlik was om die bote te water te laat. Teen 29 Julie was hulle ongeveer 380&nbsp;km suid van die punt waar hulle die skip verlaat het. Hulle het egter op daardie datdatum die land bereik maar was te ver suid om die tog te begin. Na ’n kort rus het Nansen beveel dat die span terug klimterugklim in die bote en noord begin roei.<ref>Reynolds, pp. 48–52</ref>

Gedurende die volgende 12 dae het die geselskap langs die kus noordwaarts getrek deur die ysskolle. Op die eerste dag het hulle ’n groot Eskimokamp naby Kaap Bille teëgekom<ref>Huntford, pp. 105–110</ref> en hulle het verderaan nog sporadiese kontak met die nomadiese naturellepopulasie gehad soosnamate wat diehulle reis gevorder het. Op 11 Augustus, toe hulle ongeveer 200&nbsp;km afgelê het en Umivik-fjord bereik het, het Nansen besluit dat hoewel hulle ver suid van sy beoodge vertrekpunt was, hulle die tog moet begin voordat die seisoen draai en die toestande ongunstig sou wees.<ref>Scott, p. 84</ref> Nadat hulle by Umivik aangekom het, het hulle die volgende vier dae daar deurgebring om voor te berei vir die reis. Op die aand van 15 Augustus het hulle vertrek. Hulle het in ’n noordwestelike rigting na Christianshåb (nou Qasigiannguit) aan die weskus van Groenland by Diskobaai, ongeveer 600&nbsp;km daarvandaan gestap.<ref>Huntford, pp. 115–116</ref>

Oor die volgende paar dae het die geselskap gesukkel om die binnelandse ys op te gaan oor ’n verraderlike terrein met baie versteekte gletsersplete. Die weer was oor die algemeen sleg; per geleentheid is alle voortgang gestaak vir drie dae ontwrig deur gewelddadige storms en aanhoudende reën.<ref>Nansen (1890), p. 250</ref> Op 26 Augustus het Nansen tot die gevolgtrekking gekom dat daar nou geen kans was om Christianshåb te bereik teen middel -September, wanneer die laaste skip daar sou vertrek, nie. Hy het gevolglik ’n verandering in rigting aanbeveel in ’n westelike rigting na [[Godthåb]]; die roete is verkort met ongeveer 150&nbsp;km. Die res van die geselskap het volgens Nansen “die nuwe roete met toejuiging begroet”.<ref>Nansen (1890), pp. 267–270</ref> Hulle het tot 11 September aanhou klim, toe hulle ’n hoogte van 2,719&nbsp;m bo seespieël bereik het. Dit was die bopunt van die ysplaat waar temperature tot so laag as &minus;46°C daal. Van daar het die reis makliker gegaan aangesien dit afdraand was, maar die terrein was steeds moeilik en die weer steeds vyandig.<ref>Reynolds, pp. 61–62</ref> Voortgang was stadig as gevolg vanweens die vars sneeu wat die trek van die sleë bitter moeilik gemaak het. Teen 26 September het hulle hul pad afafwaarts na die rand van ’n fjord gevind wat weswaarts strek in die rigting van Godthåb strek. Sverdrup het ’n tydelike boot geprakseer van hulle tent, wilgerbome en dele van die sleë en op 29 September het Nansen en Sverdrup die laaste deel van die reis al roeiende met die fjord af, begin.<ref>Reynolds, pp. 64–67</ref> Vier dae later, op 3 Oktober 1888 het hulle Godthåb bereik. waar hulle deur die dorp se Deense verteenwoordiger begroet is. Sy eerste woord aan Nansen was dat hy sy doktorsgraad behaal het, ’n saak wat “op daardie oomblik nie verder van my gedagtes kon wees nie”.<ref>Nansen (1890), p. 363</ref> Die oorkruising het die geselskap 49 dae geneem en ’n totaal van 78 dae sedert hulle die ''Jason'' verlaat het; in die loop van die reis het die span noukeurige notas van meteorologiese, geografiese en ander optekeninge oor die voorheen onverkende binneland gemaak.<ref name="Ryne" /> Die res van die geselskap het op 12 Oktober in Godthåb aangekom.

Nansen het spoedig uitgevind dat geen skipdieskip die volgende lente in Godthåb sou aandoen nie maar hulle kon wel briewe na Noorweë stuur met ’n skip wat van Ivigtût vertrek het. Nansen en sy geselskap het dus die volgende sewe maande in Groenland deurgebring en hulle tyd verwyl met jag, visvang en die bestudering van die lewe van die plaaslike inwoners.<ref>Reynolds, pp. 69–70</ref> Op 15 April 1889 het die Deense skip ''Hvidbjørnen'' uiteindelik die hawe ingekombinnegevaar en Nansen en sy kamerade kon vertrek. “Dit is met ’n seer hart wat ons hierdie plek en mense agterlaat waar ons onsself so baie geniet het”, het Nansen geskryf.<ref>Nansen (1890), pp. 442–444</ref>

''Hvidbjørnen'' het op 21 Mei 1889 in Kopenhagen aangekom. Die nuus van die kruistog het die koms van die skip vooruitgegaan en Nansen en sy span is as helde vereer. Hierdie verwelkoming was egter klein teen die ontvangs in Christiana ’n week later toe skares van tussen dertig- en veertigduisend — ’n derde van die stad se inwoners — in die strate saamgedrom het soos wattoe die geselskap op pad was na die eerste van ’n reeks onthale. Die belangstelling en entoesiasme wat opgewek is deur die bereikingvolvoering van die ekspedisie se doelwit het gelei tot die stigting van die Noorweegse Geografiese Genootskap in 1889.<ref name="Huntford156">Huntford, pp. 156–163</ref>

Nansen het die posisie van kurator van die dierkundige versameling van die Koninklike Frederik-universiteit aanvaar. Die pos het geen pligte gehad nie maar wel ’n salaris gebied; die universiteit was voltrekvoldaan deurmet die'n assosiasie met die naam van die ontdekker.<ref name="Huntford156" /> Nansen se grootste taak in die volgende weke was om sy verhaal van die ekspedisie te boek te stelboekstaaf maar hy het eers laat in Junie daarvoor tyd gekry op ’n besoek aan Londen waar hy [[Edward VII van die Verenigde Koninkryk|die Prins van Wallis]] ontmoet het en ’n samekoms van die Koninklike Geografiese Genootskap (RGS) toegespreek het.<ref name="Huntford156" />

Die president van die RGS, sir Mountstuart Elphinstone Grant Duff, het gesê dat Nansen “die vernaamste plekposisie onder die noordelike reisigers” toegeëien het en hom later met die Genootskap se gesogte Stigtersmedalje vereer. Dit was een van velebaie onderskeidings wat Nansen watvan instellings regoor Europa ontvang het.<ref name="Reynolds71">Reynolds, pp. 71–72</ref> Hy is deur ’n groep Australiërs genooi om ’n ekspedisie na Antarktika te lei, maar het dit van die hand gewys en geglo dat Noorweë meer sou kon baat by die verowering van die Noordpool.<ref>Fleming, p. 238</ref>

Op 11 Augustus 1889 het Nansen sy verlowing aan [[Eva Sars]], dogter van Michael Sars, ’n professor in dierkunde wat oorlede is toe Eva 11 was, aangekondig.<ref name="Huntford168" /> Die twee het ’n paar jaar vantevore ontmoet by Frognerseteren, ’n ski-oord, waar Nansen glo “twee voete wat by die sneeu uitsteek” gesien het.<ref name="Reynolds71" /> Eva was drie jaar ouer as Nansen en was, ten sptye vannieteenstaande Nansen se herinnering, ’n bekwame skiër. Sy was ook ’n gevierde klassieke sangeres wat in Berlyn opleiding van [[Désirée Artôt]], op haar dag ’n minnares van [[Pjotr Tsjaikofski]], ontvang het. ’n Paar mense was verraseverras deur die verlowing aangesien Nansen homself vroeër uitgespreek hetsterk teen die huweliksinstelling uitgespreek het; Otto Sverdrup het aanvaar dat hy die boodskap verkeerd gehadgelees het. Die troue het op 6 September 1889 plaasgevind, minder as ’n maand na die verlowing.<ref name="Huntford168">Huntford, pp. 168–173</ref>

Hierdie idee het Nansen bygebly gedurende die volgende paar jaar. Na sy triomfantelike terugkeer van Groenland het hy ’n gedetailleerde plan begin ontwikkel om die pool aan te durf. Hy het dit in Februarie 1890 openbaar gemaak tydens ’n vergadering van die nuutgesigte Noorweegse Geografiese Genootskap. Hy het geargumenteer dat vorige ekspedisies die Noordpool van die weste benadergenader het en misluk het omdat dit “teen” die heersende oos-wes-seestroom ingewerk het. Die geheim tot sukses was om “met die stroom saam” te werk. Nansen het gesê dat ’n werkbare plan ’n klein, sterk en beweegbare skip sou vereis wat in staat is om brandstof en lewensmiddele vir twaalf manne vir vyf jaar konte dra. Die skip sou na die benaderde ligging van die plek waar die ''Jeannette'' gesink het, seil en die ys betree. Daarna sou dit wes dryf saam met die stroom in die rigting van die pool en daar verby dit, en uiteindelik die see tussen Groenland en Spitsbergen bereik.<ref name="Nansen14" />

Baie ervare poolreisigers het Nansen se planne afgewys. Die afgetrede Amerikaanse verkenner [[Adolphus Greely]] het die idee “’n onlogiese skema van selfvernietiging” genoem.<ref>Berton, p. 489</ref> Sir Allen Young, ’n veteraan van die soeke na sir John Franklik se verlore ekspedisie,<ref>Nansen (1897), Vol. I pp. 42–45</ref> en sir Joseph Hooker, wat saam met James Clark Ross in 1839-43 geseil het, was net so afwysend.<ref name="Berton492">Berton, p. 492</ref><ref>Nansen (1897), Vol. I pp. 47–48</ref> Na ’n passievolle toespraak het Nansen egter die ondersteuning van die Noorweegse parlement verseker, wat aan hom ’n skenking toegestaan het. Die res van die befondsing het gekom deurvan privaatprivate skenkers en van ’n nasionale beroep op fondse.<ref name="Fleming240">Fleming, pp. 239–240</ref>

Nansen het Colin Archer, Noorweë se voorste skeepsbouer en marine-argitek, gekies om ’n geskikte skip vir die beplande ekspedisie te bou. Archer het die taaiste beskikbare eikehout en ’n ingewikkelde stelsel van dwarsbalke en stutte in die lengte gebruik om ’n uitsonderlik sterk vaartuig te bou. Die geronde romp is ontwerp sodat opwarmdit opwaarts sou glip, uit die greep van die pakys. Spoed en seilvermoë was sekondêr tot die vereiste van ’n veilige skip en warm skuiling gedurende ’n voorspelde lang inperking.<ref name="Fleming240" /> Met ’n algehele lengte van 39&nbsp;m en ’n dwarste van 11&nbsp;m, het die lengte-dwarste-verhouding van net meer as drie aan die skip ’n stomp voorkoms gegee.<ref name="Huntford192">Huntford, pp. 192–197</ref> Archer het dit as volg geregverdig: “’n Skip wat gebou isword met eksklusiewe geskiktheid tot die geskiktheid vir [Nansen] sedoeleindes as die uitsluitlike doeloogmerk moet in wese verskil van enige bekende vaartuig.”<ref>Nansen (1897), Vol. I p. 60</ref> Die skip is op 6 Oktober 1892 deur Eva Nansen te water gelaat by Archer se werf in [[Larvik]]. Die skip het die naam ''Fram'' (''Voorwaarts'') gekry.<ref name="Huntford192" />

Nansen het ’n geselskap van 12 uit duisende applikante gekies. Otto Sverdrup van die Groenland-ekspedisie is aangestel as kaptein van ''Fram'' en tweede in beheer van die ekspedisie.<ref name="Nansen78" /> Kompetisie vir plekke op die vaart was so erg van Hjalmar Johansen, ’n luitenant in die weermag, aangestel is as die skip se stoker. Dit was deidie enigste posisie wat beskikbaar was.<ref name="Nansen78">Nansen (1897), Vol. I pp. 78–81</ref><ref name="Huntford222">Huntford, pp. 222–223</ref>

Die unie tussen Noorweë en Swede wat in 1814 deur die Groot Moondhede opgelê is, is in die 1890’s deur ’n moeilike tyd; die grootste brandpunt was Noorweë se reg op sy eke konsulêre diens.<ref name="Union">{{en}} {{cite web |title=Noorweë, Swede & unie |url=http://www.nb.no/baser/1905/tidsl_e.html |publisher=Nasionale Biblioteek van Noorweë |year=2003 |accessdate=31 Julie 2010 }}</ref> Hoewel Nansen nie ’n politikus was nie, het hy hom by verskeie geleenthede uitgespreek oor hierdie saak ter verdediging van Noorweë se belange.<ref>Huntford, pp. 481–484</ref> In die vroeë 20ste eeu het dit gelyk of daar ’n ooreenkoms tussen die twee lande bereik sou word maar verwagtinge is verpletter toe onderhandelinge in Februarie 1905 gestaak is. Die Noorweegse regering het geval en is vervang deur een wat gelei was deur [[Christian Michelsen]], wiewat ’n voorstaandervoorstander van afskeiding van Swede was.<ref name="Union" />