Letteruitspraak: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
kNo edit summary |
kNo edit summary |
||
Lyn 7:
In die meeste lande, veral in die ontwikkelde wêreld, word die standaarduitspraak toegewys aan 'n bepaalde deel van 'n land. Gewoonlik is hierdie groep wat in hierdie streek woonagtig is welgesteld of geniet hoë maatskaplike aansien.
Goeie uitspraak behels dat geen persoonlike, plaaslike of maatskaplike kenmerke opvallend is nie. 'n Spreker moet dus nie slordig, onduidelik, koddig, dialekties, onnatuurlik of aanstellerig praat nie. Die aanhoorder moet ook nie kan aflei of die spreker van Nederlandse, Duitse, Engelse e.a. afkoms is nie.
Iemand wat egter skoolvosserig optree, sal wil hê dat die spelling as maatstaf moet dien, wat indruis
'n Mens het nou ook die neiging om by sekere geleenthede "deftiger" of "plegtiger" te probeer klink; by 'n toespraak sal die spreker nie praat van ''kinners'', ''persent'', ''koperasie'' of ''sêlekant'' vir ''kinders'', ''present'', ''koöperasie'' of ''selakant'' nie.
Nog 'n invloed wat letteruitspraak bevorder is die uitspreek van (internasionale) leenwoorde wat hoofsaaklik op skrif bekend is en waarin daar veral gepoog word om die Engelse uitspraak doelbewus te vermy.<ref>De Villiers, Meyer. 1965. ''Afrikaanse klankleer: fonetiek, fonologie en woordbou''. Kaapstad: A.A. Balkema, bl: 15-17</ref>
|