NG gemeente Nieu-Bethesda: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
Morne (besprekings | bydraes) |
Morne (besprekings | bydraes) |
||
Lyn 40:
Teen 1952 was die dorpie en gemeente se bloeityd egter reeds verby. ''[[Ons gemeentelike feesalbum]]'' berig in 1952: "Groot werk is hier gedoen, hoewel die ledetal nooit groot was nie." Maar: "Nu-Bethesda het voorheen beter dae geken. Kinders was volop, sodat daar 'n skoolgebou vir 150 kinders was; tans is daar net 18 op skool. Die jong geslag, wat nie wil boer nie, soek in die stede en dorpe 'n heenkome." Die dorpie het eweneens floreer, maar teen die jare 40 en 50 van die 20ste eeu agteruitgegaan en eindelik 'n afgesonderde en verarmde gemeenskappie geword. Daar was so min verkeer dat dele van sekere strate eens op 'n tyd verhoor is vir die verbouing van aartappels en lusern. Danksy dié afsondering en gebrek aan ontwikkeling het die dorp se geskiedkundige en argitektoniese karakter egter behoue gebly. Heelwat later sou dit daartoe bydra dat Nieu-Bethesda 'n gewilde toeristebestemming sou word, met [[Helen Martins]] se Uilhuis as die grootste enkele trekpleister.
Die verbetering in vervoermiddele het die klein gemeente ook swaar getref, want mense wat vroeër onder Nu-Bethesda geressorteer het, het met die koms van die motorkar 'n ander sienswyse gekry en nie meer Nu-Bethesda toe gekom nie. "Selfs kinders wat nog hier skool kan gaan, moes na groter dorpe gaan," aldus ''[[Ons gemeentelike feesalbum]]''. Met die sensus van 1970 is die wit inwoners aangegee as 89, die bruines 915 en die swartes 181. Skaars 10 jaar later het dit afgeneem tot 35 wit, 909 bruin en 135 swart vir 'n totaal van 1 079. Volgens die sensus van 2001 was die totale inwoners toe 1 007, van wie 60 wit was. Teen die volgende sensus (2011), was die getal inwoners toe 1 540, van wie 134 wit was.
{| class="wikitable"
| |||