Turbo-aanjaer: Verskil tussen weergawes

Content deleted Content added
→‎Geskiedenis: en nog een
Lyn 13:
Die turbo-aanjaer is deur die [[Switserland|Switserse]] ingenieur Alfred Buchi uitgevind wat werk gedoen het op stoomturbines. Hy het in 1905 aansoek gedoen om die patent vir die interne-verbrandingturbo-aanjaer. [[Diesel]]skepe en -lokomotiewe wat toegerus is met turbo-aanjaers het hul verskyning in die 1920's begin maak. Een van die eerste gebruike van turbo-aanjaers wat nie in Diesel-enjins gebruik is nie het plaasgevind toe Sanford Moss, 'n ingenieur van [[General Electric]], 'n turbo op 'n [[V12-enjin|V12]] vliegtuigenjin geïnstalleer het. Die enjin het die voordeel gehad dat dit nie soveel krag verloor het soos ander vliegtuigenjins wat met [[binnebrandenjin]]s as hulle hoog gevlieg het nie.
 
Turbo-aanjaers is vir die eerste keer in vliegtuigenjins gebruik tydens die 1930's voor die [[Tweede Wêreldoorlog]]. Die hoofdoel vir die aanwending van turbo's in vliegtuigenjins was dan om die hoogte waarteen die vliegtuie kon vlieg te verhoog deur te vergoed vir die laer [[atmosferiese druk]] by hoë hoogtes. Vliegtuie soos die [[Lockheed P-38 Lightning]], [[Boeing B-17 Flying Fortress]] en [[Boeing B-29 Superfortress]] het almal uitlaatgas gedrewe "turbo-aanjaers" gebruik om die kraglewering van hul enjins op hoë hoogtes te verhoog. Dit is belangrik om kennis te neem dat die oorgrootte meerderheid vliegtuie van hierdie tydperk beide rataangedrewe sentrifugale drukaanjaers asook uitlaatgasgedrewe turbo-aanjaers op dieselfde enjin gebruik het.
 
Turbo-Diesel vragmotors is in Europa en Amerika (veral [[Cummins]]) na 1949 vervaardig. Die turbo-aanjaer het groot opslae in 1952 gemaak toe Fred Agabashian die voorste wegspringplek behaal het tydens die kwalifiserende rondtes van die [[Indianapolis 500]] en voorgeloop het totdat meganiese probleme sy motor gebreek het.