Maritz-rebellie: Verskil tussen weergawes

Ten spyte van die [[Uniewording|stigting]] van die [[Unie van Suid-Afrika]] het aansienlike verbittering weens die [[Tweede Vryheidsoorlog]] in die hart van baie AfrikanersBoere bly voortleef. Toe [[Groot-Brittanje]] in [[1914]] oorlog teen [[Duitsland]] verklaar, het baie voormalige Republikeine nie hulle weg oopgesien om aan die kant van die Geallieerdes te veg nie. Aangevuur deur vertellings van visioene van [[Siener van Rensburg]], wat die ondergang van die [[Britse Ryk]] voorspel het, het teenstand teen enige militêre verpligting begin vorm aanneem.

Die saak is op die spits gedryf in September [[1914]] toe die eerste minister, genl. [[Louis Botha]], bekendgemaak het dat [[Suid-Afrika]] van voorneme was om [[Duits-Suidwes-Afrika]] in te val. Teenstemme het in talle dele van die land opgeklink, maar daar was min koördinasie tussen die groepe onder aanvoering van genls. [[Manie Maritz]] in [[Noordwes]]Coligny in die Wes-Transvaal, [[Christiaan Frederik Beyers]], bevelvoerder van die Uniale Weermag in die [[Transvaal]], kaptein [[Jopie Fourie]] en genl. [[Christiaan de Wet]].

Genl. [[Christiaan de Wet]] is in die [[Vrystaat]] verslaan en het in [[Betsjoeanaland]] ([[Botswana]]) gaan skuil, waar hy later gevange geneem is. Genl. Beyers het verdrink toe hy deur Jan Smuts se magte soos 'n hond gejag is en terwyl hy reeds in sy ontvlugting, die [[Vaalrivier]] probeer oorsteek het en [[Jopie Fourie]] is in hegtenis geneem en deur 'n vuurpeloton ingevolge Krygswet om die lewe gebring.