Lothar von Trotha: Verskil tussen weergawes

Toe goewerneur [[Theodor Leutwein]] in 1904 oënskynlik sukkel om die Herero-opstand in [[Duits-Suidwes-Afrika]] te onderdruk, is von Trotha vanweë sy ervaring op 16 Mei 1904 aangestel as opperbevelvoerder van die ''Schutstruppe'' in Duits-Suidwes-Afrika. Dit het die mees omstrede gedeelte van sy loopbaan ingelui.

As bevelvoerder was hy slegs aan die Duitse Generale Staf verantwoording verskuldig en kon sy veldtog na eie goeddunke beplan. Binne drie maande is die Herero’s teen die [[Slag van Waterberg|Waterberg]] vasgekeer. Hoewel die Duitsers hulle op 11 Augustus 1904 in verskeie gevegte by Waterberg verslaan het, kon von Trotha hulle nie tot oorgawe dwing nie. Eerder as om oor te gee het die Herero’s die droë SandvelddingevlugSandveld ingevlug en [[Betsjoeanaland]] probeer bereik. Omdat von Trotha die moontlikheid dat die Herero’s hulle in die toekoms weer teen die Duitse bewind sou verset finaal wou uitskakel, het hy verkies om die militêre stryd voort te sit eerder as om ’n vredesaanbod te maak. Agtervolg deur dieDie Duitse troepe het die Herero’s agtervolg en hulle het in groot getalle in die Sandveld van dors omgekom.

Von Trotha se naam is in die geskiedenis van Duits-Suidwes-Afrika verewig onder meer vanweë ’n dispuut wat oor ’n dokument ontstaan het waarvolgens hy op 2 Oktober 1904 ’n bevel sou uitgevaardig het dat Herero-mans nie krygsgevange geneem mag word nie. Hierdie dokument is egter nie onderteken nie en historici verskil steeds oor die outentisiteit daarvan. Enersyds word beweer dat die bewoording van die bevel in ooreenstemming met Trotha se beleid was, en andersyds word, te midde van groot opspraak wat in Duitsland verwek is, beweer dat dei bevel nooit uitgevoer is nie. Volgens Trotha was die verlies aan mense- en dierelewens in Duits-Suidwes-Afrika glad nie uniek nie en tiperens van die kolonisasieproses van alle lande in daardie tyd.

Voordat von Trotha op 19 November 1905 na Duitsland teruggekeer het, het hy eers in die suide van Duits-Suidwes-Afrika ’n Duitse oorwinning oor die Hottentotte verseker. Vir sy militêre prestasies in hierdie kolonie is hy op 18 Augustus 1905 met die Pour le Mérite-toekenning vereer. Op 21 Mei 1906 het hy met pensioen uit die aktiewe diens getree.