Siklotron: Verskil tussen weergawes

'n '''Siklotron''' is 'n tipe [[partikelversneller]] wat gekenmerk word deur die feit dat die partikels in 'n sterk konstante magneetveld vasgevang word tydens die versnelling. Hierdeur dwing die magneetveld die gelaaide partikels om in 'n sirkelvormige baan te beweeg. Tydens die beweging word die partikel op sekere plekke deur 'n elektriese veld versnel. Dit beteken dat hy toenemend vinniger beweeg, en dus 'n spiraalvormige pad na buite volg. Die siklotron is in 1932 deur die Amerikaanse fisikus Ernest O. Lawrence uitgevind, waarvoor hy die [[Nobelprys]] in 1939 ontvang het. Siklotrone was aanvanklik, en tot en met die 1950s, die kragtigste partikelversnellers gewees. Deesdae word hulle veral in die produksie van radioisotope, kernmedisyne (soos proton- en neutronterapie) en die vervaardiging van partikelbundels in kernfisika gebruik. Die 200 MeV oopsektorsiklotron van iThemba-LABS (voorheen die Nasionale Versnellersentrum) buite [[Kaapstad]] is die kragtigste siklotron in die [[Suidelike halfrondHalfrond]]. Die grootste siklotron in die wêreld is tans die oopsektorsiklotron TRIUMF in [[Vancouver]] met 'n deursnee van 18 meter wat protone tot 500 MeV kan versnel.

'n Siklotron benodig twee hoofeienskappe om te werk: eerstens moet daar 'n sterk magnetiese veld wees wat die partikel vorseer om in 'n sirkel te beweeg, en tweedens moet daar 'n elektriese veld wees wat die partiekelpartikel vorentoe druk sodat hy die heeltyd versnel.