Annie Visser: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
Morne (besprekings | bydraes) No edit summary |
kNo edit summary |
||
Lyn 80:
"In sy boek ''Applous'' vertel André Huguenet van sy oupa Borstlap se gevatte antwoord vir 'n dominee, wat verbasing uitgespreek het oor 'die koddige van'. Dit herinner 'n mens aan 'n ewe menslike voorval van Annie Visser: sy wou 'n plattelandse konsertreeks reël en het na 'n begeleier gesoek. Toe ontmoet sy die jeugdige Gert Borstlap, en sy was in die wolke en het beweer dat 'n Afrikaner haar nooit met meer simpatie en gevoel begelei het nie. Maar daar was ’n groot struikelblok: Haar kunstenaarstrots het haar laat verklaar: Hoe op aarde kan ek my konserte adverteer met die name Annie Visser en Gert Borstlap op die plakkate?!" (Dit was nog voordat Paul de Groot Borstlap oorreed het om die naam Huguenet te aanvaar).
"Annie Visser is (net soos André Huguenet ná haar) diep teleurgesteld oorlede, dat haar ideaal om haar volk werklik van haar kuns, die sangkuns, bewus te maak, nie verwesenlik is nie, en sy het besluit om haar volk op 'n ander wyse te dien. Sy het dan ook later heeltemal van die sangkuns afgesien, en haar tot maatskaplike werk gewend. Sy was besonder lief vir kinders en jong mense, en vir drie Jaar het sy by die kinderhawe van mej
"Later het die skoolraad van Fauresmith haar genader om huismoeder van die meisieskoshuis daar te word. Gelief by kinders en ouers kon sy vir drie jaar uitstekende, opbouende werk daar verrig. Ongelukkig het sy reeds die gevreesde kanker onder lede gehad, en 'n lang, bittere lyding het op haar gewag.
Lyn 86:
"'Die laaste keer dat ek Annie Visser hoor sing het, was tipies van haar," vertel mev. May Havenga. “Dit was op 'n Sondagmiddag byna veertig jaar gelede. 'n Jong boerseun uit Koffiefontein was by ons, en Annie Visser het 'n onverwagte besoek by ons kom aflê. Sy was toe al ’n baie siek vrou.
"'Toe ons die jong seun aan haar voorstel, sê hy: "Ek het al soveel van mej. Visser gehoor, maar het haar ongelukkig nog nooit hoor sing nie." Haar antwoord was: "Dan sing ek nou vir jou." Ons het geen klavier gehad nie, maar sy het
"Sowat ses weke voor sy oorlede is, het Annie Visser die volgende brief van prinses Alice vanaf die Goewerneur-generaal se trein wat Bloemfontein genader het, ontvang:
"'My dear Miss Visser, I cannot tell you how kind I thought it of you to think of sending me that pretty bouquet of flowers to greet me at Fauresmith; thank you ever so much. I am only so sorry there was no time to go round and thank you personally. I was very glad to meet your brother and sister at the party. Everything was so beautifully arranged there and we enjoyed our short visit to Fauresmith very much; everyone was so nice and friendly. In fact we have had an altogether delightful time in this part of the Free State, and the country is looking so fresh and green. Just as if there had been no terrible drought. My husband and I are so grieved to hear how suffering you are, and we pray that your pain may be eased and that you may be spared further suffering. Nogmaals hartelik dank. Yours sincerely,
"Annie Visser was 'n beskeie, onpretensieuse dog intense mens. Sy het 'n kunstenaarstemperament gehad en kon glo nogal opvlieënd van geaardheid wees, maar het dan weer net so gou bedaar. Sy was 'n minsame persoon met 'n gesonde humorsin. Sy het veral grappies teen haarself geniet en kon heerlik lag totdat die trane van haar wange gerol het. Sy het nie alleen 'n uitdrukkingsvolle mezzosopraanstem besit nie, maar kon ook goed klavier speel en het graag haarself in Afrikaanse liedjies begelei.
| |||