Fridtjof Nansen: Verskil tussen weergawes

Content deleted Content added
k Opruim
Lyn 68:
Die ekspedisie het volgens die kaptein van die ''Jason'' die skip “in ’n goeie gees en met die hoop op ’n goeie resultaat” verlaat.<ref name="Huntford97" /> Daar het dae van groot frustrasie gevolg vir die geselskap deurdat weer- en seetoestande hulle verhoed het om die kus te bereik en hulle suidwaards meegesleep saam met die ys. Die meeste van hierdie tyd is op die ys deurgebring aangesien dit te gevaarlik was om die bote te water te laat. Teen 29 Julie was hulle ongeveer 380&nbsp;km suid van die punt waar hulle die skip verlaat het. Hulle het egter op daardie datum die land bereik maar was te ver suid om die tog te begin. Na ’n kort rus het Nansen beveel dat die span terugklim in die bote en noord begin roei.<ref>Reynolds, pp. 48–52</ref>
 
Gedurende die volgende 12 dae het die geselskap langs die kus noordwaarts getrek deur die ysskolle. Op die eerste dag het hulle ’n groot Eskimokamp naby Kaap Bille teëgekom<ref>Huntford, pp. 105–110</ref> en hulle het verderaan nog sporadiese kontak met die nomadiese naturellepopulasie gehad namate hulle reis gevorder het. Op 11 Augustus, toe hulle ongeveer 200&nbsp;km afgelê het en Umivik-fjord bereik het, het Nansen besluit dat hoewel hulle ver suid van sy beoodgebeoogde vertrekpunt was, hulle die tog moet begin voordat die seisoen draai en die toestande ongunstig sou wees.<ref>Scott, p. 84</ref> Nadat hulle by Umivik aangekom het, het hulle die volgende vier dae daar deurgebring om voor te berei vir die reis. Op die aand van 15 Augustus het hulle vertrek. Hulle het in ’n noordwestelike rigting na Christianshåb (nou Qasigiannguit) aan die weskus van Groenland by Diskobaai, ongeveer 600&nbsp;km daarvandaan gestap.<ref>Huntford, pp. 115–116</ref>
 
Oor die volgende paar dae het die geselskap gesukkel om die binnelandse ys op te gaanbestyg oor ’n verraderlike terrein met baie versteekte gletsersplete. Die weer was oor die algemeen sleg; per geleentheid is alle voortgang vir drie dae ontwrig deur gewelddadige storms en aanhoudende reën.<ref>Nansen (1890), p. 250</ref> Op 26 Augustus het Nansen tot die gevolgtrekking gekom dat daar nou geen kans was om Christianshåb te bereik teen middel-September, wanneer die laaste skip daar sou vertrek nie. Hy het gevolglik ’n verandering in rigting aanbeveel in ’n westelike rigting na [[Godthåb]]; die roete is verkort met ongeveer 150&nbsp;km. Die res van die geselskap het volgens Nansen “die nuwe roete met toejuiging begroet”.<ref>Nansen (1890), pp. 267–270</ref> Hulle het tot 11 September aanhou klim, toe hulle ’n hoogte van 2,719&nbsp;m bo seespieël bereik het. Dit was die bopunt van die ysplaat waar temperature tot so laag as −46°C daal. Van daar het die reis makliker gegaan aangesien dit afdraand was, maar die terrein was steeds moeilik en die weer steeds vyandig.<ref>Reynolds, pp. 61–62</ref> Voortgang was stadig weens die vars sneeu wat die trek van die sleë bitter moeilik gemaak het. Teen 26 September het hulle hul pad afwaarts na die rand van ’n fjord gevind wat weswaarts strek in die rigting van Godthåb. Sverdrup het ’n tydelike boot geprakseer van hulle tent, wilgerbome en dele van die sleë en op 29 September het Nansen en Sverdrup die laaste deel van die reis al roeiende met die fjord af, begin.<ref>Reynolds, pp. 64–67</ref> Vier dae later, op 3 Oktober 1888 het hulle Godthåb bereik waar hulle deur die dorp se Deense verteenwoordiger begroet is. Sy eerste woord aan Nansen was dat hy sy doktorsgraad behaal het, ’n saak wat “op daardie oomblik nie verder van my gedagtes kon wees nie”.<ref>Nansen (1890), p. 363</ref> Die oorkruising het die geselskap 49 dae geneem en ’n totaal van 78 dae sedert hulle die ''Jason'' verlaat het; in die loop van die reis het die span noukeurige notas van meteorologiese, geografiese en ander optekeninge oor die voorheen onverkende binneland gemaak.<ref name="Ryne" /> Die res van die geselskap het op 12 Oktober in Godthåb aangekom.
 
Nansen het spoedig uitgevind dat geen skip die volgende lente in Godthåb sou aandoen nie maar hulle kon wel briewe na Noorweë stuur met ’n skip wat van Ivigtût vertrek het. Nansen en sy geselskap het dus die volgende sewe maande in Groenland deurgebring en hulle tyd verwyl met jag, visvang en die bestudering van die lewe van die plaaslike inwoners.<ref>Reynolds, pp. 69–70</ref> Op 15 April 1889 het die Deense skip ''Hvidbjørnen'' uiteindelik die hawe binnegevaar en Nansen en sy kamerade kon vertrek. “Dit is met ’n seer hart wat ons hierdie plek en mense agterlaat waar ons onsself so baie geniet het”, het Nansen geskryf.<ref>Nansen (1890), pp. 442–444</ref>