Na die Sharpville-voorval het baie lede na die buiteland uitgewyk. Toe Sobukwe in 1978 oorlede is, is hy opgevolg deur Potlako Leballo. Die PAC het toe in twee geskeur na 'n gedeeltelike gedeeltelik-suksesvolle coupmagsgreep deur [[David Sibeko]] om die Presidensiële Leierskapsraad in 1979 te lei. Die sluipmoord op Sibeko in [[Dar-es-Salaam]], [[Tanzanië]] op 12 Junie 1979 en die afsterwe van Leballo in Januarie 1986 het die ondergang van die PAC ingewy.<ref>Leeman, Bernard “The Pan Africanist Congress of Azania” in Africa Today a Multi-Disciplinary Snapshot offof The Continent In 1995 Edited by Peter F. Alexander, Ruth Hutchison and Deryck Schreuder Humanities Research Centre Monograph Series No. 12, Australian National University, Canberra 1996: pp. 167 - 200, ISBN 0-7315-2491-8 </ref>
Alhoewel die party deur voormalige ANC-lede metgestig is wie ernstige opponeringteenkanting vanteen die beleidebeleid van die [[Suid-Afrikaanse Kommunistiese Party]] gestiggehad ishet, het 'n prominente seksiedeel van die PAC se leierskap in die 1960's 'n Maoïstiese posisie ingeneem. Die ANC het regdeur die PAC beskoualtyd as reaksionêr en agterlik beskou na aanleiding van idedie PAC se standpunt dat Suid-Afrika bo alles 'n Afrikaland wasis. Die militêre vleuel van die PAC is in 1962 in die lewe geroep as [["Poqo]]" engestig, maar later hernoem na die [[Bevrydingsmag van die Azaniese Volk]] (Azanian People's Liberation Army oftewel APLA). APLA het bekend geword vir sy slagspreuk ''"One Settler, One Bullet"'', maar kon nooit daarin slaag om 'n besonder effektiewe guerillaveldtog te loods nie. Ten spyte van diesy organisatoriese swakhede het die PAC se Afrikanisme baie gedoendaartoe bygedra om die studente-opstande in die 1970's te inspireer, en die stigting van die [[Black Conciousness Movement]] onder die leierskap van [[Steve Biko]] te fasiliteer.
