Charles Margrave Taylor: Verskil tussen weergawes

Content deleted Content added
Sobaka (besprekings | bydraes)
Nuwe bladsy geskep met ''''Charles Margrave Taylor''' (Montreal, 5 November 1931) is 'n Kanadeese filosoof. Hy het veral bydraes gelewer te opsigte van die politie...'
 
Sobaka (besprekings | bydraes)
No edit summary
Lyn 5:
 
Taylor het homself beskikbaar gesteld as kandidaat vir die sosiaal-demokratiese Nuwe Demokratiese Party in Mount Royal tydens verkiesings in die 1960s. Die eerste was die federale verkiesing van [[1962]], waarin hy derde kom. In die verkiesing van [[1963]], kom hy tweede. Hy is egter veral bekend vir sy verlies teen die nuweling [[Pierre Trudeau]] in [[1965]]. Hierdie veltog kry nasionale aandag omdat hulle beide gesien word as intellektuele. Taylor se vierde en laatste poging om in die Kanadese laerhuis te kom was in 1968, 'n verkiesing waarin hy weer tweede kom.
 
==Filosofie==
Kenmerklik van 'n maatskaplikefilosoof lewer Taylor kritiek en stel ook moontlike oplossings voor vir aangelenthede wat volgens hom verkeerd gaan in die huidige saamelewing. Gereeld wys hy op die noue band tussen sy geskrifte en die konkrete problematiek waarmee die samelewing op daardie tydstip gekonforteer word. Taylor is nie soseer 'n sistematiese denker nie, maar reageer daarenteen op die konkrete problematiek wat op daardie stadium hom interesseer. So het sy werk oor multikulturalisme en nasionalisme 'n duidelyke veband met die problematiek van [[Quebec]].
 
Dit verklaar ook Taylor se poging om baie duidelik en jargonvry te skryf. Hy wil nie net enkele akademiese filosowe bereik nie , maar ook die breë publiek. Taylor sien dit as die ideaal van die maatskaplikefilosoof (of wat hy noem die filosoofburger) en wys op die heldere styl van [[Jürgen Habermas]], vir wie hy daarom bewonder. By sy groter werke, soos ''Hegel, Sources of the Self'' en ''A Secular Age'' is sy skryfstyl egter nader aan filosofiese vaktaal.
 
Hy kan as kommunitaris beskou word, 'n persoon wat bekommerd is oor die verval van die samelewing as gevolg van die verswakking van onderlinge [[kommunikasie]] en as gevolg van allerlei anti-sosiale vorme van individualisme. Hy het ook met baie van sy tydgenote en medefilosowe gesprekke gevoer oor hiedie problem waaronder Talal Asad, Arjun Appadurai, Robert Bellah, Paul Berman, William E. Connolly, Hubert Dreyfus, Jürgen Habermas, Alasdair MacIntyre, Martha Nussbaum, Quentin Skinner en Bernard Williams.