Wet op Naturellengrond: Verskil tussen weergawes

Plaatje se tweede storie is ook oor die uitsetting van 'n naturelle deelsaaier. Die deelsaaier was 'n suksesvolle boer wat 'n goeie verdienste vir homself en sy blanke verhuurder verdien het. Die blanke verhuurder sou toe sy deelsaaiers die leuen vertel het dat die nuwe wet bepaal het dat die deelsaaier se vee nou aan die blanke eienaar van die plaas behoort het en dat die deelsaaier omtrent verniet vir die blanke moes werk. Die naturelle deelsaaier het natuurlik sy goed gevat en getrek. Plaatje vergeet om sy leser te vertel dat die blanke toe sonder deelsaaiers en arbeiders gesit het.<ref>Plaatje, supra, loc. 1164</ref> Plaatje se stories is nie tot die Vrystaat beperk nie en hy brei hulle uit tot die Transvaal.<ref>Plaatje, supra, loc. 1173.</ref> Dan skryf hy van die siekmakende prosedure van uitwissing wat die Suid-Afrikaanse parlement gepleeg het.<ref>Plaatje, supra, loc. 1209.</ref> Later skryf hy dat kinders die slagoffers van die gemeenheid (victims of the turpitude) van die parlement was.<ref>Plaatje, supra, loc. 1311.</ref> Dit is te uitputtend om elke leuen en elke oortreffende byvoeglike naamwoord wat hy gebruik, aan te stip. Die belangrikheid van die boek is dat dit die fondament van meeste latere kritiek op die wet is. Meeste mense lees nie eers die wet wat hulle so maklik kritiseer nie.

 

 

Die wet is in [[1936]] aangepas om grondeienaarskap in die [[Kaapprovinsie]], wat weens kieserregte aanvanklik van die wet uitgesluit is, te beperk.