Fenomenologie: Verskil tussen weergawes

Die '''fenomenologie''' (van die Oudgrieks φαινόμενον phainómenon 'die sigbare', 'verskyning' en λόγος lógos 'rede', 'leer') is 'n filosofiese stroming in die hedendaagse [[filosofie]] wat ontstaan het tydens die einde van die [[19de eeu]] en die begin van die [[20ste eeu]]. Fenomenologie gaan uit van die veronderstelling dat die direkte en intuïtiewe ervaring van fenomene (oftewel verskynsels) die essensiële eienskappe van ervaringe en die essensie van wat mens ervaar (en probeer om daarvan af te lei) sentraal is. Dit gaan dus nie uit van bepaalde voorveronderstellinge nie en is vry van teorieë wat verskynsels kousaal met mekaar in verband wil bring. Sentraal staan dus die denke oor ervarings (altyd gerig op iets anders). Die fenomenologie stam uit die Skool van Brentano (genoem na Frans Brentano) en is veral gebaseer op die werk van sy belangrikste leerling [[Edmund Husserl]]. Dit word meestal geplaas binne die [[kontinentale filosofie]]. Later word die fenomenologie verder ontwikkeld deur [[Max Scheler]], Adolf Reinach en in die eksistentiële fenomenologie met onder andere [[Martin Heidegger]], Maurice Merleau-Ponty en [[Jean-Paul Sartre]]. Meer onlangse filosowe, soos [[Emmanuel Levinas]] en [[Jacques Derrida]] is ook sterk beïnvloed deur die fenomenologie, maar het dit ook terselfdetyd sterk kritiek uitgelok. Die insigte wat uit hierdie stroming voortvloei oor oorsaaklikheidopsetlikheid, bewussyn en [[qualia]] speel ook 'n rol binne die filosofie van die gees.