Rynse Sendinggenootskap: Verskil tussen weergawes

’n Volle 15 jaar sou verloop voor die eerste Herero gedoop is. Die oprigting van die sendingstasies is bemoeilik deur die feit dat die inboorlinge van die gebiede wat dikwels onder droogte gebuk gegaan het, ’n nomadiese bestaan gevoer het ter wille van hul troppe vee. Tog het gevestigde gemeenskappies mettertyd tot stand gekom met kerke en skole as middelpunt waarheen die rondtrekkende inboorlinge af en toe teruggekeer het en waar hul kinders intussen gebly het om skoolonderrig te ontvang. ’n Nedersetting van Duitse ambagslui en koloniste is in 1864 op Otjimbingwe gestig waar inboorlinge opgelei kon word vir handearbeid en in die landbou. ’n Opleidingskool, die Augustineum, is opgerig waar onderwysers en evangeliste opgelei is. Struikelblokke is geleidelik oorkom en die baanbrekerswerk met sukses bekroon.

 

 

Deurtastende navorsings het ook blywende sukses opgelewer. ’n Deeglike studie van die onbekende land en sy inwoners was nodig. Talle reise is onderneem en die land in alle rigtings verken deur sendelinge soos die Noorweër H.C. Knudsen en die Duitsers [[Carl Hugo Hahn|C. Hugo Hahn]], Johannes Rath and Heinrich Scheppmann. Die tale, gebruike en gewoontes asook die geskiedenis en godsdienstige opvattings van die onderskeie stamme is die eerste keer noukeurig opgeteken. Sendelinge soos Knudsen, [[Carl Hugo Hahn|Hahn]], P.H. Brincker, Johannes Olpp, [[Johann Krönlein|J.G. Krönlein]], H. Tönjes, Gottlieb Viehe, [[Heinrich Vedder]], J. Irle en C.G. Büttner het grammatikaboekies, woordeboeke en handboeke van die uiters moeilike inheemse tale saamgestel. Hulle het die [[Bybel]], kategismus en talle gesange vertaal en so die aanvoorwerk gedoen vir die ontwikkeling van dié tale in geskrewe tale en die skep van ’n eiesoortige Christelike letterkunde.