Élysée-paleis: Verskil tussen weergawes

Die '''Élysée-paleis''' [eli'ze] ([[Frans]]: '''''Palais de l'Élysée''''' [pa.lɛ d(ə) le.li.ze]) is die ampswoning van die [[Frankryk|Franse]] [[President van Frankryk|Staatspresident]] en vernoemgenoem na die nabygeleë Champs-Élysées in die middestad van [[Parys]]. Die paleis lê noord van die Seinerivier[[Seine]]rivier in 55, rue du Faubourg-Saint-Honoré in die 8ste Arrondissement van Parys - digby die [[Avenue des Champs-Élysées]] en die Place de la Concorde.

Ná die graaf se afsterwe in [[1753]] het Jeanne-Antoinette Poisson, beter bekend as Marquise de Pompadour, die destydse geliefde van die Franse koning Lodewyk XV, die paleis gekoop en dit aan die binnekant deur haar argitek stylvol laat renoveer. Die tuin is aansienlik vergroot en van kolonnades, tuinhuise en 'n doolhof voorsien. Die Marquise het die Élysée-paleis in [[1764]] aan die Franse koning vererf.

Met die omverwerping van die monargie in [[1792]] as gevolg van die [[Franse Rewolusie]] en die inhegtenisneming van die hertogin in April [[1793]] het die paleis, wat nou ''Hôtel de Bourbon'' genoem is, leeg gestaan en as bewaarplek vir gekonfiskeerde kosbare meubels van emigrante en gevangenes gedien. Die hertogin het die paleis vier jaar later teruggekry, maar weens haar emigrasie na Spanje aan die gesin van 'n ondernemer verkoop, wat dit vir sy opspraakwekkende feestelikhede gebruik het.

In [[1805]] het Joachim Murat, die swaer van [[NapoléonNapoleon Bonaparte]], die paleis gekoop en omgebou. Nadat Murat in [[1808]] deur keiser NapoléonNapoleon tot koning van Napels verklaar is, het die keiser die gebou oorgeneem en herdoop tot "Élysée-Napoléon-paleis". Ná sy egskeiding enkele maande later het hy die paleis egter aan sy gewese vrou, keiserin [[Joséphine de Beauharnais|Joséphine]], oorgelaat. In [[1812]] het NapoléonNapoleon die paleis weer self in besit geneem en hier twee jaar later, kort voor die ondergang van sy keiserryk, sy akte van troonsafstand onderteken.

In [[1816]] het die Bourbone-dinastie die paleis weer in besit geneem. Koning Lodewyk XVIII het die Élysée-paleis aan sy neef Charles-Ferdinand, hertog van Berry oorgelaat, wat hier saam met sy eggenote Maria Karolina van Bourbon-Sisilië ingetrek het. Met sy afsterwe net vier jaar later het Lodewyk Filips, die laaste Franse koning tussen [[1830]] en die Rewolusie van Februarie [[1848]], die paleis oorgeneem.

Die Nasionale Vergadering van Frankryk het in 1848 'n dekreet uitgereik waarvolgens die paleis die ampswoning van die toekomstige presidente van die Tweede Franse Republiek sou wees. Net vier jaar later het die republiek weer tot 'n einde gekom, toe Lodewyk NapoléonNapoleon Bonaparte, 'n neef van NapoléonNapoleon I en die eerste verkose president, homself tot die keiser van 'n nuwe Franse keiserryk verklaar het. Toe hy in [[1870]] gedurende die Duits[[Frans-FranseDuitse Oorlog]] deur die Duitsers gevange geneem is, is hy in Frankryk afgeset en die Derde Franse Republiek uitgeroep. Alhoewel die eerste Staatspresident van die Derde Republiek, Adolphe Thiers, die paleis nog nie heeltemaal vir sy amptelike bedrywighede kon gebruik nie, het die Élysée sedert [[1873]] steeds as die Franse Presidente se ampswoning gedien.

Op [[22 Januarie]] [[1963]] is die Élysée-verdrag deur generaal [[Charles de Gaulle]] en die Wes-Duitse Bondskanselier Konrad Adenauer hier onderteken.

* {{fr}} [http://www.elysee.fr/ Die amptelike webwerf van die Franse President se Kantoor]