Jean Piaget: Verskil tussen weergawes

'''Jean Piaget''' (1896 – 1980) was ‘n Switserse ontwikkelings-sielkundige en filosoof. Hy het in die 1920’s vir die Binet Institute gewerk. Hy het later onderwys begin studeer, waar hy die ontwikkeling van kinders se metode van verstaan bestudeer het deur hulle dop te hou en na hulle te luister terwyl hulle aan oefeninge werk wat hy vir hulle voorberei het.

Piaget was geinterreseerd in die vrae wat logiese denke benodig wat kinders verkeerd geantwoord het, want hy het geglo dat hierdie verkeerde antwoorde belangrike verskille tussen kinders en volwassenes se brein uitgewys het.

Piaget het in 1936 sy werk beskryf as generiese epistemologie, die oorprong van denke. Genetika is die wetenskaplike studie van waarvandaan dinge ontstaan, hul oorsprong. Epistemologie is bekommerd oor die basiese kategorieë van denke, dit is die raamwerk of struktuur van intelligensie. Piaget wou nie meet hoe goed kinders tel, spel of probleme oplos om hul IK te meet nie, maar hy was meer geinterreseerd in die manier waarop hulle fundamentele konsepte soos nommers, tyd, hoeveelheid, ongevalle, wette, ens. verwerk.

Piaget was die eerste sielkundige wat reeds in 1936 ‘n sistematiese studie van die kognitiewe ontwikkeling van kinders gemaak het. Sy bydrae sluit in ‘n teorie van kinders se kognitiewe ontwikkeling, ‘n gedetaileerde observerende studie oor kognisie in kinders, en ‘n reeks van eenvoudige maar doeltreffende toetse om verskillende kognitiewe vaardighede uit te wys.

Voor Piaget met sy ondersoek begin het was die algemene aanname in sielkunde dat kinders meerendeels minder bevoegde denkers was as volwassenes. Piaget het bewys dat kinders baie anders dink in verglyking met volwassenes, hy het gemeen dat kinders met ‘n baie basiese mentale struktuur (geneties oorgeërfde en ontwikkelde) gebore word waarop alle daarop volgende leer en kennis gebasseer word.

Piaget se teorie verskil van ander teorieë in verskeie maniere want dit is geinterreseerd in spesifiek kinders eerder as alle leerlinge. Sy teorie fokus op ontwikkeling eerder as leer en dit fokus nie op leer van inligting of spesifieke gedrag nie. Sy teorie stel diskrete vlakke van ontwikkeling voor, gekenmerk aan kwalitatiewe verskille, eerder as ‘n geleidelike toename in hoeveelheid en kompleksiteit van gedrag, konsepte, idees, ens.

Die doelwit van sy teorie was om die meganismes en prosesse te verduidelik waardeur die kleuter en dan die kind ontwikkel na ‘n individu wat kan redeneer en dink deur hipotese.

Daar is drie basiese komponente in Piaget se kognitiewe teorie:

• Skemas: Piaget (1952) definieer ‘n skema as “a cohesive, repeatable action sequence possessing component actions that are tightly interconnected and governed by a core meaning”. Hy noem die skema die basiese boublok van intelligente gedrag, ‘n manier om kennis te organiseer. Wadsworth (2004) beveel aan dat die skema gesien moet word as ‘n indeks kaart skema in die brein wat die indiwidu moet vertel hoe om te reageer op inkomende stimuli of informasie.

• Assimilasie en akkomodasie: Intellektuele groei kan ook gesien word as die proses van aanpasbaarheid tot die wêreld. Assimilasie gebruik ‘n bestaande skema om met ‘n nuwe voorwerp of situasie te werk. Akkomodasie gebeur wanneer ‘n bestaande skema nie werk nie, en dit moet verander word om met die nuwe voorwerp of situasie te werk. Piaget het geglo dat ontwikkeling nie op ‘n geleidelike mate toeneem nie, maar eerder met stampe en stote.

Verskeie onderrig implikasies was ook betrokke. Piaget se teorie was nie op onderrig en leer gefokus nie, maar latere navorsers het gesê dat verskeie funksies van Piaget se teorie in die onderrig praktyk kan werk.