Napels: Verskil tussen weergawes

Baie van die disse wat internasionaal as eg Italiaans beskou word het hulle oorsprong in Napels, terwyl die populariteit hiervan nie noodwendig deur alle Italianers gedeel word nie. Die kulinêre tradisie in Italië is nog altyd sterk streekgebonde wat veroorsaak dat bepaalde dinge wat in Napels geëet word, nêrens anderanders in die land gevind kan word nie, en wanneer dit beskikbaar is, ook nog waarskynlik heeltemal anders voorberei word. Vir die Napolitani is kos een van die grootste vreugdes in die lewe, en dit is byna onmoontlik om nie heerlik te eet tydens 'n besoek aan die stad nie. Kos is oral op straat te vinde, daar is letterlik honderde klein bakkerytjies wat elke dag duisende vars pizzas en borde pasta opdis. Ook nie vreemd dat dit amper verpligtend is om dit "te geniet" as jy in Napels in 'n [[restaurant]] by 'n tafel aansit nie!

Napels is tradisioneel die tuiste van die [[pizza]]. Die enigste egte pizza is volgens die puriste die Margherita, wat sy ontstaan aan die einde van die 19e eeu in die stad gehad het. So eenvoudig moontlik met net [[tamatie]], buffel-[[mozzarella]] en basiliekruid[[basilie]]kruid. Die kombinasie van groen, wit en rooi, is in 1889 vir die eerste keer opgedis aan koningin Margherita, die vrou van koning Umberto I. 'n Oorspronklike Napolitaan genaamd Raffaele Esposito, het op hierdie manier sy vaderlandsliefde gedemonstreer by wyse van 'n pizza met die kleure van die trotse Italiaanse vlag.

Die mees besondere Napolitaanse gebak is die sogenaamde "sfogliatella" (meervoud:sfogliatelle). Dit is 'n soort koeksister, maar dan gemaak van filodeeg, ryklik gevul met vars ricotta, lemoenskil en kaneel, wat dan vervolgens gebak word in olie. Die ontbyt, oftewel ''prima colazione'', bestaan vir die deursneegemiddelde Napolitaan uit sterk [[espresso]], met 'n sfogliatella of croissant gevul met [[sjokolade]]. Nie te versmaai nie is die ''babá'' wat 'n soort sponskoek is gedoop in 'n soet sous van rum en stroop.