Vuurtoring: Verskil tussen weergawes

Die ligbron in ‘n vuurtoring staan bekend as die "lamp" (of elektries of aangevuur deur [[olie]] of [[brandstof|vloeibare brandstof]]) en die lig word gekonsentreer deur die "lens" of "optiese stelsel". Die oudste vorm van ‘n ligbron vir vuurtorings, was oop vure en later kerse. Die Argand holpitlamp en [[parabool|paraboliese]] weerkaatser is rondom [[1781]] in [[Europa]] ontwikkel. In die [[VSA]] is pitlampe en walvisolie as die ligbron gebruik totdat die Argand paraboliese weerkaatser in [[1810]] deur Winslow Lewis in die VSA bekendgestel is. Raapsaadolie (nou verwant aan canola-olie) het walvisolie vervang in die vroeë [[1850]]'s, maar [[Amerika]]anse boere se gebrek aan belangstelling om dit te produseer het veroorsaak dat daar oorgeskakel is na varkvetolie in die middel van die 1850's. In die [[1870]]’s het die gebruik van [[parafienparaffien]] begin om varkvetolie te vervang en teen die laat [[1880]]’s was dit algemeen in vuurtorings ook gebruik. Teen die begin van die [[20ste eeu]], het elektrisiteit en karbied (asetileengas) begin om parafienparaffien te vervang.<ref name="Crompton">Crompton, Samuel, W; Rhein, Michael, J. The Ultimate Book of Lighthouses. San Diego, CA: Thunder Bay Press, 2002. ISBN 1-59223-102-0.</ref> Die gebruik van karbiedlampe is bevorder deur die Dalénlamp met 'n sonklep wat die ligbron outomaties kon aangesteek teen sononder, en ook outomaties kon blus teen dagbreek. Die Dalénlamp was die vernaamste ligbron in vuurtorings vanaf die vroeë [[1900]]'s tot in die [[1960]]'s, toe elektriese beligting dominant geword het.<ref name="sonklep">[http://www.aga.com/web/web2000/com/WPPcom.nsf/pages/History_SunValve History of The Sun Valve], Besoek op 7 Julie 2012</ref>