Hendrik VI van Engeland: Verskil tussen weergawes

Content deleted Content added
Alias (besprekings | bydraes)
k spelling
Alias (besprekings | bydraes)
k -verdubbelde woord
Lyn 65:
Kardinaal Beaufort en Suffolk het die koning intussen oortuig dat die beste manier om vrede met Frankryk te bewerkstellig was 'n huwelik met [[Karel VII van Frankryk|Karel VII]] se kleinniggie [[Margareta van Anjou]] was. Hendrik het ingestem, veral toe hy verslae gehoor het van Margareta se skoonheid, en het Suffolk gestuur om met Koning Karel te gaan onderhandel. Karel het tot die huwelik ingestem op voorwaarde dat hy nie die gebruiklike bruidskat sou moes verskaf nie en in plek daarvan die gebiede [[Maine (provinsie van Frankryk)|Maine]] en [[Anjou]] van die Engelse sou bekom. Daar is tot die voorwaardes ingestem in die [[Verdrag van Tours]], maar die oordrag van Maine en Anjou is van die parlement geheim gehou aangesien daar besef is dat dit baie ongewild by die Engelse bevolking sou wees.
 
Die huwelik is in [[1445]] voltrek en dit blyk dat Margareta se karakter dié van Hendrik aangevul het. Sy was naamlik bereid om besluite te neem en leierskap te vertoon terwyl hy tevrede was dat sy die inisiatief geneem het. In die opsig was Margareta 'n baie meer bekwame heerser as wat Hendrik ooit was, selfs al was sy op daardie stadium slegs sestien jaar oud. Die netelige kwessie van [[Maine (provinsie van Frankryk)|Maine]] en [[Anjou]] moes nog aangespreek word. Hendrik het die vervulling van sy onderneming aan Karel VII bly uitstel in die wete dat dit baie ongewild sou wees en dat dat veral die oorlogsgesindes onder [[Humphrey, Hertog van Gloucester]] baie krities daaroor sou wees. Margareta was egter vas beslote dat hy dit sou deurvoer en dit is uiteindelik in [[1446]] openbaar gemaak. Meeste van die publiek se woede is op Suffolk uitgehaal wat die Verdrag van of Tours onderhandel het, maar Hendrik en Margareta het hom verdedig. Hulle het ook besef dat hulle blootgestel was aangesien hulle ten volle bewus was van die voorwaardes tot die huwelik.
 
In [[1447]] het die koning, die koningin en die groep wat hulle omring het (Suffolk, Somerset, en die ouerwordende Kardinaal Beaufort) Gloucester voor die parlement gedaag op aanklag van verraad in [[Bury St Edmunds]]. Hy het in aanhouding gesterf voor die verrigtinge voltooi is. Die dood van Gloucester het York as Hendrik se vermoedelike opvolger gelaat, maar hy het dit nooit amptelik erken nie en York is steeds uit die hof binnekring gehou en is weggestuur om [[Koninkryk van Ierland|Ierland]] te regeer, terwyl Hendrik en Margaret Suffolk en [[Edmund Beaufort, 2de Hertog van Somerset|Edmund Beaufort]] tot hertoë bevorder het, ('n titel wat gewoonlik slegs tot naverwante aan die monarg beperk is). Beaufort, die nuwe Hertog van Somerset (en Kardinaal Beaufort se kleineef) is na [[Frankryk]] gestuur om die oorlog te lei.
Lyn 83:
Ontevrede adellikes wie se mag onder Hendrik se bewind gegroei het, in besonder die Grawe van [[Richard Neville, 16de Graaf van Warwick|Warwick]] en [[Richard Neville, 5de Graaf van Salisbury|Salisbury]]) het sake in hulle eie hande geneem deur die aanspraak van die [[Huis van York]] te ondersteun, eers tot die Regentskap, en daarna tot die troon self. Na 'n geweldadige stryd tussen die huise van [[Huis van Lancaster|Lancaster]] en [[Huis van York|York]] in wat as een van die Roseoorloë gesien word, is Hendrik afgeset en op [[4 Maart]] [[1461]] deur sy neef, Edward van York gevangene geneem. Edward van York het Koning [[Edward IV van Engeland]] geword. Teen hierdie tyd het Hendrik aan 'n erge periode van waansin gelei waar hy blykbaar gelag en gesing het tydens die tweede Slag van St. Alban. Dit het gelei tot sy vrylating. Edward was egter steeds in staat om die troon te neem, maar kon nie vir Hendrik en sy vrou, wat daarin geslaag het om na [[Skotland]] te vlug, vang nie. Tydens die eerste periode van Edward IV se bewind het Lancasterse weerstand voortgeduur, hoofsaaklik onder die leierskap van Koningin Margareta en 'n paar adellikes wat steeds lojaal was aan haar in die noordelike graafskappe van Engeland en Wallis. Hendrik is in 1465 wel deur Koning Edward gevang en is daarna in die [[Tower of London]] aangehou.
 
Koningin Margareta wat in asiel in Skotland en later in Frankryk geleef het, was vasbeslote om die troon namens haar man en seun terug te wen. Met die bystand van Koning [[Lodewyk XI van Frankryk]] het sy 'n alliansie te vorm met [[Richard Neville, Graaf van Warwick]], wat 'n uitval met Edward IV gehad het. Nadat hy sy dogter met die Prins van Wallis laat trou het, het Warwick na Engeland teruggekeer en die Yorke in oorlog verslaan, Hendrik VI bevry en hom tot die troon herstel op [[30 Oktober]] [[1470]]. Hendrik se terugkeer tot die troon het nie lank geduur nie. Die jare van wegkruip gevolg deur jare van aanhouding het sy tol geëis. Hendrik het moeg en verlate gelyk toe Warwick en sy manne hom deur die strate van Londen geparadeer het as die regmatige Koning van Engeland. Die kontras met die imposante Koning Edward wat hy vervang het kon nie skerper gewees het nie. Binne 'n paar maande het Warwick te ver gestrewe toe hy oorlog teen [[Hertogdom van Boergondië|Boergondië]] verklaar het. Die Hertog van Boergondië het het gereageer deur Edward IV die hulp te verleen wat hy nodig gehad om die troon met mag terug te neem. Die Prins van Wallis is by die [[Slag van Tewkesbury]] in 1471 dood.
 
==Dood en nalatingskap==