Morele argument vir die bestaan van God: Verskil tussen weergawes

Die meeste argumente vir die bestaan van God, soos die [[Kosmologiese argument|kosmologiese]] en teleologiese argument is ‘n'n erfenis van die antieke wêreld. Die ontologiese argument vind sy oorsprong in die [[Middeleeue]]. Die morele argument, aan die ander kant, vind sy oorsprong in die moderne era, hoofsaaklik te danke aan [[Immanuel Kant]] (Broad, 1978:56). In sy “Critique of pure reason” maak Kant dit duidelik dat enige Godsbewyse in teenwetlikhede beland. Op grond daarvan het hy die kosmologiese en ontologiese argument summier verwerp. Dit was egter in sy “Critique of practical reason” waar Kant vir God by die agterdeur weer in laat. Hy doen dit deur middel van sy morele argument.

Kant (soos aangehaal deur Sproul, 2003:148) was van die oortuiging dat elke persoon ‘n'n begrip het van wat mense veronderstel is om te doen, met ander woorde “veronderstelling”. Kant het hierdie bewuswording die kategoriese imperatief genoem, aangesien dit universeel van aard is. Kant het dit kategories genoem aangesien dit universeel is. Elke persoon het dus ‘n'n kategorie van verstaan met betrekking tot moraliteit. Kant (soos aangehaal deur Sproul, 2003:149) het gebruik gemaak van ʼn transendentale benadering ten einde die morele argument te bewys. Aangesien elkeen ʼn kategoriese imperatief het, het Kant die volgende vraag gevra: “Watter voorwaardes moet bestaan ten einde die imperatief betekenis te gee?”

Hierdie is egter nog nie al die nodige vereistes vir die volmaakte regter nie, aangesien die beslissings moontlik nie tot uitvoering kan kom nie. Die regter moet dus volmaakte mag of vermoë hê ten einde die beslissings te vel. Almagtigheid is dus die finale eienskap wat benodig word. Om op te som glo Kant dat etiese standaarde alleen absolute betekenis dra as ‘n'n morele absolute bestaan. Vereistes waaraan ‘n'n morele absolute voldoen is in die bogenoemde bespreking reeds effektief geïllustreer.

# Daarom is dit moreel noodsaaklik om ʼn goddelike te veronderstel ten einde die eenheid te bewerkstellig. (Eerstens word ‘n'n Mag benodig om hul bymekaar te bring en onverganklikheid om dit moontlik te maak.)

Broad (1978:317) verduidelik hoe Kant sekere elemente van moraliteit ervaar: Wanneer mens met pragtige natuurskoon omring word, is daar eenvoudig ʼn gevoel van dankbaarheid wat teenoor die een of ander wese ervaar word. Ook wanneer versoeking oorkom word, of ‘n'n opoffering gemaak word, ervaar die mens dieselfde gevoel, in ooreenstemming met die morele wet. Hier vind ons twee morele sentimente: Onpersoonlike dankbaarheid en gehoorsaamheid. Verder glo Kant het die mens ʼn natuurlike neiging om ʼn verhewe morele wese as die objek van die morele sentimente te ervaar.

Nietzsche het egter die tweede premis verwerp en dit is op hierdie premis waarop klem geplaas word. Indien objektiewe morele waardes nie bestaan nie, impliseer dit dat aksies soos die [[Holocaust]], [[Apartheid]], kinderpornografie alles neutrale morele aksies is. Ravi Zacharias (2007:298) gebruik die voorbeeld van ʼn vierjarige kind wat hy voor ‘n'n gehoor neem en walglik aanrand en uiteindelik doodmaak. Hy sluit af met die vraag: “Is dit moreel neutraal?”. Ravi Praatjie

Die ekstreme posisie wat ʼn mens moet inneem ten einde objektiewe morele wette te ontken is dus byna absurd. Na die val van [[Nazi Duitsland]] was daar ʼn raad wat oor die lot van die Nazi amptenare besluit het. Meeste van die amptenare was aangekla vir misdade teen die mensdom. Hulle verweer was dat binne ʼn Nazi-regime hulle niks verkeerd gedoen het nie. Hulle het bloot die opdragte van gesaghebbendes uitgevoer. Die posisie wat hulle regspan ingeneem het was ‘n'n sosio-relatiewe posisie. Die regter se reaksie op hierdie poging was om die moontlikheid te oorweeg of daar nie ʼn wet bo bestaande wette is nie. Die regsisteem verval in homself as daar op perpetuele relativisme staatgemaak word. Indien morele wette slegs sosio-biologiese byprodukte is, kan die mens geensins oordeel uitspreek oor bogenoemde gebeure nie. Daar bestaan dus geen verskil tussen die lewens van [[moeder Teresa]] en die van [[Hitler]] nie.

'''Beswaar 1:''' Die morele wet as ‘n'n sogenaamde groep instink.

: Die morele wet is nie veronderstel om met die natuurwette vergelyk te word nie. Natuurwette neem ‘n'n beskrywende aard (van wat is) aan, terwyl morele wette ‘n'n voorskrywende aard (van wat behoort te wees), aanneem.

: Hierdie is sekerlik een van die grootste besware teen God en teen die morele wet. Die argument verset homself teen ʼn absolute volmaakte morele wetgewer. Sou die wetgewer volmaak gewees het, sou die produk daarvan ʼn perfekte wêreld gewees het. Dit is redelik duidelik dat dade soos moord, verkragting en haat in die wêreld vêr kort val van volmaaktheid. Met ander woorde, as daar ʼn volmaakte wetgewer in die wêreld is, waarom is die wêreld nie gevolglik ‘n'n volmaakte plek nie.

== ‘n'n Drogredenasie: die ontstaan van ‘n'n idee ==

Michael Ruse argumenteer dat morele waardes die produk is van sosiobiologiese evolusie. Die implikasie is dat die oorsprong van morele waardes in kulturele ontwikkeling gevind word en dat daar daarom nie sprake is van enige objektiewe morele waardes in enige absolute sin nie. Hierdie argument is egter foutief omdat dit berus op ‘n'n drogredenasie waarvolgens ‘n'n bepaalde idee geldig of ongeldig sou wees bloot deur te wys hoe dit ontstaan het. ‘n'n Mens kan byvoorbeeld dink dat die enigste rede waarom iemand glo dat die [[aarde]] rond is, is omdat hy in die 21ste eeu lewe (m.a.w. sou hy in die Middeleeue gelewe het, sou hy in ’n plat aarde geglo het). Tog is dit duidelik dat hierdie rede (die tyd waarin geleef word) vir waarom iemand sou glo dat die aarde rond of plat is, nie daarom die feit dat die aarde wel rond is, ongeldig maak nie. Deur dus bloot te verduidelik hoe iemand se siening tot stand gekom het, doen niks aan die waarheid van die betrokke siening nie. M.a.w. weens die mense se belewenis van objektiewe morele waardes is dit redelik om te dink dat objektiewe morele waardes sistematies ontdek word (selfs al is dit deur iets soos ‘n'n proses van sosiobiologiese adaptasie), eerder as om te dink dat sosiobiologiese evolusie verantwoordelik is vir die geleidelike fabrisering van subjektiewe morele waardes. (So ‘n'n sistematiese ontdekking is vergelykbaar met ‘n'n sistematiese oriëntasie met betrekking tot ‘n'n objektiewe fisiese werklikheid deur middel van die wetenskap.) Selfs al word morele waardes dus geleidelik ontdek, beteken dit nie dat dit daarom nie objektief sou wees nie.