Laurika Postma: Verskil tussen weergawes

Ná vyf jaar vertrek sy saam met Potgieter na [[Italië]] om toesig te hou oor die uitkap van die friese in marmer – tot hiertoe was hulle nog net in gips gemodelleer, Dit was net vir die een jaar, en by haar terugkeer het sy by haar suster Sophie Postma, wat haar altyd aangemoedig en gehelp het, op [[Standerton]] gaan rus. Maar eintlik het sy die tyd benut om haar voor te berei op haar eerste selfstandige uitstalling, in Pretoria in 1939. A.S. du Plessis, wat die uitstalling bygewoon het, skryf in 1959: “Die indruk wat baie van die stukke destyds op my gemaak het, kon ek weer deurleef by die sien van die prente daarvan nou. Dit bly maar 'n bew•nderingbewondering van veraf, want beeldhouwerk is duur, o.a. weens die lang en harde werk daaraan verbonde maar veral deur die materiaal wat gebruik word. Want die beste marmer moet ingevoer word, en die kopergietwerk kos ook baie. Soos mej. Postma self sê, kan dié wat gevoel en waardering vir beeldhouwerk het, dit gewoonlik nie bekostig nie, en dié wat die geld het, stel nie belang nie. Daarom dat opdragte van verskillende liggame soveel vir die beeldhouer beteken, omdat dit hom of haar in staat stel om vir 'n tyd weer sonder kommer die volle aandag ,aan die werk te kan gee, hoewel opdragwerk gewoonlik ook gebonde werk is, waar die beeldhoudster nie vrye teuels aan haar verbeelding kan gee nie maar die onderwerp en plek van oprigting steeds voor oë moet hou.”