Moderniseringsteorie: Verskil tussen weergawes

Instede van hierdie toegewings te gebruik om die regering te ondersteun, het die parlement egter die geleentheid wat hulle agt jaar ontsê is, gretig gebruik om sy beleid te kritiseer. Die Opposisie het homself as die Republikeinse Party georganiseer, wat gestreef het na die omverwerping van Napoleon.

Die teenslae wat Napoleon as gevolg van die Mexikaanse Veldtog en die Oostenryks-Pruisiese Oorlog gely het, het hom genoodsaak om meer parlementêre voorregte toe te staan. In 1867 het die Wetgewende Vergadering die reg verkry om die ministers aangaande hul regeringsrade te ondervra; en in 1868 is die perssensuur aansienlik verslap en is openbare vergaderings toegelaat. Hierdie toegewings het slegs die mag van die Republikeine versterk; en hul leiers, Léon Gambetta en Louis Adolphe Thiers, het meer uitgesproke met hul kritiek op die keiserryk en sy buitelandse beleid geword. Die sterkte van hierdie party was in Parys geleë. Uiteindelik, in 1869, het Napoleon die regering volkome demokraties gemaak met die hoop om die ondersteuning van die Republikeine te verwerf. Die Wetgewende Vergadering het die hoogste wetgewende gesag in Frankryk geword, want dit kon nou wetsontwerpe indien en ministers wat aan hom verantwoordelik was, aanstel. 'n Alleenheersende regeringstelsel is dus in 'n gesonde parlementêre regeringstelsel soos in Brittanje verander.

 

==== Voorlopige Regering in Frankryk ====