Moderniseringsteorie: Verskil tussen weergawes

Content deleted Content added
Lyn 136:
=== Maatskaplike Hervorming na 1918 ===
Aan die einde van die [[Eerste Wêreldoorlog]] is hoë verwagtings in Brittanje gekoester dat 'n nuwe en beter wêreld vir die arbeidersklasse geskep sou word deur staatsoptrede. 'n Bittere ontnugtering het daarop gevolg. Eerstens het die Konserwatiewe regering onder Stanley Baldwin die hoër- en middelklasse verteenwoordig, wat geen groot meegevoel met die politieke en maatskaplike sienswyses van die werkersklasse gehad het nie: Aan die ander kant was die ekonomiese toestand aan die versleg. Brittanje was besig om 'n steeds groter persentasie van die uitvoerhandel te verloor as gevolg van die konkurrensie van lande soos die Verenigde State en [[Japan]]. Dit het werkloosheid op groot skaal veroorsaak. Die katoenbedryf van Lancashire is veral deur Japanse mededinging in Indië en die Verre Ooste getref. Die inkrimping van die handel het gelei tot 'n afname in die skeepsbou-, die steenkool- en die ysterbedrywe. Stakings het daarop gevolg, waarvan die steenkoolstaking van 1926 die ernstigste was. Dit het nege maande aangehou en uitgeloop op 'n algemene staking wat die hele land verlam het.
Die Konserwatiewe regering, wat tradisioneel slegs ten gunste van matige hervormings was, het 'n paar industriële en maatskaplike hervormingsmaatreëls aangeneem wat, hoewel nuttig, heeltemal ontoereikend was om die krisis wat ontstaan het, die hoof te bied. In 1921 het 'n nuwe Wet op Openbare Gesondheid voorsiening gemaak vir die verbetering van gesondheidstoestande in stedelike gebiede, die daarstelling van beter hospitaalfasiliteite aangemoedig en 'n doeltreffender beheer oor die bestryding van siektes soos [[tuberkulose]]. In 1925 is die wet op ouderdomspensioene uitgebrei om ook weduwees en wese in te sluit. In 1926 is die bepalinge van die gesondheidsversekeringswet op wyer groepe van toepassing gemaak. Ook is 'n aantal wette in verband met behuising aangeneem wat hul toppunt in die wet van 1930 bereik het, wat aan plaaslike owerhede vir die eerste keer groot magte verleen het om die opruiming van agterbuurtes in stede asook munisipale behuisingskemas vir die armer klasse aan te pak. Ruimer onderwysfasiliteite is ook vir die kinders van die werkersklasse voorsien. Reeds in die Fisher-wet van 1918 is alle skoolgelde in die laerskool afgeskaf en die ouderdom vir verpligte skoolbesoek tot veertien jaar verhoog. Die Hadow-verslag van 1924 het egter 'n algehele reorganisasie van die sekondêre onderwys ingelui. Dit het gelei
tot die voorsiening van die een of ander vorm van onderwys, hetsy algemene of tegniese of handelsonderwys, vir alle kinders na die elfde jaar.