Tuberkulose: Verskil tussen weergawes

TB is veral 'n siekte van die longe maar in beginsel kan alle organe deur die bakterie aangetas word. In die Weste maak longtuberkulose ongeveer 60% van alle tuberkulose-gevalle uit. In byvoorbeeld Asiatiese lande kom tuberkulose relatief meer in ander organe ook voor, met limfkliertuberkulose as voorbeeld. Die mees algemene simptome van longtuberkulose is 'n aanhoudende hoes, gewigsverlies, nagswete, borskaspyn en die ophoes van [[bloed]] (hemoptise). "Oop longtuberkulose" beteken dat daar in die sputum na kleuring onder die mikroskoop tuberkulosebakterieë waargeneem word. Dit is die mees aansteeklike variant van longtuberkulose. Limfkliertuberkulose doen voor met 'n swelling van limfkliere, bv. in die nek. Dit is ook moontlik dat tuberkulose terselfdertyd op meer as een plek kan voorkom. Die simptome van tuberkulose buite die longe hang af van die plek waar die siekte voorkom. Met betrekking van die [[werwels]] is rugpyn 'n simptoom (genoem Pott se siekte). Ander plekke van voorkoms sluit in die pleura, sentrale senuweestelsel (met meningitis wat ontwikkel) en die genito-urinêre stelsel. Verspreiding buite die longe kom meer voor in persone met ingekorte immuniteit asook jong kinders. ''Miliêre tuberkulose'' is'n argaïese term wat nou gedissemineerde TB genoem word, en plaasvind wanneer die infeksie die sirkulasie binnedring en dit op [[x-strale]] lyk soos fyn voëlsaad (Eng. ''millet''). Dit is 'n ernstige aantasting.

Vergrote mediastinale limfkliere, konsolidasies regs onder (vir die waarnemer links) in die long en miliêregedissemineerde tuberkulose kan gewoonlik behandel word met 'n kombinasie van geneesmiddels, wat meestal insluit isoniasied (INH), rifampisien, pirasinamied en etambutol. Die behandeling is vir minstens 6 maande en kan newe-effekte hê. Die behandeling word meestal op 'n buitepasiënt-basis geneem met die nodige isolasiemaatreëls. 'n Minderheid van TB-pasiënte word opgeneem vir behandeling in die hospitaal.