Alba Bouwer: Verskil tussen weergawes

== Lewe en werk ==

Alberta Magdalena (Alba) Bouwer is op 16 Maart 1920 op ʼn’n Vrystaatse plaas aan die oewer van die [[Renosterrivier]] in die distrik [[Vredefort]] gebore. Haar vader is die boer Adriaan Bouwer en hy is een van dertien kinders wat tydens die [[Anglo-Boereoorlog]] by [[Paardeberg]] gevange geneem en na [[Sint Helena|St. Helena]] gestuur is. Haar moeder is die onderwyseres Bertha Zeeman, oorspronklik van [[Paarl]] in die [[Boland]], wat haar opleiding as onderwyser ontvang het aan die [[Bloemfontein]] Normaalkollege. Toe Alba slegs sowat agtien maande oud is, sterf haar vader aan ʼn’n [[Beroerte|beroerte-aanval.]]. Die ma en kind woon daarna by die grootouers aan vaderskant op hulle Vrystaatse plaas, waar haar ma by die plaasskool onderwys gee. Haar eerste skooljare is op hierdie plaasskool met haar ma wat haar onderrig. Haar ma trou hierna op [[6 April]] [[1926]] met Johannes Nel, ʼn’n boer uit ʼn’n ander deel van Vredefort. Hierdie plaas aan die Renosterrivier vorm die basis van die verhale in “''Stories van Rivierplaas''”.<ref>Esaach: <nowiki>http://www.esaach.org.za/index.php?title=Bouwer,_Alba</nowiki></ref> Alba se broer Hendrik word uit hierdie huwelik gebore. Haar stiefpa sterf ses jaar na die troue onverwags in ʼn’n skietongeluk en hierna is die gesin terug na haar moeder se familieplaas, die wynplaas Hartbeeskraal in Klein Drakenstein, distrik Paarl, waar hulle by haar ma se ongetroude oudste broer en suster inwoon. Hierdie plaas is die basis van die verhale in “''Stories van Bergplaas''”. Hier gaan Alba na die koshuis van die Engelsmedium [[Hoër Meisieskool La Rochelle]] in die Paarl<ref name=":0">Remembered: <nowiki>http://remembered.co.za/obituary/view/9756</nowiki></ref>, waar sy van standerd nege in die leerlingraad dien en in [[1936]] matrikuleer. Sy studeer verder aan die Engelstalige Hugenote Universiteitskollege in [[Wellington, Wes-Kaap|Wellington]] (wat in hierdie tyd ingeskakel was by die [[Universiteit van Suid-Afrika]]) en behaal ʼn’n B.A.-graad, met Geskiedenis en Duits as hoofvakke. Sy word aangestel as ondervoorsitter van die leerlingraad. Hier verwerf sy ook die Senior Onderwysdiploma. Vir ses jaar gee sy onderwys, eers vier jaar by die Hoërskool Burgersdorp en daarna twee jaar Duits en Afrikaans by die [[Hoërskool Jan van Riebeeck]] in [[Kaapstad]]. Sy trou in hierdie tyd met Eben van der Watt, maar skei wanneer dit blyk dat hy onverantwoordelik is met geld en hulle in groot skuld dompel. Hulle is in gemeenskap van goedere getroud en Alba betaal eers al die skuld af voordat sy skei.

Hierna is sy vir ʼn’n ruk joernalis by die blaadjie ''Huishouding''. In [[1947]] sluit sy vir ʼn’n bietjie meer as twee jaar aan by die [[Suid-Afrikaanse Uitsaaikorporasie|Suid-Afrikaanse Uitsaaikorporasie (]]SAUK) in Kaapstad waar sy samesteller en aanbieder van kinderprogramme is. In [[1950]] aanvaar sy ʼn’n pos in die redaksie van ''Sarie Marais''<ref name=":1">Tafelberg: <nowiki>http://www.tafelberg.com/authors/409</nowiki></ref>, waar sy na bietjie meer as ʼn’n jaar bevorder word tot assistent-redaktrise onder Fred le Roux. In hierdie posisie behartig sy onder andere die gebederubriek onder die skuilnaam Magriet Coetzee. Hierdie rubriek is besonder gewild en verskeie bydraes word later in boekvorm uitgegee, soos “''Gebede van ʼn’n vrou''” in [[1973]], “''Nuwe gebede van ʼn’n vrou''” in [[1976]], “''Aand van die lewe''” in [[1983]] en “''Skuiltes op die pad''” in [[1994]]. Sy is ook verantwoordelik vir die aanstelling van [[Audrey Blignault]] om die rubriek “''Uit die dagboek van ʼn’n vrou''” te skryf, waaruit later verskeie bundels gepubliseer word. In [[1963]] trou sy met Hubert Coetzee,<ref name=":0" />, besturende direkteur van die [[Naspers|Nasionale Pers]]<ref name=":2">Storiewerf: <nowiki>http://www.storiewerf.co.za/cvs/cv_albabouwer_ph.htm</nowiki></ref>, en sy spits haar hierna voltyds toe op haar skryfwerk. Hubert het twee kinders uit ʼn’n vorige huwelik, naamlik Paul en Annelette. Hy is in [[1969]] oorlede. Vanaf [[1963]] speel Alba ʼn’n leidende rol in die [[Afrikaanse Christelike Vrouevereniging]] (ACVV) en dien vir 23 jaar op die hoofbestuur van die Kaaplandse tak en later tot [[1993]] as voorsitter op [[Riversdal]].<ref name=":1" /> Op [[6 September]] [[1975]] trou sy met die prokureur Jan H. Hofmeyr en hulle vestig hulle vir ʼn’n lang tyd in Riversdal, waarna hulle in [[1996]] na [[Somerset-Wes]] verhuis,<ref name=":0" />, waar hulle in die Helderberg Village aftree-oord woon. Jan het vyf seuns uit ʼn’n vorige huwelik, wat almal prokureurs word. Hy is in Februarie [[1999]] oorlede en word op Riversdal begrawe. Sy is op Dinsdag 5 Oktober 2010 in die aftree-oord Helderberg Village in Somerset-Wes oorlede, nadat sy in ʼn’n koma verval het. Vir jare lank het sy [[Alzheimersiekte|Alzheimer se siekte]] gehad.<ref name=":0" />

Sy is veral bekend as skrywer van jeugverhale, gebaseer op ʼn’n verbygegane tyd van groot word op die plaas in ʼn’n ou Suid-Afrika. Haar skryfloopbaan begin wanneer sy eie bydraes lewer tot die kinderprogramme van die [[Suid-Afrikaanse Uitsaaikorporasie|SAUK]].<ref name=":2" /> In die vyftigerjare skryf sy op versoek van die redakteur van ''[[Die Landbouweekblad]]'' ʼn’n paar sketse vir hulle kinderrubriek. Die redakteur van ''Sarie Marais'', die bekende Fred le Roux, kry insae in hierdie sketse en raap dit op vir sy eie tydskrif. Hy gee opdrag aan die Joodse kunstenaar [[Katrine Harries]] om die sketse te illustreer en die samewerking tussen Alba en Katrine Harries duur voort tot met Harries se dood in [[1978]]. Die sketse loop uit op die publikasie van “'''''Stories van Rivierplaas'''''”, die eerste van die verhale van die dogter Alie, haar boesemvriend Lulu en die huishulp Ou-Melitie. Hoewel die stories as fiksie aangebied word, is dit kennelik gebaseer op die skrywer se ervaringswêreld as jong kind op ʼn’n plaas in die [[Vrystaat]]. Die daaglikse gebeure word op onderhoudende wyse vertel sodat insae verkry word oor ʼn’n leefwyse wat verby gegaan het. Hoewel die stories vir kinders geskryf is, kan grootmense ewe veel genot put uit die nostalgiese herroep van die verlede. Alie en Lulu speel met die Basoetoekinders, haal eiers uit, loer na die melkery saans, trap wol in skeertyd en gaan met hulle leie en griffels na die plaasskooltjie. Die sensitiewe uitbeelding van Alie se kinderpsige is ʼn’n hoogtepunt in die Afrikaanse prosa, met die kinderperspektief wat op indrukwekkende wyse deurgaans eg volgehou word.<ref>Antonissen, Rob “Kern en tooi” Nasou Beperk Eerste uitgawe Eerste druk Elsiesrivier 1963</ref><ref>Antonissen, Rob “Standpunte”, Nuwe reeks 17 en 18, Mei-Desember 1957</ref> In “'''''Nuwe stories van Rivierplaas'''''” het Alie die laerskoolkind groot ideale: sy wil kan spog met haar vlegsels, sy wil deur haar voortande kan spoeg en sy verlang na dik bene as kompensasie vir die bynaam Alie Spykerboud. Lulu, Ou-Melitie, ouma van Brakfontein en al die ander grootmense is steeds daar. Reza de Wet gebruik in haar drama “''Diepe grond''” die gegewe en karakters van “''Stories van Rivierplaas''”, om sodoende ʼn’n kontras te skep tussen die idilliese Afrikanerdom van die jare vyftig en die disintegrasie van die jare tagtig.<ref>Antonissen, Rob “Standpunte”, Nuwe reeks 17 en 18, Mei-Desember 1957</ref><ref>Antonissen, Rob “Kern en tooi” Nasou Beperk Eerste uitgawe Eerste druk Elsiesrivier 1963</ref> Na polemiek is De Wet verplig om die name van die karakters te wysig, maar sy behou die gegewe en die drama word later saam met ander De Wet-dramas met die [[Hertzogprys]] bekroon. Alba ontvang die [[Scheepersprys vir Jeugliteratuur|Scheepersprys]] in [[1959]] vir “''Stories van'' ''Rivierplaas''” en “''Nuwe stories van Rivierplaas''”, die eerste vrou wat hierdie toekenning ontvang. F.V. Lategan neem “''As die trapmasjien kom''” (ʼn’n fragment uit “''Nuwe stories van Rivierplaas''”) op in “''Kernbeeld van die Afrikaanse kortverhaal''”. In “'''''Stories van Ruyswyck'''''” het Alie al begin groot word en is sy reeds dertien jaar oud. Die milieu verskuif ook vanaf die Vrystaat na die Boland en die koshuis van Ruyswyck Meisieskool is nou haar blyplek. In die verloop van vier jaar verander die skaam standerd sewe dogter tot hoofmeisie. In teenstelling met die meer episodiese bou van die voorafgaande bundels sentreer hierdie boek rondom Alie se kennismaking met die raaisel van die liefde. Wat die boek in die proses aan vaart en spanning inboet, wen dit met die indringende weergawe van die adolessent se gevoelslewe.<ref>Aucamp, Hennie “Kriterium”, Oktober 1963</ref> Later word “''Stories van Rivierplaas''”, “''Nuwe stories van Rivierplaas''” en “''Stories van Ruyswyck''” in een band uitgegee onder die titel “'''''Rivierplaas'''''”.<ref>Fourie, Elkarien “Beeld” 11 Junie 2007</ref> Die Scheepersprys word in [[1965]] toegeken vir “''Stories van'' ''Ruyswyck''”, “''Stories van Bergplaas''” en “''Katrientjie van Keerweder''”.

“'''''Stories van Bergplaas'''''” vertel van die tienjarige tweeling Bramie en Grietjie, wat op ʼn’n Bolandse plaas bly, met die vernaamste probleem die baie werk wat in die pad staan van lekker speel. Grietjie verwonder haar aan die klank van woorde en sy en Bramie het interaksie met die ander kinders op Bergplaas, naamlik die bruin kinders Klein Willem Houtmens, Jaffie, Diksiel en Trui met Dingetjie op haar heup. Daar is ook grootmense soos tant Letta en oom Koos, ou Jafta, outa Warie met sy wysheid en ai Nonkie. Lappies is die hondjie en daar is natuurlik ou Steier, die hoenderhaan, wat deur sy koppigheid ʼn’n ontydige dood vind. Die wedersydse vriendskap tussen blanke en bruin plaaskinders en die streng maar regverdige behandeling in geregtigheid teenoor alle gekleurdes bevat ʼn’n moraliteit te midde van baie ongeregtigheid wat in hierdie apartheidstyd plaasgevind het. Die SAUK maak in 1983 ʼn’n televisiereeks van ses episodes gebaseer op “''Stories van Bergplaas''”, wat egter eers in [[1986]] gebeeldsaai word weens besware teen die gebruik van terme soos “kleinnooi” en “kleinbaas” in die oorspronklike teks, wat dan met woorde vervang word wat nie kwetsend is nie. Die [[Scheepersprys vir Jeugliteratuur|Scheepersprys]] word in [[1965]] toegeken vir “''Stories van Bergplaas''”, “''Stories van'' ''Ruyswyck''” en “''Katrientjie van Keerweder''” en “''Stories van Bergplaas''” word in [[1963]] eervol vermeld tydens die toekenning van die [[C.P. Hoogenhoutprys|C.P. Hoogenhout-medalje]]. “'''''Afrikaans 100'''''” is ʼn’n gedenkbundel wat vir jong mense die storie van Afrikaans vertel vanaf die stigtingsvergadering van die [[Genootskap van Regte Afrikaners]].

Vir nog kleiner kinders lewer Alba ook ʼn’n belangrike bydrae. “'''''Abdoltjie'''''” bevat ses stories van die vyfjarige Maleierseuntjie wat sy eie leefwêreld verken. Hy leef hom in verskeie fantasieë in, veral in wisselwerking met sy pa wat oor dinge gesels, opdragte gee of hom in aanraking bring met werklikhede, waarna Abdoltjie begin fantaseer. Dit is duidelik dat die warm verhouding wat hy met sy pa (sy “booia”) het, hom die nodige sekuriteit gee om nie-werklike dimensies te verken. Hierdie boekie word baie hoog aangeslaan deur die kritici, wat beïndruk is met die sjarmante maar eenvoudige taalgebruik in fyn, ritmiese sinne, die skep van ʼn’n geloofbare kinderwêreld en die pragtige illustrasies van Katrine Harries. Die skryfster maak ook ruim gebruik van rympies, wat die stories ʼn’n aansteeklike ritme gee. F.V. Lategan neem die fragment “''Abdoltjie soek die wit bok''” uit hierdie boek op in die versamelbundel “''Dekade: Resente Afrikaanse kortverhale''”. Die vyfjarige Abdoltjie met sy kinderfantasieë is verwant aan die soortgelyke vyfjarige “'''''Katrientjie van Keerweder'''''”, hoewel Katrientjie se leefwêreld op ʼn’n Bolandse plaas uiteraard verskil van Abdoltjie s’n. Dit is die warm verhouding wat Katrientjie met haar ma het en haar ma se prikkeling (byvoorbeeld oor waar die groot staanhorlosie die ure bêre) wat haar help om dinge fantasieryk te ervaar. Die begrip en relatiwiteit van tyd word knap in hierdie boek weerspieël, terwyl die oorgang tussen werklikheid en fantasie deurgaans soomloos geskied. Tina Tierat is ʼn’n karakter wat by Ou-Melitie van Rivierplaas kan kers vashou. Benewens ʼn’n aandeel in die Scheepersprys van 1965 word “''Katrientjie van Keerweder''” in [[1961]] bekroon met die heel eerste [[C.P. Hoogenhoutprys|C.P. Hoogenhout-prys]] vir kinderlektuur van die [[Suid-Afrikaanse Biblioteekvereniging]]. “'''''Dirkie van Driekuil'''''” is eweneens ʼn’n vyfjarige wat leer van tyd en verganklikheid. Die natuur is hier leermeester en die bruin man Kerneels (wat deur Dirkie Koeneels genoem word) die tolk om aan Dirkie te verduidelik hoedat daar ʼn’n seisoensiklus in die natuur sowel as in die mens se lewe is. Sy vertaal self hierdie boek in Duits as “''Die Eiche im Wasser''”. “''Dirkie van Driekuil''” word in [[1966]] eervol vermeld tydens die toekenning van die C.P. Hoogenhout-medalje. “'''''ʼn’n Hennetjie met kuikens'''''” handel oor ʼn’n wit (Sarie) en ʼn’n swart (Sara) dogtertjie wat apart van mekaar woon maar elkeen ʼn’n pop van ʼn’n ander ras as gespreksgenoot het. Die ma’s vertel ook afsonderlik aan hulle dogtertjies van gedeelde ervarings met die ander ras op ʼn’n plaas, waarna hereniging tussen die twee eertydse speelmaats plaasvind. Dit is veral die waardigheid en opregte menslikheid in menseverhoudings wat ʼn’n mens bybly. Die C.P. Hoogenhout-prys word in [[1971]] toegeken aan “''ʼn’n Hennetjie met kuikens''”. “'''''Vlieg swaeltjie, vlieg ver'''''” het nog ʼn’n vyfjarige (Faantjie) as hoofkarakter. Die gesin red drie baba-swaeltjies nadat die nes breek en Faantjie se ma sit hulle in ʼn’n mandjie en vir drie weke word hulle gevoer. Dan word hulle buite op die gras geleer om te vlieg, want die winter kom nader en die swaeltjies moet na die warm plekke toe kan vlieg. Faantjie moet eindelik die pynlike les leer om iets vry te laat waarvoor jy lief is. Die swaeltjiegesin word metafoor van die grootse gang van die lewe, terwyl die interaksie tussen voëls en mense bevestiging is van wat goed en edel is.<ref>Snyman, Lydia “Tydskrif vir Geesteswetenskappe” Jaargang 25 no. 1, Maart 1985</ref><ref>Steenberg, Elsabe “Tydskrif vir Letterkunde” Jaargang 22 no. 2, Mei 1984</ref> Die C.P. Hoogenhout-prys in [[1983]] en die heel eerste toekenning van die [[MER-prys|M.E.R.-prys]] in [[1984]] word toegeken aan “''Vlieg swaeltjie, vlieg ver''”. Sy lewer vir hierdie kleiner ouderdomsgroep ook die versebundel “'''''Ienkel dienkel'''''”, waar die sewentien gediggies knap geïllustreer word deur [[May Hillhouse.]].<ref>Steenberg, Elsabe “Tydskrif vir Letterkunde” Nuwe reeks 20 no. 3, Augustus 1982</ref> Van haar kinderverse word opgeneem in die versamelbundels “''Nuwe Kleuterverseboek''” van [[D.J. Opperman]] en “''Verskombers''” met verse vir die laerskool saamgestel deur [[S.S. van Jaarsveld]].

Alba Bouwer vertaal heelwat kinder- en jeugtekste uit Amerikaans, Duits, Engels en Nederlands.

Alba verras in [[1992]] met ʼn’n volwasse roman, “'''''Die afdraand van die dag is kil'''''”, waar die titel ontleen is uit ʼn’n gedig van [[Olga Kirsch]] uit haar digbundel “''Negentien gedigte''”. In hierdie roman beland twee susters, Bettie en Marie, saam by hulle laaste aardse tuiste op ʼn’n plattelandse dorp, Huis Lourens. Die susters het saam groot geword op Bergplaas, maar daarna hulle eie lewens gelei. Bettie was ʼn’n getroude vrou in die Vrystaat wat twee mans aan die dood afgestaan het en twee kinders groot gemaak het. Marie het nooit getrou nie en het die hele tyd op die familieplaas gebly. By Huis Lourens ondergaan hulle die stelselmatige aftakeling van die ouderdom en raak toenemend van ander afhanklik. Die aanpassings by ʼn’n wêreld wat tot die allernoodsaaklikste gekrimp het, is nie vir die susters die ergste van oud word nie, maar wel die besef dat hulle nie meer baas oor hul eie liggame is nie. Hiermee moet hulle vrede maak as hulle menslike waardigheid wil behou. Berustend wag hulle nou hulle sterfte in, met die seker wete dat dit onvermydelik deel is van die menslike bestaan en die verwagting dat die hiernamaals ʼn’n geluksaliger lewe tot gevolg sal hê. Deur middel van terugflitse herleef hulle ook hulle wedervaringe as jong meisies op Bergplaas, en hul afsonderlike voortgang op die lewenspad daarna.<ref>Aucamp, Hennie “Rapport” 8 November 1992</ref><ref>Hambidge, Joan “Die Burger” 17 November 1992</ref><ref>Kannemeyer, J.C. “Op weg na 2000” Tafelberg-Uitgewers Beperk Eerste uitgawe 1998</ref><ref>Van Zyl, Ia “Tydskrif vir Letterkunde” Jaargang 31, no. 2, Mei 1993</ref> Hierdie boek is in [[1993]] op die kortlys vir die toekenning van die [[C.N.A.-prys|C.N.A.-prys,]] die [[M-Net-prys]], die [[ATKV-Prosaprys|ATKV-prys]] en die [[Rapportprys]]. “'''''Die lang reis van hart tot hart'''''” bevat ʼn’n keur deur [[Rykie van Reenen]] uit haar leeftyd van toesprake tydens openbare optredes wat uitgegee word met die viering van haar 75e verjaarsdag.<ref>Schumann, Jalna “Insig” April 1995</ref><ref>Wybenga, Gretel “Beeld” 5 Junie 1995</ref> Vir volwassenes vertaal sy verskeie godsdienstige tekste uit Duits van [[Helmut Thielicke]] en Nederlands van A. Sizoo. Uit die gebederubriek wat Alba vir ''Sarie'' onder die skuilnaam Magriet Coetzee behartig, word verskeie keuses gemaak en gebundel in “'''''Gebede van ʼn’n vrou'''''” in [[1973]], “'''''Nuwe gebede van ʼn’n vrou'''''” in [[1976]], “'''''Aand van die lewe'''''” in [[1983]] en “'''''Skuiltes op die pad'''''” in [[1994]]. Sy skryf ook oor die ACVV in die publikasies “''Waar vroue voorvat''” en “''Drie en sewentig jaar se saamreis''”, wat albei in 1981 verskyn. Verder skryf sy tydskrifartikels wat onder andere in ''Suid-Afrikaanse Uitgewer'', ''[[Huisgenoot]]'', ''Sarie Marais'' en ''Tydskrif vir Letterkunde'' verskyn.

Op versoek dra Alba by tot verskeie versamelbundels, waaronder “''Die dammetjie en ander sketse''” (saam met [[Audrey Blignault]], [[Freda Linde]], [[Elise Muller]], [[M.E.R.|M.E.R]]. en [[Rykie van Reenen]]), “''Son op die land''”, “''M.E.R. 100''” en “''Stad en stedelig''”. In die versamelbundel “''Klein koninkryk''” vertel sy van haar kinderjare en in “''My Paarl''” skryf sy van haar jeugherinneringe van hierdie dorp. Haar werk word in verskeie versamelbundels opgeneem, insluitende “''Dekade: Resente Afrikaanse kortverhale''”, “''Son en saffier: Keurbeeld van die jeugverhaal''”, “''Voorsmaak''” (ʼn’n keur uit werke van skrywers wat met die [[Scheepersprys vir Jeugliteratuur|Scheepersprys]] bekroon is) en “''Kernbeeld van die Afrikaanse kortverhaal''”, almal onder redaksie van F.V. Lategan; “''Janus: ʼn’n tweetalige bloemlesing''” onder redaksie van L. Herrman en S. Goldblatt; “''Afrikaans short stories''” onder redaksie van F.V. Lategan, M.W. Smuts en [[Hymne Weiss]]; “''Moderne Afrikaanse verhaalkuns''” van F.E.J. Malherbe; “''Jangroentjie: keurbundel vir die jeug''” saamgestel deur J.P. en Ria Smuts; “''Borde borde boordevol''” onder redaksie van Hennie Aucamp; “''Uit die kontreie vandaan''” van [[Abraham H. de Vries]]; “''Goue fluit, my storie is uit''” en “''Goue lint, my storie begint''” saamgestel deur Linda Rode; “''Storiehuis, woordpaleis''” en “''Son op die land''”, laasgenoemde ʼn’n bundel met sketse en vertellings oor verskillende streke van ons land. Sy is medesamesteller van ʼn’n aantal boeke, insluitende die verjaardagalbum “''Goedgeluk''” saam met Audrey Blignault. Uit die werke van M.E.R. stel sy saam met Audrey Blignault “''Kom nader''” saam, terwyl sy saam met Rykie van Reenen “''Familiegesprek''” saamstel en saam met Anna Rothmann en Rykie van Reenen verantwoordelik is vir “''ʼn’n Kosbare erfenis''”, ʼn’n versameling van die briewe van M.E.R. wat sy tussen [[1916]] en [[1975]] geskryf het. Saam met Hans Scheffler behartig sy “''Liewe Lydia – Liewe Fritz''”

Benewens die talle pryse wat sy met haar boeke verower, word sy ook op baie ander maniere gehuldig. Sy word in [[1983]] aangewys as een van veertien nuwe verteenwoordigers wat in die Media-raad van die Nuusblad-Persunie dien. In [[1987]] stel die [[Suid-Afrikaanse Akademie vir Wetenskap en Kuns|Akademie vir Wetenskap en Kuns]] die prys in vir Kinderliteratuur wat driejaarliks toegeken sal word en noem dit die [[Alba Bouwerprys vir Kinderliteratuur|Alba Bouwer-prys]] as blyk van agting vir haar kinderwerke.<ref name=":1" /> Die ereburgerskap van [[Riversdal]] word in [[1988]] aan haar toegeken. Sy word in [[1995]] vereer met erelidmaatskap van die Suid-Afrikaanse Akademie vir Wetenskap en Kuns en in dieselfde jaar ontvang sy ʼn’n toekenning van die [[Vroue Landbouvereniging|Vroue Landbouvereniging.]]. Die huldigingsbundel “''Die blink uur van mooi dinge''” wat met haar 75e verjaarsdag aan haar uitgereik word, bestaan uit twee dele. Die eerste deel is essays oor persoonlike belewenis van haar deur familie en vriende, terwyl die tweede deel handel oor haar werk.<ref>Müller, Petra “Die Burger” 29 Maart 1995</ref><ref>Van Niekerk, Anneke “Insig” Junie 1995</ref><ref>Wybenga, Gretel “Beeld” 5 Junie 1995</ref> Die [[Universiteit van Port Elizabeth]] ken in [[1996]] ʼn’n eredoktorsgraad aan haar toe. In [[1998]] ontvang sy die [[FAK-Prestigeprys]] vir haar bydrae tot die [[Afrikaanse letterkunde]]. ʼn’n Straat in [[Langenhovenpark]] in Bloemfontein word ook na haar vernoem

|ʼn’n Hennetjie met kuikens

|Kom nader: ʼn’n keur uit die werke van M.E.R. (saam met Audrey Blignault)

|ʼn’n Kosbare erfenis: briewe van M.E.R. (saam met Anna Rothmann en Rykie van Reenen)

Ek is ʼn’n wilde wollabeer – Janosch

|Die Christen in ʼn’n krisis – Helmut Thielicke

|Gebede van ʼn’n vrou

|Nuwe gebede van ʼn’n vrou

== Verwysings ==

* Steenberg, Elsabe “Fantasie en die kinderboek: ʼn’n kernhandleiding” HAUM-Literêr Pretoria Eerste uitgawe Eerste druk 1987

* Bouwer, Alba “Om ʼn’n boek te maak” “Tydskrif vir Letterkunde” Nuwe reeks 17 no. 3, Augustus 1979

* Williams, Ettie “ʼn“’n Mens so mooi as haar stories” “Die Burger” 16 Maart 1995

=== Ander verwysings ===