Hennie Aucamp: Verskil tussen weergawes

Content deleted Content added
Uitbreiding van skryfwerk
No edit summary
Lyn 126:
 
Sy belangstelling in sy streek van herkoms blyk onder andere uit die bundel ''Op die Stormberge'', waarin hy sketse en essays van verskeie skrywers oor hierdie streek saambundel en ook van sy eie werk opneem.
 
=== Drama ===
Op die gebied van die drama maak Aucamp aanvanklik ʼn groot impak met sy kabarette, tot op daardie stadium ʼn verwaarloosde vorm in Afrikaans, waarna hy ook dramas en radiodramas skryf. Dit is nie ʼn oordrywing om hom as die vader van die Afrikaanse kabaret te beskou nie.
 
In ''Die lewe is ʼn grenshotel'' bundel hy ryme wat veral vir kabaret gebruik kan word en begin daarmee met die oopbreek van die letterkunde om ook liedjies in te sluit, wat dan weer terugkeer na die oorsprong van poësie as kunsvorm wat aanvanklik gesing is<ref>Cloete, T.T. “Tydskrif vir Geesteswetenskappe” Jaargang 18 no. 2, Junie 1978</ref><ref>Cloete, T.T. “Tydskrif vir Letterkunde” Nuwe reeks 17 no. 2, Mei 1979</ref>. ʼn kabaretopvoering wat hoofsaaklik op hierdie liedere gebaseer is, word in [[1979]] deur [[Swaruk|SWARUK]] in [[Windhoek]] op die planke gebring.
 
''Teen latenstyd'' is ʼn soortgelyke bundel met lirieke.
 
''Met permissie gesê'' is die eerste volwaardige kabaretteks wat in Afrikaans gepubliseer word. Die sosiale kommentaar hierin is gerig teen dwaashede in die volkslewe en die liedjies beïndruk met talle slim woordspelings. Daar is veral twee hooftemas, naamlik die stryd tussen die vleeslike en die geestelike en die oorlogsituasie aan die grens en die oorlewing van die Afrikaner in Suid-Afrika. Die tweede deel van die kabaret bind die temas saam in die sentrale gegewe van ʼn skoonheidswedstryd wat deur Miss Konsepsie gewen word<ref>Bruwer, Johan “Rapport” 13 November 1983</ref><ref>Conradie, P.J. “Standpunte” Nuwe reeks 158, April 1982</ref><ref>Elferink, Rita “Beeld” 20 April 1981</ref><ref>Kruger, Joan “Die Transvaler” 10 April 1981·</ref>.
 
''Dubbeldop'' bevat sy keuse uit die kabarettekste van ''Blomtyd is bloeityd'' en ''Oudisie!'', asook opstelle, waarby dit by die soortgelyke bundel ''Woorde wat wond'' aansluit<ref>Diedericks, Erla-Mari “Die Burger” 30 November 1994</ref>. In ''Blomtyd is bloeityd'' is die tema die vrou wat vasgevang is in haar rol in die samelewing en in haar biologie. ʼn Vrou bloei op meer as een manier, maar omdat sy die draer van lewe is, word sy ook die hoofbepaler van hierdie lewe en oorstyg so haar verganklikheid. Hierdie kabaret word in 1988 by die Grahamstadse Kunstefees opgevoer, nadat dit in [[1987]] die Fleur du Cap-toneelprys verower het<ref>Hough, Barrie “Rapport” 6 Desember 1989</ref>.
 
''Slegs vir almal'' en ''Van hoogmoed tot traagheid'' is kabarettekste. Reeds in die titel van ''Slegs vir almal'' is daar ʼn toespeling op die “slegs vir blankes” kennisgewings van die apartheidsera, maar die satiriese lem sny baie verder as net hierdie aspek van die Suid-Afrikaanse maatskaplike lewe. Die skrywer gee in die tien sekwense ʼn spreekbeurt aan die verskillende rassegroepe en belig ook sekere karaktertipes, terwyl die dramatiese sekwens ''Ai, die ou nasie (nazi) darem'' ʼn duidelike verband trek tussen [[Adolf Hitler|Hitler]] se [[Duitsland]] en [[apartheid]]<ref>Britz, E.C. “Die Burger” 11 Desember 1986</ref><ref>Odendaal, L.B. “Tydskrif vir Geesteswetenskappe” Jaargang 27 no. 3, September 1987</ref><ref>Olivier, Fanie “Rapport” 24 Maart 1985</ref><ref>Schutte, H.J. “Tydskrif vir Letterkunde” Jaargang 25 no. 1, Februarie 1987</ref><ref>Schutte, H.J. “Tydskrif vir Letterkunde” Jaargang 26, no. 4 November 1989</ref>
 
In ''Stank en dank'' dryf ʼn monoloog van ʼn boemelaar in Joubertpark die rassehaat op die spits. Aucamp bring die boodskap dat almal leef en sterf in een verband, dus as deel van ʼn omvattende Suid-Afrikanerskap, en dat elkeen derhalwe verdraagsaam moet wees teen die ander. Hierdie stuk het ʼn gedetailleerde inleiding oor die kabaret as kunsvorm deur Herman Pretorius.
 
Die kabaret ''Van hoogmoed tot traagheid'' benader die sewe doodsondes vanuit ʼn postmodernistiese hoek en beskryf elke doodsonde in ʼn volkse versverhaal op paarrym, met ʼn bypassende temalied. Daar is ook ʼn ekstra doodsonde, naamlik dat die moderne mens so oorval is deur sonde dat hy dit nie meer kan identifiseer nie<ref>Bouwer, Stephan “Rapport” 9 Februarie 1997</ref><ref>Van Zyl, Ia “Insig” Februarie 1997</ref><ref>Wybenga, Gretel “Beeld” 3 Maart 1997</ref>.
 
''Papawerwyn en ander verbeeldings vir die verhoog'' bevat onder andere dramatiese verwerkinge van elemente uit die ballet en sprokieswêreld en bevat drie stukke, naamlik ''Papawerwyn'', ''Trits'' en ''Die skreeu''. Geeneen van hierdie stukke kan as realisties gesien word nie en is eerder ʼn voortsetting van die tradisie van die Teater van die Absurde. In ''Papawerwyn'' beeld Aucamp die tirannieke heerskappy van ʼn ou moeder oor haar kinders, Lourens en Engela, uit. Selfs na haar dood kan hulle steeds nie sin in die lewe ontdek nie. Geestige volkstaal, veral by die naïewe bediende Sara, word gebruik om die motiewe van sinloosheid en die invloed van tyd uit te beeld. Hierdie drama is reeds in 1979 deur Dinkteater in Pretoria opgevoer.  Die eerste prys in die [[Afrikaanse Taal- en Kultuurvereniging|ATKV]] se wedstryd vir eenbedrywe word in [[1980]] toegeken aan ''Papawerwyn''. ''Trits'' word aangedui as “drie sprokies grimmig bewerk”, met Rooikappie, Aspoestertjie en Sneeuwitjie die sprokies wat ter sprake is. Hierin dramatiseer Aucamp voort op die gegewe van die sprokie, met hedendaagse omstandighede daarin vervat en die uitkoms glad nie so idillies as wat die sprokie wou voorgee nie. Rooikappie streef vergeefs daarna om deur ʼn wolf verlei te word en beland eindelik in die arms van haar ouma. Twintig jaar na haar huwelik is dit duidelik dat Aspoestertjie maar ʼn platvloerse meisie is wat nou ver bo haar stand verhef is. Die koning ontdek dat Sneeuwitjie nie suiwer blank is nie en dat sy destyds gedwing is om die dwergies se luste te bevredig<ref>Conradie, P.J. “Standpunte” Nuwe reeks 158, April 1982</ref><ref>Schutte, H.J. “Die Transvaler” 16 Februarie 1981</ref>.
 
''Die skreeu'' (wat in sy titel die bekende skildery van [[Edvard Munch]] oproep) is ʼn uitbeelding van die nagmerrie-agtige binne die danswêreld. Aucamp beskryf dit as ʼn toneelballet en dit is ʼn eksperimentele teaterstuk. Aanvanklik word die verhaal aangebied deur deels vertelling en deels uitbeelding deur akteurs, maar dan word die verhaal weergegee deur die mimiek van ballet, sonder enige woorde. So word die stuk ʼn treffende ontginning van die dramatiese woord en die plek daarvan binne ʼn drama, met die boodskap dat gruwels geluidloos oorgedra kan word. ''Die skreeu'' word deur [[Ian Ferguson]] in Engels vertaal as ''The scream''.
 
''Punt in die wind'' is ʼn [[Homoseksualiteit|homoseksuele]] sekskomedie in drie bedrywe, met die oerteks van Euripides se ''[[Orestes van Makedonië|Orestes]]'' as basis. Die sukkelende toneelskrywer Jack wil hierdie oerteks modern aanbied (ʼn drama binne ʼn drama), maar vind dat die klassieke nie noodwendig meer modern of aktueel word met aanpassings nie. Jack woon saam met die jong Tim, met wie hy ʼn meester-slaaf verhouding het. Jack se gewese vrou Shirley het ʼn verhouding met Dawid en haar aanmoediging lei tot Jack se motivering om die drama oor Orestes klaar te skryf en vir Tim om ʼn suksesvolle haarkapper te word. Die drama se handeling bevat vele elemente uit die oerteks, verplaas na ʼn hedendaagse milieu. Die teks dryf die spot met erotiese fantasieë, seksuele manipulasie en ontgin dekadensie as verskynsel van kultuur<ref>Schutte, H.J. “Tydskrif vir Letterkunde” Jaargang 26, no. 4 November 1989</ref><ref>Weideman, George “Die Burger” 12 Oktober 1989</ref>.
 
''Sjampanje vir ontbyt'' is ʼn versameling van drie dramatiese stukke, wat as vingeroefeninge in hierdie genre en ʼn eksperimentering met vorm beskryf kan word. Al drie stukke het die seksuele as kernmotief, waar die gay vanuit verskillende hoeke betrag word. Die titelstuk, ''Sjampanje vir ontbyt'', is ʼn gay Kersontbyt wat skeefloop en die ingewikkelde netwerk verhoudings tussen ʼn aantal gay mans openbaar. Hierdie eksplisiete stuk maak ʼn venster oop op ʼn leefwyse waarvan die heteroseksueel min kennis en ervaring het en ontbloot benewens die eksesse van die leefwyse ook die wondbaarheid van die karakters<ref>Hough, Barrie “Insig” September 1988</ref><ref>Odendaal, L.B. “Tydskrif vir Geesteswetenskappe” Jaargang 29 no. 4, Desember 1989</ref><ref>Schutte, H.J. “Tydskrif vir Letterkunde” Jaargang 26, no. 4 November 1989</ref>.
 
''Jakobregop, ʼn saterspel'' is meer van ʼn revueskets as ʼn eenbedryf. Twee bejaarde mense van onsekere geslag (Beulah wie se naam verwys na “beautiful” en Freda, wie se naam verwys na frustrasies) is onder die wanindruk dat die jongman (Gertjie) wat hulle besoek hulle kom meet vir kiste, terwyl hy eintlik ʼn gigolo is. Die “sater” van die subtitel verwys na ʼn halfgod, ʼn navolger van Dionisius wat op wellus, musiek en dans versot is.
 
In ''Die nagapie'' (wat aanvanklik in Augustus [[1985]] in ''Standpunte'' gepubliseer is) loop ʼn mislukte verleiding op moord uit. Die ryk Wynand tel die manlike prostituut Johny in ʼn kroeg op en bring hom na sy huis toe. Wynand hou ʼn nagapie in sy woonstel aan en Johny draai die dier nek-om wanneer Wynand gaan koffie maak en gooi hom terug in sy hok sonder dat Wynand daarvan bewus is. Later daag die eienaar van die nagapie op om hom te haal en is histeries wanneer hy uitvind dat die diertjie dood is. Nadat hy vertrek vermoor Johny vir Wynand. Hierdie stuk belig die gevaar van manlike prostitute.
 
''By Felix en Madame'' bevat ses eenbedrywe. Die titelstuk, ''By Felix en Madame'', speel in ʼn soort oorgangsryk tussen lewe en dood af. Felix en Madame is die gasheer en gasvrou van ʼn aantal gestorwenes wat partytjie hou totdat hulle vir ewig gaan rus.''Wolf, wolf, hoe laat is dit?'' (ʼn verwerking van die gelyknamige kortverhaal in ''Hongerblom'') beeld oumense uit wat ʼn makabere fantasiespel speel, waarin hulle preokkupasie met die dood duidelik blyk. In ''Die kis'' behou ʼn pas gestorwe ou man (Stefaans) steeds ʼn greep op sy veel jonger vrou Drieka en sy stiefseun Daiel. Drieka en Daiel het ʼn verhouding, maar sy sal die plase verloor as sy ooit weer sou trou. Nou forseer sy vir Daiel om haar langs Stefaan se lyk te soen, om op so ʼn wyse tog wraak te neem teen hom.In ''Die solderkamer'' (aanvanklik in Augustus [[1986|1986 i]]<nowiki/>n ''Tydskrif vir Letterkunde'' gepubliseer) keer ʼn gestorwene terug om in te gryp in die lewens van die agtergeblewenes. Drie geslagte se vroue is teenwoordig, naamlik die reeds gestorwe Ma, haar dogter Hannie en kleindogter Annatjie. Na haar dood kom besoek die ma vir Hannie om aan haar en haar dogter Annatjie bemoediging te gee oor die hiernamaals en die lewe op aarde. Annatjie staan op troue en besluit eindelik om Ma se trourok vir die geleentheid te dra, wat bevestiging word van die erfenis wat die voorouers aan die agtergeblewenes nalaat. ''Die sosiopaat'' speel ʼn gesplete bestaan uit waarin ʼn [[psigiater]] (die sosiopaat genoem) sy kliënt Margot se gesplete persoonlikhede Loeloe en Jenny letterlik uit haar uitdink. Deur die loop van die dramaskets vind ʼn omkering van rolle plaas, met die psigiater wat verander tot kind en sy kliënt Margot tot moederfiguur. In hierdie stukke is die dood en die oorgange en oomblikke van afskeid ʼn dominante motief. Die radiodrama ''Op ʼn kaal eiland'' sluit hierby aan deur die interaksie uit te beeld tussen ʼn Spaanse prins (Carlos) en boermense (Miguel en Maria). Carlos skuil na ʼn volksrewolusie by die boermense en probeer dan ontvlug. Hierdie drama word deur [[Gerhard Beukes|Gerhard J. Beukes]] opgeneem in die versamelbundel ''Spel en spelers'', deur P.J. du Toit in die versamelbundel ''Fasette'' en deur [[Temple Hauptfleisch]] en P.P.B. Breytenbach in ''Die kleiner kosmos''<ref>Brink, André P. “Rapport” 22 November 1987</ref><ref>Hauptfleisch, Temple “Insig” Oktober 1987</ref><ref>Odendaal, L.B. “Tydskrif vir Geesteswetenskappe” Jaargang 29 no. 4, Desember 1989</ref><ref>Schutte, H.J. “Tydskrif vir Letterkunde” Jaargang 26, no. 4 November 1989</ref>.
 
''ʼn Brommer in die boord'' is ʼn Boereklug en hierdie drama word genomineer vir die Rapportprys van [[1990]]. Die radiodrama ''Die dood van ʼn matador'' word opgeneem in ''Hoorspelkeur''. Die joernalis Ramón Rojas ondersoek die dood van die beroemde stiervegter Gallito Murillo, wat ʼn held is in die oë van sy baie bewonderaars. Soos Ramón met sy ondersoek vorder, begin hy twyfel daaraan of Murillo wel ʼn held was.
 
''Vyf blikkies boeliebief'' is ʼn eenbedryf wat opgeneem word in ''Die magiese kring'', saamgestel deur Temple Hauptfleisch.
 
Die eenbedryf ''Die volgende ronde'' word eers in ''Standpunte'' gepubliseer en dan opgeneem in die versamelbundel ''Rostrum''. Dit beeld die interaksie tussen gay mans in ʼn stoombadkompleks uit. Die sentrale karakters is die ou akteur Larry van der Merwe en die Joodse sakeman Melzer. Laasgenoemde gee aan Larry ʼn geskenk in die vorm van ʼn massering waarvoor hy betaal, maar Larry se poging om die verhouding tussen Martin en Rinus te herstel is ʼn klaaglike mislukking<ref>De Koker, Ben “Die Burger” 31 Oktober 1985</ref>.
 
Die eenbedryf ''Janblom dans ʼn masurka'' (vroeër as kabaret gepubliseer in ''Met permissie gesê'') word in die versamelbundel ''Skouspel'' opgeneem.
 
Die eenbedryf ''Die appel'' word deur P.G. Nel opgeneem in ''Die storm en ander eenbedrywe'', deur J.P. ([[Jan Spies|Jan) Spies]] in ''Kleinbegin in die drama'' en deur Temple Hauptfleisch in die versamelbundel ''Boomhuis, droomhuis''. Die skoolseun Japie Bosman steel ʼn appel uit die pastorie se tuin om vir sy nooi, Naomi Havenga, te gee. Die pastoriemoeder kuier by Naomi se peettante en iemand sien vir Japie deur die venster klim. So kom die hele episode op die lappe en word Japie en Naomi uitgevang.
 
[[George Weideman]] neem die eenbedrywe ''Die rooi bal'' en ''Die silwer arende'' op in ''Alles op die spel''.
 
In ''Die silwer arende'' maak Aucamp van sirkusartieste gebruik om ʼn fiktiewe wêreld aan te dui. Die onderliggende tema van die teks is verwaarloosde kinders wat aktuele sake soos bendes en geweld moet hanteer, terwyl familietwis en die stryd van goed teenoor kwaad newe-temas is. ʼn Hawelose tweeling (elf jaar oud) word hier gered van ʼn bendeleier. Die lewensles in die kort werk is dat dit beter is om te werk as om misdade te pleeg.
 
''Die rooi bal'' is ʼn uitbeelding van ʼn eensame seun se drome. Die rystoel gekluisterde Henkie sien hoe ʼn rooi bal oor die muur kom. Die twee anderskleurige kinders, Faried en Zubayda, kom haal die bal. Die kontras wat die twee sorgelose kinders teenoor Henkie in sy rystoel skep versterk Henkie se begeerte, selfs in sy drome, om normaal te wees, om soos ander kinders te kan speel en rondhardloop. Faried beveel hom om op te staan en ʼn paar tree te loop, maar wanneer die verpleegster terugkom, is daar geen teken van die bal of die kinders nie.
 
Die program ''Om Boer te wees'' word in [[1975]] deur Aucamp saamgestel vir die Taalfeesprogram in die [[Paarl]].
 
Verder skryf hy ook die volgende dramas wat deur DALRO bewaar word, naamlik die eenbedryf ''ʼn Winter agter tralies'' (wat reeds in [[1979]] deur Dinkteater in Pretoria opgevoer is), die kabaretmonoloog ''Die hoededoos'', die monoloog ''Op ʼn Dinsdag as dit reën'', die eenbedryf ''Liefde onder lede'' en die eenbedryf ''Ou-Kersaand, 1901''. Die monoloë ''Troostyd vir ʼn bang gemoed'' (Februarie [[1977]]) en ''Die skawagter van Stompiesfontein'' (Mei [[1990]]) word in ''Tydskrif vir Letterkunde'' gepubliseer. Die eenbedryf ''Die Caledonner'' word deur DALRO bewaar en is ʼn verwerking deur H. Roux van die gelyknamige kortverhaal.
 
Die radiodrama ''Die peerboom in die tuin'' word in [[2008]] deur [[Radio Sonder Grense|Radiosondergrense]] uitgesaai, maar is nooit gepubliseer nie. In ʼn radio-onderhoud met [[Bettie Kemp]] (Drama 75 episode 12, uitgesaai op 20 September 2012) erken Aucamp dat hy selfs nie eens meer die teks van hierdie hoorspel het nie. Hy vertel ook dat hy drie verhale geskryf het spesifiek vir voorlees op die radio, naamlik ''Die pers rok'', ''Die hartseerwals'' en ''ʼn Man soos Johannes''.
 
Nadat Aucamp in [[1993]] afskeid neem van die kabaret voer die Universiteit van Stellenbosch se Dramadepartement ''Wie gryp ʼn handvol?'' op, wat ʼn keur is uit al sy kabaretwerk (liedjies, sketse, gedigte en monoloë) en ook ’n paar ongepubliseerde tekste insluit. Die kabaret ''Lyflied'' is ʼn keur uit Hennie se stoutste verse getoonset deur die komponis André Strijdom en word verder aangevul deur verse van onder andere R.K. Belcher, [[Peter Blum]], [[Lina Spies]], [[Breyten Breytenbach]] en [[Antjie Krog]] en as deel van ''Kabaretmania'' in [[2008]] op Stellenbosch op die planke gebring.
 
Van sy kortverhale, soos ''Die hartseerwals'', ''ʼn Bruidsbed vir Tant Nonnie'' en ''ʼn Bars loop deur die wasbak'' word vir die televisie verwerk en as televisiedramas uitgesaai. ''Die sewe doodsondes'', wat hy as ʼn moraliteitspel beskryf, word deur die Universiteit van Stellenbosch se dramadepartement by die ATKV Kampustoneel in [[1995]] en ook in Stellenbosch by die H.B. Thom-teater opgevoer. Hierdie drama/kabaret word later as ''Van hoogmoed tot traagheid'' gepubliseer.
 
=== Poësie ===
Reeds in die bundel “''Wolwedans''”, wat ʼn verskeidenheid kunsvorme bevat, sluit Aucamp ʼn sestal gedigte in wat hy in die voorwoord “verdigte prosa sonder fatsoen” noem. Enkele hiervan, soos ''Selfportret op amper veertig'' en die kwatryn ''Summer View'', kan egter reeds as geslaagde gedigte beskou word. Die lirieke wat Aucamp in ''Die lewe is ʼn grenshotel'' saambundel is ook reeds ʼn bydrae tot die digkuns, al noem hy dit self in die subtitel slegs “ryme vir pop en kabaret”. Op grond van sy eie beskrywings is dit duidelik dat hy op hierdie stadium nog nie sy poësie ernstig opneem nie. Die lirieke in ''Die lewe is ʼn grenshotel'' sluit egter aan by die oorsprong van die poësie, naamlik liedere wat gesing is. Sy deeglike vakmanskap en beleë wysheid blyk ook reeds uit hierdie ligter vorm van poësie, wat reeds ʼn meer beduidende bydrae tot die Afrikaanse digkuns maak as baie meer ernstige digbundels.
 
In ''Enkelspel'' word die spel tennis as metafoor gebruik vir ʼn beskrywing van die liefdesspel en die lewensspel, met eindelik slegs een wenner in hierdie stryd, naamlik die dood.
 
''Teen latenstyd'' is ʼn soortgelyke bundel met lirieke, waarna sy kabarettekste (''Met permissie gesê'', ''Dubbeldop'', ''Blomtyd is bloeityd'', ''Slegs vir almal'' en ''Van hoogmoed tot traagheid'' bevat vele lirieke bevat wat ook poëties geslaagd is. ''ʼn Windharp teen die tyd'' uit ''Met permissie gesê'' is ʼn goeie voorbeeld, waarin die stilte van die nag die bome se geruis soos poësie laat klink en die spreker ook in staat stel om die geliefde te onthou en saam te sing. Sodoende word die verganklikheid van die verhouding opgehef in die lied se opgaan in die kosmos en ewigheid en word dit, soos die titel aandui, “ʼn windharp teen die tyd”.
 
''Die blou uur'' is “cocktail-kwatryne” met ʼn kenmerkende angel in die stert. Die blou uur is die uur na sonsondergang of skemertyd, wanneer dit tyd is vir cocktails en nadenke. Aktuele temas word hierin betrek, soos die Suid-Afrikaanse rassesituasie, feminisme, prostitusie, seks, aborsie en homoseksualisme<ref>Cloete, T.T. “Tydskrif vir Letterkunde” Jaargang 23 no. 2, Mei 1985</ref><ref>Snyman, Henning “Die Burger” 23 Augustus 1984</ref>.
 
Die bundel ''Koerier'' is opdragkwatryne vir vriende, asook kwatryne oor landskappe, seks en verganklikheid, waarin Aucamp se beleë wysheid blyk. Die geleentheids-aard van die bundel laat dit egter afsteek teen die groter trefkrag van die kwatryne in ''Die blou uur''<ref>Olivier, Fanie “Rapport” 10 Augustus 1998</ref><ref>Pieterse, H.J. “Beeld” 10 Mei 1999</ref>.
 
''Lyflied'' is ʼn versameling deur Daniel Hugo van sy liedtekste (met ʼn diskografie wat reeds aantoon hoeveel van hierdie liedere deur kunstenaars soos [[Coenie de Villiers]], Marica Otto, [[Laurika Rauch]], Alida White, [[Louis van Rensburg]] en [[Amanda Strydom]] opgeneem is)<ref>Van Rensburg, Cas “Beeld” 6 September 1999</ref>.
 
''Hittegolf'' (subtitel ''wulpse sonnette met ʼn nawoord'') is ʼn bundel van gay liefdesonnette. Die tegniese vorm van hierdie sonnette is merendeels drie kwatryne, gevolg deur ʼn rymende koeplet wat op aforistiese wyse die voorafgaande afsluit. Die nawoord tot ''Hittegolf'' plaas die erotiese gedigte binne ʼn literêre milieu en Aucamp onderskei hier tussen erotiek en pornografie, erotiek en ruwe seksualiteit asook tussen die eksplisiete en die gesublimeerde<ref>De Wet, Karen “Beeld” 21 Oktober 2002</ref><ref>Snyman, Henning “Die Burger” 14 Oktober 2002</ref>.
 
''Stad op hitte'' vergelyk die hitte van die dag (wat dikwels brand en gepaardgaande vernietiging tot gevolg het) met die erotiese vuur van binne, wat die mens van binne verbrand. Tekenend is die slim woordspeling wat die gedigte dikwels verskillende betekenislae gee.
 
''Dryfhout'' is ʼn opvolgbundel sonnette, waarin die homo-erotiese weer figureer, maar dit bevat ook lykdigte en ʼn afdeling met verse oor die dood<ref>Bezuidenhout, Zandra “Tydskrif vir Letterkunde” Jaargang 43 no. 2, Lente 2006</ref><ref>John, Philip “Beeld” 15 Mei 2006</ref><ref>Visagie, Andries “Rapport” 12 Februarie 2006</ref>.
 
''Vlamsalmander'' bevat ʼn groot verskeidenheid digvorms, waarmee Aucamp dan wegbreek van sy gewoonte van slegs een digvorm in ʼn bundel. Benewens die kwatryne, sonnette en ander digvorme durf hy hier selfs die Japannese haikoe aan. Met hierdie bundel bevestig hy sy status as een van die vernuftigste digters in Afrikaans<ref>Hambidge, Joan “Tydskrif vir Letterkunde” Jaargang 46 no. 1, Herfs 2009</ref><ref>Naudé, Charl-Pierre “Boeke Insig” No. 6, Somer 2009</ref><ref>Viljoen, Louise “Rapport” 19 Oktober 2008</ref>.
 
''Teen die lig'' word opgedra aan [[Johann de Lange]]. Die bundel ondersoek veral afskeid, herinneringe en die dood. T Kenmerkend van die bundel is dat die digter hom nie hou by die streng voorskrifte vir die digvorm nie en telkens eksperimenteer met byvoorbeeld rymskemas<ref>Kuhn, Karen “Tydskrif vir Letterkunde” Vierde reeks 50 (2) Lente 2013</ref>.
 
Op gevorderde leeftyd begin hy ook die kindervers beoefen. [[Riana Scheepers]] het skrywers van kinderverse uitgenooi om verse aan haar te stuur vir die publikasie van ''Nuwe Kleuterverseboek'' en ''Nuwe Kleinverseboek''. Hennie het twee versies gehad wat baie jare terug dateer. Hierna kom verdere verse spontaan en eindelik sien twee bundels, ''Woerts in die hoekie'' en ''Ghoera: Afrika-verse vir kinders'', die lig. Albei bundels staan in die gedeeltelike teken van ʼn terugreis in die tyd na die diere, die natuur en die folklore van sy kindertyd. ''Ghoera'' se titel kom uit die San en is die naam van ʼn booginstrument wat by talle inheemse volke, insluitende die [[San]], die [[Khoikhoi|Khoi-Khoi]] en die Koranna, ­voorgekom het.
 
Aucamp se gedigte word in verskeie versamelbundels opgeneem, waaronder ''Groot verseboek'', ''Die Afrikaanse poësie in ʼn duisend en enkele gedigte'', ''Digters en digkuns'', ''Die dye trek die dye aan'', ''Miskien sal ek die wingerd prys'', ''Speelse verse'' en ''Nuwe verset''.
 
Hy publiseer ook gedigte in letterkundige tydskrifte soos ''Standpunte'', ''Tydskrif vir Letterkunde'' en ''Ensovoort''.
 
Niel van der Watt toonset ''Die wind dreun soos ʼn ghoera'', deel van ʼn San-siklus en ʼn aantal Afrika-verse uit ''Ghoera'' en dit word in Augustus [[2012]] saam met ander getoonsette gedigte van ander digters in die Centurion-teater opgevoer.
 
== Toekennings ==