Hennie Aucamp: Verskil tussen weergawes

'''Hennie Aucamp''' ([[20 Januarie]] [[1934]] – [[20 Maart]] [[2014]]) was 'n bekroonde [[Suid-Afrika]]anse [[digter]] en [[[skrywer]] van hoofsaaklik [[kortverhaal|kortverhale]].<ref name=":0">http://www.esaach.org.za/index.php?title=Aucamp,_Hennie_(Hendrik_Christoffel_Lourens</ref>. Daar is ook al na hom verwys as "die vader van die Suid-Afrikaanse letterkundige kabaret"<ref>[http://www.nb.co.za/listing/aucamp/164/ NB-uitgewers: Hennie Aucamp], verkry op 4 Julie 2009.</ref> en hy het 'n belangrike plek onder die beoefenaars van die Afrikaanse kontreikuns beklee.<ref>http://www.netwerk24.com/Vermaak/Hennie-Aucamp-Kenners-en-kollegas-bring-hulde-20140120</ref>.

Hendrik Christoffel Lourens Aucamp is op 20 Januarie 1934 op [[Dordrecht, Oos-Kaap|Dordrecht]] in [[Oos-Kaap|Oos-Kaapland]]land gebore<ref name=":1">http://esat.sun.ac.za/index.php/Hennie_Aucamp</ref> as een van twee kinders. Sy ma was ʼn’n nooi Coetzee en hy het ʼn’n suster, Rina. Hy word groot op die plaas Rust-mijn-ziel op die Stormberg-hoogland in die distrik [[Jamestown, Oos-Kaap|Jamestown]]. Van substanderd A af gaan hy op die dorp skool, waar hy in die week in die koshuis inwoon. Sy onderwyseres op laerskool moedig hom aan om versies te skryf en sy stuur dit vir ''[[Die Jongspan]]'', wat dit in Maart [[1946]] publiseer toe Hennie slegs elf jaar oud was. In [[1951]] matrikuleer hy aan die Jamestown Hoërskool, waar die skrywer [[Jan Rabie]] vir ʼn’n ruk ʼn’n onderwyser was. Vanaf [[1952]] studeer hy Afrikaanse, Engels en Drama aan die [[Universiteit Stellenbosch|Universiteit van Stellenbosch]] waar hy die B.A.-graad in [[1955]], die B.A. Honneurs-graad in [[1956]], die Hoër Onderwysdiploma in [[1957]] en die M.A.-graad in [[1958]] (met lof) behaal met ʼn’n studie oor ''Die poësie van Ernst van Heerden''. In [[1959]] en [[1960]] bring hy as toeris sowat tien maande in [[Europa]] deur, waar hy kennis maak met die goue era van die teater en veral in Londen klassieke werke te siene kry. Hy is daarna vir ʼn’n periode tydelike lektor aan die Fakulteit van Opvoedkunde op Stellenbosch en in [[Kaapstad]] en tree dan op as onderwyser op Stellenbosch (in die Lückhoffskool vir Kleurlinge), sy tuisdorp Jamestown, [[Cradock]] en in [[Rondebosch]]. Vanaf Oktober [[1963]] tot Junie [[1964]] studeer hy letterkunde-onderwys op hoërskole aan die Katolieke Universiteit van Leuven in [[België]].<ref>http://www.stellenboschwriters.com/aucamph.html</ref>.

Sedert middel [[1964]] is hy dosent en sedert [[1983]] departementshoof in Opvoedkunde aan die Universiteit van Stellenbosch.<ref name=":0" />. Op Stellenbosch bly hy vir baie jare in die Molenvliet-woonstelkompleks, waar die digter [[Lina Spies]] een van sy bure is. In [[1974]] promoveer hy met lof (D.Ed.-graad) aan hierdie universiteit met die proefskrif ''ʼn’n Ondersoek na die doeltreffendheid van die eksterne'' ''eksaminering van voorgeskrewe letterkunde vir Afrikaans Hoër in die Kaaplandse Senior Sertifikaat''. Vir die Taalfeesprogram in [[1975]] in die [[Paarl]] is hy die samesteller van ʼn’n program onder die titel ''Om Boer te wees''. Hierdie program bied ʼn’n beeld van die boer soos vervat in die [[Afrikaners|Afrikaner]] se letterkunde en preliterêre erfgoed. In 1979 ontvang hy ʼn’n beurs vir buitelandse studie en hy studeer dan in [[New York Stad|New York]] in [[Verenigde State van Amerika|Amerika]] aan die Teachers College en die Columbia University, waar hy die spesialisasiekursusse volg in The writing of drama, Professional and Educational Writing en Popular Fiction. Hy onderneem in die begin van [[1982]] ʼn’n kabarettoer na [[Nederland]] en [[Duitsland]]. In [[1986]] word hy aangestel as medeprofessor en hoof van die Departement Afrikaans en tree dan aan die einde van [[1993]] af as hoogleraar by die Universiteit van Stellenbosch.<ref name=":2">http://www.litnet.co.za/hennie-aucamp-1934/</ref>.

Hierna verhuis hy na ʼn’n woonstel in [[Tamboerskloof]] in [[Kaapstad]] en wy hom daarna voltyds aan sy skryfwerk. Hy ondergaan in hierdie tyd ʼn’n knievervanging, wat sy mobiliteit bemoeilik. Tot 2006 is hy besonder aktief as resensent van nuwe boeke vir verskeie tydskrifte en koerante. In April [[2011]] het hy ʼn’n [[Beroerte|beroerte-aanval]] en hoewel hy weer herstel, het hierdie gebeurtenis ʼn’n groot impak op sy gesondheid en lewenswyse. Hierna kan hy nie meer bestuur nie en moet sy motor verkoop, waarna ʼn’n motoris oor sy regtervoet ry en sy mobiliteit verder belemmer. Noodgedwonge moet hy sy woonstel in Tamboerskloof ontruim en trek na ʼn’n ander woonstel, omdat hy nie meer trappe kan klim nie. Daar is ook gebrekkige koördinasie in sy regterhand en sy geheue is aangetas, wat dit vir hom toenemend moeilik maak om te skryf.

Hy skryf sy hele omvangryke [[oeuvre]] met die hand en gebruik nooit ʼn’n [[tikmasjien]] of ʼn’n [[rekenaar]] nie. So is hy dan altyd afhanklik van die hulp van tiksters om sy manuskripte persklaar te maak. Dwarsdeur sy lewe is hy ook ʼn’n entoesiastiese korrespondent wat briewe skryf (en ontvang) van baie van die leidende persoonlikhede in die land en ook van die buiteland.

Hennie Aucamp is Donderdagnag 20 Maart 2014 in sy woonstel in Kloofstraat in Kaapstad oorlede.<ref name=":2" />.

As letterkundige, opvoedkundige en veelsydige skrywer van veral korter vorme, publiseer hy oor ʼn’n breë spektrum, wat insluit verhale, essays, toneel- en kabarettekste, lirieke, aforismes, dagboeke, gedigte en resensies. Reeds in standerd twee begin hy skryf wanneer ''[[Die Jongspan]]'' van sy gediggies publiseer, waarna vanaf [[1949]] verhale in ''Die Naweek'' en ''Die Huisvrou'' volg en in sy matriekjaar verskyn sy eerste verhaal in [[Huisgenoot|''Die Huisgenoot''.]]. Van hierdie kortverhale (getipeer as landelike sketse en vertellings) word opgeneem in sy debuutbundel ''Een somermiddag'', wat ʼn’n plaas en die platteland as agtergrond het vir jeugherinneringe.. Eitemal skryf ʼn’n kort voorwoord vir hierdie bundel, waarin hy reeds die aandag vestig op die gevoeligheid van Aucamp se woordgebruik.

''Die hartseerwals'' is ʼn’n groot vooruitgang op hierdie debuut. Soos die titel aandui, staan die verhale in die bundel almal in die gees van een of ander hartseer gebeurtenis.

Die titel ''Spitsuur'' roep kennelik die grootstadlewe op en Aucamp verbreed hier sy tematiek en aanslag. Die bundel is in drie dele verdeel, waar die verhale in die eerste deel die problematiek van die individu aanspreek soos hulle dit in herinnerings ervaar, die tweede deel simbolies-allegoriese verhale is wat bewustelik met die surrealistiese eksperimenteer en die derde deel ʼn’n aantal beelde van eensame mense skep.<ref>Van Heerden, Ernst “Standpunte” Nuwe reeks 77, Junie 1968</ref>.

''ʼn’n Bruidsbed vir tant Nonnie'' bevat verhale in drie afdelings. In die eerste afdeling is die lewe en dood die oorheersende tema, met die titelverhaal ʼn’n hoogtepunt. Die tweede afdeling werk hoofsaaklik met die kontras tussen tyd en ruimte, waar die karakters teruggryp na die verlede en die geluk of liefde onthou wat hulle toe ervaar het. In die derde afdeling is daar twee verhale wat aanpassing as tema het. ʼn’n Tafelberg-prys word in [[1970]] vir ''ʼn’n Bruidsbed vir Tant Nonnie'' toegeken.<ref>Brink, André P. “Voorlopige Rapport” Human & Rousseau Kaapstad en Pretoria Eerste uitgawe 1976</ref><ref>Cloete, T.T. “Standpunte” Nuwe reeks 92, Desember 1970</ref>.

Saam met [[Margaret Bakkes]]<ref name=":3">NB-Uitgewers: <nowiki>http://www.nb.co.za/Authors/164</nowiki></ref> bundel hy in ''ʼn’n Baksel in die more'' kortverhale oor die [[Stormberg|Stormberge]]e, met ''Want kyk, die bruidegom is hier'' wat wentel rondom die verhouding van ʼn’n ouma en ʼn’n kind.<ref>Bouwer, Alba “Sarie Marais” 21 November 1973</ref><ref>Coetzee, A.J. “Rapport” 25 November 1973</ref><ref>De Vries, Abraham “Die Huisgenoot” 12 Julie 1974</ref>.

Die bundel ''Hongerblom'' bevat vyf elegieë (treurliedere) en is ʼn’n besondere hoogtepunt in sy werk. Soos die beskrywing “elegieë” reeds aandui het die verhale almal met verganklikheid en die dood te doen. Die titel van die bundel vind weerklank in die terugkerende motief van blomme in die verskillende verhale, terwyl die “honger” gestalte vind in die roofdier-motief en die uitreik na son en genade (liefde en aanvaarding) wat ook in verskeie verhale te vinde is. In die bundel kom die subtiele mengsel van woede en weemoed oor die verganklikheid van die mooie fyn aan die woord.<ref>Botha, Elize “Tydskrif vir Geesteswetenskappe” Jaargang 16 no. 1, April 1976</ref><ref>Bouwer, Alba “Sarie Marais” 21 November 1973</ref><ref>Brink, André P. “Voorlopige Rapport” Human & Rousseau Kaapstad en Pretoria Eerste uitgawe 1976</ref><ref>Spies, Lina “Standpunte” Nuwe reeks 105, Februarie 1973</ref>. Hierdie bundel word onder andere in Duits vertaal. ''Hongerblom'' verower saam met ''Wolwedans'' die [[W.A. Hofmeyr-prys]] in [[1974]].

''Wolwedans'' bevat ʼn’n bonte verskeidenheid van kunsvorme (kortverhale, sketse, gedigte en selfs ʼn’n eenbedryf), waarin die styl wissel tussen ironies, bytend, satiries en geestig. Deur hierdie veelvoud word menswees ondersoek en word die mens agter sy masker ontbloot.<ref>Botha, Elize “Tydskrif vir Geesteswetenskappe” Jaargang 16 no. 1, April 1976</ref><ref>Brink, André P. “Voorlopige Rapport” Human & Rousseau Kaapstad en Pretoria Eerste uitgawe 1976</ref><ref>De Vries, Abraham “Die Huisgenoot” 10 Mei 1974</ref>.

''Dooierus'' kan stagnasie of die rus van die dooies beteken maar ook sekuur aanlê op die teiken, terwyl dit ook balans impliseer. Die temas van die verhale is onder andere die eensaamheid en angs van gefrustreerde mense, met die Stormberge wat dikwels as agtergrond dien. In hierdie verhale bemoei Aucamp hom vir die eerste keer werklik met die tydshantering in die kortverhaal, veral om die chronologie van verskillende belewenisse wat oor verskeie tye plaasvind, op te hef ten einde so beter die samehang en betekenis hieruit te haal.<ref>Botha, Elize “Beeld” 31 Januarie 1977</ref><ref>Brink, André P. “Rapport” 7 November 1976</ref><ref>Brink, André P. “Tweede Voorlopige Rapport” Human & Rousseau Kaapstad Pretoria Johannesburg</ref>.

Die titel van ''Enkelvlug'' verwys daarna dat daar vir hierdie lewe nie ʼn’n retoer is nie, terwyl dit ook die enkeling en eensaamheid suggereer en “vlug” ook die konsep van weghardloop bevat. Die bundel bevat dan ook verhale oor mense besig met hulle alleenreis deur die troostelose wêreld. Aucamp situeer agt van die tien verhale binne ʼn’n fisiese reis, waarbinne die emosionele reis voltrek word.<ref>Botha, Johann “Beeld” 6 November 1978</ref><ref>Brink, André P. “Rapport” 26 November 1978</ref><ref>Brink, André P. “Tweede Voorlopige Rapport” Human & Rousseau Kaapstad Pretoria Johannesburg Eerste uitgawe 1980</ref>.

''Volmink'' vat in sy titel die teenpole van “volmaak” en “vermink” saam. In hierdie bundel word veral die gestroopte mens ondersoek, wat in sy emosionele naaktheid met groot deernis behandel word. Die oorwegende boodskap is dat ons genade met ander moet hê, omdat almal iewers tussen volmaak en vermink is. Onderliggende temas is ook eensaamheid en die erotiek.<ref>Roos, Henriette “Beeld” 23 November 1981</ref><ref>Smuts, J.P. “Burgerband” Tafelberg-Uitgewers Beperk Kaapstad Eerste uitgawe 1985</ref><ref>Van Zyl, Ia “Tydskrif vir Letterkunde” Nuwe reeks 20 no. 3, Augustus 1982</ref>.

Aucamp kry in [[1982]] die [[Hertzogprys]] vir al sy gepubliseerde prosawerke tot op daardie datum, te wete ''Een somermiddag'', ''Die hartseerwals'', ''Spitsuur'', ''Karnaatjie'', ''ʼn’n Bruidsbed vir Tant Nonnie'', ''Hongerblom'', ''Wolwedans'', ''Dooierus'', ''Enkelvlug'' en ''Volmink''.<ref name=":1" />.

''Wat bly oor van soene?'' bevat weer hoofsaaklik herinnering- en belydeniskuns, maar hier is daar kennelik ʼn’n ouer en wyser verteller aan die woord. Die titel word herlei na Brecht se vraag, “Wonde laat letsels, maar wat bly oor van soene?”, met die implikasie dat intimiteit tussen mense vergaan. Aucamp beeld hier die melodrama en seksualiteit uit, maar altyd binne die subtiliteit wat sy kuns kenmerk. Hy sê self in ʼn’n onderhoud met Koos Prinsloo in ''Beeld'' van 20 Januarie 1986 dat dit hier gaan om die bankrotskap van seks en liefde, teenoor die beswerende krag van kreatiwiteit. Die soektog na vervulling en die futiliteit daarvan onderlê dan die verhale, met die lewe en letterkunde wat ten nouste aan mekaar verbonde is.<ref>Brink, André P. “Rapport” 5 Oktober 1986</ref><ref>De Vries, Abraham “Die Burger” 23 Oktober 1986</ref><ref>Van Zyl, Ia “Tydskrif vir Letterkunde” Jaargang 25 no. 1, Februarie 1987</ref>.

''Dalk gaan niks verlore nie'' se titel is ontleen aan die sterftoneel binne [[N.P. van Wyk Louw]] se ''Germanicus''. Die bundel bevat werk wat verskeie genres en stylvorms oorspan, wat deur omvattende intertekstualiteit gekenmerk word.<ref>De Lange, Johann “Insig” Augustus 1992</ref><ref>Kannemeyer, J.C. “Op weg na 2000” Tafelberg-Uitgewers Beperk Eerste uitgawe 1998</ref><ref>Pakendorf, Gunter “Die Burger” 3 November 1992</ref><ref>Van Zyl, Ia “Tydskrif vir Letterkunde” Jaargang 31, no. 2, Mei 1993</ref><ref>Venter, L.S. “Rapport” 22 November 1992</ref>.

''Gewis is alles net ʼn’n grap'' sluit by die twee vorige bundels aan deur die geografiese gebondenheid in die Stormberge, Stellenbosch en Kaapstad en die skrynende indring in die individuele pyn. ʼn’n Deurlopende tema is die skildering van die menslike ervaring van die skadukant van die lewe, deurgaans met insig en empatie geteken met die wete dat soortgelyke gebeure maklik op elkeen se lewensweg kon gekom het.<ref>De Vries, Abraham H. “Die Burger” 22 Februarie 1995</ref><ref>Wybenga, Gretel “Tydskrif vir Letterkunde” Jaargang 35 no. 1, Februarie 1997</ref><ref>Kannemeyer, J.C. “Rapport” 12 Februarie 1995</ref><ref>Grové, Henriette “Insig” Mei 1995</ref>.

In ''Ook skaduwees laat spore'' maak Aucamp ʼn’n keuse uit die meer populêre kortverhale wat hy in die jare 1959-19701959–1970 geskryf het en wat in tydskrifte soos ''Sarie Marais'' en ''Die Huisgenoot'' gepubliseer is of oor die radio voorgelees is. Weens tematiek of ander oorwegings het hierdie verhale egter nie ingepas in die bundels wat hy in hierdie tyd saamgestel het nie. Oor die algemeen staan hierdie verhale egter nie stilisties agter by verhale wat wel opgeneem is nie en dit is ook duidelik dat sommige van hierdie verhale later ontwikkel het in ander bekende verhale. Die oorheersende tema is brose menslike verhoudings.<ref>Malan, Lucas “Rapport” 9 Julie 2000</ref>.

Die letterkundige [[Elize Botha]] maak ʼn’n keuse uit Hennie Aucamp se werk wat as ''In een kraal'' gepubliseer word, terwyl [[Charles Fryer]] se keuse as ''Brandglas''<ref>Brink, André P. “Rapport” 20 Maart 1988</ref> verskyn.

ʼn’n Keur uit sy werk, vanaf ''Hartseerwals'' tot ''Volmink'', word deur Ian Ferguson in Engels vertaal en in [[1983]] onder die ''House visits'' gepubliseer.<ref>Ferguson, Ian “Rapport” 22 Mei 1983</ref><ref>Smuts, J.P. “Die Burger” 7 Julie 1983</ref><ref>Smuts, J.P. “Burgerband” Tafelberg-Uitgewers Beperk Kaapstad Eerste uitgawe 1985</ref>.

Van sy kortverhale en sketse word opgeneem in versamelbundels soos ''Die Afrikaanse Kortverhaalboek'', ''Kompas'', ''Steekbaard'', ''Vertellers 1 en 2,'' ''Op Afrikaanse werf'', ''Kortverhale vir verkenning'', ''Windroos'', ''Mosaïek'', ''Op hulle stukke'', ''Borde borde boordevol'', ''Vuurslag'', ''Allegaartjie'', ''Soort soek soort'', ''Uit die kontreie vandaan'', ''Trekvoëls'', ''Willekeur'', ''Kleinbegin in die prosa'', ''Kort keur'', ''Majesteit, die kat'', ''Stad en stedelig'' en ''The Heinemann book of South African short stories'', om slegs ʼn’n paar te noem.

In ''Rooi'', ʼn’n versamelbundel van sketse en essays deur prominente skrywers (hoofsaaklik [[Sestigers]]), word vier sketse en essays van hom opgeneem, naamlik ''Sy naam moet hy nog kry'', ''Die handskoen'', ''ʼn’n Verdwaalde somerdag'' en ''Die vals noot in die herinnering''. Sommige hiervan het tussen [[1962]] en [[1964]] in ''Die Huisvrou'' verskyn. Verskeie van sy kortverhale verskyn in letterkundige tydskrifte soos ''Standpunte'', ''Kol'' en ''Tydskrif vir Letterkunde''.

Aucamp skryf ook verskeie ander vorme van prosa. ''Karnaatjie'' bundel sketse oor reise na [[Ierland]], [[Spanje]], [[Oostenryk]], [[Vlaandere]] en [[Italië|Italië,]], terwyl hy ook met die sketse ''Winter op die Stormberge'' en ''In die Vloorvlei'' ʼn’n verkenning van plaaslike milieus onderneem. ʼn’n Uitspraak in die skets ''Grüss Gott'' tipeer Aucamp se reisliteratuur en lewensbeskouing, naamlik dat jy van toeris na reisiger promoveer wanneer jy volledig katalisator geword het en alles wat die oog sien en die oor hoor vergeestelik.

''In lande ver vandaan'' is sy reisjoernaal van ʼn’n reis deur die Oosterse lande [[Sjina|China]], [[Tibet]] en [[Nepal]].<ref>John, Philip “Beeld” 14 Januarie 2002</ref>.

''ʼn’n Boekreis ver'' bevat sy leeservarings van ʼn’n aantal Afrikaanse skrywers. Hierdie is ʼn’n spesiale publikasie om [[Tafelberg Uitgewers|Tafelberg]] se veertigste bestaansjaar te vier en die boek is dus nie in die handel beskikbaar gemaak nie. Die opstel waarop die uitgawe gebaseer word, is oorspronklik as praatjie aangebied voor Die Vriende van die Biblioteek in [[Bellville]] op [[25 Oktober]] [[1990]], waarna dit aangevul en uitgebrei is.

''Rampe in die ruigte'' bevat ʼn’n sewetal fabels oor eietydse probleemtemas. Die konvensie van die fabel, om menslike eienskappe aan diere toe te ken, word hier met groot sukses beoefen. Deur hierdie middel lewer hy kommentaar op die Suid-Afrikaanse werklikheid en verskaf ook stof tot nadenke oor sedelike verval, die behoud van nugterheid te midde van emosionele beproewings en misbruik van militêre mag.<ref>Botha, Willem M. “Insig” April 1997</ref><ref>Malan, Lucas “Rapport” 12 Januarie 1997</ref><ref>Visagie, Andries “Tydskrif vir Letterkunde” Jaargang 35 no. 4, Augustus 1997</ref><ref>Wybenga, Gretel “Beeld” 16 Desember 1996</ref>.

''Woorde wat wond'' is ʼn’n bundel wat sy geleentheidstukke oor die randkultuur saambundel, onder andere sy praatjies by die [[Suid-Afrikaanse Uitsaaikorporasie|SAUK]] oor “musiek en liriek” en sy lesing as gasdosent by die Letterkundige Laboratorium in Stellenbosch oor die vertolking van ligte musiek en die ballade. Hierdie bundel bevat ook kabarettekste. Hy maak voorbrand vir ʼn’n wyer definisie van wat kultuur en literatuur behels, omdat die tradisionele opvattinge te eng raak vir die verskillende vorme van geestesuitinge van die twintigste eeu en lewer sodoende baanbrekerswerk in hierdie verband.<ref>Snyman, Henning “Tydskrif vir Letterkunde” Jaargang 22 no. 4, November 1984</ref>

''Kommerkrale'' is kort prosatekste waarin Aucamp die alfabet neem en by elke letter ʼn’n kernbegrip vind en ʼn’n kort stuk daaroor skryf, as kunsvorm soortgelyk aan die gelykenisse wat in die Bybel aangetref word, gemeng met die anekdotiese en die grappige.<ref>Malan, Lucas “Rapport” 31 Desember 1989</ref><ref>Spies, Lina “Die Burger” 7 Desember 1989</ref>.

''Pluk die dag'' bevat kort meditasies (aforismes of spreuke), waarin lewenswaarhede in kort en bondige manier geformuleer word en hy goed daarin slaag om die cliché te vermy.<ref>Malan, Lucas “Rapport” 27 Maart 1994</ref><ref>Scholtz, Merwe “Die Burger” 1 Maart 1994</ref>.

Van sy veertiende jaar af hou Aucamp al dagboek en uittreksels uit sy latere dagboeke word dan uitgegee as ''Gekaapte tyd'' (September [[1994]] tot April [[1995]] – wat in [[1997]] bekroon word met die [[Recht Malanprys|Recht Malan-prys]]<ref>Pieterse, H.J. “Rapport” 2 Junie 1996</ref><ref>Viljoen, Louise “Insig” Mei 1996</ref>), ''Allersiele''<ref>Venter, L.S. “Rapport” 26 Oktober 1997</ref><ref>Olivier, Fanie “Beeld” 18 Augustus 1997</ref> (Mei [[1995]] tot Februarie [[1996|1996)]] en ''Skuinslig''<ref>Visagie, Andries “Beeld” 15 Maart 2004</ref> (Maart 1996 tot April 1997). Hierdie egodokumente is ryk aan verwysings, portretstudies (van straatkarakters tot vooraanstaande persoonlikhede), kommentaar op en kommer oor aktuele kwessies en essayistiese en aforistiese gedeeltes. Sy kunsbeskouing word al geselsende op boeiende wyse aangebied en sy landskap- en natuurbeskouings getuig van ʼn’n besonder skerp waarnemingsvermoë. Die dagboekdissipline word hier ʼn’n uiting van die wondere, die mistiek, die kwellings en die banaliteite van die lewe. “''In die vroegte''” bevat outobiografiese herinneringe in essayistiese formaat en besinninge oor sy skryfkuns.

In ''Bly te kenne'' skryf hy persoonlike huldeblyke oor verskeie mense wat ʼn’n impak op sy lewe gemaak het, onder andere [[Audrey Blignault]], [[M.E.R.|M.E.R]]., dr. Con de Villiers, [[Anna Neethling-Pohl]], [[Anna de Villiers]], [[Uys Krige]], [[W.A. de Klerk]], [[Ernst van Heerden]], Robert Mohr en [[Stephan Bouwer]].<ref>John, Philip “Beeld” 3 Desember 2001</ref>.

In ''Beeltenis verbode'' laat hy hom literêr-teoreties uit oor die praktyk van dagboeke en outobiografieë, wat met die besondere insig en wye kennis daarin ʼn’n belangrike bydrae maak tot die in-diepte letterkundige gesprek in Afrikaans.<ref>Wybenga, Gretel “Beeld” 24 Augustus 1998</ref>.

ʼn’n Keur uit sy briewe tussen [[1958]] en [[2011]] aan verskeie van die leidende figure in die Afrikaanse kultuurlewe word uitgegee as ''Mits dese wil ek vir jou sê'', waar die titel ʼn’n aanhaling is uit ʼn’n bekende gedig van [[Boerneef]]. Die boek bevat ook ʼn’n inleidende oorsig oor sy lewe en werk en ʼn’n omvattende persoonsregister. Amper al die bekende figure in die Afrikaanse wêreld van die letterkunde, teater en beeldende kunste uit die afgelope halfeeu kom in hierdie register voor. As die briewe nie aan hulle gerig is nie, word daar wel met waardering na hulle verwys. Daar is ook twee dele met foto’s op glanspapier. Hoewel daar talle verklarende voetnote by die briewe is, kon die boek gebaat het by agtergrond oor sekere voorvalle waarna in die briewe verwys word, sodat die konteks waaruit die korrespondensie ontstaan duideliker na vore kon kom. In die briewe staan die trefseker woordgebruik uit en word baie belangrike kwessies aangeraak, sodat die bundel terselfdertyd ʼn’n oorsig word van die belangrikste kultuurkwessies van sy tyd.<ref>Hugo, Daniel “Rapport” 7 April 2013</ref><ref>Van Aardt, Peet “Tydskrif vir Letterkunde” Vierde reeks Jaargang 51 no. 1 Herfs 2014</ref>.

''Die blote storie'' en ''Die blote storie 2'' is werkboeke vir kortverhaalskrywers.<ref>Heese, Marié “Die Burger” 26 Julie 1986</ref>.

''Dagblad'' is ʼn’n versameling van sy dagbladresensies en artikels tussen [[1968]] en [[1986]].<ref>Malan, Charles “Insig” Januarie 1988</ref>.

''Windperd'' ''is'' ʼn’n bundel met opstelle oor kreatiewe skryfwerk, waar die teikengehoor almal is wat ''ge''moeid is by skryf, van instrukteur tot leerling en student. Hy besin oor enkele kwelvrae soos die verband tussen kreatiwiteit en ander faktore soos kunssinnigheid, intelligensie, denke, emosies en oorspronklikheid.<ref>Malan, Lucas “Rapport” 18 Oktober 1992</ref>.

''Oor en weer'' is ʼn’n keur uit al die onderhoude wat oor die jare met hom gevoer is, waarin hy groter duidelikheid gee oor sy eie oeuvre en ook oor die skryfkuns, veral van kortverhale.<ref>De Jager, Shaun “Tydskrif vir Letterkunde”, Jaargang 49 no. 1, Herfs 2012</ref><ref>Human, Thys “Rapport” 6 Junie 2010</ref><ref>Kleyn, Leti “Beeld” 7 Junie 2010</ref>.

''Lendetaal'' (met die subtitel ''Homoërotiek in die kunste en letterkunde'') is ʼn’n versameling van essays oor die homoërotiese, waarin ʼn’n wye verskeidenheid temas, werke en kunstenaars betrek word.

''Koffer in Berlyn'' is die eerste bundel in Afrikaans met essays wat uitsluitlik oor die kabaret handel. Aan die hand van die denkbeeldige kabaret ''Dans op ʼn’n vulkaan'' gee hy verder verduidelikings oor die integrasie tussen beeld, musiek en woord en bespreek hy die geskiedenis van die kabaret, invloede, temas, skeppers en spelers en ʼn’n magdom ander inligting oor hierdie kunsvorm. Ingeweef in die essays is ook lewenswyshede en verrassende insigte oor kuns en die kultuur in die algemeen, wat hierdie ʼn’n besondere naslaanwerk maak.<ref>Hambidge, Joan “Tydskrif vir Letterkunde” Vierde reeks 50 (2) Lente 2013</ref><ref>Rust, Riette “Rapport” 3 Februarie 2013</ref><ref>Schoombie, Schalk “Beeld” 4 Februarie 2013</ref>.

Hy is ook verantwoordelik vir verskeie versamelbundels, waaronder ''M.E.R. 100'' (ʼn’n keuse uit die werk van M.E.R.) en die versamelbundels met kortverhale ''Bolder'', ''Blommetjie gedenk aan my'', ''Die bruid en ander verhale'' (die tien wenverhale in ''De Kat'' en Potpourri se kortverhaalwedstryd van [[1988]], waarvoor hy ʼn’n inleiding skryf), ''Wisselstroom'' (ʼn’n bloemlesing homoërotiese verhale<ref>Pakendorf, Gunther “Die Burger” 18 Oktober 1990</ref>), ''Vuurslag'' (ʼn’n versameling kort-kortverhale<ref>Malan, Lucas “Rapport” 10 November 1991</ref><ref>Van der Merwe, C.N. “Die Burger” 10 Desember 1991</ref>), ''Sewe sondes, nee meer'' (met verhale van plaaslike skrywers en buitelanders in vertaling, wat die sewe doodsondes en ander sondes illustreer<ref>Kannemeyer, J.C. “Rapport” 21 Januarie 1996</ref><ref>Kannemeyer, J.C. “Op weg na 2000” Tafelberg-Uitgewers Beperk Eerste uitgawe 1998</ref>), ''Wys my waar is Timboektoe'' (verhale oor verskeie aspekte van Afrika in 25 afdelings met temas soos woestyne, droogte, wild en wolke, reën en plantegroei, diere, siektes, berge, see, jag, konflik en geweld<ref>Botha, Elize “Beeld” 1 September 1997</ref><ref>Engelbrecht, Theunis “Kalender” 2 Julie 1997</ref><ref>Kannemeyer, J.C. “Rapport” 31 Augustus 1997</ref><ref>Kannemeyer, J.C. “Op weg na 2000” Tafelberg-Uitgewers Beperk Eerste uitgawe 1998</ref>) en ''Borde borde boordevol'' (verhale en essays oor kos<ref>Aldrich, Elsabe “Insig” November 1998</ref><ref>Cilliers, Cecile “Beeld” 12 Oktober 1998</ref>).

Op die gebied van die drama maak Aucamp aanvanklik ʼn’n groot impak met sy kabarette, tot op daardie stadium ʼn’n verwaarloosde vorm in Afrikaans, waarna hy ook dramas en radiodramas skryf. Dit is nie ʼn’n oordrywing om hom as die vader van die Afrikaanse kabaret te beskou nie.<ref>http://www.literator.org.za/index.php/literator/article/viewFile/469/630</ref>.

In ''Die lewe is ʼn’n grenshotel'' bundel hy ryme wat veral vir kabaret gebruik kan word en begin daarmee met die oopbreek van die letterkunde om ook liedjies in te sluit, wat dan weer terugkeer na die oorsprong van poësie as kunsvorm wat aanvanklik gesing is.<ref>Cloete, T.T. “Tydskrif vir Geesteswetenskappe” Jaargang 18 no. 2, Junie 1978</ref><ref>Cloete, T.T. “Tydskrif vir Letterkunde” Nuwe reeks 17 no. 2, Mei 1979</ref>. ʼn’n kabaretopvoering wat hoofsaaklik op hierdie liedere gebaseer is, word in [[1979]] deur [[Swaruk|SWARUK]] in [[Windhoek]] op die planke gebring.

''Teen latenstyd'' is ʼn’n soortgelyke bundel met lirieke.

''Met permissie gesê'' is die eerste volwaardige kabaretteks wat in Afrikaans gepubliseer word. Die sosiale kommentaar hierin is gerig teen dwaashede in die volkslewe en die liedjies beïndruk met talle slim woordspelings. Daar is veral twee hooftemas, naamlik die stryd tussen die vleeslike en die geestelike en die oorlogsituasie aan die grens en die oorlewing van die Afrikaner in Suid-Afrika. Die tweede deel van die kabaret bind die temas saam in die sentrale gegewe van ʼn’n skoonheidswedstryd wat deur Miss Konsepsie gewen word.<ref>Bruwer, Johan “Rapport” 13 November 1983</ref><ref>Conradie, P.J. “Standpunte” Nuwe reeks 158, April 1982</ref><ref>Elferink, Rita “Beeld” 20 April 1981</ref><ref>Kruger, Joan “Die Transvaler” 10 April 1981·</ref>.

''Dubbeldop'' bevat sy keuse uit die kabarettekste van ''Blomtyd is bloeityd'' en ''Oudisie!'', asook opstelle, waarby dit by die soortgelyke bundel ''Woorde wat wond'' aansluit.<ref>Diedericks, Erla-Mari “Die Burger” 30 November 1994</ref>. In ''Blomtyd is bloeityd'' is die tema die vrou wat vasgevang is in haar rol in die samelewing en in haar biologie. ʼn’n Vrou bloei op meer as een manier, maar omdat sy die draer van lewe is, word sy ook die hoofbepaler van hierdie lewe en oorstyg so haar verganklikheid. Hierdie kabaret word in 1988 by die Grahamstadse Kunstefees opgevoer, nadat dit in [[1987]] die Fleur du Cap-toneelprys verower het.<ref>Hough, Barrie “Rapport” 6 Desember 1989</ref>.

''Slegs vir almal'' en ''Van hoogmoed tot traagheid'' is kabarettekste. Reeds in die titel van ''Slegs vir almal'' is daar ʼn’n toespeling op die “slegs vir blankes” kennisgewings van die apartheidsera, maar die satiriese lem sny baie verder as net hierdie aspek van die Suid-Afrikaanse maatskaplike lewe. Die skrywer gee in die tien sekwense ʼn’n spreekbeurt aan die verskillende rassegroepe en belig ook sekere karaktertipes, terwyl die dramatiese sekwens ''Ai, die ou nasie (nazi) darem'' ʼn’n duidelike verband trek tussen [[Adolf Hitler|Hitler]] se [[Duitsland]] en [[apartheid]]<ref>Britz, E.C. “Die Burger” 11 Desember 1986</ref><ref>Odendaal, L.B. “Tydskrif vir Geesteswetenskappe” Jaargang 27 no. 3, September 1987</ref><ref>Olivier, Fanie “Rapport” 24 Maart 1985</ref><ref>Schutte, H.J. “Tydskrif vir Letterkunde” Jaargang 25 no. 1, Februarie 1987</ref><ref>Schutte, H.J. “Tydskrif vir Letterkunde” Jaargang 26, no. 4 November 1989</ref>

In ''Stank en dank'' dryf ʼn’n monoloog van ʼn’n boemelaar in Joubertpark die rassehaat op die spits. Aucamp bring die boodskap dat almal leef en sterf in een verband, dus as deel van ʼn’n omvattende Suid-Afrikanerskap, en dat elkeen derhalwe verdraagsaam moet wees teen die ander. Hierdie stuk het ʼn’n gedetailleerde inleiding oor die kabaret as kunsvorm deur Herman Pretorius.

Die kabaret ''Van hoogmoed tot traagheid'' benader die sewe doodsondes vanuit ʼn’n postmodernistiese hoek en beskryf elke doodsonde in ʼn’n volkse versverhaal op paarrym, met ʼn’n bypassende temalied. Daar is ook ʼn’n ekstra doodsonde, naamlik dat die moderne mens so oorval is deur sonde dat hy dit nie meer kan identifiseer nie.<ref>Bouwer, Stephan “Rapport” 9 Februarie 1997</ref><ref>Van Zyl, Ia “Insig” Februarie 1997</ref><ref>Wybenga, Gretel “Beeld” 3 Maart 1997</ref>.

''Papawerwyn en ander verbeeldings vir die verhoog'' bevat onder andere dramatiese verwerkinge van elemente uit die ballet en sprokieswêreld en bevat drie stukke, naamlik ''Papawerwyn'', ''Trits'' en ''Die skreeu''. Geeneen van hierdie stukke kan as realisties gesien word nie en is eerder ʼn’n voortsetting van die tradisie van die Teater van die Absurde. In ''Papawerwyn'' beeld Aucamp die tirannieke heerskappy van ʼn’n ou moeder oor haar kinders, Lourens en Engela, uit. Selfs na haar dood kan hulle steeds nie sin in die lewe ontdek nie. Geestige volkstaal, veral by die naïewe bediende Sara, word gebruik om die motiewe van sinloosheid en die invloed van tyd uit te beeld. Hierdie drama is reeds in 1979 deur Dinkteater in Pretoria opgevoer.  Die eerste prys in die [[Afrikaanse Taal- en Kultuurvereniging|ATKV]] se wedstryd vir eenbedrywe word in [[1980]] toegeken aan ''Papawerwyn''. ''Trits'' word aangedui as “drie sprokies grimmig bewerk”, met Rooikappie, Aspoestertjie en Sneeuwitjie die sprokies wat ter sprake is. Hierin dramatiseer Aucamp voort op die gegewe van die sprokie, met hedendaagse omstandighede daarin vervat en die uitkoms glad nie so idillies as wat die sprokie wou voorgee nie. Rooikappie streef vergeefs daarna om deur ʼn’n wolf verlei te word en beland eindelik in die arms van haar ouma. Twintig jaar na haar huwelik is dit duidelik dat Aspoestertjie maar ʼn’n platvloerse meisie is wat nou ver bo haar stand verhef is. Die koning ontdek dat Sneeuwitjie nie suiwer blank is nie en dat sy destyds gedwing is om die dwergies se luste te bevredig.<ref>Conradie, P.J. “Standpunte” Nuwe reeks 158, April 1982</ref><ref>Schutte, H.J. “Die Transvaler” 16 Februarie 1981</ref>.

''Die skreeu'' (wat in sy titel die bekende skildery van [[Edvard Munch]] oproep) is ʼn’n uitbeelding van die nagmerrie-agtige binne die danswêreld. Aucamp beskryf dit as ʼn’n toneelballet en dit is ʼn’n eksperimentele teaterstuk. Aanvanklik word die verhaal aangebied deur deels vertelling en deels uitbeelding deur akteurs, maar dan word die verhaal weergegee deur die mimiek van ballet, sonder enige woorde. So word die stuk ʼn’n treffende ontginning van die dramatiese woord en die plek daarvan binne ʼn’n drama, met die boodskap dat gruwels geluidloos oorgedra kan word. ''Die skreeu'' word deur [[Ian Ferguson]] in Engels vertaal as ''The scream''.

''Punt in die wind'' is ʼn’n [[Homoseksualiteit|homoseksuele]] sekskomedie in drie bedrywe, met die oerteks van Euripides se ''[[Orestes van Makedonië|Orestes]]'' as basis. Die sukkelende toneelskrywer Jack wil hierdie oerteks modern aanbied (ʼn’n drama binne ʼn’n drama), maar vind dat die klassieke nie noodwendig meer modern of aktueel word met aanpassings nie. Jack woon saam met die jong Tim, met wie hy ʼn’n meester-slaaf verhouding het. Jack se gewese vrou Shirley het ʼn’n verhouding met Dawid en haar aanmoediging lei tot Jack se motivering om die drama oor Orestes klaar te skryf en vir Tim om ʼn’n suksesvolle haarkapper te word. Die drama se handeling bevat vele elemente uit die oerteks, verplaas na ʼn’n hedendaagse milieu. Die teks dryf die spot met erotiese fantasieë, seksuele manipulasie en ontgin dekadensie as verskynsel van kultuur.<ref>Schutte, H.J. “Tydskrif vir Letterkunde” Jaargang 26, no. 4 November 1989</ref><ref>Weideman, George “Die Burger” 12 Oktober 1989</ref>.

''Sjampanje vir ontbyt'' is ʼn’n versameling van drie dramatiese stukke, wat as vingeroefeninge in hierdie genre en ʼn’n eksperimentering met vorm beskryf kan word. Al drie stukke het die seksuele as kernmotief, waar die gay vanuit verskillende hoeke betrag word. Die titelstuk, ''Sjampanje vir ontbyt'', is ʼn’n gay Kersontbyt wat skeefloop en die ingewikkelde netwerk verhoudings tussen ʼn’n aantal gay mans openbaar. Hierdie eksplisiete stuk maak ʼn’n venster oop op ʼn’n leefwyse waarvan die heteroseksueel min kennis en ervaring het en ontbloot benewens die eksesse van die leefwyse ook die wondbaarheid van die karakters.<ref>Hough, Barrie “Insig” September 1988</ref><ref>Odendaal, L.B. “Tydskrif vir Geesteswetenskappe” Jaargang 29 no. 4, Desember 1989</ref><ref>Schutte, H.J. “Tydskrif vir Letterkunde” Jaargang 26, no. 4 November 1989</ref>.

''Jakobregop, ʼn’n saterspel'' is meer van ʼn’n revueskets as ʼn’n eenbedryf. Twee bejaarde mense van onsekere geslag (Beulah wie se naam verwys na “beautiful” en Freda, wie se naam verwys na frustrasies) is onder die wanindruk dat die jongman (Gertjie) wat hulle besoek hulle kom meet vir kiste, terwyl hy eintlik ʼn’n gigolo is. Die “sater” van die subtitel verwys na ʼn’n halfgod, ʼn’n navolger van Dionisius wat op wellus, musiek en dans versot is.

In ''Die nagapie'' (wat aanvanklik in Augustus [[1985]] in ''Standpunte'' gepubliseer is) loop ʼn’n mislukte verleiding op moord uit. Die ryk Wynand tel die manlike prostituut Johny in ʼn’n kroeg op en bring hom na sy huis toe. Wynand hou ʼn’n nagapie in sy woonstel aan en Johny draai die dier nek-om wanneer Wynand gaan koffie maak en gooi hom terug in sy hok sonder dat Wynand daarvan bewus is. Later daag die eienaar van die nagapie op om hom te haal en is histeries wanneer hy uitvind dat die diertjie dood is. Nadat hy vertrek vermoor Johny vir Wynand. Hierdie stuk belig die gevaar van manlike prostitute.

''By Felix en Madame'' bevat ses eenbedrywe. Die titelstuk, ''By Felix en Madame'', speel in ʼn’n soort oorgangsryk tussen lewe en dood af. Felix en Madame is die gasheer en gasvrou van ʼn’n aantal gestorwenes wat partytjie hou totdat hulle vir ewig gaan rus.''Wolf, wolf, hoe laat is dit?'' (ʼn’n verwerking van die gelyknamige kortverhaal in ''Hongerblom'') beeld oumense uit wat ʼn’n makabere fantasiespel speel, waarin hulle preokkupasie met die dood duidelik blyk. In ''Die kis'' behou ʼn’n pas gestorwe ou man (Stefaans) steeds ʼn’n greep op sy veel jonger vrou Drieka en sy stiefseun Daiel. Drieka en Daiel het ʼn’n verhouding, maar sy sal die plase verloor as sy ooit weer sou trou. Nou forseer sy vir Daiel om haar langs Stefaan se lyk te soen, om op so ʼn’n wyse tog wraak te neem teen hom.In ''Die solderkamer'' (aanvanklik in Augustus [[1986|1986 iin]]<nowiki/>n ''Tydskrif vir Letterkunde'' gepubliseer) keer ʼn’n gestorwene terug om in te gryp in die lewens van die agtergeblewenes. Drie geslagte se vroue is teenwoordig, naamlik die reeds gestorwe Ma, haar dogter Hannie en kleindogter Annatjie. Na haar dood kom besoek die ma vir Hannie om aan haar en haar dogter Annatjie bemoediging te gee oor die hiernamaals en die lewe op aarde. Annatjie staan op troue en besluit eindelik om Ma se trourok vir die geleentheid te dra, wat bevestiging word van die erfenis wat die voorouers aan die agtergeblewenes nalaat. ''Die sosiopaat'' speel ʼn’n gesplete bestaan uit waarin ʼn’n [[psigiater]] (die sosiopaat genoem) sy kliënt Margot se gesplete persoonlikhede Loeloe en Jenny letterlik uit haar uitdink. Deur die loop van die dramaskets vind ʼn’n omkering van rolle plaas, met die psigiater wat verander tot kind en sy kliënt Margot tot moederfiguur. In hierdie stukke is die dood en die oorgange en oomblikke van afskeid ʼn’n dominante motief. Die radiodrama ''Op ʼn’n kaal eiland'' sluit hierby aan deur die interaksie uit te beeld tussen ʼn’n Spaanse prins (Carlos) en boermense (Miguel en Maria). Carlos skuil na ʼn’n volksrewolusie by die boermense en probeer dan ontvlug. Hierdie drama word deur [[Gerhard Beukes|Gerhard J. Beukes]] opgeneem in die versamelbundel ''Spel en spelers'', deur P.J. du Toit in die versamelbundel ''Fasette'' en deur [[Temple Hauptfleisch]] en P.P.B. Breytenbach in ''Die kleiner kosmos''.<ref>Brink, André P. “Rapport” 22 November 1987</ref><ref>Hauptfleisch, Temple “Insig” Oktober 1987</ref><ref>Odendaal, L.B. “Tydskrif vir Geesteswetenskappe” Jaargang 29 no. 4, Desember 1989</ref><ref>Schutte, H.J. “Tydskrif vir Letterkunde” Jaargang 26, no. 4 November 1989</ref>.

''ʼn’n Brommer in die boord'' is ʼn’n Boereklug en hierdie drama word genomineer vir die Rapportprys van [[1990]]. Die radiodrama ''Die dood van ʼn’n matador'' word opgeneem in ''Hoorspelkeur''. Die joernalis Ramón Rojas ondersoek die dood van die beroemde stiervegter Gallito Murillo, wat ʼn’n held is in die oë van sy baie bewonderaars. Soos Ramón met sy ondersoek vorder, begin hy twyfel daaraan of Murillo wel ʼn’n held was.

''Vyf blikkies boeliebief'' is ʼn’n eenbedryf wat opgeneem word in ''Die magiese kring'', saamgestel deur Temple Hauptfleisch.

Die eenbedryf ''Die volgende ronde'' word eers in ''Standpunte'' gepubliseer en dan opgeneem in die versamelbundel ''Rostrum''. Dit beeld die interaksie tussen gay mans in ʼn’n stoombadkompleks uit. Die sentrale karakters is die ou akteur Larry van der Merwe en die Joodse sakeman Melzer. Laasgenoemde gee aan Larry ʼn’n geskenk in die vorm van ʼn’n massering waarvoor hy betaal, maar Larry se poging om die verhouding tussen Martin en Rinus te herstel is ʼn’n klaaglike mislukking.<ref>De Koker, Ben “Die Burger” 31 Oktober 1985</ref>.

Die eenbedryf ''Janblom dans ʼn’n masurka'' (vroeër as kabaret gepubliseer in ''Met permissie gesê'') word in die versamelbundel ''Skouspel'' opgeneem.

Die eenbedryf ''Die appel'' word deur P.G. Nel opgeneem in ''Die storm en ander eenbedrywe'', deur J.P. ([[Jan Spies|Jan) Spies]] in ''Kleinbegin in die drama'' en deur Temple Hauptfleisch in die versamelbundel ''Boomhuis, droomhuis''. Die skoolseun Japie Bosman steel ʼn’n appel uit die pastorie se tuin om vir sy nooi, Naomi Havenga, te gee. Die pastoriemoeder kuier by Naomi se peettante en iemand sien vir Japie deur die venster klim. So kom die hele episode op die lappe en word Japie en Naomi uitgevang.

In ''Die silwer arende'' maak Aucamp van sirkusartieste gebruik om ʼn’n fiktiewe wêreld aan te dui. Die onderliggende tema van die teks is verwaarloosde kinders wat aktuele sake soos bendes en geweld moet hanteer, terwyl familietwis en die stryd van goed teenoor kwaad newe-temas is. ʼn’n Hawelose tweeling (elf jaar oud) word hier gered van ʼn’n bendeleier. Die lewensles in die kort werk is dat dit beter is om te werk as om misdade te pleeg.

''Die rooi bal'' is ʼn’n uitbeelding van ʼn’n eensame seun se drome. Die rystoel gekluisterde Henkie sien hoe ʼn’n rooi bal oor die muur kom. Die twee anderskleurige kinders, Faried en Zubayda, kom haal die bal. Die kontras wat die twee sorgelose kinders teenoor Henkie in sy rystoel skep versterk Henkie se begeerte, selfs in sy drome, om normaal te wees, om soos ander kinders te kan speel en rondhardloop. Faried beveel hom om op te staan en ʼn’n paar tree te loop, maar wanneer die verpleegster terugkom, is daar geen teken van die bal of die kinders nie.

Die program ''Om Boer te wees'' word in [[1975]] deur Aucamp saamgestel vir die Taalfeesprogram in die [[Paarl]].

Verder skryf hy ook die volgende dramas wat deur DALRO bewaar word, naamlik die eenbedryf ''ʼn’n Winter agter tralies'' (wat reeds in [[1979]] deur Dinkteater in Pretoria opgevoer is), die kabaretmonoloog ''Die hoededoos'', die monoloog ''Op ʼn’n Dinsdag as dit reën'', die eenbedryf ''Liefde onder lede'' en die eenbedryf ''Ou-Kersaand, 1901''. Die monoloë ''Troostyd vir ʼn’n bang gemoed'' (Februarie [[1977]]) en ''Die skawagter van Stompiesfontein'' (Mei [[1990]]) word in ''Tydskrif vir Letterkunde'' gepubliseer. Die eenbedryf ''Die Caledonner'' word deur DALRO bewaar en is ʼn’n verwerking deur H. Roux van die gelyknamige kortverhaal.

Die radiodrama ''Die peerboom in die tuin'' word in [[2008]] deur [[Radio Sonder Grense|Radiosondergrense]] uitgesaai, maar is nooit gepubliseer nie. In ʼn’n radio-onderhoud met [[Bettie Kemp]] (Drama 75 episode 12, uitgesaai op 20 September 2012) erken Aucamp dat hy selfs nie eens meer die teks van hierdie hoorspel het nie. Hy vertel ook dat hy drie verhale geskryf het spesifiek vir voorlees op die radio, naamlik ''Die pers rok'', ''Die hartseerwals'' en ''ʼn’n Man soos Johannes''.

Nadat Aucamp in [[1993]] afskeid neem van die kabaret voer die Universiteit van Stellenbosch se Dramadepartement ''Wie gryp ʼn’n handvol?'' op, wat ʼn’n keur is uit al sy kabaretwerk (liedjies, sketse, gedigte en monoloë) en ook ’n paar ongepubliseerde tekste insluit. Die kabaret ''Lyflied'' is ʼn’n keur uit Hennie se stoutste verse getoonset deur die komponis André Strijdom en word verder aangevul deur verse van onder andere R.K. Belcher, [[Peter Blum]], [[Lina Spies]], [[Breyten Breytenbach]] en [[Antjie Krog]] en as deel van ''Kabaretmania'' in [[2008]] op Stellenbosch op die planke gebring.

Van sy kortverhale, soos ''Die hartseerwals'', ''ʼn’n Bruidsbed vir Tant Nonnie'' en ''ʼn’n Bars loop deur die wasbak'' word vir die televisie verwerk en as televisiedramas uitgesaai. ''Die sewe doodsondes'', wat hy as ʼn’n moraliteitspel beskryf, word deur die Universiteit van Stellenbosch se dramadepartement by die ATKV Kampustoneel in [[1995]] en ook in Stellenbosch by die H.B. Thom-teater opgevoer. Hierdie drama/kabaret word later as ''Van hoogmoed tot traagheid'' gepubliseer.

Reeds in die bundel “''Wolwedans''”, wat ʼn’n verskeidenheid kunsvorme bevat, sluit Aucamp ʼn’n sestal gedigte in wat hy in die voorwoord “verdigte prosa sonder fatsoen” noem. Enkele hiervan, soos ''Selfportret op amper veertig'' en die kwatryn ''Summer View'', kan egter reeds as geslaagde gedigte beskou word. Die lirieke wat Aucamp in ''Die lewe is ʼn’n grenshotel'' saambundel is ook reeds ʼn’n bydrae tot die digkuns, al noem hy dit self in die subtitel slegs “ryme vir pop en kabaret”. Op grond van sy eie beskrywings is dit duidelik dat hy op hierdie stadium nog nie sy poësie ernstig opneem nie. Die lirieke in ''Die lewe is ʼn’n grenshotel'' sluit egter aan by die oorsprong van die poësie, naamlik liedere wat gesing is. Sy deeglike vakmanskap en beleë wysheid blyk ook reeds uit hierdie ligter vorm van poësie, wat reeds ʼn’n meer beduidende bydrae tot die Afrikaanse digkuns maak as baie meer ernstige digbundels.

In ''Enkelspel'' word die spel tennis as metafoor gebruik vir ʼn’n beskrywing van die liefdesspel en die lewensspel, met eindelik slegs een wenner in hierdie stryd, naamlik die dood.

''Teen latenstyd'' is ʼn’n soortgelyke bundel met lirieke, waarna sy kabarettekste (''Met permissie gesê'', ''Dubbeldop'', ''Blomtyd is bloeityd'', ''Slegs vir almal'' en ''Van hoogmoed tot traagheid'' bevat vele lirieke bevat wat ook poëties geslaagd is. ''ʼn’n Windharp teen die tyd'' uit ''Met permissie gesê'' is ʼn’n goeie voorbeeld, waarin die stilte van die nag die bome se geruis soos poësie laat klink en die spreker ook in staat stel om die geliefde te onthou en saam te sing. Sodoende word die verganklikheid van die verhouding opgehef in die lied se opgaan in die kosmos en ewigheid en word dit, soos die titel aandui, “ʼn“’n windharp teen die tyd”.

''Die blou uur'' is “cocktail-kwatryne” met ʼn’n kenmerkende angel in die stert. Die blou uur is die uur na sonsondergang of skemertyd, wanneer dit tyd is vir cocktails en nadenke. Aktuele temas word hierin betrek, soos die Suid-Afrikaanse rassesituasie, feminisme, prostitusie, seks, aborsie en homoseksualisme.<ref>Cloete, T.T. “Tydskrif vir Letterkunde” Jaargang 23 no. 2, Mei 1985</ref><ref>Snyman, Henning “Die Burger” 23 Augustus 1984</ref>.

Die bundel ''Koerier'' is opdragkwatryne vir vriende, asook kwatryne oor landskappe, seks en verganklikheid, waarin Aucamp se beleë wysheid blyk. Die geleentheids-aard van die bundel laat dit egter afsteek teen die groter trefkrag van die kwatryne in ''Die blou uur''.<ref>Olivier, Fanie “Rapport” 10 Augustus 1998</ref><ref>Pieterse, H.J. “Beeld” 10 Mei 1999</ref>.

''Lyflied'' is ʼn’n versameling deur Daniel Hugo van sy liedtekste (met ʼn’n diskografie wat reeds aantoon hoeveel van hierdie liedere deur kunstenaars soos [[Coenie de Villiers]], Marica Otto, [[Laurika Rauch]], Alida White, [[Louis van Rensburg]] en [[Amanda Strydom]] opgeneem is).<ref>Van Rensburg, Cas “Beeld” 6 September 1999</ref>.

''Hittegolf'' (subtitel ''wulpse sonnette met ʼn’n nawoord'') is ʼn’n bundel van gay liefdesonnette. Die tegniese vorm van hierdie sonnette is merendeels drie kwatryne, gevolg deur ʼn’n rymende koeplet wat op aforistiese wyse die voorafgaande afsluit. Die nawoord tot ''Hittegolf'' plaas die erotiese gedigte binne ʼn’n literêre milieu en Aucamp onderskei hier tussen erotiek en pornografie, erotiek en ruwe seksualiteit asook tussen die eksplisiete en die gesublimeerde.<ref>De Wet, Karen “Beeld” 21 Oktober 2002</ref><ref>Snyman, Henning “Die Burger” 14 Oktober 2002</ref>.

''Stad op hitte'' vergelyk die hitte van die dag (wat dikwels brand en gepaardgaande vernietiging tot gevolg het) met die erotiese vuur van binne, wat die mens van binne verbrand. Tekenend is die slim woordspeling wat die gedigte dikwels verskillende betekenislae gee.

''Dryfhout'' is ʼn’n opvolgbundel sonnette, waarin die homo-erotiese weer figureer, maar dit bevat ook lykdigte en ʼn’n afdeling met verse oor die dood.<ref>Bezuidenhout, Zandra “Tydskrif vir Letterkunde” Jaargang 43 no. 2, Lente 2006</ref><ref>John, Philip “Beeld” 15 Mei 2006</ref><ref>Visagie, Andries “Rapport” 12 Februarie 2006</ref>.

''Vlamsalmander'' bevat ʼn’n groot verskeidenheid digvorms, waarmee Aucamp dan wegbreek van sy gewoonte van slegs een digvorm in ʼn’n bundel. Benewens die kwatryne, sonnette en ander digvorme durf hy hier selfs die Japannese haikoe aan. Met hierdie bundel bevestig hy sy status as een van die vernuftigste digters in Afrikaans.<ref>Hambidge, Joan “Tydskrif vir Letterkunde” Jaargang 46 no. 1, Herfs 2009</ref><ref>Naudé, Charl-Pierre “Boeke Insig” No. 6, Somer 2009</ref><ref>Viljoen, Louise “Rapport” 19 Oktober 2008</ref>.

''Teen die lig'' word opgedra aan [[Johann de Lange]]. Die bundel ondersoek veral afskeid, herinneringe en die dood. T Kenmerkend van die bundel is dat die digter hom nie hou by die streng voorskrifte vir die digvorm nie en telkens eksperimenteer met byvoorbeeld rymskemas.<ref>Kuhn, Karen “Tydskrif vir Letterkunde” Vierde reeks 50 (2) Lente 2013</ref>.

Op gevorderde leeftyd begin hy ook die kindervers beoefen. [[Riana Scheepers]] het skrywers van kinderverse uitgenooi om verse aan haar te stuur vir die publikasie van ''Nuwe Kleuterverseboek'' en ''Nuwe Kleinverseboek''. Hennie het twee versies gehad wat baie jare terug dateer. Hierna kom verdere verse spontaan en eindelik sien twee bundels, ''Woerts in die hoekie'' en ''Ghoera: Afrika-verse vir kinders'', die lig. Albei bundels staan in die gedeeltelike teken van ʼn’n terugreis in die tyd na die diere, die natuur en die folklore van sy kindertyd. ''Ghoera'' se titel kom uit die San en is die naam van ʼn’n booginstrument wat by talle inheemse volke, insluitende die [[San]], die [[Khoikhoi|Khoi-Khoi]] en die Koranna, ­&shy;voorgekom het.

Aucamp se gedigte word in verskeie versamelbundels opgeneem, waaronder ''Groot verseboek'', ''Die Afrikaanse poësie in ʼn’n duisend en enkele gedigte'', ''Digters en digkuns'', ''Die dye trek die dye aan'', ''Miskien sal ek die wingerd prys'', ''Speelse verse'' en ''Nuwe verset''.

Hy publiseer ook gedigte in letterkundige tydskrifte soos ''Standpunte'', ''Tydskrif vir Letterkunde'' en ''Ensovoort''.

Niel van der Watt toonset ''Die wind dreun soos ʼn’n ghoera'', deel van ʼn’n San-siklus en ʼn’n aantal Afrika-verse uit ''Ghoera'' en dit word in Augustus [[2012]] saam met ander getoonsette gedigte van ander digters in die Centurion-teater opgevoer.

In [[1989]] ontvang Hennie Aucamp saam met [[Margaret Bakkes]] en wyle Han Aucamp van [[De Aar|De Aa]]<nowiki/>r ʼn’n erepenning van die Sterkstroom Rapportryerskorps in samewerking met die Direktoraat Kultuursake. [[Randse Afrikaanse Universiteit|Die Randse Afrikaanse Universiteit]] se jaarlikse simposium oor aspekte van die populêre kultuur word in [[1994]] in sy geheel aan sy woordkuns gewy en in dieselfde jaar ontvang hy erelidmaatskap van die Afrikaanse Skrywerskring op Stellenbosch. Ook in 1994 word ʼn’n huldigingsprogram vir Hennie vir sy belangrike bydrae tot die Afrikaanse kabaret op Stellenbosch gehou. In Augustus [[1998]] bied die Departement Afrikaans en Nederlands aan die Universiteit van Stellenbosch ʼn’n Aucampfees aan, wat ʼn’n herhaling is van die een wat vroeër die jaar tydens die Leipoldt Letterkundefees op [[Clanwilliam]] aangebied is. Die Universiteit van Stellenbosch ken in Maart [[2000]] ʼn’n eredoktoraat in die letterkunde aan hom toe en in [[2003]] is hy die onderwerp van ʼn’n landwye vasvrawedstryd wat deur Akpol, die Afrikaanse kultuurarm van die [[Suid-Afrikaanse Polisiediens]], en die ATKV aangebied word. Die [[Klein Karoo Nasionale Kunstefees]] vereer hom in [[2004]] met ʼn’n Afrikaans Onbeperk Kanna vir sy lewensbydrae en in hierdie jaar, sy sewentigste, word hy vereer met die huldigingsbundel ''ʼn’n Skrywer by sonsopkoms: Hennie Aucamp 70'', saamgestel deur [[Lina Spies]] en [[Lucas Malan]]. In 2004 ontvang hy ook ʼn’n Fleur du Cap-teaterprys vir lewenswerk en bydrae tot teater en die ATKV se Prestige-toekenning, die ATKVeertjie.

Die [[Gustav Prellerprys vir Literatuurwetenskap en Letterkundige Kritiek|Gustav Preller-prys]] vir Literatuurwetenskap van die [[Suid-Afrikaanse Akademie vir Wetenskap en Kuns]] word in [[2006]] aan hom toegeken, terwyl die ATKV in dieselfde jaar hom vereer as ʼn’n ATKV-Afrikoon. In April [[2008]] word hy by die Cederberg-fees in Clanwilliam gehuldig vir sy werk as akademikus, kortverhaalskrywer, dramaturg, digter en kabaretskrywer. ʼn’n Spesiale huldigingsprogram word by Woordfees [[2009]] aangebied ter herdenking van sy 75e verjaardag. In [[2010]] verower hy die Woordfees se eerste prys as woordkunstenaar. In hierdie jaar verwerf hy ook ʼn’n Suid-Afrikaanse Letterkundetoekenning, geborg deur die Departement van Kuns en Kultuur, vir sy lewensbydrae tot die Suid-Afrikaanse letterkunde. Tydens die Vriende van Afrikaans se jaarafsluiting in [[2013]] word hy vereer met ʼn’n multimedia-aanbieding oor sy oeuvre. Die Universiteit van Stellenbosch se Dokumentesentrum stel in [[2014]] ʼn’n katalogus van sy dokumente by die J.S. Gericke Biblioteek bekend. Hierdie katalogus bestaan uit ʼn’n opsomming van sy werk en sluit in oorspronklike briewe, manuskripte, dagboeke, notaboeke, plakboeke, foto’s wat gesorteer, beskryf en genommer is met titel-, outeur- en onderwerpindekse om potensiële navorsers se taak te vergemaklik<ref>University of Stellenbosch Hennie Aucamp Collection: <nowiki>https://digital.lib.sun.ac.za/handle/10019.2/3874</nowiki></ref>.

== Publikasies<ref>Digitale bibliotheek voor Nederlandse letteren: <nowiki>http://www.dbnl.org/auteurs/auteur.php?id=auca001</nowiki></ref> ==

|ʼn’n Bruidsbed vir Tant Nonnie

|ʼn’n Baksel in die more (saam met Margaret Bakkes)

|In een kraal (ʼn’n keuse uit sy werk deur Elize Botha)

Brandglas (ʼn’n keuse uit sy werk deur Charles Fryer)

|ʼn’n Boekreis ver

Gewis is alles net ʼn’n grap

|ʼn’n Vreemdeling op deurtog

|Die lewe is ʼn’n grenshotel

|ʼn’n Brommer in die boord

* 1963               Ou Ramon – Jack Schaefer

* 1989               Verhale en essays 1942-19811942–1981 – Elise Muller

* Beukes, W.D. (red.) “Boekewêreld: Die Nasionale Pers in die uitgewersbedryf tot 1990” Nasionale

* Bloemhof, Francois “Enkele aspekte in Hennie Aucamp se ʼn’n Bruidsbed vir tant Nonnie en Jan Rabie se Die man met die swaar been” “Tydskrif vir Letterkunde” Jaargang 31, no. 2, Mei 1993

* Botha, Elize “Huldigingswoord vir Hennie Aucamp met oorhandiging van Hertzogprys vir Prosa op 24Junie24 Junie 1982” “Tydskrif vir Letterkunde” Nuwe reeks 20 no. 3, Augustus 1982

* Du Toit, P.A. “ʼn“’n Verkenning van enkele kortverhale uit ‘Kort keur’ deur Abraham H. de Vries” “Tydskrif vir Letterkunde” Nuwe reeks 19 no. 4, November 1981

* Friis, Jens “’Bo ʼn’n somberte in my hart…” “Beeld” 27 Oktober 2010

* Grobbelaar, Mardelene “ʼn“’n Interpretasie van die montageverhaal ‘Vir vier stemme’ in Hennie Aucampse kortverhaalbundel ‘Volmink’” “Tydskrif vir Letterkunde” Jaargang 25 no. 1, Februarie 1987

* Grobbelaar, Mardelene “’Heiligheid vandag’ – ʼn’n ironiese visie in ‘ʼn‘’n Heilige met huisbesoek’” “Tydskrif vir Letterkunde” Jaargang 26 no. 1, Februarie 1988

* Hambidge, Joan “Die Afrikaanse letterkunde: ʼn’n Queer-obsessie oftewel: die gawe moffie op die dorp” “Tydskrif vir Letterkunde” Jaargang 35 no. 4 en Jaargang 36 no. 1, November 1997/Februarie 1998

* Malan, Karin “Hennie Aucamp: ‘Met permissie gesê’: ʼn’n speurtog” “Tydskrif vir Letterkunde” Jaargang 21 no. 1, Februarie 1983

* Maritz, Avriane “Die klein bestaan van die mens: ‘Rust-mijn-ziel: ʼn’n aandgesang’” “Tydskrif vir Letterkunde” Jaargang 22 no. 1, Februarie 1984

* Smuts, J.P. en Smuts, Ria “Die verteller by Hennie Aucamp: ‘ʼn‘’n Bruidsbed vir tant Nonnie’” “Tydskrif vir Letterkunde” Jaargang 34 no.3, Augustus 1996

* Smuts, J.P. en Smuts, Ria “ʼn“’n Verteller by Hennie Aucamp” “Tydskrif vir Letterkunde” Jaargang 35 no. 2, Mei 1998

* Smuts, Ria “ʼn“’n Bars loop deur die wasbak’: ʼn’n Interpretasie van die verhaal en wenke vir die klaskamer” “Tydskrif vir Letterkunde” Jaargang 33 no. 2, Mei 1995

* Steenberg, Elsabe “ʼn“’n Bespreking van vyf verhale uit ‘Kort keur’ van Abraham H. de Vries” “Tydskrif vir Letterkunde” Nuwe reeks 20 no. 2, Mei 1982

* Van Vuuren, Helize “Aucamp was ʼn’n woordstilis enig in sy soort” “Beeld” 26 Maart 2014

* Visagie, Andries “Huldeblyk: Hennie Aucamp (1934-20141934–2014)” “Tydskrif vir Letterkunde” Jaargang 52 no. 1 Herfs 2015

*=== Internet ===