Klassieke meganika: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
No edit summary |
|||
Lyn 1:
[[Lêer:
In [[fisika]], is '''klassieke meganika''' een van die twee groot sub-velde van [[meganika]], saam met [[Kwantummeganika|kwantum meganika]]. Klassieke meganika is gemoeid met die stel van fisiese wette wat die beweging van liggame onder die invloed van 'n sisteem van [[
Klassieke meganika beskryf die beweging van makroskopiese voorwerpe, vanaf projektiele tot dele van [[Masjien|masjinerie]], sowel as [[Hemelliggaam|astronomiese voorwerpe]], soos [[Ruimtetuig|
Die term ''klassieke meganika'' is geskep in die vroeë 20ste eeu om die stelsel van fisika begin deur Isaac Newton en baie kontemporêre 17de eeu natuurlike filosowe te beskryf. Dit is gebou op die vorige astronomiese teorieë van Johannes Kepler, wat op sy beurt gebaseer is op die akkurate waarnemings van Tycho Brahe en die studies van die aarde se projektiel beweging van Galileo. Aangesien hierdie aspekte van fisika ontwikkel is lank voor die opkoms van die [[Kwantummeganika|kwantumfisika]] en relatiwiteit, sluit sommige bronne Einstein se [[Relatiwiteitsteorie|teorie van relatiwiteit]] uit van hierdie kategorie. Maar 'n aantal moderne bronne sluit wel relatiwistiese meganika in, wat na hul siening ''klassieke meganika'' in sy mees ontwikkelde en mees akkurate vorm is.
Die vroegste ontwikkeling van die klassieke meganika is dikwels na verwys as Newton-meganika, en is wat verband hou met die fisiese konsepte gebruik deur en die wiskundige metodes uitgevind deur Newton, [[Gottfried Wilhelm Leibniz|Leibniz]], en ander. Later is meer abstrakte en algemene metodes ontwikkel, wat lei tot herformulerings van klassieke meganika bekend as [[Lagrange-meganika|Lagrangian meganika]] en Hamilton-meganika. Hierdie vooruitgang is grootliks gemaak in die 18de en 19de eeue, en hulle brei aansienlik verder as Newton se werk uit, veral deur middel van hul gebruik van analitiese meganika.
[[Kategorie:Meganika]]
|