Klassieke meganika: Verskil tussen weergawes

Content deleted Content added
No edit summary
Lyn 1:
[[Lêer:Orbital_motionOrbital motion.gif|alt=animation of orbital velocity and centripetal acceleration|regs|duimnael|180x180px|Diagram van die orbitale beweging van 'n satelliet om die aarde, wat die loodregte snelheid en versnelling (krag) vektore toon.]]
In [[fisika]], is '''klassieke meganika''' een van die twee groot sub-velde van [[meganika]], saam met [[Kwantummeganika|kwantum meganika]]. Klassieke meganika is gemoeid met die stel van fisiese wette wat die beweging van liggame onder die invloed van 'n sisteem van [[Krag|kragtekrag]]te beskryf. Die studie van die beweging van liggame is 'n ou een, dit maak van klassieke meganika een van die oudste en grootste vakke in [[wetenskap]], [[ingenieurswese]] en [[tegnologie]]. Dit word ook na verwys as <span>'''Newton-meganika,''' alhoewel dit net die oorsprong is van die weier veld.</span>
 
Klassieke meganika beskryf die beweging van makroskopiese voorwerpe, vanaf projektiele tot dele van [[Masjien|masjinerie]], sowel as [[Hemelliggaam|astronomiese voorwerpe]], soos [[Ruimtetuig|ruimtetuiruimtetuie]]<nowiki/>e, [[Planeet|planete]], [[Ster|sterrester]]re en [[Sterrestelsel|sterrestelselssterrestelsel]]s. Binne klassieke meganika is studievelde wat die gedrag van [[Vastestof|vaste stowwe]], [[Vloeistof|vloeistowwe]] en [[Gas|gassegas]]se en ander spesifieke sub-onderwerpe beskryf. Klassieke meganika bied ook uiters akkurate resultate, so lank as wat die domein van die studie is beperk word tot groot voorwerpe en die spoed betrokke nie die [[Ligsnelheid|spoed van lig]] benader nie. Wanneer die voorwerpe wat ondersoek word klein genoeg is, word dit nodig om die ander belangrike sub-veld van meganika, kwantummeganika, in te bring, wat die wette van die fisika van die makroskopiese voorwerpe aanpas vir die atomiese aard van materie deur die insluiting van die golf–partikel dualiteit van [[Atoom|atome]] en [[Molekuul|molekules]]. Wanneer beide kwantum meganika en klassieke meganika nie geld nie, soos by die kwantum vlak met hoë spoed, word kwantum-veld teorie ('QFT - quantum field theory') van toepassing.
 
Die term ''klassieke meganika'' is geskep in die vroeë 20ste eeu om die stelsel van fisika begin deur Isaac Newton en baie kontemporêre 17de eeu natuurlike filosowe te beskryf. Dit is gebou op die vorige astronomiese teorieë van Johannes Kepler, wat op sy beurt gebaseer is op die akkurate waarnemings van Tycho Brahe en die studies van die aarde se projektiel beweging van Galileo. Aangesien hierdie aspekte van fisika ontwikkel is lank voor die opkoms van die [[Kwantummeganika|kwantumfisika]] en relatiwiteit, sluit sommige bronne Einstein se [[Relatiwiteitsteorie|teorie van relatiwiteit]] uit van hierdie kategorie. Maar 'n aantal moderne bronne sluit wel relatiwistiese meganika in, wat na hul siening ''klassieke meganika'' in sy mees ontwikkelde en mees akkurate vorm is.
 
Die vroegste ontwikkeling van die klassieke meganika is dikwels na verwys as Newton-meganika, en is wat verband hou met die fisiese konsepte gebruik deur en die wiskundige metodes uitgevind deur Newton, [[Gottfried Wilhelm Leibniz|Leibniz]], en ander. Later is meer abstrakte en algemene metodes ontwikkel, wat lei tot herformulerings van klassieke meganika bekend as [[Lagrange-meganika|Lagrangian meganika]] en Hamilton-meganika. Hierdie vooruitgang is grootliks gemaak in die 18de en 19de eeue, en hulle brei aansienlik verder as Newton se werk uit, veral deur middel van hul gebruik van analitiese meganika.
 
[[Kategorie:Meganika]]