Sergei Witte: Verskil tussen weergawes

Content deleted Content added
Lyn 59:
Die hervormingspolitiek van Witte lei uiteindelik tot konflik met ander ministers, en veral met die ultra-konserwatiewe Minister van Binnelandse Sake Wjatsjeslaf Konstantinowitsj von Plehwe, wat Witte in 'n slegte lig by tsaar [[Nikolaas II van Rusland|Nikolaas II]] stel. Plehwe beweer dat Witte betrokke is by 'n Joodse sameswering. Witte word gedwing om op 29 Augustus [[1903]] te bedank as Minister van Finansies. Hy word aangestel in die relatief magtelose posisie as voorsitter van die Komitee van Ministers, 'n posisie wat hy beklee tot in [[1905]].
 
Terwyl hy polities grootliks sy invloed verloor het, moet hy magteloos toesien hoe Rusland betrokke raak by waaghalsige politiek in [[Korea]] wat aanleiding gee tot die [[Russies-Japannese Oorlog]] van 1904-1905. Toe hierdie oorlog op 'n Russiese nederlaag uitloop, mis tsaar Nikolaas die onderhandelingsvaardighede van Witte en stel hom weer in die regering aan. In twee opsigte maak Witte homself nuttig. In die eerste plek stel hy deur sy reputasie die Russiese regering in staat om by buitelandse banklenings te verkry, wat die regering nodig gehad het om die onstabiliteit van die [[Russiese Rewolusie (1905)|Rewolusie van 1905]] te oorleef. In die tweede plek beding hy as Russiese hoofonderhandelaar by die Amerikaans bemiddelde onderhandelinge in [[Portsmouth]] (New Hampshire) relatief gunstige voorwaardes vir Rusland. Weliswaar verloor Rusland al sy politieke invloed in Mantsjoerye en Korea, en moet die skiereiland Liaodong aan Japan afstaan, maar Rusland behou die noordelike helfte van Sachalin.
 
Hoewel Witte self nie 'n groot ondersteuner van die konstitutionele regeringsvorm was nie, slaag hy daarin om die tsaar daarvan te oortuig om toegewings te maak om die rewolusionêre beweging se invloed in te perk. Witte stel daarvoor die [[Oktobermanifes]] op, wat deur Nikolaas II bekragtig word en tot die instelling van 'n verkose parlement, die [[Doema]] lei. Die oorweldige oorwinning deur linksgesinde politieke partye in die eerste parlement maak samewerking met die regering onmoontlik. Daarom word spoedig besluit om die parlement te ontbind. Witte word deur behoudende politici verantwoordelik gehou vir die situasie en hy word gedwing tot aftrede.