Charles Margrave Taylor: Verskil tussen weergawes

'''Charles Margrave Taylor''' ([[Montreal]], [[5 November]] [[1931]]) is 'n [[Kanada | Kanadeese]] [[filosoof]]. Hy het veral bydraes gelewer te opsigte van die [[politieke filosofie]], hoewel hy ook bekend is vir sy analise van die "moderne self". Binne die politieke denke word hy geplaas onder die [[kommunitarisme]] en hy speek ook baie kritiek uit op die “verregaande individualisme” en die gebrekkige aandag aan die kollektiewe in die hedendagsehedendaagse [[samelewing]]. In sy werk oorbrug hy ook die tradisionele kloof tussen die [[analitiese filosofie|analitiese]] en [[kontinentale filosofie]].

Taylor word groot in 'n tweetalige gesin met 'n [[Protestante]] [[Engels]]sprekende vader en 'n [[Rooms-Katolieke]] [[Frans]]sprekende moeder. In [[1952]] voltooi hy sy voorgraadse studies aan die McGill Universiteit met [[geskiedenis]]) as hoofvak. Hy sit sy na-graadsenagraadse studie voort met 'n Rhodesbeurs aan die [[Universiteit van Oxford]] (filosofie, [[politiek]] en [[ekonomie]]). Hy verwerf sy DPhil in [[1961]] met as onderwerp kritiek op die behaviorisme/gedragsleer. Hy word aangestel aan die Oxford University as hoogleraar in die etiek en gaan later terug na die McGill Universiteit as hoogleraar in die filosofie. Taylor is Rooms-Katoliek en ontvang in [[2007]] die Templeton-prys.

Taylor het homself beskikbaar gesteld as kandidaat vir die sosiaal-demokratiese Nuwe Demokratiese Party (NDP) in Mount Royal tydens verkiesings in die 1960s. Die eerste was die federale verkiesing van [[1962]], waarin hy derde kom. In die verkiesing van [[1963]], kom hy tweede. Hy is egter veral bekend vir sy verlies teen die nuweling [[Pierre Trudeau]] in [[1965]]. Hierdie veltogveldtog kry nasionale aandag omdat hulle beide gesien word as intellektuele. Taylor se vierde en laatste poging om in die Kanadese laerhuis te kom was in [[1968]], 'n verkiesing waarin hy weer tweede kom.

Kenmerklik van 'n maatskaplikefilosoof lewer Taylor kritiek en stel ook moontlike oplossings voor vir aangelenthedeaangeleenthede wat volgens hom verkeerd gaan in die huidige saamelewing. Gereeld wys hy op die noue band tussen sy geskrifte en die konkrete problematiek waarmee die samelewing op daardie tydstip gekonforteergekonfronteer word. Taylor is nie soseer 'n sistematiese denker nie, maar reageer daarenteen op die konkrete problematiek wat op daardie stadium hom interesseer. So het sy werk oor multikulturalisme en nasionalisme 'n duidelykeduidelike vebandverband met die problematiek van [[Quebec]].

Hy kan as kommunitaris beskou word, 'n persoon wat bekommerd is oor die verval van die samelewing as gevolg van die verswakking van onderlinge [[kommunikasie]] en as gevolg van allerlei anti-sosiale vorme van individualisme. Hy het ook met baie van sy tydgenote en medefilosowe gesprekke gevoer oor hiediehierdie problemprobleem waaronder Talal Asad, Arjun Appadurai, Robert Bellah, Paul Berman, William E. Connolly, Hubert Dreyfus, Jürgen Habermas, Alasdair MacIntyre, Martha Nussbaum, Quentin Skinner en Bernard Williams.

Taylor behoort tot die hermeneutiese denkers. Vir Taylor beteken [[hermeneutiek]] die poging om die moderne ideaal van die "individu se wil”, te begryp vanuit die persepsie van die waarde wat die individu self daaraan gee en heg. Hy benadruk dat die moderne individualisme meer is as bloot 'n reaksie op die massamaatskaplike verwikelingeverwikkelinge soos veral beweer word in die hedendaagse [[sosiologie]]. Die eientydseeietydse individualisme is veel meer as 'n refleks op uitwendige omstandighede van massaliteit en anonimiteit. Volgens Taylor voel die hedendaagse mens homself/haarself innerlik geroep om 'n individu te wees. Hy sien die "sigself wees" as 'n morele plig. Dit verwys na die waarde van egtheid wat sentraal staan in sy denke.

Hierdie hermeneutiese interpretasie het ook nog 'n tweede rol. Taylor stel homself teen die vereenselwiging van die geestes- en [[Natuurwetenskap|natuurwetenskappenatuurwetenskap]]pe. Hy verwys reeds daarna in sy eerste boek, ''The Explanation of Behaviour'' ([[1964]]). Die rede waarom daar 'n verskil tussen hierdie wetenskappe bestaan, kom voort uit die aard van die mens self: “die mens is 'n selfinterpreterende dier .... die mens is altyd gedeeltelik gevestig deur selfinterpretasie." So volgens hom kom daar dus altyd 'n hermeneutiese dimensie in die [[geesteswetenskappe]] na vore. Die mens reflekteer in sy aksies altyd oor wat hy is en waarom hy bepaalde aksie neem (die betekenis daarvan) en hierdie element moet ewegoed opgeneem word in die geesteswetenskappe, naas die beskrywing van wat die mens ook effektief doen. Tog is baie filosowe en ander denkers geneig om hierdie twee verskilendeverskillende soorte wetenskap gelyk te stel. Taylor gee verskillende redes vir hierdie foutiewe beeld:

2. Natuurwetenskappe word gereeld verbind met die idee van 'n absolute kontrole en manipulasie van die wêreld. Deur hierdie metode oor te dra na die geesteswetenskappe, hoop mense ook dat die politieke en sosiale aspekte op dieselfde wyse beheer kan word en terselfdetydterselfdertyd menslike gedrag op 'n eksakte wyse voorspel kan word.

3. 'n Bepaalde geesteswetenskap, die ekonomie, blyk in sekere mate te geslaag het om die metode oor te neem, dus kan dit ook na ander geesteswetenskappe oorgedra word. Taylor ontken egter dat hiediehierdie uitsondering veralgemenend van aard is.

=== Kommunitaristiese kritiek op die [[liberalisme]] ===

Taylor word vergelyk/geassosieer met denkers soos Michael Walser en Michael Sandel, vanweë hulle kommunitaristiese kritiek op die liberale ontleding van die begrip 'self'. Kommunitariste benadruk die belang van sosiale en gemeenskapelike gedeelde ooreenkomste en instelingsinstellings vir die ontwikkeling van identiteitsvorming.

Tydens sy lesings by die Massey kollege in [[1991]], ''The Malaise of Modernity'', bespreek Taylor wat hy die sentrale probleem -– 'malaise' -– van moderne samelewing noem. Hy argumenteer onder meer dat tradisionele liberale opvattinge van individuele identiteit te abstrak, instrumentalisties, en eenvoudig is. Volgens Taylor het die denke van [[John Locke]] en [[Thomas Hobbes]] tot die van moderne denkers soos [[John Rawls]] en [[Ronald Dworkin]] nagelaat om die manier waarop individue binne gemeenskappe hulself vestig genoegsaam te verduidelik. Die interaksie tussen die enkeling en die gemeenskap en/of eggenote (of naaste familie) word genegeer en onbelangrik geag. 'n Meer realistiese begrip van die self moet volgens Taylor wat hy 'begripshorisonne' noem, bevat, waaraan lewenskeuses hul betekenis en belang ontleen. Sonder hierdie (gedeelde) betekeniskonteks sou hierdie keuses op '[[Friedrich Nietzsche | Nietziaanse]] wyse' gereduseer kon word tot elke ander keuse, waardeur die keuse betekenisloos sou word.

== Seleksie van Taylor se bibliografie ==

== Bronne ==

• Suckert, Catherine H., Political Philosophy in The Twentieth Century -– Authors and Arguments, Cambridge, Cambridge University Press, 2011.