P. de V. Pienaar: Verskil tussen weergawes

By sy terugkeer na Suid-Afrika gee hy weer in Johannesburg onderwys vanaf 1930 tot 1933, waarna hy aan die begin van 1934 ’n betrekking aanvaar as lektor in Fonetiek aan die Universiteit van die Witwatersrand. Hy speel ’n groot rol in die stigting van die Handhawersbond, waar hy die eerste redakteur is van hulle mondstuk “''Die Handhawer''”, en [[Reddingsdaadbond]]. Hy is ’n stigterslid van die Afrikaanse Skrywerskring in 1934 en is reeds teenwoordig op die voorlopige vergadering op 20 Augustus 1934, toe hierdie liggaam beplan is. Deur sy toedoen word die eerste diplomakursus in Spraakheelkunde in Suid-Afrika in 1937 aan die Universiteit van die Witwatersrand ingestel. In 1943 word hy bevorder tot hoogleraar in Fonetiek en Spraakheelkunde en neem mettertyd ook die direkteurskap oor van die Spraak-, Stem- en Gehoorkliniek. In 1957 word hy professor in Afrikaanse en Nederlandse Linguistiek aan die [[Universiteit van Suid-Afrika]], waar hy twee jaar werk. Wanneer die Departement van Spraakwetenskap, Logopedika en Oudiologie in 1959 aan die [[Universiteit van Pretoria]] gestig word, is hy die eerste hoogleraar, ’n posisie wat hy beklee tot met sy aftrede aan die einde van 1969. Hierna is hy tydelike professor tot 1972 en word daarna professor emeritus.

 

 

== Skryfwerk ==