Petrus Viljoen: Verskil tussen weergawes

== Aansluiting by Gereformeerde Kerk ==

[[Beeld:Mev ds P J Viljoen, Catherina.jpg|duimnael|links|190px|Mev. ds. Catherina Viljoen.]]

Intussen wou Viljoen dat sy kerkraad by die Kaapse Sinode van 1862 ook 'n duidelike uitspraak oor die uitverkiesingsleer aanvra. Sommige kerkraadslede het hom teëgestaan omdat die leer “sorgelose mense sou kweek”. Viljoen is op [[8 September]] [[1862]] herkies as ouderling, maar op [[20 Augustus]] [[1863]] het hy plotseling bedank as lidmaat van die NGK om by die Gereformeerde Kerk aan te sluit. Hy het gepleit dat die NG broeders hom nie moes verstoot nie, maar hy kon nie anders nie omdat dit vir hom ná 'n swaar gewetenstryd van twee jaar uit die [[Bybel|Skrif]] duidelik geword het dat hy moes aansluit by die kerk wat “de naaste by de ware kerk gebleven is”. Die Kaapse Kerk het, syns insiens, deur “menschelijke inzettingen en veranderingen" die suiwere basis wat “ons vrome voorvaders door de Dordsche Synode alles in beproefde waarheid, naar Gods Woord, vasgesteld hebben", verlaat. Die ondertekeningsformulier vir predikante, die legitimering van predikante deur die aktuarius alleen, die uitskakeling van die ouderlingseggenskap in die toelating tot die kansel, ens. het liberale predikante die kerk laat binnekom, terwyl wette en reglemente dit vir die Kaapse Sinode onmoontlik gemaak hetom die liberale predikante uit die kerk te ban. Die prediking was te “algemeen” en kardinale leerstukke soos die algehele verdorwenheid van die mens, die onderskeiding van ware- en skyngeloof, die uitverkiesing, en so meer, het ontbreek.