Ina Rousseau: Verskil tussen weergawes

'''Ina Rousseau''' (*[[3 Februarie]] [[1926]], [[Roodepoort]] - † [[13 Augustus]] [[2005]], [[Kaapstad]]1926–2005) was 'n [[Suid-Afrika]]anse digter en [[Lys van Afrikaanse skrywers|skrywer]] van kortverhale. Sy het in 1953 die [[Reina Prinsen Geerligs-prys]] vir ''Die Verlate Tuin'' gewen. In 1996 is sy met die [[Hertzogprys]] vir haar '' 'n Onbekende jaartal'' bekroon.<ref>[http://www.humanrousseau.com/authors/604 Profiel op humanrousseau.com], besoek op 22 Desember 2014</ref><ref name=":0">Botha, Amanda Oulitnet: http://www.oulitnet.co.za/inmemoriam/ina_penstrepies.asp</ref>

Marthina Cornelia Rousseau is op [[3 Februarie]] [[1926]] op [[Roodepoort]] gebore as die oudste van drie kinders, twee dogters (haar suster Thea is vier jaar jonger as sy) en ʼn’n broer, Danie.<ref>Geni: https://www.geni.com/people/Marthina-Noel/6000000039181653108</ref>. Danie is tien jaar jonger as sy en sterf enkele maande voor sy 22ste verjaarsdag in ʼn’n vliegtuigongeluk.

Sy word groot in Roodepoort en [[Krugersdorp]]. Haar hoërskooljare bring sy in Krugersdorp in die koshuis van die [[Hoërskool Monument]] deur en matrikuleer ook hier.<ref>Stellenbosch Writers: http://www.stellenboschwriters.com/rousseau.html</ref> Sy studeer verder aan die [[Universiteit Stellenbosch]],<ref>Esaach: http://www.esaach.org.za/index.php?title=Rousseau,_Ina</ref>, waar sy die B.A.-graad behaal met [[Duits]] en Afrikaans-Nederlands as hoofvakke. Hier dien sy op die redaksie van ''Die Stellenbosse Student''.

Ná afloop van haar universiteitsloopbaan help sy F.E.J. Malherbe met die redaksie van ''Ons Eie Boek''. Vanaf [[1948]] tot [[1952]] is sy op [[Stellenbosch]] as tegniese assistent verbonde aan die [[Woordeboek van die Afrikaanse Taal]] en doen vir ʼn’n ruk vryskutwerk. In Februarie [[1950]] ontmoet sy vir [[Peter Blum]] en hulle het ʼn’n kortstondige verhouding, wat sy in September daardie jaar verbreek.

Vanaf [[1953]] gee sy vir ʼn’n rukkie Afrikaans vir standerds ses en sewe aan die [[Hoërskool P.J. Olivier]] op [[Grahamstad]] en doseer ook op hierdie dorp Afrikaans onder professor [[Robert Karel Jozef Emiel Antonissen|Rob Antonissen]] aan die [[Rhodes-universiteit]]. By die universiteit ontmoet sy in [[1955]] haar toekomstige man, Anthony Robert Alistair (Bob) Noël, ʼn’n lektor in [[Plantkunde]].

In [[1956]] kry sy ʼn’n beurs van die Italiaanse regering om in [[Florence]] te gaan studeer en sy bly nog ʼn’n paar maande agter om Italiaans aan te leer. Sy kan ook [[Frans]] lees.

Sy trou op [[28 Februarie]] [[1958]] met Bob Noël en een seun, Darwin John Robert, word uit die huwelik gebore. Hulle bly vir agt jaar ([[1959]]-[[1966]]1959–1966) in die destydse Salisbury, [[Rhodesië]], waar haar man as senior lektor verbonde is aan die Universiteitskollege van Rhodesië en Njassaland. Bob doen hier navorsing oor die heling van wonde aan boomstamme. Hierna trek hulle in [[1966]] na [[Pietermaritzburg]], waar haar man professor is in die Departement Plantkunde aan die [[Universiteit van KwaZulu-Natal|Universiteit van Natal]]. Hulle onderneem ʼn’n hele paar oorsese reise, veral deur [[Europa]]. Na haar man se dood weens beroerte verhuis sy in [[1984]] na Kaapstad en woon eers in ʼn’n woonstel en kort daarna in ʼn’n meenthuis in Tuine.

Op [[13 Augustus]] [[2005]] is sy in [[Kaapstad]] weens [[kanker]] van die [[pankreas]] oorlede<ref>Mouton, Carla “Ina Rousseau op 79 oorlede” “Beeld” 15 Augustus 2005</ref><ref name=":0" /> en haar as word ses maande later in die [[Eersterivier]] op Stellenbosch gestrooi.

===  Poësie ===

Van kleins af is sy lief vir lees en verdiep haar veral in die poësie. Sy skryf haar eerste gedig, ''My blomtuintjie'', wanneer sy slegs elf jaar oud is en begin dan op hoërskool ernstig skryf. Interessant genoeg bly die tuin regdeur haar lewe ʼn’n belangrike gegewe in haar werk. Haar eerste gedigte word opgeneem in ''Die Stellenbosse Student'' en ''[[Huisgenoot|Die Huisgenoot]]'' en later ook in letterkundige tydskrifte soos ''Standpunte''. Saam met Peter Blum, Barend Toerien, [[Sheila Cussons]], G.A. Watermeyer en andere debuteer sy in [[1946]] wanneer haar verse deur [[D.J. Opperman]] en [[F.J. le Roux]] in die versamelbundel ''Stiebeuel'' opgeneem word.<ref>Louw, W.E.G. “Van die stiebeuel in die saal” “Standpunte” Jaargang 2, no. 1, 1946</ref><ref>Van Heerden, Ernst “Rekenskap” Tafelberg-Uitgewers Bpk. Kaapstad Eerste uitgawe Tweede druk 1971</ref>.

Haar [[oeuvre]] word gekenmerk deur fyn waarnemings met die vermoë om stemming te skep deur die woordgevoeligheid, die spel met kontraste en die eksploitasie van klank. Sekere motiewe kom ook gereeld voor, soos die natuur; musiek; die mens as eensame outsider in sy strewe na ʼn’n paradys wat onbereikbaar skyn te wees; die saamhoort van alle dinge en die sirkelgang van natuurlike en kreatiewe prosesse wat ewigdurende metamorfose en verandering teweegbring (maar waarby ook aftakeling en verwording inbegrepe is).<ref>Hugo, Daniel “Ina Rousseau – digter van die tuin” “Tydskrif vir Letterkunde” Februarie-Mei 2000</ref>.

Reeds in ''Die verlate tuin'' (waar die titel simbool is van die gevolge van die sondeval) word ʼn’n fyn vormbeheer geopenbaar in die strak versvorme. Die taalgebruik is nog oorwegend verhewe en in ʼn’n ietwat ouer idioom, maar dit doen weinig afbreuk aan ʼn’n besondere sterk debuut. Daar is hoofsaaklik vier groepe gedigte, naamlik Bybelse verse, elegiese verse oor ʼn’n afgestorwene, landskapgedigte en kwatryne met aktuele temas. Hierdie bundel word gerig deur ʼn’n sterk religieuse bewussyn, wat afspeel buite die verlate tuin (of die “mislukte tuin”) van Eden na die sondeval. Die tuin van Eden word ʼn’n beeld vir die geskonde aardse paradys waarin ons leef, met die mens self as skender van hierdie utopie, gedoem om vir altyd te leef in die skadu van verderf en die dood.<ref>Antonissen, Rob “Standpunte” Nuwe reeks no.2, 1954</ref><ref>Antonissen, Rob “Kern en tooi” Nasou Beperk Eerste uitgawe Eerste druk Elsiesrivier 1963</ref><ref>Van Heerden, Ernst “Rekenskap” Tafelberg-Uitgewers Bpk. Kaapstad Eerste uitgawe Tweede druk 1971</ref>. ''Die verlate tuin'' is reeds in manuskripvorm in [[1953]] met die [[Reina Prinsen Geerligs-prys]] bekroon.

Na ʼn’n stilswye van sestien jaar verskyn ''Taxa'', waar sy die vermoë demonstreer om groter gehele uit kleiner momente te laat ontstaan en veral beïndruk met haar teenstelling van skepping en vernietiging. Die titel Taxa (meervoud van taxon) is ʼn’n term uit die Biologie wat klassifisering van spesies in eenhede, versamelings of strukture aandui en ook as rangskikkings beskryf kan word. Binne hierdie begrip is die eenhede permanent maar nie staties nie.<ref>Brink, André P. “Voorlopige Rapport” Human & Rousseau Kaapstad en Pretoria Eerste uitgawe 1976</ref><ref>De Lange, Johann. Oulitnet: http://www.oulitnet.co.za/mond/de_lange_rousseau.asp</ref>.

Die bundeltitel ''Kwiksilwersirkel'' dui enersyds daarop dat die sirkelgang van lewe en van skepping voltooi moet word, maar kwik kan nie gevat word nie en suggereer dat die wese van die menslike bestaan ook nie raakgevat kan word nie. Kwik is giftig, wat suggereer dat die sirkelgang ʼn’n bedreiging vir voortbestaan veronderstel. In wese is kwiksilwer ook ʼn’n paradoks, want dit is ʼn’n vloeibare metaal. Die aard van die verhouding tussen mens en natuur word teen hierdie negatiewe agtergrond ondersoek. Die digter ondersoek ook die aard van die mens onderling (soms in positiewe, sterk liefdesgedigte) en haar verhouding met God.<ref>Brink, André P. “Rapport” 25 Februarie 1979</ref><ref>Brink, André P. “Tweede Voorlopige Rapport” Human & Rousseau Kaapstad Pretoria Johannesburg  Eerste uitgawe 1980</ref><ref>Cloete, T.T. “Tydskrif vir Geesteswetenskappe” Jaargang 19 no. 3, September 1979</ref><ref>Cloete, T.T. “Tydskrif vir Letterkunde” Nuwe reeks 19 no. 2, Mei 1981</ref><ref>Van Zyl, Dorothea “Beeld” 9 April 1979</ref>.

''Heuningsteen'' se titel verwys fisies na die geologiese begrip melliet, wat metaal opgeneem in ʼn’n aardkors is, dus ʼn’n voorheen vloeibare maar nou verstarde steen wat ook sy kleur verloor. Simbolies verwys dit na die vreugde en soet van die lewe. Die bundeltitel kom voor in die gedig ''Bodem'', waar die bodem van graniet alle natuurlike aanslae teenstaan, maar daar tog ʼn’n vrees is dat dit kan smelt en net soos die heuningsteen ʼn’n indringende verandering ondergaan. Met die geel omslag (kleur van sonskyn, warmte en vreugde), word die lewendige toonaard van die bundel verhoog. Dit bevat dan ook verse wat getuig van die ontdekking van die vreugde en musiek in die lewe, met ʼn’n sterk besef van die afhanklikheid van die mens en die wonder van die natuur. Daarteenoor word dan gestel die besef van verganklikheid en verstarring.<ref>Brink, André P. “Standpunte” Nuwe reeks 154, Augustus 1981</ref><ref>Cloete, T.T. “Tydskrif vir Letterkunde” Nuwe reeks 19 no. 2, Mei 1981</ref><ref>Cloete, T.T. “Tydskrif vir Geesteswetenskappe” Jaargang 21 no. 2, Junie 1981</ref><ref>Johl, Ronél “Die Transvaler” 13 April 1981</ref><ref>Olivier, Fanie “Beeld” 6 April 1981</ref>.

In ''Versamelde gedigte 1954-19841954–1984'' word al haar bundels tot op daardie stadium opgeneem (met verskeie gedigte wat opnuut deur haar verwerk en grootliks verbeter word), plus ʼn’n twintigtal voorheen ongepubliseerde verse.<ref>Brink, André P. “Rapport” 30 Desember 1984</ref><ref>Snyman, Henning “Die Burger” 21 Februarie 1985</ref><ref>Cloete, T.T. “Tydskrif vir Letterkunde” Jaargang 24 no. 4, November 1986</ref><ref>Grové, A.P. “Tydskrif vir Geesteswetenskappe” Jaargang 26 no. 3, September 1986</ref>. Hierdie verse vorm die kern van die bundel ''Grotwater'', met die vernaamste tema die verlies van ʼn’n geliefde deur die dood en ʼn’n sterk bewussyn van verganklikheid, gekontrasteer met die vreugdes van lewe en natuur. Die titel van die bundel suggereer lewe in die dood, waar grot die dood of graf impliseer en water die simbool van lewe is. Die kontras tussen die somberheid van die dood en die verlange van hereniging met die geliefde en die vreugde van die lewe kry gestalte in fyn uitgewerkte verse wat van suiwer vakmanskap getuig. Ten spyte van die elegiese aard van die bundel is dit nie somber of neerdrukkend nie.<ref>Grové, A.P. “Tydskrif vir Geesteswetenskappe” Jaargang 30 no. 3, September 1990</ref><ref>Hambidge, Joan “Insig” April 1990</ref><ref>Kannemeyer, J.C. “Tydskrif vir Letterkunde” Jaargang 28 no. 3, Augustus 1990</ref><ref>Snyman, Henning “Rapport” 11 Maart 1990</ref><ref>Van Vuuren, Helize “Die Burger” 21 Desember 1989</ref>. ''Grotwater'' is in [[1994]] op die kortlys vir die toekenning van die Ou Mutual-prys.

''ʼn’n Onbekende jaartal'' se titel suggereer ʼn’n religieuse apokalips, wat op ʼn’n onbepaalde tyd sal plaasvind en waardeur die heelal hervorm sal word. Die bundel bevat verse oor die alledaagse, maar kristalhelder beskryf met beelde wat mens dwing om anders na die doodgewone te kyk. Die eerste deel van die bundel word oorheers deur natuurverse en mooi herinnerings van vroeër tye en heengegane geliefdes en bekendes. Die toonaard van die res van die bundel is egter oorwegend pessimisties, met gedigte oor dood, geweld, natuurvernietiging en menslike gierigheid. Soos elders in haar digkuns slaag sy daarin om beelde, woorde en vergelykings met veelvuldige betekenisse te laai.<ref>Gouws, Tom “Beeld” 19 Februarie 1996</ref><ref>Hambidge, Joan “Tydskrif vir Letterkunde” Jaargang 34 no.3, Augustus 1996</ref><ref>Kannemeyer, J.C. “Rapport” 10 Desember 1995</ref><ref>Kannemeyer, J.C. “Op weg na 2000” Tafelberg-Uitgewers Beperk Eerste uitgawe 1998</ref>. In [[1996]] word die [[Hertzogprys]] toegeken aan ''ʼn’n Onbekende jaartal'' en hierdie bundel is in hierdie jaar ook op die kortlys vir die toekenning van die Helgaard Steyn-prys.<ref name=":1">Anoniem “Rousseau kry Hertzogprys vir poësie” “Rapport” 23 Junie 1996</ref><ref name=":2">Van Niekerk, Danie “Ina kry die Hertzogprys” “Beeld” 15 Mei 1996</ref>.

Daniel Hugo maak in ''Die stil middelpunt'' ʼn’n keuse uit haar reeds gepubliseerde gedigte (waarvan sy talle grondig hersien en verwerk) en neem ook meer as twintig voorheen ongepubliseerde verse in hierdie bundel op. Die titel word geneem van ʼn’n frase uit een van die nuwe gedigte. Onder die nuwe gedigte trek ''Sjampoe'' (herinnering aan haar huweliksverhouding), ''Aan my vriende van 1950'' (waarin die verwording en morele verval in die demokratiese Suid-Afrika betreur word) en ''Kersfees 1996''(ʼn’n spesifieke geval van geweld gekontrasteer met die Kerstyd) die aandag. Die vier gedigte in die reeks ''Die seuns en die dogters van die mense'' sluit die bundel af. Hierin vorm die generasiegaping en die verskille tussen die geslagte die tema.<ref>Brink, André P. “Rapport” 19 Oktober 2003</ref><ref>Naudé, Charl-Pierre “Insig” Maart 2004</ref><ref>Olivier, Fanie “Beeld” 17 November 2003</ref>.

Deur die loop van [[2004]] (vanaf [[17 April]] tot [[10 Desember]]) begin sy met ʼn’n projek om haar eie gedigte in Engels te vertaal, ʼn’n projek waarmee sy ver vorder maar dan ophou wanneer die aftakelende siekte wat later haar dood veroorsaak haar kragte verminder.<ref>Hugo, Daniel. Versindaba: http://versindaba.co.za/2009/07/13/ina-rousseau-in-engels/</ref>.

Haar gedigte is ruim verteenwoordig in die vernaamste versamelbundels oor die Afrikaanse poësie, insluitende ''Groot verseboek'' en ''Die Afrikaanse poësie in ʼn’n duisend en enkele gedigte'' en word ook opgeneem in verskeie ander versamelbundels, soos ''Woordpaljas'', ''Digters en digkuns'', ''Uit ons digkuns'', ''Afrikaanse verse'', ''Junior verseboek'', ''Die braambos brand'', ''Goudaar'', ''Nuwe verset'', ''Die mooiste Afrikaanse liefdesgedigte'', ''Digterstemme'', ''Die dye trek die dye aan'', ''Liggaamlose taal'', ''Kraaines'', ''Uit ons letterkunde'', ''Verse vir Opperman'', ''My Afrikaanse verseboek'', ''Die goue vreugde'', ''Voorspraak'' en ''Speelse verse''.

Sy doen omdigtings van enkele van die Psalms, wat in [[2001]] in die nuwe ''Liedboek van die Kerk'' opgeneem word.

Sy skryf ook kortverhale, wat aanvanklik in ''[[Huisgenoot|Die Huisgenoot]]'', ''[[Sarie|Sarie Marais]]'' en ''Standpunte'' gepubliseer word. Sommige verskyn onder skuilname soos Kassandra en Eva Prins.

Haar kortverhale in hierdie bundel is ''Moeder en seun'', en ''Huibregt'', twee verhale met min uiterlike handeling wat hoofsaaklik die onderdrukte emosies van die karakters as tema het. Nie een van hierdie verhale word later in haar eie kortverhaalbundel opgeneem nie.

''Moeder en seun'' is ʼn’n beklemmende verhaal van verwronge menslikheid, waar die gegoede meisie Elisabeth by haar armoedige kêrel Karl en sy ma kuier. Die omgewing is heel anders as waaraan sy gewoond is en sy voel die neurotiese ou vrou, met wie sy ʼn’n bed moet deel, as vyandig aan. Die vrou is daarenteen bevrees om haar seun te verloor en sal alles in haar vermoë doen om hom te behou. Sy is bewus van haar onaantreklike voorkoms in vergelyking met Elisabeth en sien haar as ʼn’n bedreiging. Eindelik is al drie karakters gefrustreerd en eensaam binne hulle eie lewens. Elisabeth hunker daarna om by die stasie te kom wat haar huis toe sal neem en vir ewig sal laat ontsnap uit hierdie omgewing, Karl droom drome oor sy toekoms saam met Elisabeth en die ou vrou droom drome van haar seun se toekoms.

''Huibregt'' is ʼn’n eenvoudige vrou wie se klein wêreld bestaan uit haar huis en gesin. Sy hou die huis pynlik netjies en leef net om haar huislike pligte na te kom. Haar wêreld word egter vernietig wanneer die dokter haar verwittig dat sy aan ʼn’n ongeneeslike siekte ly. Die [[W.A. Hofmeyr-prys]] word in [[1957]] toegeken aan ''Kwartet''.

Die kortverhaal ''Die geskenk'', wat oorspronklik in ''Sarie Marais'' van [[12 Desember]] [[1956]] verskyn, word in die versamelbundel ''Mosaïek'' opgeneem. Hierin kom die generasiegaping tussen ouma en kleindogter na vore, waarin die spanning tussen verskillende lewenswyses en sienings nie net in die ouderdom geleë is nie, maar ook in die teenstellings tussen platteland en stad en die plaas teenoor die see. Die ouma kom by die kleindogter aansterk na ʼn’n operasie. Vir die kleindogter is dit ongerieflik omdat sy en haar man eintlik nooit tyd vir hulleself het nie. Omdat hulle by die see bly moet hulle gedurig kuiergaste onthaal. Sy doen egter moeite vir haar ouma. Die ouma vind hulle gewoontes hinderlik en betreurenswaardig, maar sê uit wellewendheid niks nie. Sy koop vir haar kleindogter ʼn’n geskenk, ʼn’n skildery wat haar eie lewensopvatting weerspieël. Die kleindogter hang dit onmiddellik op, maar wanneer die ouma die volgende oggend onverwags daar aankom, hoor sy hoe die kleindogter en haar vriendin lag oor die skildery. Ina Rousseau slaag in hierdie verhaal om die teenstellings tussen die twee hoofpersone knap te skets, en so ook hulle pogings om desnieteenstaande nie aanstoot te probeer gee nie. Die waarheid kom egter uit en die waarheid maak seer.

Later verskyn haar kortverhaalbundel onder die titel ''Soutsjokolade'', wat verhale bevat wat meestal reeds voorheen in tydskrifte verskyn het, asook ''Die swerms'' wat voorheen in die versamelbundel ''Bolder'' opgeneem is. Die bundeltitel verwys na die sout en soet van die lewe, wat in die verhale inmekaargevleg word, sodat die karakters se harmonieuse bestaan telkens verbreek word. ʼn’n Interessante tegniek is om emosionele of subjektiewe ervarings op konkreet akkurate wyse weer te gee deur gebruik te maak van presiese syfers oor byvoorbeeld afstande, gewigte en tydsduur. Hierdie werkwyse gee aan die subjektiewe ʼn’n kliniese onbetrokkenheid, waardeur ironie versterk word. Soos in haar digkuns beïndruk sy met haar woordekonomie en die knap tegniese beheer van haar gekose kommunikasievorm, waar sy veral effektief daarin slaag om haar verhale af te sluit met die regte mate van klem, sodat die betekenis nie oorbelig of heeltemal in die lug hang nie. ''Die swerms'' werk op boeiende wyse met kontraste, progressie en atmosfeerskepping, waar die titel reeds vlieënde voorwerpe in die lug impliseer. Vier verskillende gebeurtenisse word beskryf, wat elkeen in ʼn’n ander somer plaasvind. Aanvanklik is daar vlinders in die lug, daarna sprinkane wat alles eet wat voorkom, daarna die vliegtuig en dan die sikloon wat goed in die lug opsuig, soos tafels, beddens, honde, kruiwaens en alles anders waaroor dit beweeg, sodat die bedreiging algaande groter word. Die verteller besef dan eers as volwassene dat hy as kind nie ʼn’n wonder nie, maar ʼn’n natuurramp beleef het. In ''Die les'' bedreig die moeder haar kind met haar soort liefde, sodat die kind in opstand kom. ''Familie'' beskryf Wynand se opgewondenheid dat daar familie is in die stad waarnatoe hy trek. Hy bel sy niggie Ester, maar sy is glad nie verwelkomend nie. Wynand moet egter die geskenke wat sy ma saamgestuur het, gaan aflewer. By Ester-hulle se huis maak hy kennis met haar stroewe man en wanneer hy loop, besef hy dat Ester nou wel in weelde leef, maar ook baie ongelukkig is. In ''Onthou jy vir Helena Lem?'' ontvang ʼn’n meisie ʼn’n brief van haar verloofde, waarin hy vra of sy ʼn’n maat uit hulle kinderjare onthou, wat intussen blind geword het. Sy skryf terug dat sy nie vir Helena jammer is nie, omdat sy ʼn’n nare herinnering van haar oorhou, naamlik toe Helena ʼn’n skoenlapper uitmekaar getrek het vir die pret. Die verloofde beëindig hierna die verhouding weens hierdie selfopenbaring van haat en gebrek aan medelye, omdat hy glo dat sy nou iets kosbaars vernietig het, naamlik sy liefde. Jare later vereenselwig die verteller haarself volkome met die vroeëre Helena Lem. Dit is veral die skrywer se fyn semantiese spel met byvoorbeeld die woorde wat die verloofde gebruik en later deurkrap, wat ʼn’n dieper onderlaag van betekenis aan die verhoudingspel tussen die verloofdes gee.<ref>Brink, André P. “Tweede Voorlopige Rapport” Human & Rousseau Kaapstad Pretoria Johannesburg Eerste uitgawe 1980</ref><ref>Johl, Johann “Die Transvaler” 16 Februarie 1980</ref><ref>Olivier, Gerrit “Standpunte” Nuwe reeks 149, Oktober 1980</ref><ref>Smuts, J.P. “Burgerband” Tafelberg-Uitgewers Beperk Kaapstad Eerste uitgawe 1985</ref><ref>Van Zyl, Ia “Tydskrif vir Letterkunde” Nuwe reeks 18 no. 3, Augustus 1980</ref>. Hierdie kortverhaal is die basis van die verhoogstuk ''Salt chocolate'' wat in [[2004]] in [[New York Stad|New York]] opgevoer word. In ''Die offeraar'' berei Maria ʼn’n speenvarkie as offer voor vir ʼn’n ete met twaalf gaste. Die varkie word versier met vuurdoringbessies, sodat die gaste na die ete steeds deur die bessies aan die varkie herinner sal word en die varkie dus fokuspunt van die gebeure is. Die varkie word in die voorbereiding daarvan feitlik vermenslik, en ʼn’n vriendin van Maria maak dan ʼn’n opmerking daaroor, ʼn’n verwysing na ’n kind van Maria. Hierna is dit nie vir Maria moontlik om met die eetmaal voort te gaan nie en sy gee die varkie weg. Twee gelyklopende motiewe word in die verhaal ontwikkel, naamlik die varkie as kind en dan ook die varkie wat as simbool van Christus geoffer word.

Van haar verhale word opgeneem in bundels soos ''Die Afrikaanse kortverhaalboek'' onder redaksie van [[Abraham H. de Vries]], ''Mosaïek'' van J.P. Smuts en R. van Rensburg, ''Dames 17'' onder redaksie van [[C.J.M. Nienaber]], ''Vrou: Mens'' onder redaksie van [[Corlia Fourie]] en ''Bolder'', ''Borde borde boordevo''l en ''Vuurslag'', almal saamgestel deur [[Hennie Aucamp]].

Baie van haar gedigte word getoonset deur Pieter de Villiers en ander komponiste.

In [[2006]] word haar lewe en werk in ʼn’n besondere program by die Woordfees op Stellenbosch gevier. 

* [[Hertzogprys]] vir '' 'n Onbekende jaartal'' in 1966.<ref name=":1" /><ref name=":2" />.

* Versamelde gedigte: 1954-19841954–1984, Human & Rousseau, 1984

* Aucamp, Hennie “Van ʼn’n vrou in haar kombuis; ʼn’n Vergelyking tussen twee verwante tekste van Ina

* Beeld: <nowiki>http://152.111.1.88/argief/berigte/beeld/1996/04/20/3/3.html</nowiki>

Beeld* hoofartikelBotha, Amanda Die Burger: <nowiki>http://152.111.1.8887/argief/berigte/beelddieburger/20052006/0804/1601/B1BY/124/04inarousseau.html</nowiki>

Botha* De Vries, AmandaAbraham DieH. BurgerBeeld: <nowiki>http://152.111.1.8788/argief/berigte/dieburgerbeeld/20062005/0408/0119/BYKA/411/inarousseau01.html</nowiki>

Botha* Hugo, DanieDaniel Die Burger: <nowiki>http://152.111.1.87/argief/berigte/dieburger/19892005/1208/1920/21OS/130/hugoina.html</nowiki>

De* VriesKannemeyer, Abraham HJ.C. Beeld: <nowiki>http://152.111.1.88/argief/berigte/beeld/20051992/0809/1924/KA5/11/013.html</nowiki>

Hugo* Mouton, DanielCarla Die Burger: <nowiki>http://152.111.1.87/argief/berigte/dieburger/20012005/0208/0315/8OS/83/CMINAX00.html</nowiki>