Stephan Bouwer: Verskil tussen weergawes

Johannes Stephanus Bouwer is op 8 Augustus 1948 in Pretoria gebore. Sy vader is [[A.P.J. Bouwer]], wat die Weesheer van Pretoria was en die skrywer van die eerste Afrikaanse handboek oor boedelsake, naamlik “''Die beredderingsproses van gestorwe boedels''”, terwyl sy moeder oorspronklik van [[Reitz]] in die [[Vrystaat]] afkomstig is. Stephan het ’n ouer broer, Willem, ’n ouer suster, Hanneli en twee jonger aangenome susters, Petra en Annette. Hy gaan tot [[1961]] skool aan die [[Laerskool Menlopark]] en is in [[1962]] vir een jaar in [[Afrikaanse Hoër Seunskool|Afrikaans Hoër Seunskool]], waarna hy van [[1963]] na die [[Hoërskool Menlopark]] gaan en in [[1966]] daar matrikuleer. Op skool verwerf hy Noord-Transvaalse kleure vir atletiek. Beide sy ouers het ’n aktiewe belangstelling in die toneel en sy pa skryf self en behoort aan ’n amateur toneelgeselskap. Stephan word dus van kleins af blootgestel aan spraakklasse, toneelklasse en sanglesse en hy verower talle goue medaljes by kunswedstryde. Vanaf [[1967]] studeer hy verder aan die [[Universiteit van Pretoria]]<ref>http://www.esaach.org.za/index.php?title=Bouwer,_Stephan_(Johannes_Stephanus)</ref> en behaal in [[1969]] die B.A.-graad met Afrikaans-Nederlands, Engels en Drama as hoofvakke en in [[1970]] die B.A. Honneurs-graad in Drama met lof. In 1970 verwerf hy ook nog die Lisensiaatdiploma in Spraakopleiding en Toneel asook Trinity College se Licenciate in the Theory and Practice of Speech, terwyl hy voltyds onderwys gee (eers aan Waterkloof Preparatory School en toe aan die Laerskool Pretoria-Oos) en saans vir die [[Truk|Transvaalse Raad vir Uitvoerende Kunste]] (TRUK) toneel speel. Van die produksies waarin hy optree sluit in [[Gerhard Beukes]] se “''As ons twee eers getroud is''”, E.A. Schlengemann se “''Die drie Van der Walts''” en [[William Shakespeare|Shakespeare]] se “''Koopman van Venesië''”. Vanaf [[1971]] tot [[1972]] is hy voltyds akteur by TRUK en in 1972 behaal hy aan die Universiteit van Pretoria ’n M.A.-graad in Dramakunde met ’n verhandeling oor “''Vrouepersone in die dramas van Tennessee Williams''”. Hierna studeer hy verder met ’n studiebeurs van die Belgiese regering aan die [[Vrije Universiteit Amsterdam|Vrije Universiteit]] te [[Brussel]] vanaf 1972 tot [[1973]].▼

By sy terugkeer aanvaar hy ’n pos as dramaregisseur by die [[SAUK|SAUK-TV]] en is verantwoordelik vir die regie van meer as 25 dramas, onder andere “''Pase''” van [[August Strindberg]], “''La Musica''” van Marguerite Duras, “''Die kersietuin''” van [[Anton Tsjechof]] en “''Hedda Gabler''” van [[Henrik Ibsen]]. Daarby is hy ook regisseur van die eerste Afrikaanse tekste wat spesifiek vir die televisie geskryf word, naamlik [[Chris Barnard (skrywer)|Chris Barnard]] se “''Nagspel''” en [[Karel Schoeman]] se “''Die jare''”, asook die verwerkings van [[Hennie Aucamp]] se kortverhaal “''’n Bars loop deur die wasbak''” en [[Henriette Grové]] se kortverhaal “''Liesbet slaap uit''”. Naas twee video-produksies van die operas “''Carmen''” (Bizet) en “''Die medium''” (Menotti) versorg hy ook TV-reekse soos “''Meulenhof se mense''” van [[Henriette Grové|Linda Joubert]] (skuilnaam van Henriette Grové), “''Die voortreflike familie Smit''” van [[Anna M. Louw]] en twee komediereekse van Kobus Louw (“''Dokter dokter''” en “''Drama'' ''drama''”). Drie aanbiedings oor die poësie op televisie word ook deur hom aangebied, naamlik “''Liefdesverse''”, “''Kersverse''” en “''Fyn net van die woord''”, waardeur hy wys dat poësieprogramme op televisie moontlik is en selfs gewild kan wees. In sy veertien jaar by die SAUK behartig hy die regie van meer as sestig produksies en ontvang ses SABC Artes-nominasies vir televisieregie, terwyl hy ’n ''Star Tonight!''-toekenning ontvang vir die produksie van “''Arme Marat''” van Arboesof.▼

Hy skryf in die vroeë tagtigs by die [[Universiteit van die Witwatersrand]] in vir ’n doktorsgraad oor die tegniese en literêre aspekte van die televisiedrama, maar voltooi nie sy tesis nie. In [[1987]] word hy dosent in Kommunikasiekunde aan die [[Randse Afrikaanse Universiteit]], terwyl hy in sy huis in [[Linden]], [[Johannesburg]] woonagtig is. Hy deel die huis met sy lewensmaat, Roux Engelbrecht. Ná [[1997]] doen hy vryskutwerk vir televisie-produksies vir beide SAUK en [[M-Net]], terwyl hy gereeld fliek- en boekresensies skryf vir ''[[Beeld]]'', ''[[Rapport]]'', ''De Kat'' en ''Insig'', werkwinkels aanbied en tekste evalueer vir SAUK, Owen Burgess Uitgewers en [[Human en Rousseau|Human & Rousseau]]. As regisseur van verhoogdramas deur die jare is hy onder andere verantwoordelik vir opvoerings van “''Mirakel''” van [[Reza de Wet]] en “''Inkleurboek vir twee''” van [[PG du Plessis|P.G. du Plessis]], asook “''The human voice''” van [[Jean Cocteau]], “''Gianni Schicci''” van Giancomo Puccini, “''Charley’s aunt''” van Robert Bolt en “''A man for all seasons''” van Brandon Thomas. In die laat negentigerjare is hy Afrikaans onderwyser by Four Ways High School in [[Sandton]].▼

Hy is op 11 Februarie 1990, die dag waarop [[Nelson Mandela]] vrygelaat is, laat die aand betrokke in ’n ernstige motorongeluk. Daar is byna ’n halfuur gespook om hom uit die wrak van sy motor te kry. Sy bekkenbeen was gebreek, al die ribbes aan sy linkerkant, twee rugwerwels en sy stuitjie, terwyl hy ook ernstige inwendige beserings gehad het. Omdat die sale vol is, stoot hulle hom egter vir drie dae in die hospitaal rond en los hom dikwels waar hulle gewoonlik die lyke los. In hierdie tyd kry hy feitlik geen behandeling nie. Eers hierna spoor sy familie en vriende hom eindelik op en kan hy ordentlik ondersoek word. Sy huisdokter bevind dat hy inderdaad besig was om dood te gaan weens sy beserings en die infeksie wat ingetree het. Hulle plaas hom onmiddellik oor na ’n ander hospitaal, waar hy twee weke in die intensiewe sorgeenheid lê. Hy is die hele tyd in ’n koma. Hierna volg nog twee weke in ’n private saal, waar hy selfs daar nie baie by sy positiewe is nie. Sy herstel is hierna moeilik, maar hy hou eindelik min letsels oor. Agterna verklaar hy dat dit slegs die ondersteuning van sy vriende en gebed is wat hom deur hierdie moeilike tyd gedra het. Hy is op 8 Julie 1999 in sy slaap in sy huis in Johannesburg oorlede, vermoedelik aan ’n hartaanval.<ref>Steenkamp, Lizel “Bekende TV-regisseur, digter en dosent sterf” “Beeld” 10 Julie 1999</ref>▼

Stephan maak sy digdebuut wanneer sy eerste gedigte op sestienjarige ouderdom in die tydskrif ''Sestiger'' gepubliseer word. Daarna verskyn daar gereeld van sy verhale en gedigte in tydskrifte soos ''Standpunte'', ''Contrast'', ''Ensovoort'' en ''Tydskrif vir Letterkunde''. Sy verse bewoord die gay-tematiek en is ’n vroeë voorbeeld waarop digters soos [[Johann de Lange]] en [[Joan Hambidge]] later voortbou. Hy stel die skoonheid en romantiese dikwels lynreg teenoor geweld, die liefde teenoor die dood en samesyn en geluk teenoor weemoed en depressie. Sy debuutbundel is “''So sal ons uitpasseer''”, wat onder andere liefdesgedigte bevat met ’n effe ironiese inslag. Dit is nog ’n ietwat onafgewerkte bundel, waarin hy in sommige gedigte steeds sy eie digterlike onmag bely.▼

Die titel van “''Soldag''” verklaar hy self as die herverskyning van die son ná die maandelange mörketiden in [[Noorweë]] en dit het met ander woorde betrekking op hoe die weemoedigheid en triestigheid deur die lig daarop verdryf word. Hierin oorheers die satiriese verse waarin verskeie onderwerpe (en mense) vaardig ontbloot word. Onderwerpe sluit in akteurs, gehore, kultuur in Pretoria en skrywers. Die gedig “''Koue oorlog''”, met sy bisarre sienings, is ’n hoogtepunt in die bundel. Die tweede afdeling van die bundel bevat hoofsaaklik verse oor kunstematiek en die derde afdeling reisverse. Benewens verskeie verse oor Suid-Afrika, veral die platteland, is hier ook ’n aantal Europese gedigte, wat uitmunt met ’n saaklike maar raak siening. Afdeling vier bevat liefdesverse waarin die weerloosheid asook vergoddeliking van die beminde in enkele verse beskryf word. “''Die mense wat my liefhet''” is ’n hoogtepunt, waar die geliefdes beskryf word asof hulle soos mos op die spreker groei en hy hulle dan as ’n moskombersie orals saam met hom neem. Só beskut hulle hom in tyd van koue en geweld, maar as een van die geliefdes weggaan, is dit soos ’n wond wat nie wil genees nie.<ref>Johann de Lange Blogspot: http://johanndelange.blogspot.co.za/2010_05_01_archive.html</ref> Hierdie gedig word getoonset en deur verskeie kunstenaars gesing, terwyl dit ’n groot treffer word vir onder andere [[Anton Goosen]]. “''Soldag''” is in feitlik alle opsigte ’n groot verbetering op Bouwer se debuut.<ref>Brink, André P. “Rapport” 10 Maart 1974</ref>▼